Liefde, Ik noem je mooi Ik noem je teder Ik noem je lief een zachte veder Ik noem je goud en ongekend Omdat jij zo onmisbaar bent
Tederheid, Tederheid, jouw hand in de mijne streelzachte blaadjes van een ontluikene bloem goudkleurige randen van een laatste herfstblad, vlekkige sneeuw onder je voeten. Tederheid druk je uit in een blik, een aanraking, een gebaar, een zachte kus. Tederheid een woord van de zoete dromen.
In elk kind dat in liefde geboren wordt, begint de wereld opnieuw en hoor je een ver lied uit het verloren paradijs en voel je de vreugde om het leven groeien over alle horizonten.
Beste blog vrienden, Eerst wilde ik deze pps niet plaatsen omdat ik hem nogal persoonlijk vind maar uiteindelijk ga ik hem toch maar delen met jullie Liefs, Maryse
Lieve God, in de hemel hierboven hoe kan ik nog in u geloven. U, die van de mensen houdt ik heb er wel eens op vertrouwd. Alle ellende die je ziet soms geloof je, je ogen niet. Ziet u niet wat we er van bakken? Waarom laat u de mensen zakken? Dood, verdriet, oorlog en pijn kan toch niet goed in uw ogen zijn! Hoe het moet, wilt u het laten zien? Mag ik dat vragen misschien? Omdat we het niet alleen kunnen de heleboel verkeerd runnen. Laat ons eens zien, hoe het echt moet dan komt alles vast nog goed.
Ik heb een mooie tekst gevonden die toepasselijk is voor mijzelf
Hoe kan ik jullie tonen. Dat ik trots ben en dat ik jullie zo lief heb. Jullie zijn het dierbaarste wat ik heb. We hebben moeilijke tijden doorstaan. Maar jullie zijn op het rechte pad blijven gaan. Beiden zijn jullie twee aparte personen. Ik wil jullie eigenlijk belonen. Want elk apart zijn jullie speciaal. Samen zijn jullie een boeiend verhaal. Al is de één een losbol en de andere heel serieus. Toch maak ik tussen jullie geen keus. Voor mij blijven jullie in de moederschoot wonen. En zal ik zolang ik kan mijn liefde aan jullie tonen. Ik probeer jullie in goede banen te leiden. En vergeet niet.....ik hou van jullie beiden.
Waar is het kind in ons gebleven, het kind dat zich nog verwonderen kon over kleine dingen, over de eerste warmte stralen van de zon ? Waar is het kind in ons gebleven, waar is het naar toe gegaan ? Het kind dat wij uit durfde te lachen, ik vraag je : heeft dat kind ooit wel bestaan ? O zeker wel, vast en zeker, maar we weten het vaak niet meer. Vaak werden we gekwetst en dat deed zeer. Maar als het bebeurt, als je de moed hebt om te tijken, te voelen, weer te worden als een kind, weet dan dat je wordt gedragen, op de wolken, door het water, in het ruisen van de wind. Weet dan dat je wordt gedragen door God. Want je bent en blijft altijd Zijn Kind.
Al was jij een stoel een fiets of de kleur oranje zelfs dan hield ik nog van je. Al had je paarse haren of ogen van marsepein zelfs dan zou ik nog gek op je zijn. Al was je putjesschepper of lakei jij bent en blijft de enige voor mij.
Het licht dat jij me hebt laten zien, Is mooier dan het licht van de zon, Is helderder dan het licht van de maan, Het licht dat jij me liet zien Is het licht van liefde De zon en maan Zijn belangrijk voor een mens, Maar zonder liefde kan geen enkel mens bestaan.
Vrienden zijn als kellen die stille vertellen dat de zee straks wederkeert. Vrienden zijn gezellen die rustig stellen dat God je nooit vergeet. Een vriend is iemand die wandelt langs de zee en doet alsof hij schelpen raapt en je terloops, onhoorbaar vraagt waarom jij in dit avondlaat nog daar te jutten gaat. Een vriend is iemand die wandelt langs de zee en doet alsof hij schelpen zoekt maar kwam omdat hij weet dat jouw boot in groot gevaar verkeert.
