Al ruim 10 jaar is men hier in Nederland bezig alle gebeurtenissen die voor bepaalde in ons land wonende personen aanstootgevend  zijn uit de geschiedenisboeken te verwijderen. Ook van Internet zijn op last van machthebbers veel stukken verdwenen. Erg braaf zijn alle Nederlanders in het verleden, en ook nú nog, nooit geweest en als amateur geschiedschrijver heb ik me daar ook vaak genoeg over geërgerd, maar waar is het voor nodig om dit allemaal te verwijderen. Diverse keren heb ik geprobeerd alles weer opgetekend te krijgen, maar het is me niet gelukt. Al vanaf mijn jeugd heb ik mij verdiept in de geschiedenis en om eerlijk te zijn overal mijn neus ingestoken. Ik heb er alleen maar ellende van ondervonden wat ik allemaal genoteerd heb. Echter, ik ben niet de enige die veel aan de weet is gekomen en onlangs vertelde een bekend persoon hier uit Nederland me dat hij ook heel veel wist over allerlei nare gebeurtenissen, maar in verband met zijn beroep hier over zweeg en dit alleen zou gaan openbaren, wanneer zijn carrière in gevaar gebracht werd. Horen, zien en zwijgen of net doen alsof je uit de neus bloedt is het beste middel om gevarenzones te ontwijken en carrière te maken. We leven momenteel in een gistende maatschappij en letterlijk met duizenden verachtelijke personen in de wereldwijde buurt die het lont in het kruitvat willen aansteken. Op Internet las ik vorige week dat het Rijksmuseum een stukje geschiedenis wou verwijderen en wel de bersiap periode (zie bijlage) met betrekking tot ons voormalige kolonie Nederlands-Indië. Al sinds 1599 waren wij Nederlanders heer en meester in de Oost en het was in maart 1942 dat daar min of meer een abrupt einde aan gemaakt werd door Japan die in de Tweede Wereldoorlog vocht aan de kant van Duitsland en zich voornamelijk richtte op het Midden-Oosten en Zuid-Oost Azië en dit landsgebied in korte tijd wist te veroveren. Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en het waren Engelse troepen die voorlopig ons Indië samen met Japanners die na de capitulatie gewoon nog baas pleegden te spelen daar tijdelijk de gezaghebbenden waren. Tijdens de Japanse bezettingstijd waren er heel veel Indonesiërs die zich als helper aanmeldde om de Nederlandse gevangenen te bewaken. De Japanners hebben Indonesië nationaal bewust gemaakt en gaven zelfs militaire opleidingen aan jongeren die zich hiervoor aanmelden. De vrouwen van Nederlanders werden in vrouwenkampen opgeborgen en de mannen werden idem opgesloten en moesten werken aan de opbouwprojecten van de Jappen. De Bersiaptijd liep van augustus 1945 tot zeg maar 1947. Bersiap betekent in het Maleis: ,,Wees paraat!" Voor ons Nederlanders was het de periode van geweld, chaos en anarchie en volgens ontvangen berichten uit die periode werden door de Indonesische onafhankelijkstrijders een onbekend aantal (mogelijk zo'n 20.000) Indonesische Nederlanders vermoord. De Nederlandse regering uit die tijd liet het er niet bij zitten en stuurde troepen naar Nederlands-Indië om de orde en het gezag te herstellen, en in foto's hier beneden lees en ziet u het een en ander over die periode. Door druk van de Volkerenbond werd op 27 december 1949 Nederlands Indië onafhankelijk. De verhoudingen met Indonesië zijn anno 2022 weer goed en oorlog voeren gaat altijd op een wrede manier. In de vrijheidsstrijd van de Indonesiërs tegen het Nederlands gezag zijn 97000 vrijheidsstrijders omgekomen en onze militaire verliezen waren ook hoog. De burger en militaire verliezen ontstaan door alle gewelddadigheden in de bezettings en oorlogsperiode reikten ver over het miljoen. Wilt u over Nederlands Indië meer weten, raadpleeg dan ook even het archief waar veel over Indonesië vermeld wordt. Ook de gebeurtenissen van toen zijn moeilijk uit de geschiedenis weg te wissen en dat geldt zowel voor de Indonesiërs en de in ons land wonende Indonesische Nederlanders en ook voor die Nederlandse families, waarvan zonen, vaders en nu in deze tijd opa's destijds voor Koningin en Vaderland daar gevochten hebben, er trauma's aan over gehouden hebben, of iemand nog steeds missen die daar ergens op een ereveld in de Oost begraven ligt, of nog steeds vermist wordt.  

Bijlagen:
35 uit Bersiaptijd.jpg (29.6 KB)   

In de Tweede Wereldoorlog werd bijna heel Europa door Nazi-Duitsland onder de voet gelopen en met hulp van de Japanners werd ook half Azië bezet. Vanaf 8 dec. 1941 was het Japan die ook Nederlands-Indië wist te bezetten en daar een strak regiem opbouwde en de meeste daar vertoevende Nederlanders werden in een Interneringskamp opgesloten. Weliswaar gebruikte de Japanners geen gasauto's of gaskamers om onze KNIL-militairen en ambtelijk Nederlands burgerpersoneel voorgoed op te ruimen, maar ze werden onder erbarmelijke omstandigheden wel te werk gesteld aan allerlei Japanse objecten. Berucht was hier bij de Birma-Siam spoorlijn, waar 5 jaar voor uitgetrokken was, en die in 16 maanden voltooid werd. Dag en nacht werd aan deze lijn gewerkt en 's middags was er een soort appèl waarbij de arbeiders hulde moesten brengen aan keizer Hirohito door een tijdlang in de volle zon starend naar de koperen ploert te kijken. Vele dwangarbeiders kwamen bij de aanleg van deze spoorlijn door kommer en kwel  om het leven. Ook veelal burgers die in dienst waren van de Nederlandse overheid werden opgesloten en eveneens hun vrouwen en kinderen. In de kampen werden vrouwen die er volgens de Japanners leuk uitzagen gebruikt als seksobject en veel van die personen die de kampen overleefd hadden, hebben er trauma's aan opgelopen. Het is nu de tweede en derde generatie die veelal bij de herdenkingen aanwezig zijn en herinneringen van hun opa's en oma's naar voren brengen over de gebeurtenissen uit die oorlogstijd. Zelf heb ik ook veel meegemaakt in de Tweede Wereldoorlog, maar erover praten heeft niet zoveel zin, want geloven doen ze je toch niet en men heeft momenteel geen enkel beeld meer van de gebeurtenissen die zich toen afgespeeld hebben. Tijdens de  Japanse bezetting van Nederlands-Indië groeide onder de bevolking ook het verzet tegen de Nederlanders en veel Indonesische burgers schaarden zich achter de verzetsleiders en verrichtten destijd ook hand-en spandiensten aan de Jappen. Op 15 augustus capituleerde Japan en dat hield nog niet direct in dat de Jappen aldaar meteen de biezen pakten. Nederland dacht na het vertrek van de Japanners het gezag weer te kunnen herstellen, maar dat viel door verzet van de bevolking tegen en kort nadien waren we genoodzaakt troepen naar dit gebied te sturen, maar het was de volkerenbond die ons op de plaats rust zette. Bij de gevechten die we tegen opstandig Indonesië hebben moeten voeren zijn duizenden Nederlanders omgekomen. Momenteel staan we weer op goede voet met Indonesië en hier bij een verenigd Europa zie ik een strijd op het niveau van toentertijd niet meer gebeuren, en blijft het bij herdenkingen, want vergeten kunnen de families die er destijds bij betrokken waren het nooit! 

