Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Als ik voor 2 weken nog eens last had van mijn enkels, dan was daar vorige week niets meer van te merken. Reden genoeg om afstand en kwaliteit van de trainingen wat op te vijzelen.
Maandag en dinsdag had ik andere prioriteiten, waardoor van lopen niets in huis is gekomen. Woensdag deed ik goed uitgerust een duurloopje van bijna 7 km.
Donderdag was een verplichte rustdag omdat ik vrijdag verwacht werd voor een sportmedisch onderzoek. Vergeleken met de resultaten van vorig jaar, ging ik erop vooruit. Ik woog toen nog 6 kg meer, en haalde slechts 12 km/u bij de looptest, waarbij de helling slechts één maal werd bijgesteld. Deze keer liep ik tot 13 km/u en werd de hellingsgraad meerdere keren bijgesteld. Eigenlijk kon ik deze verbetering ook al eerder vaststellen. Naar de overige resultaten van het bloedonderzoek, de maximale zuurstofopname, de lactaattest, enz. is het nog een beetje wachten. Vorige keer bleek uit de testen dat de basisuithouding nog sterk verbeterd kon worden. (Heel) trage duurlopen moesten het leeuwendeel van de trainingsarbeid vormen, waar ik me redelijk goed aan gehouden heb. Ik ben benieuwd wat het verdict deze keer zal zijn.
Net zoals woensdag liep ik zaterdag een rondje van net geen 7 km zonder veel acht te slaan op hartslag. Het voelde weldadig aan.
Zondag liep ik opnieuw, maar dan wel op hartslag. Het doel was om die gemiddeld onder de 135 BPM te houden. Aanvankelijk lukte dat redelijk goed, maar de eerste lichte stijging in het parcours zorgde voor een aanzienlijke verhoging. Ik compenseerde door trager te lopen, maar dan nog kon ik niet beletten dat ik op hellingen waarden registreerde van 140 en meer, terwijl ik amper 730 / km haalde. Is het een gebrek aan training, een opkomende verkoudheid, een slabakkend dieet of de naweeën van de marathon? Ik weet het echt niet. Vermoedelijk zal het wel een combinatie zijn van verschillende factoren. Ter vergelijking wil ik er graag bij vermelden dat ik enkele weken voor de marathon nog ruim 630 haalde met dezelfde hartslagwaarden. Het belette me echter niet om met volle teugen te genieten. Voor de gelegenheid had ik Aoxomoxoa van The Grateful Dead en The 13th Floor Elevators op mijn MP3-speler gezet. De psychedelische rockmuziek, in combinatie met de verlaten velden die het parcours omzomen en een stralende zon, zorgden voor een ietwat onwerkelijk gevoel. Ondanks het mooie weer, kwam ik heel weinig volk tegen onderweg, wat me het gevoel gaf helemaal alleen te zijn. Heel even leek ik onderweg te ontwaken uit een trance. Het was alsof ik ruimte en tijd overbrugd had zonder dat ik er me bewust van was. Het voorziene uurtje werd 1u15, wat goed was voor 10,14 km.
Vanaf nu ga ik weer beginnen opbouwen naar het volgende doel, wat de halve van Egmond geworden is en daarna de marathon van Rotterdam, waar ik de lessen van Etten-Leur in de praktijk wil brengen.
Vorige week had ik vakantie. Naar jaarlijkse gewoonte ging ik samen met mijn vrouw, vader en zus naar de boekenbeurs. Het voorbije weekend waren we te vinden aan de Kust om er te lezen, te wandelen en gewoonweg te luieren. Er werd natuurlijk gelopen en een zondagmiddag rond de speltafel met vrienden en familie maakte het plaatje helemaal af.
Het was een geslaagde vakantie waar ik absoluut van genoten heb, al wilde het lopen niet altijd even goed lukken. 31 oktober had ik rustig en pijnvrij gelopen, maar 1 november deed de linkerenkel toch weer een beetje pijn toen ik aan het einde van een iets langer duurloopje was. 2 november werd dus een rustdag om het er 's anderendaags opnieuw op te wagen. De pijn bleef weg. Ook de 2 daaropvolgende dagen deed ik rustige duurloopjes, met op donderdag een kort stukje door de duinen en aan een iets sneller tempo. Die linkerenkel hield zich sterk, maar vrijdag had ik weer wat last. Zelfs tijdens een korte wandeling voelde ik dat het niet helemaal snor zat. Het hogere tempo en de extra belasting van het mulle zand was dus geen goed idee. Zaterdag werd dus opnieuw een rust- en luilekkerdag. Ik kwam enkel uit de fauteuil om een eenvoudige maaltijd in elkaar te boksen en te eten. Verder hield ik me vooral ledig met het lezen van 'Fantastische verhalen 1922-1926', geschreven door H.P. Lovecraft, lekker onderuitgezakt met de voetjes op een poef. De rust werkte verkwikkend en zondagochtend was ik weer in staat om volledig pijnvrij een duurloopje van 7 km af te werken. Aangezien de pijn te verklaren was en een relatief korte periode steeds volstond om 'volledig' te herstellen, ben ik best tevreden en maak ik me ook geen zorgen.
Om mijn gezondheid maakte ik me wel zorgen. Natalie stelde in een reactie op een vorig bericht dat een marathon niet zo gezond is. Gelijkaardige opmerkingen kreeg ik ook al van collega's, vrienden en familie. Deze morgen kreeg ik een artikel onder de neus geduwd dat nog maar eens dezelfde boodschap verkondigde. Reden genoeg om op zoek te gaan naar de ware toedracht.
Eerst en vooral valt het sterk op dat er nagenoeg geen poging wordt ondernomen om een dergelijke bewering te ondersteunen. Een zwak 'Het menselijke lichaam is daar niet voor gemaakt...' is de enige toelichting die een inspanningsfysioloog gaf volgens het krantenartikel. Ik stel me meteen de vraag waarom het menselijk lichaam er niet voor gemaakt zou zijn. In het boek 'Born to run' van Christopher McDougall worden dergelijke beweringen afgedaan als fabeltjes. De schrijver verwijst naar verschillende wetenschappelijke studies en de tot de verbeelding sprekende Tarahumara om zijn bewering kracht bij te zetten. Of die inspanningsfysioloog er nu volledig naast zit of de schrijver van het boek, die zich verdiepte in het onderwerp, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen wetenschapper, maar ik ga ervan uit dat de waarheid ergens in het midden zal liggen.