Als je hebt, heel veel verdriet en de wereld die begrijpt je niet, dan heb je pijn en ben je helemaal leeg want een gebroken hart brengt heel wat teweeg. De mensen om je heen, die blijven vrolijk en vooral blij maar jij hebt eerder zin om wat uit te huilen het enige wat je wil is even gaan schuilen. Dan heb je tijd om na te denken over alles en nog wat. jongen toch, waarom leg je toch zo hoog die lat. Veel vragen zullen nooit een antwoord kennen en jij weet nu reeds dat je er ooit zal moeten aan wennen. Aan een wereld, onvolmaakt en harteloos je hebt het moeilijk, want je liefde voor de mensen is zo eindeloos. Mijn hart bonkt in mijn keel, ik zoek de juiste woorden maar wat ik hier voel, is niet te verwoorden. Opgekropt pijn, laat me los, wat heb ik jou misdaan mijn ogen worden vochtig, endelijk is hij daar.....die traan. Een gedichtje van Lucky
Ik steun je door mijn tranen heen. Ik wil dat je het voelt, je bent niet alleen. Samen door de pijn, ik zal er altijd voor je zijn. Ik ben je vriend bij dag en nacht. Bij wie je huilt, met wie je lacht. Ik wil echt alles met je delen. Niet alleen de lol zoals zovelen. Laat mij je steun zijn en je toeverlaat. Die je helpt, zodat het beter gaat. Want twee, die kunnen meer dan één. Je moet weten, je bent niet alleen. Samen door de tranen. Samen door de pijn. Ik zal er altijd voor je zijn.
Een droom, een nachtmerrie, een illusie misschien. Een zoeken naar wat je niet eens kan zien. Overtuigd dat zij toch moet bestaan. Zoek ik de bloem die past bij haar naam. Radeloos verbonden met een ideaal. Vraag ik teveel? Is dit nog normaal? Bestaat zij wel echt, ergens ik weet niet waar. Onbereikbare liefde, breng me bij haar. Onmacht, woede, frustatie en stille hoop. Kon ik maar weten waar ze ergens schuilt. De vrouw van mijn leven die vaak om me huilt. Bestaat ze wel echt, of is het een droom. Ik wordt er haast gek van, ik raak op de dool. Wie weet wacht ze wel ergens op mij. Het is nu te laat, ik ben niet meer vrij.....
Je hartje zo licht, je lichaampje blauw. Gewekt door de morgen met parels van dauw. Uit de hele natuur kies ik jou telkens weer. Omdat je zo klein bent, zo lief, zo teer. Je kleurt onze tuinenen met groepjes van honderd. Dan kijk ik je aan, verrast en verwonderd. Want er blijft er maar één, mijn echt favorietje. En dat ben jij.....mijn vergeet-mij-nietje.
Ik hoop dat je een engel bent geworden.
Ook al kan ik jou dan niet meer zien.
Op vleugels, kun je naar de wereld komen.
Zo kom je ook eens bij mij misschien.
Ik weet dat ik jou nu niet meer kan horen.
Al zal een heel zacht zuchtje van de wind.
Mij troosten en verwachtingsvol doen denken.
Dat jij daar bent, dat ik jou toch weer vind.
Ik weet dat ik je niet meer aan kan raken.
Toch geeft het zonlicht mij nog het gevoel.
Dat jij je warmte aan mijn huid laat komen.
En dat ik met jou liefde wordt omspoeld.
Een oud echtpaar ging naar bed. Op het nachtkastje twee bakjes met tanden. Vol liefde keek de man haar aan. En streelde haar rimpelige handen. Hij sprak : "al zoveel jaren, zijn wij gelukkig meid, geloof me als ik zeg, ik wil je voor een miljoen niet kwijt". Dat weet ik jongen, zei de vrouw : "ook jij bent niet te koop, zelfs niet voor een miljoen, al is dat nog zo'n hoop". Ze zeiden welterusten. Hij gaf haar een zoen. En fluisterde , "is de deur op slot? Want hier ligt voor twee miljoen!!!