14-08-2021 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

We hebben het altijd over de nazi's die miljoenen mensen vermoord hebben in vernietigingskampen, maar we steken daarbij nooit onze hand in eigen boezem, want in oorlogstijd en ter bescherming van koningin en Vaderland hebben wij eeuwenlang onze koloniën uitgebuit en daarbij ook oorlogsmisdaden begaan. Als militair krijg je van hogerhand consignes en in Nederlands-Indië werden die tot alle tevredenheid van onze superieuren uitgeoefend. Het was heel lang het KNIL-Koninklijk Nederlandse Indische Leger-dat in Indië zorgde voor orde en stabiliteit en stammen of gebiedsdelen die in opstand kwamen werden tot de orde geroepen en hierbij zijn duizenden Inlanders om het leven gekomen. In mei 1940 viel Duitsland Europa aan en ons land werd in een veldslag van nauwelijks een week onder de voet gelopen. Het waren de Jappen die aan de kant van Duitsland stonden die medio 1942 bijna heel Azië hadden veroverd, zo ook onze 'Gordel van Smaragd' Nederlands-Indië. Jappen waren nog iets wreder dan wij Hollanders en hebben niet alleen zich buiten het afslachten van Nederlandse burgers zich ook bestiaal vergrepen aan vrouwen en duizenden inwoners van Azië hebben ze onder onmenselijke omstandigheden laten werken aan de Birma Spoorweg. Toen Japan medio Augustus capituleerde dachten wij Nederlanders gewoon weer op de oude voet verder te kunnen gaan met het besturen van onze kolonie. Onder de Japanse bezetting waren veel Indonesiërs in dienst getreden van Japanse instellingen en anderzijds en er was onder de bewoners van Nederlands-Indië ook een soort nationaal gevoel ontstaan. Ons streven was om koste wat kost Indië te behouden en toen alles uit de hand dreigde te lopen stuurden onze regering troepen naar dit land om de mensen daar tot de orde te roepen. Onder het motto van de  benaming Politionele Acties hebben onze troepen moordende manoeuvres uitgevoerd en meer dan 200.000 Indonesiërs zijn daarbij om het leven gekomen en ook wij hebben daar offers gebracht want veel jongemannen zijn in die strijd om macht, weelde en zelfgenoegen van het kapitaal om het leven gekomen. In 1950 deden de Indonesiërs na de overdracht hier nog een schepje bovenop door duizenden Indische Nederlanders zonder vorm van proces te vermoorden. De wrevel over dit alles zit opgesloten tot het einde van hun leven bij de mensen die met al die wreedheden te maken hebben gehad. Koning Willem-Alexander en koningin Máxima brengen momenteel een vierdaags bezoek aan dit land.  In het verleden was het  koningin Beatrix die dit land bezocht heeft  en  in 2005 was het  Minister van Buitenlandse Zaken Bot die dit land eveneens bezocht heeft. Prins Willem Alexander bood gisteren op het Indonesische Ereveld van de gesneuvelde Indische vrijheidsstrijders namens Nederland zijn excuses aan voor de verschrikkingen die wij Indonesië aangedaan hebben tijdens onze acties tussen 1946 en 1950. Van Indonesische zijde heb ik nooit  een excuus gehoord voor de moord op onze Nederlandse Indiërs, gepleegd na de overdracht, welke gewoon gerangschikt kan worden als genocide op onschuldige burgers,  die juist omdat ze van dit land hielden daar wilden blijven. We moeten vergeven, maar vergeten zullen we wat daar allemaal gebeurd is nooit. Vermeld zij dat de Nederlandse mannen die daar gevochten hebben hun plicht hebben gedaan en alles wat daar in die bewogen Indië-jaren gebeurd is, werd  opgelegd door onze regering, de legerleiding en  toentertijd tevenss met volle steun van de leden van ons koninklijk Huis. Geplaatste video's van verhalen van voormalige Indiëgangers heb ik eraf moeten halen in verband met de veiligheid van onze democratie.

10-03-2020 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Tussen 12.15 en 13.15 u werden vandaag bij het Indisch monument in Den Haag de militaire en burgerslachtoffers herdacht die gevallen zijn tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië. Een grote massa mensen was weer bijeengekomen om deze herdenking bij te wonen waaronder ook regeringsvertegenwoordigers. Toen de Japanners in 1942 bijna heel Azië bezet hadden werden onze Nederlandse vertegenwoordigers  van onze Overzeese gebiedsdelen, waaronder veel burgers en militairen geïnterneerd en in kampen opgesloten. Een groot aantal mannen werden als dwangarbeiders gebruikt in Thailand waar de Jappen begonnen waren aan de zogenaamde Birma-spoorlijn die een verbinding moest vormen tussen Nong Pladuk in Thailand en Thanbijauzayt in Birma. Tijdens het aanleggen van de Birma-spoorweg-die ook wel de dodenlijn werd genoemd- zijn er van de 250.000 dwangarbeiders er 100.000 door ziekte en ondervoeding om het leven gekomen. Hoeveel mannen, vrouwen en kinderen er precies in de 17 Jappenkampen omgekomen zijn is nooit precies vastgesteld, maar dat zijn er ook heel veel geweest. Bij de herdenking van vandaag werd het woord gevoerd door schrijver en geschiedkundige Geert Mak wiens vader destijds aan de Birmalijn gewerkt heeft en door de actrice Wieteke van Dort die met de Gamelan muzikant Werdstik in parlando en daarna passende herdenkingsliedjes ten gehore bracht. Ook was er een koor dat het Indische Onze Vader zong en een jongedame wier opa en oma ook te maken hadden gehad met Japanse gewelddadigheden in het voormalig Nederlands-Indië en die een link legde tussen de huidige vernieling en afbraak van onze natuur en het Japanse geweld van destijds in onze kolonie. Hieronder heb ik diverse foto's met tekst erbij staan die dit verleden weergeven.  

15-08-2018 om 18:37 geschreven door Eef Hübbers

In Nederland was al jarenlang  een eenling met een paar volgelingen die tegen de dodenherdenking op 4 mei was. Deze groep is nu wat groter geworden en heet nu "Protestgroep Geen 4 Mei Voor Mij" Zoals u weet worden op 4 mei de gevallenen herdacht van oorlogsgeweld en we herdenken hierbij ook die jongens die gevochten hebben in onze kolonie Nederlands-Indië en speciaal heeft deze protestgroep het gemunt op die mannen die betrokken waren bij de Politionele Acties van 1946 en 1947 tegen de volgelingen van Soekarno, die streefden na een vrij Indonesië. Vanaf begin 1942 werd heel Azië in de Tweede Wereldoorlog ook onder de voet gelopen door Japan die aan Duitse kant meevocht in de strijd van Hitler om de wereldmacht. Toen op 15 augustus 1945, nadat Duitsland op 8 mei 1945 al gecapituleerd had-ook Japan dit voorbeeld volgde, was het een chaos in ons Nederlands-Indië en onder het Japans bewind waren de Indonesiërs min of meer verjapaniseerd en wat zelfbewuster geworden. Toen er opstanden tegen ons gezag op gang kwamen werden door onze regering troepen naar Nederlands Indië gezonden en in 1946 en 1947 toen het totaal de verkeerde kant opging, waren er politionele acties, waarbij speciale Nederlandse eenheden door de kampongs trokken, huizen in brand staken en willekeurig burgers bijeendreven die standrechtelijk gefusilleerd werden.

HOE KON HET ZOVER KOMEN: Wij Nederlanders hadden pas een oorlog achter de rug en enkele jaren hadden we over ons Overzeese Gebiedsdelen (kolonies) door de bezetting van de Japanners niks te zeggen. Veel van die Indonesische burgers waren inmiddels als hulp of kampbewaker door de Japanners benoemd en in de Jappenkampen vonden ook verschrikkelijke gebeurtenissen plaats. Na de Tweede Wereldoorlog bij terugkeer in ons land van koningin Wilhelmina werd het Oranjegevoel voor ons koningshuis enorm gestimuleerd en echt we gingen voor koningin en vaderland door het vuur. Wij jongens van Piet Heijn lieten ons door niets weerhouden en die ploppers in Indonesië zouden we wel even een lesje gaan lezen. De vaderlands liefde voor onze mannen in Nederlands-Indië werd ook gesteund door alle verenigingen in Nederland-De Thuisfronten-en alles wat die mannen daar ondernamen of het nu wel of niet menselijk was, werd door de mantel van de vaderlandsliefde bedekt. Ik heb die tijd bewust meegemaakt en eerlijk gezegd dacht ik toen hetzelfde wat de doorsnee Nederlander ook in gedachten had.

HOE GEDROEG ONZE VIJAND ZICH? Niet voor niets wordt de koloniale oorlog tegen ons Nederlands-Indië een VUILE OORLOG genoemd. Ook 't 'reguliere leger' van Soekarno was niet zuinig op wreedheden en onze mannen daar hadden ook nog te maken met van die wilde eenheden van ploppers die als het ware onzichtbaar waren en plots uit het niets opdoken om je zowel figuurlijk als letterlijk vallend uit een dadelpalm met een klewang in hun hand een kopje kleiner te maken. Het was allemaal bar en boos wat daar gebeurd is, maar beste mensen laten we ons bij de feiten houden. Goed te praten is het niet, maar ik heb veel oorlogsgeweld meegemaakt en de geschiedenissen van elke oorlog die er ooit geweest is beschreven en een schone oorlog bestaat echt niet.