Dat bij een combinatie van een hartafwijking en een (halve) marathon voorzichtigheid genoodzaakt is, begrijp ik volledig. Een (sport)medische keuring lijkt me dan ook geen overbodige luxe. Volgens Tim Noakes, auteur van 'Lore of running', geeft een keuring echter geen volledig uitsluitsel, sommige afwijkingen kunnen pas worden vastgesteld na een incident of een diepgaander onderzoek, al zou het om een beperkt aantal afwijkingen gaan. Wat dat betreft, moet je als marathonloper dan maar het risico nemen. Anderzijds wil ik erop wijzen dat de hartafwijking de oorzaak van het probleem is. Ik kan me best inbeelden dat bepaalde personen zelfs een risico nemen door 'slechts' 5 km te lopen. Daarmee ontken ik niet dat langere afstanden de risico's groter maken, al kan ik uit de verschillende teksten die ik heb gelezen niet opmaken hoeveel groter het risico dan is.
Het artikel dat me deze morgen is aangeboden eindigde wel met een eerlijk: "Het blijft beter dan in je sofa te zitten niksen, maar laat je op voorhand toch voldoende screenen." In dat ene zinnetje is er veel gezegd. Persoonlijk wil ik ook getuigen dat niet alles om lichamelijke gezondheid gaat. Sinds ik begon te lopen en zeker na het beëindigen van de marathon voel ik me mentaal veel beter. Mijn gewicht is geen reden meer voor schaamtegevoelens. Het lijkt of ik helderder kan denken. Ik sta wat zekerder in mijn schoenen en hardlopen is gewoon leuk. Als ik voor mezelf de balans opmaak wegen de argumenten om toch nog een marathon te lopen zwaarder dan de hierboven vernoemde tegenargumenten. De voor morgen geplande sportmedische keuring zal die balans misschien ook bevestigen, maar daarover zal ik het binnenkort wel hebben.
Dat een marathon veel van het lichaam vergt, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Maandag had ik nog een dag vrijaf en bracht ik grootste deel van de dag door in een comfortabele zetel. De kleinste verplaatsing veroorzaakte lichte pijnscheuten in de dijen en de enkels. Vooral met de rechterenkel leek het niet echt pluis te zijn, maar het viel best wel mee. Dinsdag moest ik dan gaan werken. 's Ochtends ging ik te voet naar het station, in het begin wat moeizaam, maar na enkele minuutjes al heel wat vlotter. 's Avonds had ik echter meer last en mijn echtgenote offerde zich nog maar eens op om me te komen halen. Woensdag gaf ik opnieuw de voorkeur aan de wagen om naar het station te gaan en 's avonds maakte ik opnieuw gretig gebruik van taxi Liesje. Zelfs wandelen ging moeizaam. Bij iedere stap ging een pijnscheut door mijn enkel. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken en dacht eraan om mijn dokter een bezoek te brengen. Eigenaardig verminderde de pijn als ik op blote voeten rondliep. Ok, toch maar niet naar dokter. Gelukkig is het ondertussen aan het verbeteren en deze morgen waagde ik me zelfs aan een eerste rondje. Heel voorzichtig liep ik 3,59 km in een slakkengangetje. Mijn enkels zijn wel nog een tikkeltje gevoelig, maar het ging. Voor zover mijn benen het toelaten ga ik morgen en volgende week de draad weer oppikken en de afstanden met kleine beetjes opbouwen.
Ondertussen heb ik ook beslist over de volgende etappe in mijn loopcarrière. 10 januari trek ik weer eens naar het vlakke land van onze noorderburen om er deel te nemen aan de befaamde (of misschien eerder beruchte) Halve van Egmond, een halve marathon die gedeeltelijk over het strand en door de duinen loopt. Op een dergelijk geaccidenteerd terrein zal het waarschijnlijk niet lukken om mijn tijd op die afstand wat scherper te stellen, maar dat is niet echt de bedoeling.
De komende weken ga ik trouwens het internet wat afschuimen om een wedstrijdkalender voor 2010 samen te stellen. De voornaamste criteria zijn een mooi parcours door de natuur, een degelijke organisatie en afstanden vanaf 10 km tot een marathon. Als iemand een tip heeft, is die altijd welkom.
Het is maandagochtend, strompelend kom ik de trap af. Bij iedere trede wordt ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met het bestaan van dijen en enkels. Ik lijk wel een kreupele. In een tijdspanne van enkele uren werd ik jaren ouder. Merkwaardig genoeg heeft deze toestand geen invloed op mijn gemoed. Integendeel, mijn hoofd voelt fris aan; geestelijk sta ik scherp. Aan de ontbijttafel vind ik de tastbare herinnering aan de oorzaak van deze toestand, de medaille en het startnummer van mijn marathondebuut.
Misschien lijkt het belachelijk om voor een plaatje koper, het laatste beetje kracht uit je lichaam te persen, maar ik weet hoe "rijk" je van de ervaring wordt. Voor mij werd de marathon synoniem voor het leven, een opeenvolging van ups en downs.
Het begon zondagochtend. Ik had uitstekend geslapen. Het ontbijt bestond uit enkele boterhammen met choco en confituur, gevolgd door een banaan en een grote kop thee. Vervolgens maakten we ons klaar om eerst mijn ouders op te halen en daarna naar mijn schoonouders te rijden, waar we hadden afgesproken. Samen vertrokken we naar het Nederlandse stadje Etten-Leur. Daar aangekomen gingen we eerst het startnummer ophalen. Een bezoekje aan de sanitaire voorzieningen ontlastte me daarna van een allerlaatste zorg Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
Een kwartier voor het startschot begaf ik me naar het startvak om tegen 11u30 op gang geschoten te worden. Aangemoedigd door de vele kijklustigen begonnen we aan ons avontuur. 42,195 km lag nog voor ons. Ik had een prachtig plan uitgekiend waaraan ik me welgeteld 2 km heb gehouden. Zoals het boekje voorschrijft was ik niet te snel gestart, maar later zou ik wel de nodige fouten begaan. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik zou eens laten zien hoe een marathon moet worden gelopen. Na een vijftal kilometer sloot ik me aan bij een groepje. Vol overgave en overmoed, die kenmerkend is voor een puber in zijn gloriejaren, nam ik de leiding op me. Op kop, klievend door een stevige wind, haalde ik een tempo van 5'05" / km, wat ik ongeveer 25 km volhield. Na 8 km begon ik aan mijn eerste gelletje, wat ik doorspoelde met het water dat ik bij me had. Toen ik aan mijn 2de gelletje toe was rond kilometer 15 had ik het volgende groepje al ingehaald. Een langharige man met soepele tred werd mijn compagnon voor de volgende 10 km. Samen verlieten we het groepje en liepen afwisselend op kop.