Als regendruppels vallen. In de kilte van de nacht. En ze langzaam trasformeren. In vlokjes wit en zacht. Als de velden wit gaan kleuren. In een wintermooie vacht. Voel ik mij zo leeg vanbinnen. Zonder jou m'n stille kracht. Vroeger was de winter vol van leven. Sneeuw gaf mij zo'n goed gevoel. Maar ik kan er niet meer tegen. Sinds ik jou liefde niet meer voel.
Een foto van ons droopke Je kan eigenlijk er al aan zien dat hij toen echt aan het achteruit gaan was. En het andere fotootje(een gif bestandje)dat iemand voor mij gemaakt heeft, maar spijtig genoeg zie je het zwart hondje onze Spike er niet zo goed op staan.
Haar kopje trots in de lentebries. Haar sappige stengel stevig rechtop. Broertjes en zusjes om haar heen. Maar allen nog geluidloos in de knop. Wel eenzaam in haar kracht ontloken. Teer en lichtjes in de natuur. Heb ik bewondering voor dit sprietje. Omdat het krachtig is en puur. Ze doet me bovendien denken. Aan iemand die ik van de spiegel ken. Hoe kan zo'n peutertje der bloemen. Mij zoveel voldoening schenken
Terug iets over vrienden en bomen van Eugeen Laridon
Bomen moet je dromen ze zijn te groot voor onze ogen te hoog, te diep, te rond om ze voluit te zien en wie een vriend herleidt tot wat hij van hem ziet heeft hem al uit het oog verloren. Ik weet niet welke dag God de vriendschap schiep. Misschien was 't wel dezelfde dag waarop hij ook het weer opliet. Want, wie komt zonder vriend, door weer en wind ? Want, hoe zouden mensen woorden vinden vrienden worden was daar niet tij en ontij als inrij-tijd.
Wat is het heerlijk te ervaren. Dat ergens iemand aan je denkt. En ongevraagd je laat genieten. Van iets waaraan men aandacht schenkt. Een briefje, slechts weinig woorden. Maar met inhoud die het doet. Een ansicht, soms in haast geschreven. Waarbij je even slikken moet. Een handdruk of een schouderklopje. Een zwaai van ver, een lief gebaar. Het zijn zo van die kleine dingen. Maar "groot" aan waarde voor elkaar.
Een vriend is een tochtgenoot Er is geen honger in het huis als vriendschap er de tafel dekt. Er is geen kilte in het huis als vriendschap er waakt bij 't vuur. Er is geen duisternis in het huis als vriendschap er de lamp ontsteekt. Er is geen eenzaamheid in het huis waar vriendschap op bezoek komt. Er is geen oorlog in het huis waar vriendschap vergeving spreekt. Er is geen hopeloosheid in ons huis zoals er vriendschap woont.
Zoals sommige onder jullie al hebben kunnen zien, beginnen mijn ppsjes met een foto van ons hondje, die ik telkens anders bewerkt heb. De nieuwere ppsjes beginnen zonder foto van ons droopke en de reden is, omdat wij verleden jaar in september hem hebben moeten laten inslapen daar hij al 14 jaar oud was en zijn hartje versleten was. Hij was ontzettend mager geworden en kon de laatste dagen zelfs niet meer uit de zetel komen, laat staan dat hij nog iets at. Met veel spijt en verdriet in ons hart hebben we dan de beslissing moeten nemen om hem te laten inslapen zodat zijn lijden voorbij zou zijn. De volgende pps Afscheid is dan de laatste die ik begonnen ben met zijn foto, maar de naam droopy powerpoint kon ik niet veranderen en blijf ik dus behouden.