IS EEN LAWAAIPROTEST OP 4 MEI BIJ DODENHERDENKING TERECHT? Ik vind dat dit niet hoort en ik adviseer de protestgroep "Geen 4 Mei Voor Mij" op een andere manier hun grieven tegen de dodenherdenking kenbaar te maken. De protestgroep gaat uit dat er met de Politionele Acties in Indonesië 150.000 eerzame burgers uit verschillende kleine gemeenschappen, die kampongs werden genoemd, door onze Speciale Troepen vermoord zijn. Het was onze regering uit die tijd die met alles op de hoogte was en in verschillende interviews met oud-Indiëgangers heb ik vernomen dat ze van de commandanten de consigne kregen streng op te treden en ter plaatse alles volgens opdracht af te handelen, wat meestal inhield dat gevangenen ter plekke verhoord en hierna gefusilleerd werden. Zie over Nederlands Indië: https://javapost.nl/about/2017/04/21/en-uw-man-was-nog-wel-officier/wilhelmina-van-kooten/ en https://www.nederlandsekrijgsmacht.nl/index.php/kl/315-overdragen-bersiap/1149-periode-van-de-bersiap/

25-04-2018 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 26 januari jongstleden( zie archief Nederlands-Indië) schreef ik een stukje over de verdwijning van de gezonken schepen bij de Slag in de Javazee. Op onverklaarbare wijze waren al die wrakken  verdwenen, vermoedelijk om die tonnen ijzer die ervan afkwamen. Wat wel erg is dat niemand precies weet wat er met die lichamen van de gesneuvelden matrozen is gebeurd. Voor een paar weken terug las ik wel dat er in een afgelegen streek een paar lichamen gevonden waren van matrozen die vermoedelijk  op de Hr. Ms. de Ruyter gezeten hadden, maar niet gezegd is dat die lichamen afkomstig waren uit de gezonken wrakken. Het kan ook wezen dat ze aangespoeld zijn en aldaar door de bevolking begraven. In Den Haag kwam van de week Felix Jans (94) te overlijden. Hij was een van de overlevenden die een dag na de Slag in de Javazee (27 febr. 1942) door de bemanning van een Britse marine boot uit de zee gehaald werd. Als matroos deed hij dienst op de torpedobootjager Hr. Ms. De Kortenaer. Vorig jaar werd hem nog een interview afgenomen, waarin hij verklaarde dat hij het de arme Indonesische bevolking niet kwalijk nam dat ze al die gezonken wrakken als oud ijzer verkocht hadden. Erg respectvol als het ware niet voor zijn maten wat die inlanders gedaan hadden, máár voor mijnheer Jans telde ook het sociale aspect!  Ik weet niet of de heer Landegent die op de Tromp en Mijnheer Wely die op de Banckert gevaren hebben nog in leven zijn, maar zo niet dan is Felix Jans de laatst betrokkene bij de Slag in de Javazee die nu overleden is.  Betrokken bij deze Slag waren ook de kruisers De Ruyter en de Java, en min of meer ook de torpedobootjager Evertsen, die door de Jappen in de  Soendastraat te grazen werd genomen en de torpedobootjager Witte de With die zoals me voorstaat  door de jappen naar de zeebodem werd gestuurd bij een bombardement in maart 1942 boven de haven van Soerabaja. Op de begraafplaats Kembang Kuning staat ook een groot monument van de commandant van de geallieerde vloot uit die periode en dat was onze zeeheld uit die tijd  Karel Dooman.

17-03-2018 om 16:06 geschreven door Eef Hübbers

Op 27 februari 1942 werd de Combined Striking Force, een legervloot die bestond uit  Nederlandse, Amerikaanse, Britse en Australische marineschepen onder leiding van Schout-bij-Nacht Karel Doorman door een Japanse invasievloot, die bezig waren de hele Oost te veroveren, in de slag op de Java zee verslagen. 915 Nederlandse mariniers en 1385 buitenlandse mariniers kwamen hierbij om het leven. Al die helden vonden in de Java Zee een zeemansgraf. In 2016 kwamen er al  berichten naar buiten van duikers die aan de pers doorgaven dat de wrakken allemaal gesloopt waren. Een dezer dagen werd dat in het Indonesisch nieuwsblad Tirto bevestigd en men gaat er hierbij van uit dat dit clandestien gebeurd is. Voor een paar maanden terug hoorde ik in de politieke wandelgangen namen noemen van Indonesische parlementsleden die mogelijk hiertoe opdracht hadden gegeven. De wrakken waarom het ging waren van drie Nederlandse schepen , een Amerikaanse en drie Britse. De bergers was het te doen om de vele diversiteiten van metalen die natuurlijk flink geld opgebracht hebben. De stoffelijke overschotten van de mariniers waren ergens, vermoedelijk op het eiland Onrust begraven. Onze regering onder leiding van de Minister van Defensie Ank Bijleveld start samen met de Indonesische autoriteiten een onderzoek dat precies probeert te achterhalen hoe het in feite zit en hoe dit kon gebeuren. We wachten de ontwikkelingen maar af en hopen wel te weten te komen waar onze zeehelden uit die tijd nú begraven liggen, zodat we daar een waardig monument kunnen neerzetten. Wilt u precies weten wat er in 1942 daar op die Java Zee allemaal gebeurd is, ga dan naar: https://historiek.net/slag-in-de-javazee-27-februari-1942/67475/

26-01-2018 om 19:37 geschreven door Eef Hübbers

Voorgeschiedenis: Nederland is altijd al een handelsland geweest en al vroeg viel ons oog op Indonesië. In 1595 voerde onze eerste handelsschepen al naar de Gordel van Smaragd, want Indonesië was rijk aan grondstoffen die in ons land schaars waren of in het geheel niet verkrijgbaar en die artikelen waren: specerijen, porselein, zijde, satijn, damast, sabels, edelstenen en goud. In 1602 werd de Verenigde Oost-Indische Compagnie opgericht en deze vereniging kreeg van onze Staten Generaal vergunning om daar in Indonesië handel te drijven, forten te bouwen, oorlogen te voeren en gebieden te besturen. Die VOC voerde uit met schepen, handelslieden en aan boord ook bewapende soldaten om de orde te bewaren zowel aan boord alsmede op die plaatsen waar ze voor 'de handel' aanmeerden. In 1814 werd dit eilandenrijk (in totaal 14.572 eilanden) omgedoopt tot Nederlands Indië  en in feite was dit al het begin van volledige kolonisatie.
Sinds 1816 wordt Batavia als hoofdstad aangemerkt. Holland kreeg steeds meer invloed in Indonesië en ook de integratie met de inheemse bevolking ging van een leien dakje. Veel Hollanders stichtten samen met Indonesische vrouwen een gezin. Missionering kenden men bij de VOC niet en alhoewel bijna iedereen van de inheemse bevolking islamiet was fungeerde dit proces uitstekend.
Zo langzamerhand ontstond door de Nederlandse invloed in 1922 ook een patriottische partij van nationalisten, die tegen het Nederlandse gezag waren. In 1830 werd door een zekere Johannes van de Bosch het cultuurstelsel opgericht met het motto dat Nederland het moederland was en de kolonie Nederlands Indië de onderdaan. Tot op het bot werd Indonesië hierna uitgebuit door onze planters die op hun plantages slaven eropna hielden en deze arme luitjes dag en nacht lieten werken. In die tijd was er een zekere Eduard Douwes Dekker die onder het pseudoniem 'Multatuli' het boek "Max Havelaar" schreef waar al die misstanden die er toen heersten beschreven werden.
Soekarno: (1901-1970), hij was als nationalist in 1927 de oprichter van de Partai Nasional Indonesia, met als doel de onafhankelijkheid van alle onder Nederlands koloniaal bewind staande gewesten in de Indische archipel. Wegens politieke agitatie werd hij in 1929 en opnieuw in 1933 gevangengezet. Zoals bekend werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in begin 1942 Nederlands-Indië door de Japanners bezet. Na de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 riep Soekarno 2 dagen later de onafhankelijke republiek Indonesië uit; dit was tegen het zere been van Nederland die even later een troepenmacht naar Nederlands-Indië stuurde.
Op 17 augustus 1949 hebben wij Nederlands Indië-mede op aandrang van de Volkerenbond-over moeten dragen en vanaf die datum werd in 1950 onder leiding van Soekarno Indonesië een zelfstandige republiek. Langzaamaan eigende president Soekarno zich steeds meer macht toe, tot hij tenslotte een alleenheerschappij voerde. Na een mislukte communistische staatsgreep in 1965, waarbij Soekarno niet geheel vrijuit ging, nam het Indonesische leger de feitelijke macht over. In 1967 werd Soekarno door het volkscongres als president afgezet. De republiek Indonesië bestaat nog altijd, de huidige president heet Joho Widodo en het land wordt bestuurd vanuit de hoofdstad Jakarta.