Halfweg wachtte me een aangename verrassing. Door de luidsprekers hoorde ik mijn naam vernoemen. De omroeper had het verder over goed getrainde atleten of iets dergelijks, al kan dat ook op iemand anders bedoeld zijn. Zo goed had ik het ook niet begrepen. In ieder geval sierde een grijns van oor tot oor mijn gelaat. Zodra we Etten-Leur voor de tweede keer verlieten, begon ik aan mijn 3de gelletje en rond km 25 stond mijn familie me op te wachten. Mijn schoonvader John kwam ik als eerste tegen; hij had blijkbaar de taak op zich genomen om mijn doorkomst te melden aan de rest, nam snel een foto en sprak me enkele bemoedigende woorden toe. Mijn Liesje stond klaar met een 2de bidon water. Ze riep me toe om het rustig aan te doen, net zoals mijn moeder, maar ik was nog fris en geen haar op mijn hoofd dacht aan vertragen.
2u10 was ik ongeveer onderweg. Nog een klein anderhalf uurtje, dacht ik, maar dan begon het verval in te treden. Kilometer 26 deed ik nog aan 5'17", km 27 en 28 aan een tempo van 5'21" en voor km 29 registreerde ik nog 5'24". Ik begon de tol van mijn overmoed te betalen. Wanhopig trachtte ik aan te klampen bij enkele lotgenoten, maar stuk voor stuk moest ik ze laten gaan. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wilden de benen niet meer mee? Ik was nog fris genoeg, maar om één of andere reden weigerden mijn benen me te gehoorzamen. Slechts één km later toonde de marathon zijn ware gelaat. Het oncomfortabele gevoel dat was begonnen in de onderste ledematen, spreidde zich uit over heel mijn lichaam en ik had nog 12 km voor de boeg. De snelheid bleef maar dalen. Ik vloekte, probeerde me moed in te spreken en schold mezelf uit voor zwakkeling (en meer van dat fraais, maar niet voor publicatie vatbaar ). De linkerdij verkrampte. Hinkelend probeerde ik opnieuw veerkracht in mijn pas te krijgen, maar daarna verkrampte ook mijn rechterbeen. Verdomme, daardoor kon en mocht het niet eindigen. Ik bleef doorlopen en verbeet de pijn. Langzaam ebden de krampen weg en kon ik min of meer gewoon doorlopen. Bij de laatste bevoorrading waagde ik het om enkele meter al stappend af te leggen, tot wanneer ik het mij aangereikte drankje op had. Had ik dat maar niet gedaan; toen ik weer begon te lopen verkrampten mijn benen voor de 2de keer. Gelukkig was het minder erg en hervond ik al snel mijn tempo.
Het bleef hard werken. Mijn wereld verkleinde zich tot de vierkante meter die net voor me lag. Ik zag het asfalt letterlijk onder me door rollen. Kilometer na kilometer telde ik af. Ik putte kracht uit de aanmoedigingen van de vrijwilligers bij de verzorgingsposten, de kijklustigen en enkele lotgenoten die het even zwaar leken te hebben. We spraken elkaar moed in, maar ook dat kostte moeite en de gesprekken verstomden.
Een regenbui voelde aanvankelijk verfrissend aan, maar toen het water begon door te sijpelen in mijn schoenen, voelde het heel wat minder weldadig aan. Gelukkig was de bui van korte duur. Nog een kleine 2 km had ik voor de boeg. Het tempo was gedaald tot 7'00" / km. Ik was op, maar bleef doorlopen, me voortdurend aanmanend om niet op te geven. Ik zou niet gaan wandelen, ook al was de verleiding groot; daarvoor had ik niet getraind. In een sukkeldrafje vorderde ik tergend langzaam. Verdorie, wat deed dat pijn.
Na een laatste bocht dook de finish op, zag ik mijn familie en met het allerlaatste beetje kracht dat me nog restte, sprintte ik naar het einddoel. Tot mijn verbazing merkte ik later dat ik toen nog een snelheid haalde van ruim 14 km/u, maar daarna was het dan ook afgelopen. Doodmoe nam ik de medaille in ontvangst, pikte nog een bekertje sportdrank mee en gaf me over aan de goede zorgen van mijn steun en toeverlaat Liesje.
Bij thuiskomst at ik wat, nam een verkwikkend bad en vertrok naar een plaatselijk restaurantje waar we de glazen lieten klinken op mijn succes.
Met mijn 3u55'11" behaalde ik het minst gunstige streefdoel, maar van ontgoocheling is geen sprake. Ik ging tot het uiterste van mijn kunnen en beter zat er niet in. De bagage aan kennis die ik eraan overhield neem ik mee naar mijn volgende uitdaging. Misschien wordt het de marathon van Rotterdam, maar het kan ook een ander evenement worden. Het was in elk geval niet de laatste marathon. Het deed pijn, maar het smaakte nog nooit zo zoet.
Tot slot nog enkele foto's van mijn familie.
Van links naar rechts: moeder, schoonvader en vader. Vermoedelijk op zoek naar mijn persoonlijke bevoorradingspost.
Moeder en schoonmoeder die de wind trotseren.
Mijn schat Liesje. Haar ben ik verduiveld veel dank verschuldigd. Ze moest verdragen dat ik urenlang trainde, vergezelt me bij al mijn wedstrijden en vangt me telkens weer op aan de finish. Zonder haar zorg en ondersteuning zou ik nooit bereikt hebben waar ik nu sta.
Op naar de volgende. (om te antwoorden op de vraag van Danny)
Hallo,
Etten-Leur, het langverwachte marathondebuut is achter de rug. 3u55'11" deed ik erover. Ook al beantwoordt de tijd niet aan mijn streefdoel, ontgoocheld ben ik niet. Ik knalde tegen de denkbeeldige muur aan, maar verbeet krampen en last van een kleine maar pijnlijke blaar. Mind over body. Volledig uitgeput kwam ik door de finish, waar mijn ouders, schoonouders en mijn schat van een echtgenote me stonden op te wachten. Hen kan ik trouwens niet voldoende danken voor de broodnodige ondersteuning.