Soms huil ik. Omdat ik bij je wil zijn. Soms verlang ik naar jou.µIk wil je omhelzen. Soms wacht ik op je. Maar ik zie je niet. Soms staan de tranen in m'n ogen. Gewoon....voor jou. Soms denk ik. Ik heb het verkeerd gedaan. Als hij maar niet boos is. Soms lig ik op bed. En wil ik dat je bij me bent. Soms droom ik van jou Gewoon omdat ik. Zoveel van je hou.
Genieten van wat ik al bereikt heb. Belangstelling blijven hebben voor mijn eigen werk. Mijn vermoeidheid vergeten en een gezonde discipline opleggen, maar vooral mezelf blijven. Kalm wezen tenmidden van lawaai, de haast en geweld, denkend aan welke vrede er in stilte kan heersen. Leven in vrede met God, denken hoe hij mogen zijn en vrede houden met mijn ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Streven naar geluk, hoewel dat somberheid en vervlogen
Was ik maar een vogel, dan vloog ik heel ver hier vandaan. Dan hing ik honderd meter hoog en niemand die in mijn weg zou staan. Ik laat me zweven op de lucht en krijg gezelschap van de wind. Hij begeleidt me naar betere oorden waar het ieder zind. Maar vliegen blijft een utopie, ' vogel zijn ' blijft dus een wens. Ik hou nu toch maar voet aan wal, want vliegen kan geen enkel mens.
Vrienden zoals wij dat zijn. Zijn in een leven heel erg fijn. Nooit gezien, alleen maar gesproken. Gewoon alles kunnen delen. Zonder dat het echt gaat vervelen. Een ander begrijpen waar je over praat. Dat zijn vrienden waar het in het leven om gaat. Liefde voor een medemens. Is toch ieders hartewens. Een vriendschap die niet verloren hoeft te gaan. Maar weet op welke plek ze staan. Mogen we zijn als goeie vrienden in het verschiet. Ik hoop dat jij dat ook zo ziet. Want met een vriend als jou ben ik erg blij. En ik hoop dat jij dat ook bent voor mij.
En als laatste dat ik vandaag wil aanvullen op mijn blog, is terug een tekstje van Eugeen Laridon
Een vriend is iemand die begrijpt waarom ik vandaag zo gelukkig ben.
Een vriend is iemand die je zegt ik heb een boot heb jij een droom ?
Een vriend is iemand die je zegt ik heb een droom heb jij een boot ?
Een vriend is iemand waar je altijd wel bij vaart.
Ik heb van mijn zus een boekje in leen gekregen dat als titel heeft : Vrienden zijn als bomen de auteur is
Eugeen Laridon en ik wil met jullie een tekst uit dit boekje delen.
Vrienden zijn als bomen ze wachten tot je nog eens langs komt
en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft
ook na maanden afwezigheid kan je de draad weer opnemen
omdat ondertussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen op een goede afstand van elkaar geplant
en kennen ook geen afgunst
maar nodigen wel elkaar uit hoger te groeien.
Vrienden zijn als bomen en bomen buigen niet maar ze wuiven.....
Ze kunnen nijgen en zwijgen
dragen stil de winterkilte
ze zoeken te zingen en te zwieren
als ze de zomervreugde mogen vieren ze ruikden de lente ze proeven méé de herfst Vrienden zijn als bomen
Mijn naam is Maryse mijn beroep is bediende mijn hobby's zijn : het maken van powerpoints af en toe een goed boek lezen en wandelen in de natuur.
Mijn dank voor de gekregen Vriendschaps Awards
Het eeuwige leven, Wat jij voor mij betekent zal niemand ooit begrijpen Iwil mijn liefde aan jou geven tot de laatste dag van mijn leven ik hoop je nooit te verliezen Omdat ik denk dat ik dan voor het eeuwige leven zal kiezen.....
Bang, Stukje bij beetje begin ik te zien diegene die ik eigenlijk al zo lang ben die ik zelf van binnen al zo lang ken die ik al die tijd heb verborgen omdat ik bang was dat diegene iemand was die eigenlijk niemand was