12-07-2017 om 16:36 geschreven door Eef Hübbers

Geschreven over de treinkaping in 1977 bij De Punt heb ik diverse stukjes. Mijn laatste stuk hierover was op dit blog op 29-04-2017 en op het kennisblog http://www.bloggen.be/evertsuitlaatklep  op 1 februari jl. Over de bestorming van de trein op 11 juni 1977 door de Bijzondere Bijstandseenheid van ons marinierskorps is aan de gerechtelijke stukken een geluidsband van het gebeuren toegevoegd. Hierop is duidelijk te horen dat er op  een gegeven moment door een der mariniers gezegd wordt: "Geef hem maar een genadeschot en even later zegt een commandant in een ander fragment, waarop mariniers in zijn eenheid hem lachend bijvallen: ,,Ja, nú wel." Alle twee 'heb ik ze' kapotgeschoten, zegt een marinier...die achterste leefde nog, die heb ik helemaal 'doorzeefd' 'en is ook' kapot." Ter opmerking: "Constructief zijn volgens mij de gevonden geluidsbanden bewerkt door verwarrend taalgebruik." Van hogerhand uit hadden de mariniers de opdracht de negen kapers uit te schakelen en ook was de eis gesteld dat de kapers zich duidelijk hoorbaar en waarneembaar moesten overgeven. Dit is op de desbetreffende band niet te horen. De Staat der Nederlanden wordt bijgestaan en verdedigd door de bekende strafpleiter Geert-Jan Knoops. Namens de nabestaanden van de door de BBE gedode kapers, Max Papilaja en mejuffrouw Hansina Uktolseje, treedt op de advocaat Liesbeth Zegveld. Frappant is ook dat door de verdedigde kant van de Staat ondanks het aldoor vuren op het treinstel en het oorverdovend lawaai van laag overvliegende straaljagers verondersteld wordt dat dat gezegde van dat kapotschieten en genadeschot slaat op getroffen koeien die het geheel van kortbij ook aan het gadeslaan waren en die meedogende mariniers waren zo weekzerig op dat moment dat ze die arme door kogels getroffen en nog in leven zijnde zieltogende koe in deze tumultueuze omstandigheid het genadeschot gaven.
Korte geschiedenis vooraf: Een paar eeuwenlang waren wij in het voormalig Nederlands-Indië de baas. In 1942 werd Nederlands-Indië door de Japanners onder de voet gelopen. Toen de oorlog afgelopen was waren de Indonesiërs zo mondig geworden dat ze ons gezag aan de laars lapten. We zonden hier vanuit Nederland troepen naar Ned-Indië  en ook schakelden we onze aloude verdedigers van het Koninklijk Nederlands Indische Leger in (Het KNIL) Hiertoe behoorden ook veel soldaten die afkomstig waren van het eiland Ambon en veel van die andere omringende eilandjes in de archipel. In 1949 moesten we Nederlands-Indië prijsgeven. Onze troepen trokken terug en de Knillers keerden terug naar hun eilandjes, maar die soldaten bleven Hollands gezind en hadden niets op met de nieuw gevormde regering van Soekarno. Op een gegeven moment riep een van hun leiders een eigen republiek uit en begrijpelijk werd dit door Soekarno niet geaccepteerd. Vooraf hadden velen van die oudgedienden al geprobeerd naar Nederland te komen, maar dit lukte pas na een proces tegen Nederland opgestart door een KNIL-commissie onder leiding van een zekere Apouno. In 1951 kwamen al die militairen met hun gezinnen naar Nederland en vonden hun domicilie in een honderdtal opvangkampen, waar sommige meer dan een halve eeuw min of meer geïsoleerd waren weggedrukt wat  op de duur leidde tot wrevel en verzet. Het was de tweede generatie Molukkers die hiertegen in opstand kwam en toen over zijn gegaan tot bezetting van een ambassade, nadien een school en tweemaal was er ook een treinkaping. Van de zijde van de gegijzelden in de trein bij De Punt is me bekend dat er twee gijzelaars zijn omgekomen: Eén passagier tijdens de kaping en een zekere Ansje Monsjou tijdens de treinbestorming door de mariniers. In de Volkskrant heb ik gelezen dat de oude vader van dit meisje zich door de Nederlandse Staat in de steek gelaten voelt en door de aangesproken overheidsinstanties onbeschoft behandeld is. Ik hoop op een eerlijk en rechtvaardig proces, want het nog verder onder de dekmantel houden van feiten leidt ongetwijfeld weer tot nieuwe wrevel en opstand. 





     

      

      

     

      

30-05-2017 om 14:42 geschreven door Eef Hübbers

Op 24 december kwam generaal b.d. Ted Meines op 95-jarige leeftijd te overlijden. Bekend is deze generaal als medeoprichter en voorzitter van de Stichting Veteranen Platform. In de oorlogstijd van de jaren 1940-1945 hielp hij joden en verzamelde hij onderduikadressen. Hiervoor ontving hij een hoge Israëlische onderscheiding. Bekend is hij ook als Indiëganger. Geridderd was hij tevens in de Orde van de Nederlandse Leeuw en als Officier in de Orde van Oranje-Nassau met de zwaarden. Ooit heb ik deze generaal ontmoet bij een artillerieschietoefening in 1953. Tijdelijk gelegerd waren we destijds in Oldebroek, welke legerplaats bekend was als "De Knobbel" Op de naburige hei werd bijna dagelijks geoefend met in die tijd de 25-ponder waarmee met scherp geoefend en geschoten werd. Ted Meines ligt opgebaard op de door hem geliefde legerplaats Oldebroek en van hieruit zal hij volgende week dinsdag met Militaire Eer in aanwezigheid van veel veteranen herdacht worden en van daaruit ten grave gedragen worden. Moge deze echt vaderlijke generaal, een voorbeeld voor elke leidinggevend militair, ruste in vrede!

27-12-2016 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

De koloniale oorlog was de strijd die Nederland na de Tweede Wereldoorlog gestreden heeft tegen Nederlands-Indië. Het land was tijdens de oorlogsjaren bezet door Japan dat aan de Duitse kant stond en vnl. opereerde in Azië. Toen de Japanners op 15 augustus 1945 na de atoombom op Hiroshima en Nagasaki capituleerde was een Engelse eenheid de eerste die Indonesië bereikte. Voordien was Nederlands-Indië een kolonie van Nederland en toen Nederland vernam dat het 'verjapanste' Nederlands-Indië  streefde naar onafhankelijkheid en dat er verzet was tegen het Nederlandse gezag stuurde men troepen er naartoe  om het gezag in stand te houden en de verzetsbeweging onder leiding van Soekarno te ontmantelen. In die tijd heerste er nog een echte koloniale mentaliteit en voelden we ons als Nederlanders superieur en ver verheven boven die actievoerders. Als jongeling uit die tijd stond ik daar precies hetzelfde tegenover. Over Nederlands-Indië heb ik veel stukjes geschreven en vooral de politionele acties waren wreed. Onze soldaten in Nederlands-Indië hadden de opdracht iedereen die maar verdacht was ter plekke te executeren. Het was daar een wrede strijd die niet alleen aan veel Nederlanders het leven gekost heeft, maar ook aan ontzettend veel gewone Indonesische soldaten en burgers. Niet alleen gezien heb ik in oorlogstijd veel wreedheden, maar ook een aantal frontfoto's van het Indonesische gebeuren heb ik in mijn bezit gehad. In het begin vonden we die foto's allemaal gewoon en over de wreedheden van Nederlandse kant werd niet gerept. Later werd er anders  over gedacht en kwamen de verhalen los. Veel van mijn oorlogsfoto's heb ik ter beschikking gesteld aan oudheidkamers. Nadien zijn er heel veel in een of ander museum beland. Vandaag las ik dat er in het Goudse verzetsmuseum in een of andere kluis 179 foto's uit de koloniale Oorlog boven water waren gekomen; ook enkele met duidelijke executies. Een zuivere oorlog bestaat er niet en in elke oorlog vinden er wreedheden plaats die niet hadden mogen gebeuren. Momenteel hebben we te maken met vluchtelingen uit oorlogsgebieden en ondanks dat ik voorstander ben van opvang van echte oorlogsslachtoffers, moet ik de regering ook waarschuwen voor bepaalde types onder de vluchters die zich schuldig gemaakt hebben aan oorlogsmisdaden. Bij twijfel hierover is het zaaks dat deze verdachten gehoord worden door de militaire inlichtingendienst en voor het Internationale Gerechtshof in Den Haag verschijnen. Men kan in zulks zaken niet voorzichtig genoeg wezen en onder deze types van vluchters schuilen goed getrainde militairen, mogelijk zelfs geraffineerde terroristen. Het gevaar is dichter bij huis dan menigeen vermoedt en ook ons leger doet er goed aan zich nu meer bezig te houden met de problemen hier ter lande dan elders.