Gisteren deed ik mijn voorlaatste training. Eigenlijk was het de laatste, want zaterdag ga ik me enkel een beetje loslopen gedurende een halfuurtje, wat vergeleken met de arbeid die ik voordien leverde nauwelijks als zondagswandeling kan worden omschreven. Laat me echter niet te veel vooruit lopen en beginnen met het rondje van gisteren.
Of het nu de zenuwen waren die zich begonnen te manifesteren of de wat hogere temperaturen, weet ik niet, maar mijn hartslag lag iets hoger dan gewoonlijk. Zoals ik al geschreven had wisselde ik stukken in de laagste hartslagzone af met een tweetal versnellingen tot marathontempo. Los van de wat hogere hartslag, ging het wel behoorlijk goed. Ik liep ontspannen en soepel. Enkele voorbijgangers keken nogal raar op toen ik met een grijns van oor tot oor voorbijliep. Dat ik me momenteel goed in mijn vel voel, kan ik moeilijk wegsteken. Een collega vertelde me trouwens ook al dat ik de laatste maanden lijk te stralen. Mijn hoofd lijkt een beetje hoger op mijn romp te staan, de rug houd ik kaarsrecht en de moeilijkste problemen pak ik met de glimlach aan. Als me beleefdheidshalve gevraagd wordt: "Hoe gaat het?" is het antwoord steevast: "Fantastisch!" Sommigen vinden het misschien naïef, denken misschien dat ik blind blijf voor zorgen of problemen, maar niets is minder waar. Zorgen heb ik net zoals iedereen, maar ik kan ze beter relativeren. Concretiseren zorgen zich in problemen, dan los ik ze op. Vind ik geen oplossing (of 'is' er geen oplossing) dan aanvaard ik het probleem wat dan ook geen probleem meer is. Zo simpel is het allemaal.
Met de marathon voor de deur zou ik me ook zorgen kunnen maken, maar toch heb ik er alle vertrouwen in. Ik ben goed voorbereid. Hoe ik de 42195 meter ga uitlopen is nog een vraag. Van een aantal collegalopers kreeg ik al de raad om me niet teveel te concentreren op een eindtijd en te genieten van de gelegenheid. Het is dezelfde raad die ook wordt gegeven door de auteurs van boeken en tijdschriften. Ik vermoed dat het dan ook de moeite loont om hem op te volgen, maar toch ben ik geneigd om een bepaalde eindtijd te ambiëren. Omdat ik een debutant ben is het natuurlijk niet zo eenvoudig om een eindtijd in te schatten. Ik loste het probleem op door verschillende eindtijden voor ogen te houden. Aanvankelijk wil ik starten aan een tempo van 5'15" /km (5 sec. sneller dan ik enkele weken in gedachten had) wat ik gemakkelijk kan volhouden tot de helft. Als ik me dan fit genoeg voel, wil ik versnellen. Als ik voel dat het niet vlot gaat, dan vertraag ik wel. Met andere woorden, ik heb drie doelen. Met uitlopen ben ik tevreden, 3u45 is de werkelijke streeftijd en als ik 3u38 haal, ga ik door het lint.
Wat het uiteindelijk gaat worden zal zondagnamiddag te lezen zijn.
Vandaag ging het er rustig aan toe. Samen met mijn echtgenote trok ik erop uit voor een loopje van net geen 6 km. Mijn hartslag bleef heel laag gedurende de eerste km en overschreed de 120 BPM niet. Eigenlijk ging het me te traag waardoor ik een beetje versnelde. Er golden geen limieten deze keer, maar een snelheidstraining moest het nu ook weer niet worden. Daar hield ik me dan ook aan.
Vóór het weekend was ik wel een beetje ongerust omdat een aanslepende stijfheid mijn rechterdij teisterde. Het was woensdag, na een tempoloop opgedoken. Toen ik de plaats een beetje masseerde deed het zelfs een klein beetje pijn. Gelukkig voelde ik dat lastig gevoel weer spoedig wegebben. Zaterdag was het nog goed voelbaar, zondag ging het al wat beter en vandaag mag ik melden dat het ongemak helemaal verdwenen is. Enkele maanden geleden zou ik me om dergelijke akkefietjes nog ernstig zorgen hebben gemaakt. De (beperkte) ervaring leerde me echter dat ijs en het terugschroeven van de trainingsintensiteit wonderen kan doen.
Tot slot kan ik ook nog vermelden dat de bevestiging voor mijn inschrijving vandaag in de bus zat. Het is een kleinigheidje, maar had ik die niet ontvangen, dan had ik toch nog eens contact opgenomen met de organisatie. Wat dat betreft, ga ik liever door voor een muggenzifter dan in Nederland aan te komen om te moeten vernemen dat mijn inschrijving verloren is gegaan.
De volgende training is voorzien op donderdag. Het marathontempo moet dan worden afgewisseld met het tempo voor een trage duurloop, gedurende 40 minuten. Zo hebben we weer iets om naar uit te kijken.
Het voornemen om ooit een marathon te lopen is al behoorlijk oud. Drie, vier of misschien wel vijf jaar geleden ging ik op dieet. Op enkele maanden tijd was ik erin geslaagd om een slordige 20 kg te vermageren met de hulp van een diëtiste - in die periode kwam ik heel wat te weten over een gezonde voeding - en door meer te gaan bewegen. Lopen was de sport die me het meest kon bekoren. Na een paar maand training, ik kon amper vijf km lopen, begon ik al te dromen van een marathon. Jammer genoeg hielden mijn goede voornemens geen stand en herviel ik in mijn oude Bourgondische gewoonten. Resultaat na ruim 1 jaar: 100 kg.
Zoals ik al eerder schreef, gooide ik in 2008 dan weer het roer om. Ik ging op dieet, begon met start 2 run en liep in juli 2008 mijn eerste wedstrijd over 5 km. Het was een prachtig moment. Een eerste stap richting marathon was gezet. Later liep ik een 10 K, om met 10 mijl en een knieblessure het jaar af te sluiten.
Na een paar bezoekjes aan de huisdokter, een kinesist en een orthopedist, kon ik begin dit jaar de draad weer opnemen. De eerste weken bereikte ik nog amper een weektotaal van 10 km, maar de pijn bleef uit. Langzaam maar zeker, bouwde ik verder aan de weg naar de 20 km door Brussel. Tijdens die wedstrijd stapelde ik de fouten op, waar ik enkele waardevolle lessen aan overhield. Enkele weken later schreef ik me in voor de marathon van Etten-Leur, vastbesloten om het tot een goed einde te brengen. Tot eind juli liep ik nog enkele wedstrijden over 5 en 10 km. Plezier beleven was het voornaamste doel, maar mijn ambitie om onder de 45 minuten te eindigen op een 10 K maakte ik wel waar in Tessenderlo.
