Op 17 mei 1987 werd in het Olympisch Stadion  te Amsterdam de wedstrijd  Ajax tegen Feyenoord gespeeld. Met mijn zoon Gerbert, mijn schoonzoon, Ignas en mijn dochter Sabine heb ik deze voetbalmatch in mijn gedachten gesloten als een onvergetelijke herinnering uit vervlogen tijden. De wedstrijd moest nog beginnen, toen er overal op de tribunes van alles en nog wat plaats vond. Een achter mij gezeten dame werd boven op haar hoofd door een vallende steen getroffen en even later per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis.Plotseling dachten we dat het begon te regenen, maar naar boven kijkend zagen we dat er van de marathontribune naar beneden geplast werd. De wedstrijd was nog geen half uur oud en overal zag je voor de vakken, stukken steen, hout, flessen, schoenen, rollen closetpapier en zelfs weggesmeten fototoestellen liggen. Naast ons vak op rechts zaten de Feyenoord supporters die allemaal in een soort roes verkeerden , van alles en nog wat schreeuwden en voortdurend in de weer waren om het stadion te slopen.; naar het voetballen keken die onverlaten niet! Aan de zijkant van hun vak stonden een twintigtal politieagenten van de Mobiele eenheid om alles in toom te houden. Wat me opviel was dat deze agenten uiterst rustig bleven en de naar hun hoofd geslingerde voorwerpen met hun schilden tegenhielden, tussentijds de voorwerpen opraapten en beneden langs de lijn van het voetbalveld deponeerden. Op een gegeven moment was het Ajax dat scoorde, dit tegen de zin van de Feyenoordsupporters, die met fors geweld het ME-cordon wisten te doorbreken en ons vak binnenstormden. Enkele mensen vóór in het vak ontvingen de eerste klappen en iedereen, ook mijn familie, wist geen raad om weg te komen, maar de schrijver van dit waar gebeurde verhaal bleef rustig zitten en elke keer als er zo'n verwoede Feyenoorder op me afkwam gaf ik die halvegare tussen zijn benen een flinke prik met mijn puntige paraplu. Toen de Mobiele eenheid alles weer op orde had, vroeg een der agenten wie ik was. We hebben met verwondering naar de acties van je zitten kijken-, soms een collega? Nú, als jullie dit zo graag willen weten, ik ben John Steed van De Wrekers en jammer dat ik mijn assistente Emma Peel thuis gelaten heb, want als die hier was geweest waren die Feyenoorders er heel wat slechter vanaf gekomen. Vermeld zij dat ik na deze veldslag nooit meer ben gaan kijken naar een wedstrijd in de Eredivisie.