16-10-2015 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Korte inleiding: Al sinds 1620 was het de VOC (de Verenigde Oost-Indische Compagnie) die de lakens in 'Hindia-Belanda' uitdeelde. In 1798 werd de macht in deze kolonie overgedragen aan de Bataafse Republiek. Nederlands- Indië werd gevormd door een aantal grote en kleine eilanden, en in zee veel eilanden die de Molukken genoemd werden. Verder was er ook een streek die Papoea Nederlands-Guinea genoemd werd. De hoofdzetel van bestuur was in Batavia op Java. Gelegerd in Nederlands-Indië was het Koninklijk Nederlandse Indische Leger (KNIL). Alle bestuursfuncties waren in Nederlandse handen. In 1940 brak de Tweede Wereldoorlog uit en de Japanners kozen hierbij de kant van Duitsland. Op een gegeven moment werd door de Jappen de haven van Pearl Harbor gebombardeerd, waar veel geallieerde schepen lagen. Een Nederlandse reactie volgde en op 7 december 1941 verklaarde Nederland Japan de oorlog. Op 11 januari 1942 werd door de Japanners Borneo aangevallen en  veroverd werd meteen het grote oliecentrum Tarakan. Vanuit speerpunten uit Menado op Celebes (Sulawesi) op 30 en 31 januari van dat jaar trokken de Jappen verder. De grote klap voor Nederland was de veldslag in de Java-Zee waar een Brits-Nederlands vlooteskader onder leiding van Admiraal Karel Doorman door de Japanse oorlogsvloot verslagen werd. Hierdoor kregen de Japanners het in Nederlands-Indië voor het zeggen. Veel Nederlanders werden  opgesloten in Jappenkampen en zij die goed gezond waren werden als dwangarbeiders gebruikt in munitiefabrieken en voor de aanleg van spoorlijnen e.d. Veel van die gevangenen zijn onder erbarmelijke omstandigheden omgekomen. Veel inlanders kregen van de Jappen de gelegenheid om bepaalde functies van de Hollanders over te nemen. Hierdoor werd ook langzaamaan het verzet geboren zowel tegen de Nederlanders alsmede de Japanse bezetters. In 1944 brak er in Indië door voedselbeslag en corruptie de hongersnood uit en hierdoor zijn naar schatting drie miljoen mensen overleden. Door Amerikaanse bombardementen op enkele Japanse steden met atoombommen begin augustus 1945, waarbij veel Japanners het leven verloren,  zag Japan het donker in en op 15 augustus daaropvolgende capituleerde Japan. Inmiddels werd in het chaotische Indië, waar de Japanners nog gewoon deden of ze de baas waren door de vrijheidstrijder Soekarno de onafhankelijksheidsstaat van Indonesia uitgeroepen. Veel Nederlanders in de gevangenkampen kregen het nog slechter als voorheen en kregen met nog meer martelingen te maken; ook hierbij kwamen veel Hollanders om het leven. Inmiddels waren ook de in opmars zijnde Britten op verschillende eilanden aangekomen en werden de voorheen voor het zeggende hebbende Japanse bezetters krijgsgevangen genomen  Op 24 februari 1946 stuurde Holland een groep oorlogsvrijwilligers naar Nederlands-Indië om de orde daar te handhaven. Hierna werden er ook veel dienstplichtigen naar Indië gestuurd. Van Indonesische kant was er verzet van een inmiddels regulier gevormd Indisch leger en ook waren er veel zogenaamde wilde groepen (ploppers) die het op Nederlanders voorzien hadden. Het was een wrede strijd die wij met alle macht hebben proberen te winnen. Onze leuze was: Indië verloren-Rampspoed geboren! Voor ons was Nederlands-Indië de voorraadschuur van specerijen, rijstbouw, rietsuiker en ook aan de olie viel veel te verdienen. Onder druk van de grote mogendheden (Amerika e.a.) zijn we in 1949 Nederlands-Indië kwijtgeraakt en in 1957 na veel gebakkelei ook Papoea Nieuw-Guinea. Tragisch zijn de talrijke oorlogsverhalen van zowel Nederlandse alsmede Indonesische kant. Over Nederlands-Indië heb ik veel  geschreven (zie archief). Hieronder op staatjes vindt u een verhaal van een van die vele Indonesische vrijheidsstrijders. Dit verslag heb ik gekregen van een van mijn blogvrienden en na 70 jaar na de oorlog, die voor de inlanders toen tot het verleden behoorde, leek het me goed om ook van de andere kant eens het een en ander te belichten.

20-08-2015 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 15 augustus werd herdacht dat Japan voor 68 jaar geleden capituleerde en vooral spreekt dit de Nederlanders aan die verblijvend in het toenmalige Nederlands Indië door de bezetters van onze kolonie in interneringskampen ondergebracht werden en ook de Nederlandse of Indonesische en Ambonese families die hun grootvader, vader, moeder of broers en zusters verloren die door de wrede Jappen tewerkgesteld waren bij de Birma of de Pakan Baroe-spoorlijn en nog erger daar ergens in een van de Japanse kopermijnen. Op een handvol veteranen na zijn het nu hun nazaten van het tweede of derde geslacht die deze herdenkingen voortzetten. Toen de Japanners het niet meer voor het zeggen hadden dachten wij Nederlanders dat we onze kolonie Nederlands-Indië gewoon weer verder konden gaan besturen, maar dat viel volkomen in duigen toen de de inmiddels  in stilte opererende Indonesische regering, met aan het hoofd Soekarno, op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uitriep. Je moet alles in zijn tijd plaatsen. Nederlands-Indië met zijn vele eilanden was ons eigendom en in die tijd werd de onafhankelijkheidsverklaring van Indonesië gezien als een revolutionaire opstand tegen het wettelijk gezag. Buiten de Knillers die er al zaten en onze Ambonese steunvrienden werden er ter versterking Nederlandse vrijwilligers en dienstplichtigen naar Indonesië gestuurd. Er werden Politionele Acties tegen de opstandelingen genomen en berucht in 1946 en 1947 waren de standrechterlijke executies op Celebes onder leiding van de commandant van de speciale commando-eenheid kapitein Raymond Westerling. Onder druk van de Volkerenbond werd Nederland gedwongen Indonesië prijs te geven en op 27 december 1949 droeg Nederland het bestuur over aan de Indonesische regering en erkende hiermede de onafhankelijkheid die voor dit volk uiteindelijk al meteen na de Japanse bezetting was uitgeroepen. Momenteel aan de orde de Indonesische dorpen Sulawesi (Bulukumba) en Rawagede: Hier werden destijds alle mannelijke personen standrechterlijk gefusilleerd. De nog levende weduwen hebben sinds kort 20.000 euro, ter genoegdoening voor het toegebrachte leed, van onze regering ontvangen. Het dorpshoofd van Rawagede heeft bij al die weduwen de helft van dit bedrag ingenomen en volgens zijn zeggen verdeeld onder de nazaten van destijds eveneens getroffenen. Men verwacht dat dit ook in Buluku gaat gebeuren. Executies zonder voorafgaand proces: Het is zonder meer niet goed te praten, maar bij alle oorlogssituaties vinden dergelijke handelingen wederzijds plaats. In Indonesië zijn ook honderden Nederlanders zonder enige vorm van proces gedood. Zowel de Hollandse militairen en burgers die zich destijds ingezet hebben voor koningin en vaderland hadden hierbij de beste bedoelingen, ook de Indonesiërs kun je het niet kwalijk nemen dat zij voor hun onafhankelijkheid gevochten hebben en er nog steeds wederzijds herdenkingen gehouden worden die ons aan al die gebeurtenissen herinneren. In de Oost zijn van onze kant 6500 militairen gesneuveld en bij de Indonesiërs zeker wel 20.000. Tellen we hierbij alle omgekomen burgers, dan komen we aan een getal van ongeveer 100.000 mensen die daar in oorlogssituaties het leven hebben gelaten. Om u een indruk over die tijd te geven dient u te klikken op de link van het verhaal van een Hellevoeter: http://members.home.nl/w.balijon/index2.html 