Eind juli ging ik aan de slag met een schema dat gebruikt werd door het Dreamteam van Runner's World. Ik probeerde het zo goed mogelijk op te volgen, maar als het eens wat minder ging, paste ik de intensiteit van een geplande training aan of laste ik een extra avondje rust in. Ondertussen zijn we 13 weken verder, waarin 748,6 km werden gelopen over 57 trainingsdagen en een halve marathon. Volgende week sta ik aan de startlijn van een eerste hele marathon. In die laatste week wordt er nauwelijks 2 uur gelopen, waarvan ik telkens verslag zal uitbrengen op deze blog. Een dagje verlof moet zorgen voor wat extra rust. De zenuwen blijf ik voorlopig nog even de baas, maar ik moet wel toegeven dat ik erg uitkijk naar het moment dat het startschot zal worden gegeven.
Het voorbije weekend heb ik het behoorlijk druk gehad. Zaterdag ontvingen we enkele vrienden om te komen genieten van mijn culinaire kwaliteiten. Tussen het shoppen en kokkerellen door had ik wel nog tijd om een dik uur te gaan lopen, maar van lang nagenieten was niet echt sprake.
Zondag was ik van de partij om te helpen bij de inschrijvingen voor een veldloop, ten voordele van een groene zone waarvan ze een industriezone zouden willen maken. Daarna kon ik dan mijn geplande training afwerken. Net geen 20 km liep ik in een steeds wisselend tempo. Eerst liep ik in de laagste hartslagzone, daarna een tijdje aan een iets pittiger tempo, dan weer in de laagste zone om ten slotte te eindigen met een halfuurtje in een vermeend marathontempo. Een tiental minuutjes uitlopen rondde de training mooi af.
Ondanks de regen en de invallende duisternis ging het behoorlijk goed. Mijn hartslag was onder controle, de tempo's constant en het gevoel was opperbest. Ik startte langs mijn gebruikelijk parcours, maar halfweg week ik ervan af. Daarna vertrouwde ik op mijn oriëntatiegevoel en kennis van de streek om nieuwe paden te verkennen. Ik liep langs velden met prachtig in bloei staande oranjekleurige bloemen (de exacte naam van de soort ken ik jammer genoeg niet). Een krassende kraai in de top van een eenzame kale boom, onder een dreigend wolkendek, bij de avondschemering, deed me denken aan klassieke griezelverhalen à la 'The Raven' van Edgar Allan Poe. De regen zorgde voor een aangename humusachtige geur en ook voor een voortdurende afkoeling van mijn opgewarmde ledematen. Kortom het was een feest voor bijna alle zintuigen. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me om al het moois op de gevoelige plaat vast te leggen.
Vandaag ben ik weer gaan lopen. Na de opwarming deed ik enkele intervallen om daarna opnieuw een duurloop af te werken in verschillende tempos. Net zoals zondag had ik het erg naar mijn zin. Ik voelde me echt in bloedvorm. Lekker fris, geen regen deze keer en een heerlijk zonnetje droegen alleen maar bij tot het euforisch gevoel. Halfweg werd mijn aandacht getrokken door een grote groep ganzen die luidruchtig in V-formatie overvlogen. Een gedomesticeerd neefje leek zich te beklagen dat het niet meekon; voor mij was het een traktatie om getuige te mogen zijn van dit natuurschoon.
Net geen 30 km liep ik op exact drie weken van de grote M-dag. Deze laatste training van niet geringe omvang diende om nog enkele zaken te testen.
Eerst en vooral dacht ik 3u30 nodig te hebben om in mijn gewoon trainingstempo de ronde af te maken, maar uiteindelijk deed ik er ruim 3u15 over. Het doel was gewoon om te testen hoe het voelt om even lang te lopen als ik over de marathon denk te doen (uiteraard vertrok ik weer vanuit de meest optimistische hypothese ). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
Een tweede testje startte op km 25. Ik schakelde over naar een iets hogere versnelling gedurende de twee volgende kilometer. Hierdoor wou ik te weten komen of ik die hogere versnelling zou aankunnen en volhouden toen ik al moe begon te worden. Vreemd genoeg had ik, na wat moeite om me aan te passen, minder last dan ik vooraf had gedacht. Door te versnellen leek mijn pas zich te versoepelen. Het is trouwens niet de eerste keer dat ik dit gevoel ervaar, maar deze keer was het bijna onmiskenbaar.
Ik experimenteerde de voorbije weken en maanden met voeding. Zowel tijdens trainingen, wedstrijden en daarbuiten probeerde ik nieuwe dingen uit. Verschillende soorten sportdrank, gels, een soort snoepjes, enz. passeerden de revue. Vandaag probeerde ik enkele gels uit van Overstim's, welke ik waarschijnlijk ook zal meenemen naar Etten-Leur. Voor een marathon hebben ze trouwens een setje van drie soorten. 'Gel Antioxydant' met een frisse citroensmaak, 'Coup de fouet' heeft ook een citroensmaak maar is minder lekker en 'Red Tonic - Sprint Air' met eucalyptus en munt voor de laatste kilometers. Het voordeel is dat de verpakking, een soort tubetjes, beperkt is qua afmeting en daardoor handig om mee te nemen. De smaak valt ook goed mee en de verpakking schrijft slechts 5 à 10 cl water voor om door te spoelen (in vergelijking met PowerBar waarvoor 40 cl nodig is voor één verpakking). Vertering gaf was ook geen probleem, al zijn de omstandigheden van een wedstrijd niet dezelfde.
Uiteraard vergat ik niet om te genieten van mijn duurloop, wat nog altijd de hoogste prioriteit heeft. Voor de gelegenheid had ik een route uitgestippeld die ongeveer 10 km over de Scheldedijken liep. Het uitzicht was fantastisch.
De komende weken ga ik de omvang van de trainingen afbouwen, mijn dieet wat strikter toepassen en me mentaal voorbereiden op wat gaat komen.
De herfst heeft zijn intrede gedaan. Stilaan beginnen de bladeren aan de bomen te verkleuren, de dagen worden weer korter en de temperaturen gaan ook in dalende lijn. Jammer genoeg is het ook het seizoen bij uitstek om een verkoudheid te krijgen, wat ik de voorbije dagen aan den lijve mocht ondervinden. Gelukkig had ik slechts 2 dagen echt last.
Een kriebel in de keel, een verstopte neus, lichte hoofdpijn en geen zin om een poot te verzetten deden me gisteren afzien van het lopen. Het was dan ook een facultatief duurloopje dat ik zelf aan het schema toevoegde. De dag ervoor deed ik wel mijn geplande rondje. Het viel me trouwens weer op dat ik weliswaar niet echt goed op gang raakte, maar dat ik na een tijdje steeds comfortabeler ging lopen. De ernst van de symptomen nam af en als ik thuiskwam was ik weer helemaal opgekikkerd.
Vandaag deed ik ook een duurloopje van ruim 11 km. Ook al was ik nog niet helemaal genezen van die verkoudheid, het deed me deugd. Op gang geraken was deze keer geen probleem en mijn hartslag bleef relatief laag. De lagere temperatuur zal er wel voor iets tussen zitten, maar ik verbrak opnieuw een persoonlijk record. In de laagste hartslagzone kan ik een snelheid handhaven van ongeveer 6'15" /km, wat meer dan een 1'30" /km winst is ten opzichte van vorig jaar in dezelfde periode bij gelijkaardige weersomstandigheden. Door de cijfers van vorig jaar erbij te nemen besef ik pas echt hoeveel vooruitgang ik maakte. Zo zie je maar dat statistieken ook een bron van motivatie kunnen zijn.
Vrijdag werd in mijn eigen dorp een stratenloop georganiseerd. Zelf deed ik niet mee omdat ik mijn krachten wou sparen voor een halve marathon, maar zuslief en haar echtgenoot waagden zich wel aan de 10 km. Om 8 uur werd het startschot gegeven voor vier ronden over een relatief zwaar parcours. We (mijn ouders, de ouders van mijn schoonbroer, tante Chris en nonkel John, mijn eigen trouwe supporter en lieve echtgenote Liesje en natuurlijk Roan het zoontje van mijn zus) hadden ons strategisch opgesteld zodat we ze iedere ronde twee keer zagen doorkomen. Mijn zus had in het begin een tikkeltje te hard gelopen en betaalde daar ook de prijs voor, maar ze eindigde wel mooi binnen het uur in 59'25". Haar doel heeft ze dus gehaald. Jorich, haar man, leek vleugels te hebben. Hij liep soepel en in een redelijk constant tempo naar zijn eindtijd van 53'06". Daarmee verbeterde hij zijn debuut op dezelfde afstand met ongeveer 8 minuten. De natura prijzen die ze nadien in ontvangst mochten nemen hebben ze dubbel en dik verdiend.
Zelf beleefde ik vandaag mijn eigen debuut op een halve marathon in Ternat. Ik voelde me niet helemaal in vorm, een verkoudheid probeert me hardnekkig te vloeren. Citroenthee, vers geperst citrusfruitsap, stevige soepen en mijn niet aflatende wil om die bacteriën de baas te blijven gaven me echter voldoende kracht om toch maar aan de start te verschijnen. Om 3u00 werd het startshot gegeven en weg waren we. Ook wij kregen vier ronden voorgeschoteld op een prachtig parcours. Ik vreesde een beetje voor de hellingen in het Pajottenland, maar het viel eigenlijk best mee. Een enkele brug, die we dus ook 4 keer over gingen, was wel lastig, maar het kruidde deze halve marathon naar mijn smaak.
Tot kilometer 13 liep ik nagenoeg een stabiel tempo van gemiddeld 4'45"/km, maar ik voelde dat mijn krachten begonnen af te nemen. Aan dit, voor mij snoeiharde, tempo zou ik het niet uitzingen. Op dat moment deed ik iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik vertraagde bewust. Bij de bevoorrading nam ik rustig de tijd om wat water te drinken, ik liet het tempo zakken tot gemiddeld 5'00" /km en stilaan voelde ik mijn krachten een beetje terug keren. Een kerel die ik eerder had voorbij gelopen, probeerde me nog eventjes in te halen en me af te schudden, maar het werkte als een rode lap op een doldrieste stier. Genadeloos klampte ik aan en bij het ingaan van de vierde ronde, haalde ik hem voor een tweede keer in en hield hem voor de rest van de wedstrijd achter me. Mijn gloriemoment kwam echter op kilometer 20 op 1u36'16". Mijn missie was dan al geslaagd; 9'12" sneller dan de 20 km door Brussel. Van toen af liep ik op wolken. Mijn officiële eindtijd was 1u43'17" op een 49ste plaats, maar voor mij deed het er niet meer echt toe.
Ook na de wedstrijd ging het feest door. Mijn maag die bij een vorige gelegenheid meer dan rare bokkensprongen had gemaakt was nu in orde. Ik kon eten en drinken, had niet meer de neiging om flauw te vallen en was nog in staat om wat uit te lopen en te stretchen.
Een zalig bad en een kom versgemaakte erwtensoep waren mijn beloning voor deze meer dan geslaagde dag.
Ik hoop binnen een dikke maand een marathon te lopen. Om daartoe te komen volg ik een schema dat ik terugvond op de website van Runners World (RW) en dat blijkbaar ook werd gevolgd door de leden van het zogenaamde Dreamteam. Dat schema paste ik een beetje aan, door er enkele korte duurloopjes aan toe te voegen. Als het eventjes wat minder gaat, vermijd ik versnellingen, interval-training of al te ambitieuze tempos (al hoefde ik dat nog niet echt veel te doen). Mijn hartslagzones liet ik vorig jaar vaststellen tijdens een sportmedisch onderzoek, die ik gebruik in plaats van de door RW voorgestelde formules, al heb ik wel eens moeite om me eraan te houden.
In een reactie stelde Patrick Funrunner Aerts de vraag wat mijn marathontempo dan wel is. Tijdens enkele trainingen zou ik namelijk in dat tempo moeten trainen. Als je echter nog geen marathon hebt gelopen, is het niet eenvoudig om dat tempo vast te stellen. Persoonlijk maak ik een onderscheid tussen trainingen en het tempo dat ik zal aannemen op M-dag. Voor de trainingen ga ik uit van een optimistisch scenario. Ik nam mijn beste 10-km tijd en met behulp van de calculator op de website van RW, bepaalde ik mijn marathontijd, waarbij ik op ongeveer 3u20 uitkom. Dit komt neer op een tempo van ongeveer 444/km. Rekening houdend met mijn tempo van de 20 km door Brussel, waar ik amper 520/km haalde, ronde ik het af tot 500/km, wat ik dus hanteer tijdens mijn trainingen.
Ik vrees echter dat ik dat tempo tijdens mijn eerste marathon niet zal kunnen aanhouden en eigenlijk wil ik me ook niet echt vastpinnen op een eindtijd, al denk ik dat 4u00 zeker een haalbare kaart moet zijn. Het plan voor de grote dag is te starten aan een tempo van 520/km en het geleidelijk aan te passen in functie van mijn gevoel. Waar dat gaat eindigen is ook voor mij nog een groot mysterie.
Ondertussen train ik vrolijk verder en de stijfheid in de kuit is nu volledig verdwenen. Zoals ik me had voorgenomen liet ik de training op woensdag vallen, maar de versnellingen heb ik uiteindelijk wel gedaan. Donderdag ging het relatief goed, zaterdag was het dan weer wat minder. Mijn lange duurloop van 3 uur op zondag verliep dan wel weer naar wens, al was ik wel behoorlijk moe toen ik thuiskwam.
Deze week hou ik het relatief rustig, maar zaterdag zal ik als test deelnemen aan een halve marathon. Ik hoop dat ik bij die gelegenheid niet te kampen zal hebben met de ongemakken die me na de 20 km door Brussel teisterden. Het is de eerste wedstrijd in weken en ik popel al om er in te vliegen.
Vorige week deed ik mijn trainingen iets rustiger dan voorzien. Na mijn loopavontuur in het mooie Kasterlee, had ik last van een lichte stijfheid in mijn rechterkuit. Aanvankelijk zag ik er geen graten in. Het was helemaal niet pijnlijk, maar toen ik woensdag nog steeds rondliep met dat niet-aflatende gevoel besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. De training op woensdag werd resoluut geschrapt. In plaats van me af te jakkeren in mijn geliefde dorp, installeerde ik me languit in de salon en maakte er een luie televisieavond van. Tijdens de reclame legde ik coldpacks op de getroffen plek en deed enkele rekoefeningen om de spieren opnieuw soepel te krijgen. De combinatie van rust, ijs en rekken heeft trouwens geholpen. Zaterdag was het gevoel bijna geheel verdwenen en liep ik vlotjes mijn geplande training, maar ik liet de versnellingen wel vallen.
Zondag begon ik enigszins bevreesd aan een lange duurloop. Ondanks het feit dat ik dit type trainingen graag doe, vind ik ze trouwens altijd lichtjes beangstigend, maar deze keer was ik er toch niet gerust in. De stijfheid in mijn kuit was dan wel verdwenen; tijdens een duurloop zou het euvel terug kunnen komen en in het ergste geval nog erger dan voordien het geval was. Mijn vrees bleek echter ongegrond. Tijdens een tochtje van 2 u liep ik net geen 20 km. Ik liep gedurende 40 min in de laagste hartslagzone en vervolgens 20 min aan het marathontempo (althans het vermeende tempo), en dat 2 keer na elkaar. Ook deze training veroorzaakte geen problemen, al had ik er beter aan gedaan om mijn loopjasje thuis te laten, want het was warmer dan ik had geschat.
Deze week ga ik eveneens een extra rustdag inlassen. Misschien ga ik wel eens gaan zwemmen, maar dat zal dan afhangen van mijn stemming.
De voorbije twee weken ging het zo een beetje zijn gangetje. Plichtsgetrouw maalde ik de trainingen af. Dat het kwik niet meer zo hoge temperaturen aangaf, was ook te merken aan de resultaten, maar spectaculaire verbeteringen kon ik niet melden.
Vandaag, zakte ik af naar het mooie Kasterlee, voor een tweede duurloop van 3 uur, waar ik had afgesproken met Patrick 'de Funrunner' (zie ook mijn favorieten). Op zijn blog had Patrick al met veel lof geschreven over de prachtige streek en ik kan niet anders dan dat beamen. De streek nodigt gewoon uit om belopen te worden en dat was ook te merken, want we waren niet alleen op de baan.
Toen we aankwamen op de camping stond Patrick ons al op te wachten. Eventjes gingen we naar de caravan, waar we eerst nog enthousiast verwelkomd werden door zijn vrouw en de 2 schatten van hondjes. Myriam, zijn vrouw, bleef met mijn echtgenote achter en wij trokken erop uit.
Patrick had een gevarieerd parcours uitgestippeld van ongeveer 27 km. Al keuvelend over onze geliefde sport, liepen we langs bossen, landelijke wegen, grasland en een prachtig park. Voor mij was het de eerste keer dat ik door zo een prachtig stuk natuur kon lopen. Slechts een enkele keer moesten we uitwijken voor een auto. Voor de rest werden we gekruist door collega-lopers, fietser, ruiters en wandelaars. Kasterlee is waarlijk een paradijs voor de actieve buitenmens.
Na 2u50' was het dan afgelopen. Ik had graag nog wat doorgelopen, maar mijn spieren vertelden me achteraf dat ze voldoende pret gekregen hebben. Na een verkwikkende douche keerden we terug huiswaarts, met een mooie herinnering rijker.
Vorige week begon goed, maar eindigde enigszins in mineur. Een eerste duurloop van 3 uur kostte me gisteren meer moeite dan ik me had ingebeeld.
Aanvankelijk liep ik redelijk gemakkelijk en na een kwartier dacht ik aan die route van 25 km niet genoeg te hebben, maar achteraf bleek hoe voorbarig die gedachten waren. Na een halfuur ging de hartslag de hoogte in en mijn tempo, samen met het moreel, naar beneden. Gedurende een uur probeerde ik nog de hartslagzone te respecteren, maar dan was ik het zo moe als koude pap. Mijn tempo bereikte een absoluut dieptepunt en de vooropgestelde hartslagzone kon ik toch al niet meer aanhouden (of ik zou moeten wandelen, wat toch ook de bedoeling niet kan zijn ). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur.
Waarschijnlijk was de verzengende zon de oorzaak van al dit loopleed. Ik had er misschien toch beter aan gedaan om 's avonds te vertrekken, maar neen, meneer moest absoluut in de namiddag vertrekken.
Nu het allemaal achter de rug is, ben ik weer in staat om mijn prestatie te relativeren. OK, tempo en hartslag waren niet om naar huis over te schrijven, maar mijn lesje heb ik nu wel geleerd. Ook al moet ik 's nachts gaan lopen, in die brandende zon zie je mij geen lange duurlopen meer doen voorlopig.
Voor twee weken wou het niet echt lukken. De tijden die ik bij elkaar liep waren niet echt om fier over te zijn. Bovendien had ik weer wat last van een knie die niet echt mee wou doen. Mijn lange duurloop, vorige week zondag dus, was echter wel goed verlopen, maar dat is al oud nieuws.
Vorige week werd die verbetering doorgetrokken. Een interval-training in het begin van de week was misschien nog middelmatig te noemen, maar de daarop volgende dagen liep alles van een leien dakje. Tijdens de gewone duurlopen, verbeterde ik nog maar eens een persoonlijk snelheidsrecord, in de daarbij horende hartslagzone. Die knie bezorgde me ook geen last meer en mentaal gaat het ook de goede richting op. Misschien hebben de iets meer gematigde temperaturen ook een invloed gehad, maar het deed in ieder geval deugd om nog eens betere resultaten te halen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik ter gelegenheid van mijn 35ste verjaardag een gloednieuwe Garmin Forerunner 305 van mijn lieve echtgenote. Vandaag probeerde ik mijn nieuwe speeltje uit en ik moet zeggen dat ik verrast ben door de mogelijkheden die het kleinood allemaal te bieden heeft. Ingewikkelde workouts zijn nu kinderspel en analyse van een training is nu en fluitje van een cent.
Voila, voor mij kan het nu niet meer stuk. Als in de huidige trend kan doorgaan, dan wordt die marathon 'a piece of cake'.
Ik merkte net de reacties op van een tweetal collega-loop-bloggers die graag wilden weten op welke marathon ik me aan het voorbereiden ben. Ik maak er geen geheim van hoor, de opmerkzame bezoeker zal misschien aan de aftelklok gezien hebben dat ik voor een eerste keer naar Nederland trek.
Marathon Brabant in Etten-Leur is geen grote marathon. Het is net daarom dat ik dit evenement heb gekozen. Ik wil het beest bedwingen in een iets minder geforceerde sfeer, waartoe je in Brussel of Antwerpen misschien iets minder de gelegenheid hebt (al spreek ik niet echt uit ervaring; pin me er dus niet op vast). Voor de liefhebbers zette ik de link ook bij mijn favorieten.
Vorige week waren de resultaten van de trainingen niet om naar huis over te schrijven. De warmte zal er allicht voor iets tussen hebben gezeten, maar tegen het einde van de week speelde mijn linkerknie me ook nog eens parten. Een heel lichte pijn was latent aanwezig en dreigde mijn trainingsschema aardig in de war te schoppen. Om de schade enigszins te beperken, haalde ik mijn coldpacks nog eens uit de diepvries en behandelde de 'pijnlijke' plaats zo vaak ik kon.
Bij de aanvang van een 2u30 durende duurloop, was ik er niet geheel gerust op en ik was bereid om die training te laten voor wat ze was van zodra de pijn intenser zou worden. Tegen alle verwachtingen in, verdween de pijn al na enkele minuten en wat een nachtmerrie dreigde te worden, draaide uiteindelijk uit op een ontspannen uitje met mijn echtgenote.
Het werd voor ons beiden een aangename zondagnamiddag. We lieten ons leiden door enkele fietsknooppunten, waardoor we nog eens op plaatsjes kwamen die ons voordien onbekend waren. Liesbet haalde herinneringen op aan haar jeugdjaren toen we door een landbouwpaadje gingen waar ze als kind de toorn van een lokale boer op de hals haalde. Ze had een stukje van een maïsveld als zitplaatsje gekozen, waarbij waarschijnlijk enkele planten zijn gesneuveld. Voor de zoveelste keer werd ik getroffen door de schoonheid van mijn streek. Al lopend lijkt de wereld er helemaal anders uit te zien dan wanneer hij voorbijflitst aan het autoraampje. Leve de traagheid!
Thuisgekomen, verwachtte ik dat de pijn genadeloos zou toeslaan, maar niets... De pijn bleef uit. Gelukkig maar. Ik nam nog een verkwikkende douche en genoot nog een tijdje na van mijn prestatie. Het weekend was wat hardlopen betreft in mineur begonnen, maar draaide uiteindelijk nog goed uit.
Het was al een tijdje geleden dat ik mijn MP3-speler meenam voor een duurloopje, maar om een beetje afwisseling te hebben besloot ik om mijn favoriete rock- en popnummers te beluisteren tijdens de lange duurloop van afgelopen zondag. Het leek wel of ik er energie uit putte, al blijkt dat niet echt uit de naakte cijfers. Toch had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. Op de tonen van The Doors, The Rolling Stones en andere grote namen aan het rockfirmament zou ik uren kunnen doorgaan. Ik was nog niet goed en wel thuisgekomen of ik zou het geplande rondje nog eens overgedaan hebben.
Voor onervaren lopers als mezelf is een schema wel goed om je voor te bereiden op een bepaalde wedstrijd, maar soms ervaar ik het wel als een beperking. Natuurlijk kan je het schema negeren en toch je 'gevoel' volgen, maar dan is het natuurlijk de vraag hoe goed dat wel is. In ieder geval wil ik voor mijn eerste marathon niets aan het toeval overlaten. Ik houd me strikt aan mijn schema en de daarbij horende hartslagzones. Daarna ga ik weer wat alternatieve manieren van trainen uitproberen.
Eén van de dingen die ik dan zeker wil uitproberen is lopen zonder hartslagmeter of althans zonder er naar te kijken. (Helemaal zonder hartslagmeting trainen zit er niet meteen in. Ik houd er namelijk van om mijn resultaten te analyseren en daarvoor is een hartslagmeter toch een handig stukje technologie.) Vorige week stond één training op gevoel gepland en het werd één van de meest aangename trainingen. Je voelt je net iets minder gebonden aan regeltjes. Een bijkomend voordeel is dat je meer aandacht hebt voor je tempo, dan wanneer je met hartslagmeting loopt. In het laatste geval wacht je tot een piepje je tot kalmte aanmaant. Op gevoel probeer je je extra te concentreren op een bepaald ritme. Ik vraag me nu al af hoe het zou zijn om dit enkele weken na elkaar te doen, maar laat me niet te veel vooruitlopen. Eerst moet er nog een marathon gelopen worden.
Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur. 
