Vandaag is het eindelijk zover. Ik bereikte mijn derde doel. Deze morgen gaf de weegschaal 74 kg aan, wat overeen komt met een BMI van 22,8. Mission accomplished dus… of toch niet. Ik had het er al eerder over dat het er nu op aan komt om dit gewicht te behouden. Veel meer afvallen wil ik ook niet; maximum een kilootje of 4 lijkt me geen probleem, maar onder de 70 kg, lijkt me teveel van het goede. Aankomen is al helemaal uit den boze.

Het zal er nu vooral op aankomen om een evenwicht te vinden tussen wat ik eet en wat ik verbruik aan energie. In een beschermde omgeving is dit misschien relatief gemakkelijk; van wat ik thuis klaarmaak, kan ik redelijk goed het aantal kcal inschatten, maar de feesten komen eraan, enkele verjaardagen, een iets uitgebreidere lunch met de collega’s,… en wat ik dan allemaal eet is niet zo duidelijk te kwantificeren. Ik zal dus een beetje moeten improviseren. Op een Nederlandse website las ik ook iets over een balansdag. Als je een dag wat meer eet dan je dagelijkse behoefte, compenseer je gewoon de volgende dag door minder te eten. Die methode zal ik alvast proberen toepassen.

Het volledige plan bestaat eigenlijk uit een zestal punten:

1. Ik ben van plan om me iedere dag te wegen. Ik deed dat de voorbije maanden ook en behaalde hiermee goede resultaten (ook al wordt het door sommige diëtisten afgeraden).

2. Uiteraard blijf ik lopen. (Gewichtscontrole is wel niet de enige drijfveer, maar speelt zeker mee).

3. Het huidige dieet zal ik geleidelijk uitbreiden, met dezelfde bestanddelen in dezelfde verhouding, tot ik min of meer een evenwicht gevonden heb.

4. Op restaurant zal ik meer vis nemen, minder vet, minder alcohol, minder desserts,… maar toch van alles blijven proeven ;-).

5. Na restaurantbezoek of een ander Bourgondisch uitje, volgt de reeds vermelde balansdag. 

6. Ik leerde reeds dat een te ambitieus doel moeilijk bereikbaar is in één moeite. Daarom stel ik me voor dat ik mijn gewicht gedurende de volgende zes maand (ongeveer de periode die ik nodig had om op dit gewicht te komen) moet behouden. Daarna doen we er opnieuw zes maand bij, enzovoort. Ik hoop dat de routine die ik me dagelijks zal opleggen er na verloop van tijd zo ingebakken zit, dat ik me dan geen vragen meer stel over het handhaven van mijn gewicht (en ook niet meer verzwaar uiteraard).

Om eerlijk te zijn, zie ik er wel wat tegen op. Ik kan moeilijk zeggen dat ik alles wat ik achterwege liet nog nodig heb. Ik mis het zelfs niet eens, dus dat is het niet, maar wat ik nu denk en voel is niet noodzakelijk hetzelfde als wat ik volgende maand of volgend jaar zal denken en voelen. Met andere woorden, het is vooral het levenslange karakter van deze ‘gril’ die me wat onzeker maakt.

Hoe dan ook, ik zal het in ieder geval proberen. Als het lukt, kan ik er de vruchten van dragen. Lukt het me niet, dan zal niemand me kunnen verwijten dat ik niet probeerde (als er al iemand het recht daartoe zou hebben, buiten mezelf).

Tot blogs,

De vrije loper