17-08-2013 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Doordat een Kamermeerderheid besloten heeft om onze overcomplete Leopard tanks niet aan Indonesië te verkopen en hier in de media er veel over geschreven is, doken plotseling uit een vuilcontainer te Enschede compromitterende  foto's van een  overleden Co R op, die als dienstplichtig militair gediend en gevochten had in het toenmalige Nederlands-Indië. Na de politionele acties, die geduurd hebben van 1946 tot eind 1949 moesten wij op last van de Veiligheidsraad Nederlands-Indië overdragen aan de nieuw gevormde republiek Indonesië en op 27 december 1949  werd de officiële acte van  Soevereiniteit in aanwezigheid van regeringsvertegenwoordigers van beide landen ondertekend. Eeuwenlang behoorde Indonesië met zijn talrijke eilanden  tot een kolonie van het  Koninkrijk der Nederlanden. In de Tweede Wereldoorlog, die woedde van 1940 tot 1945 werd Nederlands-Indië begin 1942 bezet door Japan. Alle Nederlanders die daar verbleven en ook onze eenheden van het Koninklijk Nederlands Indische Leger (KNIL) werden geïnterneerd en kwamen in Jappenkampen terecht. Veel Indonesiërs liepen over naar de Jappen, kregen bestuurlijke functies en in de interneringskampen werden er tevens velen aangesteld als opzichter en voelden zich daar al direct gelukkiger mee als in de tijd dat de Nederlanders het voor het zeggen hadden. Toen de Jappen op 15 augustus 1945 capituleerden, dachten wij vanuit onze Hollandse tunnelgang op de aloude voet van voor 1942 door te kunnen gaan, maar de Indonesiërs wilden daar niets van weten en hadden binnen hun kringen het gezag al overgenomen, maar dit werd niet gepruimd door onze Nederlandse Regering en ook onze strijdbare koningin Wilhelmina vond dat Nederlands Indië voor het koninkrijk behouden moest worden. Een grote troepenmacht uit ons land werd naar Nederlands-Indië gestuurd om de orde te herstellen. Een oorlog zonder wreedheden bestaat niet en echt als je jezelf verdedigen moet, dan gaat dit gepaard met fel verzet, want niemand, die belaagd wordt door een tegenstander laat zich zonder meer inpakken. De Indonesiërs waren slecht bewapend, maar heer en meester in de bushbush en na de duisternis vond je overal op  wachtposten   Hollandse soldaten die op vreselijke wijze met messen of klewangs omgebracht waren. Op patrouille doken die rampokkers uit het niets op en soms keerde zo'n hele patrouille van een twaalftal militairen niet meer terug naar hun legerkamp en waren ze allemaal gesneuveld. Haat, haast en angst gingen overheersen en op een gegeven ogenblik kreeg je van bovenaf vanuit het legerkamp Tjulilitan, Buitenzorg, Bandoeng of Boca Doca op Cheribon etc.  de opdracht te schieten op alles wat verdacht kon zijn. Tijdens de politionele acties werden dorpen in brand gestoken, oogsten vernietigd, het grootste bezit van de Inlandse bevolking, hun kippen, meegenomen en mannen die voor peloppers (Indonesische verzetsstrijders) werden aangezien standrechtelijk gefusilleerd. Over en weer werden de meest verschrikkelijke wreedheden begaan. Lees mijn stukken hierover in het archief onder de categorie oorlog Nederlands-Indië! De huidige generatie van politici, gewone burgers en landsbestuurders hebben geen Tweede Wereldoorlog meegemaakt, zijn niet dienstplichtig geweest, waren nooit in gevechtsacties betrokken en de meeste zijn opgegroeid in een periode van welzijn. Veel van deze personen komen nu met het verwijt dat hun opa's er daar in Indonesië een moraal van lik me het vestje eropna gehouden hebben, maar dat is echt niet het geval. Het was vlak na de oorlog een harde tijd van aanpakken, wederopbouw en niemand in ons gehavende Nederland dacht eraan om onze "Gordel van Smaragd" prijs te geven;  De saamhorigheid die we hedentendage niet meer kennen was groot. Het was een eer om voor koningin en vaderland in actie te kunnen komen; kortom het was een tijd van hele andere normen en waarden als nu! Soldaten die aan frontacties hebben meegedaan zijn niet trots op de dingen die ze verkeerd gedaan hebben en met buitenstaanders praten ze niet over hun oorlogsverleden, zelfs binnen de eigen familiekring wordt oud oorlogsleed verzwegen. Overigens heb ik in eerdere stadia bij veel oud Nederlands-Indië strijders veel pikante foto's van gevangenen en fusilladers bekeken, en in de Rijksarchieven is hierover ook nog veel materiaal te vinden. Een feit, waarmee ikzelf ook te maken heb gehad, is dat veel oorlogsdocumentatiemateriaal op onverklaarbare wijze uit veelal de particuliere archieven verdwenen is (gehackt door wie?), ook bij mij. Sinds kort heb ik alles wat er nog van over is dubbelop opgeslagen, zodat me dit persoonlijk niet meer overkomen kan en ik hoop dat mijn familie dit allemaal ook graag overeind wil houden en de spullen na mijn dood niet in een vuilcontainer laten verdwijnen, waar ijverige gemeenteambtenaren lopen te jutten, want dan stuur ik van hierboven een hele hemelse legerschaar naar beneden om die snuffelaars te grazen te nemen. Op de inzetfoto ziet u het graf van de in ons Indië vermoorde generaal Spoor dat voor enkele jaren terug bezocht werd door kamerlid en nu Europarlementariër Hans van Baalen. Interessant voor mijn lezers is een beschreven reis met zo'n troepentransportschip richting Indië. Klik http://www.boordgeld.nl en vervolgens op rubrieken van afvaarten troepentransportschepen naar Nederlands-Indië. Klik voor laatste Indië-herdenking op http://www.youtube.com/watch?v=gUG2ye37Iz4&feature=plcp   

 

     
      Troepenschip wordt uitgeleide gedaan op weg naar Nederlands-Indië

    BEGRAAFPLAATS VAN 4000 KNILLERS
   
    Luchtfoto Menteng Pulu in Jakarta waar 4300 Nederlandse
    militairen rustten
   

   


                 FUSILLADE VAN DRIE PELOPPERS

               GFUSILLEERD, Mogelijk schoten ze op nu uitgedunde patrouille

10-07-2012 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 27 en 28 februari 1942 woedde de Slag in de Javazee. De geallieerde vloot die bestond uit slagschepen, een aantal zware en lichte kruisers en een tiental torpedobootjagers moest het ter bescherming van Nederlands-Indië opnemen tegen een sterke Japanse invasie-vloot. Het geallieerde eskader van Amerikaanse, Engelse, Nederlandse en Australische schepen stond onder leiding van de Nederlandse Schout-bij-Nacht Karel Doorman. Uiteindelijk werd deze slag gewonnen door de in alle opzichten beter uitgeruste en tactisch sterke Japanse vloot. 2200 Manschappen verloren hierbij het leven, waaronder meer dan 1000 Nederlandse matrozen. Bij de Japanners sneuvelden slechts 10 personen. In de Kloosterkerk te Den Haag werd vandaag deze zeeslag herdacht. Aanwezig hierbij was een twintigtal veteranen en verschillende prominenten. Het koninklijk Huis werd vertegenwoordigd door Prins Willem-Alexander en de toehoorders werden welkom geheten  door de heer Jan Brandt, voorzitter van het herdenkingscomité, aan het woord kwam ook een vertegenwoordiger van de veteranen, verder werd gesproken door  de 75-jarige zoon van Karel Doorman-Theo Doorman-en afgerond werd de bijeenkomst door een symbolische kranslegging, waarbij   één minuut stilte in acht werd genomen en gesloten werd de bijeenkomst door de  vice-admiraal en Commandant van de Zeestrijdkrachten Mathieu Borsboom. Vermeld zij dat op 29 februari in dezelfde Javazee de op verkenningstocht zijnde Hr. Ms Evertsen ook door de Japanners beschoten werd, waarbij drie bemanningsleden de dood vonden en de rest van de bemanning  met het gehavende schip een eilandje wist te bereiken en zich ondanks dat ze dachten veilig te zijn zich aan de Japanners over hebben moeten geven. Langdurig zijn ze hierna opgesloten geweest  in een Japans kamp waar ze veel ontberingen hebben moeten meemaken. Het was op 8 maart 1942 dat we in Nederlands-Indië gecapituleerd zijn. In de Japanse interneringskampen vonden hierna  tienduizenden Nederlanders de dood en onder de Indonesische bevolking waren er zeker 300.000 doden te betreuren. Als inzetfoto heb ik gekozen voor een spreuk die Karel Doorman tijdens deze zeeslag uitgeroepen heeft en die nadien naast een originele scheepsbel te vinden was op het moederdekschip (Al jaren geen onderdeel meer van onze vloot en verkocht aan Argentinië)  dat naar onze grote Javazeeheld Karel Doorman genoemd was. Op de herdenkingsplechtigheid is ook aangekondigd dat het nú in aanbouw zijnde 'Joint Support' Schip van de Koninklijke Marine ter permanente herinnering (en te hopen nooit verkocht gaat worden) wederom naar Karel Doorman genoemd zal worden.    klik: http://nos.nl/video/345679-willemalexander-bij-herdenking-slag-javazee.html/ of http://nos.nl/koningshuis/video/345621-willemalexander-bij-herdenking-slag-javazee.html        

27-02-2012 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Waar ook ter wereld militairen van wat voor land ook gedetacheerd  waren, zijn kindjes geboren. Terug ga ik naar de Duitse bezetting, een tijd waar Hollandse en Belgische meisjes  verkering hadden met Duitse soldaten. Naar schatting zijn er toen uit dergelijke relaties zo'n 50.000 baby's geboren. Na de oorlog werden deze moffenmeiden zoals ze toen genoemd werden opgebost en kaalgeschoren en op open boerenkarren door de straten gereden. In die tijd kwam dit bij het merendeel van de burgers plezant over, maar ik heb het altijd vernederend gevonden en ongepast. De Tweede Wereldoorlog is nu lang verleden tijd, maar toch rijzen er bij de 80 plussers uit die tijd die zich daarmee bezig gehouden hebben gewetensvragen. Uiteindelijk vielen die meisjes gewoon op een knappe soldaat en of dat nu vriend of vijand was daar hadden die 'teenagers' geen enkel benul van. Er tussendoor plaats ik even een link van een schrijnend verhaal uit die tijd, zodat mogelijk iedereen meer begrip krijgt hoe alles gespeeld heeft en de betrokken personen zich gevoeld hebben. Klik http://www.hetopenarchief.nl/page/2083/nl en als ge weer terug wilt keren naar mijn site, klik dan pijl linksboven!

Toen Nederlands Indië nog in ons bezit was, en dan spreek ik over de jaren vóór 1942 en na de Japanse bezetting tot 1945 over de jaren eind 1945 tot 1949, had 80 procent van de gehuwde of ongehuwde Europeanen, daar vertegenwoordigd als ambtenaar, soldaat of anderzijds een zogenaamde bijzit, op zijn Indonesisch een Njai. Onze jongens overzee die in die jaren als KNIL of KL militair daar de orde moesten handhaven, hadden op een enkeling na ook allemaal, een meisje die voor hen zorgde, waar ze mee sliepen en ook kwam het voor dat bvb drie vrienden dat meisje wat baboe genoemd werd met elkaar deelden. Voor het thuisfront werden ze kokkie of dienstmeisje genoemd. Veel van die, vaak nog minderjarige, meisjes  boden zich vrijwillig aan en kwamen veelal uit de kampong. Over het algemeen zijn er weinig excessen bekend, waarbij onze militairen onder dwang vrouwen verkracht hebben. De ouders van zulke meisjes kwamen vaak zelf naar de legerplaats om hun dochter aan te bieden. Voor hen was het een zorg minder,  want gezegd moet worden dat al die jongedames een veilig onderkomen hadden, goed te eten en drinken kregen, door de soldaten gekleed werden en ook nog een zakcentje toe. Van echte liefde was direct geen sprake, maar er zijn toch heel veel jongemannen uit die tijd met een baboe in het huwelijksbootje gestapt. In die periode was het gebruikelijk, dat als je met zo'n inlandse vrouw wilde huwen, je permissie moest hebben van de bataljonscommandant. In een later stadium kregen veldpredikers en aalmoezeniers ook deze bevoegdheid.

Na diverse gestreden oorlogen zijn veel mannen en omgekeerd ook veel vrouwen naar die landen teruggekeerd waar ze hun voormalig liefje weer opgezocht hebben en samen de zorg en verantwoordelijkheid van hun kinderen op zich genomen hebben. Niet alle kinderen hebben mogen genieten van ouderlijk gezag, want veel van die kinderen kwamen in weeshuizen terecht of toen onze troepen vertrokken waren samen met hun moeders in armoedige omstandigheden. Gekend heb ik iemand die na de Tweede Wereldoorlog  met een meisje gehuwd was, die een kind had van een Duitse soldaat. De opgroeiende jongen werd door zijn stiefvader als een oud stuk vuil behandeld. Een paar keer heb ik hem erop gewezen dat hij fout bezig was. Uiteindelijk trof deze jongeman geen enkele blaam en schuld.

Terugkomend op Nederlands-Indië zij vermeld dat veel soldaten besmet geraakt zijn met een tropische geslachtsziekte, waarvoor men in die tijd geen middelen had om deze te behandelen en/of te bestrijden. Uit schaamtegevoel tot hun familie zijn ze nooit meer teruggekomen naar Holland. Tussentijds stierven ook veel soldaten aan zo'n geslachtsziekte  en de familie in Holland kreeg dan te horen dat ze in de strijd voor koningin en vaderland gesneuveld waren. Persoonlijk vond ik een dergelijke berichtgeving van de legerleiding naar eer en geweten een hele goede beslissing.

Over de Tweede Wereldoorlog is op het gebied van omgang met de vijand of bevrijder veel bekend, hetzelfde over Indië en Belgische soldaten in de Congo. Mogelijk zijn in de laatste oorlogen bvb tijdens de Balkanoorlog en in Afghanistan minder kinderen al of niet gewenst geboren en dat komt, omdat onze soldaten door de legerleidig meer gelegenheid geboden werd om ongewenste situaties te voorkomen en tevens dat tegenwoordig ook veel mondige vrouwen in het leger zitten die op een verstandige manier verkeren of met hun collega's seks bedrijven.

12-01-2011 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 17 juni 2010 kwam in een verpleeghuis in een van onze grote steden op 93-jarige leeftijd te overlijden de oorlogsheld Luitenant-Kolonel Tïvadar Spier. In militaire kringen was Spier een welgeziene gast bij herdenkingen. In 1955 werd hij als laatste militair van de oude garde door Prins Bernhard tot ridder geslagen  in de Militaire Willemsorde. Na een lange periode van stilte was het in 2009 kapitein Marco Kroon die zich verdienstelijk had gemaakt in Afghanistan, die uit handen van Koningin Beatrix deze orde ook ontving. Bij mij is het wel een beetje vreemd overgekomen dat deze oorlogsheld zonder enige militaire eer begraven is en ik vind dat de directie van het Haagse verpleeghuis Nebo toch wat attenter had moeten wezen. Zijn zoon Wim  uit zijn eerste huwelijk had hij  in 2007 te kennen gegeven dat hij bij het verscheiden graag met militaire eer begraven wilde worden, maar deze schijnt bij zijn dood in het geheel niet ingeschakeld te zijn geworden of te laat geïnformeerd om een en ander te regelen.

Tïvadar Spier voltooide zijn officiersopleiding direct na de Tweede Wereldoorlog in Engeland. Gedurende de bezettingsjaren zat hij ondergedoken bij een kennis in Rotterdam. Tijdens de strijd in Nederlands-Indië (1946-1949)) was hij commandant van de Speciale Troepen, vocht van 1951 tot 1954 ook in Korea en onderscheidde zich in deze strijd door zijn kordate optreden en strategisch inzicht in moeilijke omstandigheden. Hiervoor heeft hij enkele hoge Amerikaanse onderscheidingen ontvangen.

Spier was een echte militair van de oude garde, een keiharde uitvoerder van opdrachten en getrouw aan het Vaderland. Zijn mentale instelling is gevormd in zijn jeugd die hij doorgebracht heeft in Nederlands-Indië waar zijn vader een hoge politiepost bekleedde en het Nederlands gezag op Java vertegenwoordigde. Tegenwoordig komen we nog heel weinig personen met deze instelling tegen. Vroeger heb ik veel in Bronbeek te Arnhem gelopen en had vaak urenlang een onderhoud met van die oude kolonialen die in Atjeh en Lombok gevochten hadden en nadien ook met oud-militairen die gevochten hadden tegen Soekarno.
 
Het koloniale tijdperk was er een van een mentaliteit die vandaag onbegrijpelijk is en alleen mensen van boven de 75 kunnen hier nog over meepraten en hebben begrip voor dit soort mensen die hun uiterste best gedaan hebben de belangen van Nederland op eigen bodem en in den vreemde te verdedigen; dit wil natuurlijk niet zeggen dat je het volledig eens was met alles wat daar onder Nederlands gezag heeft plaatsgevonden, maar je weet het wel te plaatsen in het raam van die tijd.


Je moet aan het front gestaan hebben of zelf de Tweede Wereldoorlog meegemaakt hebben, mogelijk in een Jappenkamp gezeten om het militaire gedachtegoed te begrijpen. Dat deze gedachtegang totaal geen rol meer speelt in Nederland hebben we gemerkt bij de uitslag van de verkiezingen waar veel burgers gekozen hebben en gestemd op een stroming die een leefbare samenleving verstoort. Voor ons, de oude garde is dit onbegrijpelijk en doordat men de lasten gaat leggen bij de hardwerkende burger en gaat bezuinigen op zorgbudgetten van onze medeburgers en onze landsverdediging geeft men zich over aan een nú nog onzichtbare vijand die binnenkort in het geweer komt.  Van Spier mogen ze zeggen wat ze willen, in Indië en Korea schoot hij op alles wat hem in de weg stond, maar soldaten die onder hem stonden en zich overgaven aan het verkrachten van vrouwen of gingen plunderen werden zwaar bestraft en de meeste hebben geen retourkaartje Nederland eraan overgehouden.

Lees mijn stukjes over Nederlands-Indië van 26/10/2008 & 13/10/2009 en korea 5/4/2009. U vindt ze ook onder de categorie: Oorlogen na 2de Wereldoorlog!

Moge Tïvadar Spier rusten in vrede en moge de Heer hem in alles genadig zijn!

07-08-2010 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Vandaag 23 oktober 2009 is het anderhalve eeuw geleden dat Eduard Douwes Dekker onder de schuilnaam Multatuli (ik heb veel geleden) het beroemde en veel gelezen boek Max Havelaar schreef.

Het boek handelt over het cultuurstelsel zoals door ons Nederlanders opgebouwd in onze voormalige kolonie Nederlands-Indië.
Nederlandse regenten lieten het in ons koloniale tijdperk toe dat planters en handelaren een stempel drukte op heel het politieke gebeuren, het volk onder de knoet gehouden kon worden en er censuur was op literatuur.

De hardwerkende koelie had niets te vertellen en werd tot op het bot toe uitgebuit.
In Nederlands Indië uit die tijd was het beheer over de rijstvelden en koffieplantages zeer belangrijk en onze beheerders (heersers) en planters zijn daar allemaal schatrijke mensen geworden.

Het moge gek klinken, maar al die politici die hoge functies  in Nederlands Indië  bekleedden waren van protestantse huize en stoelde hun beheer op letterlijk geschreven bijbelteksten uit de Staatsbijbel, die anders bedoeld waren (mogelijk verkeerd vertaald), maar door hen zodanig uitgelegd werden dat ze als toelaatbaar gehanteerd konden worden.
De maatschappij van heden heeft een ander jasje aan, maar uiteindelijk is er nog niets op sociaal gebied veranderd.
Merkbaar is dit duidelijk in de huidige economische crisistijd, waar mensen die zich jaren ingezet hebben voor een bedrijf of voor hun baas van de een op de andere dag op straat komen te staan, banken die spaartegoeden blokkeren van oudjes die pas hun huis verkocht hebben en deze centjes gereserveerd hadden voor hun oude dag, in tehuizen waar strikte bezuinigingsmaatregelen doorgevoerd zijn en directeuren bovenmatige salarissen verdienen.
Hetzelfde zien we bij de woningcorporaties en concerns waar het beheer geleid wordt door managers, die meer oog hebben voor hun eigen buidel te spekken dan voor het welzijn van het bedrijf en medewerkers.
Ook vandaag aan de dag zijn er nog lopende Herencontracten en Kartels, die tot bescherming van het grootkapitaal dienen en de marktprijzen van energie, diverse consumptieartikelen en verbruiksgoederen beheren en omhoog jagen.

Ik denk dat de maatschappij nooit verandert en alles blijft zoals het voor anderhalve eeuw ook was.
Ik heb veel jongelingen gekend die vroeger op school grote idealen hadden en een sociale en menselijke maatschappij voorstonden.
Jammer dat idealisme zo tijdelijk is, want eenmaal in een leidinggevende functie terecht gekomen, zijn er velen die hun ware aard ontpoppen door graaïende despoten te worden.
Probeer daar met geloof en catechisatie maar iets tegen te doen!
Je hoeft wat mij betreft nergens in te geloven, maar geloof dan alleen in deze tekst: ,,Velen zijn geroepen, maar weinige uitverkoren en dat betekent dat de Heer Jezus Christus vele mensen de kans geeft om goed te leven, maar dat er weinige gelovigen zijn stem verstaan en volgens zijn geboden leven en er dus op rekenen kunnen niet in de hemel te komen!"
Ik ben al op een leeftijd dat ze daarboven op mij aan het wachten zijn!
Voor mij is het belangrijk dat ik daar aan de hemelpoort, met mijn fietsje en schamele vermogen op de bagagedrager en een reparatiesetje en EHBO-koffertje in de fietsentas, niet te lang in de file sta te wachten eer Petrus de poort opent!   

13-10-2009 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Via Radio Oranje had koningin Wilhelmina op 7 december 1942 beloofd dat, als de Tweede Wereldoorlog afgelopen was, er meteen troepen naar Nederlands-Indië gestuurd zouden worden om op alles wat daar mis was orde op zaken te gaan stellen. Toen de Duitsers gecapituleerd hadden en de Japanse bezetters van Nederlands-Indië zich na de Japanse capitulatie zich overgegeven hadden aan de Britten, vertrok na een korte opleiding op 5 oktober 1946 de naar de rede van Koningin Wilhelmina genoemde 7 December Divisie naar de Oost. In juli 1947 werd deze troepenmacht in Nederlands-Indië versterkt met de Palmboomdivisie die op 14 mei met het troepenschip De Volendam vertrok en op 9 juni 1946 aankwam en aanmeerde in de haven van Tandjoeng-Priok. Van oudsher was Nederlands Oost Indië  met zijn vele eilanden koloniaal bezit van Nederland. Wij noemden het "De Gordel van Smaragd"! Indië had rijke bodemschatten en eeuwenlang hebben wij daarvan geprofeteerd. Onder de Japanse bezetting waren de meeste militairen van het Koninklijke Nederlandse Indische Leger gearresteerd en gedurende deze Japanse  bezettingstijd hebben ook veel Nederlandse burgers in de beruchte Jappenkampen onder erbarmelijke omstandigheden moeten leven. Velen hebben hierbij het leven verloren. Voor de meeste Indonesische burgers waren wij de bezetters en de Japanners de bevrijders. Tijdens deze "bevrijding" van hun land kregen de Indonesiers meer faciliteiten, namen hoge functies van de Nederlanders over, werden als kampbewakers aangesteld, konden een eigen leger oprichten en kregen overal zeggenschap in. Een bodem van haat en nijd was geschapen toen wij in hun land weer als van oudsher het geval was de scepter gingen zwaaien. Voor de Indonesiërs bestond er geen Nederlands-Indië meer! Zij kenden onder leider Soekarno slechts één begrip en dat was "Merdeka", wat vrijheid betekent. Indië kende veel verschillende belangengroeperingen. Vechten moesten we tegen de TNI, de afkorting die staat voor Tantara Nasional Indonesia, het al bestaande geregelde leger, tegen de Permudas, het jongerenleger, tegen rampokkers, ongeregelde troepen van roversbendes en dan waren er nog de zogenaamde peloppers, inlandse ongeregelde troepen van vrijheidsstrijders uit de bosrijke streken en de desa's. Op het ogenblik is het desadorpje  Rawagede wat nú Balongsari heet in het nieuws. Nederlandse stoottroepen hebben in dat dorpje destijds als beesten zich gedragen  en op 9 december 1947 431 burgers, mannen, vrouwen en kinderen  zonder enige vorm van proces doodgeschoten. Slechts enkele mensen uit dat dorpje hebben het overleefd  en zijn nu hoogbejaard en zouden graag met de Nederlandse Staat hierover willen praten, maar zelfs nu 61 jaar na dit gebeuren blijft Nederland ongevoelig en vinden deze stumperds bij onze Christelijke Regering geen enkel gehoor. In het verleden hebben er over de wreedheden in Indonesië veel regeringsgesprekken  plaatsgevonden, die gingen over de daar gevoerde politionele acties. Vooral ter sprake kwamen hierbij de beruchte acties gevoerd door kapitein Westerling die aan het hoofd stond van een speciale afdeling van 150 Knillers die uiterst geheime opdrachten kregen te vervullen. Was het de Nederlandse troepencommandant Generaal Spoor die deze opdrachten verstrekte, was het de Nederlandse Regering, wie stak daarachter? Nee, pas geleden heb ik van een rechtstreeks betrokken voormalige militair met de rang van Luitenant de naam gekregen van deze hooggeplaatste persoon die deze opdrachten gaf of liever gezegd door de vingers zag, omdat voor Nederland onder alle omstandigheden Indië behouden moest worden. Van Generaal Spoor zijn voormalig pas overleden particulier Chauffeur, de korporaal Gerrit D, heb ik veel gegevens aangereikt gekregen over de gifmoord op de bij zijn troepen geliefde generaal. Zoals in elke oorlog het geval waren wij als bezitters(bezetters) van Indië niet veel beter als Duitsers of Amerikanen in hun gevoerde oorlogen. Soms werden mensen mishandeld, gevangenen vermoord, hun huizen in brand gestoken, hun grootste bezit kippen gestolen etc. én ook binnen het leger vonden de gekste dingen plaats, zoals verkoop van materiaal aan rijke burgers of aan de TNI, waarbij ook wapens e.d. Het was niet alleen kapitein Westerling die zich in Indië te buiten is gegaan. Respect heb ik voor hem als het gaat om zijn bezettting van de grote stad Bandung, totaal geen waardering en respect kan ik opbrengen voor zijn optreden in Sulawesi in januari 1947 en de vele standrechterlijke voltrokken vonnissen in de verschillende desa's. Ook de Indonesiërs waren wreed en schroomden er niet voor om gevangenen te onthoofden met hun klewangs, in stukken te snijden en de ergste denkbare wreedheden uit te halen. Indonesië moeten we laten rusten, maar wat we wel zouden kunnen doen is om van weerskanten toe te geven dat wij oorlogsmisdaden verricht hebben en dat handjevol hoogbejaarde mensen die met deze verschrikkingen bij zich nú nog leven, kunnen we op zijn minst ons excuus aanbieden en het zou een mooi gebaar wezen als we deze slachtoffers gaan herdenken en de overlevenden een royale uitkering ter beschikking stellen voor die paar jaartjes die ze misschien nog te leven hebben. Op 27 december 1949 werd Nederlands-Indië aan de nieuwe staat Indonesië overgedragen en was het gebeurd met ons gezag over dit land. Voor u opgezocht heb ik een filmpje uit een Engels archief over de laatste dagen van de bevrijding van Nederlands Indië door de Britten en nadien de onafhankelijksstrijd die de Indonesiërs tegen de Hollanders voerden. Ga naar http://www.youtube.com/watch?v=9rXm9NjXA7g 




Afvaart M.s. Volendam vanuit Amsterdamse haven



 Patrouille van Knillers op pad en op zoek naar
 Peloppers!









Ereveld Menteng Pulo 4300 rustenden en beneden
graf Kpt. Westerling

26-10-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers