Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Om de pijn te bestrijden ga ik niet op mijn luie kont gaan zitten. Dat koelen is allemaal deugddoend voor de pijn, maar mijn conditie kan ik daarmee niet onderhouden. Omdat lopen er voorlopig nog niet inzit, besloot ik vandaag maar te gaan zwemmen. Deze morgen ben ik rond 9.30 u op de fiets gesprongen richting Aalsters Stedelijk Zwembad. Ik moest een tijdje wachten aan de kassa, vooraleer iemand me opmerkte. Ik betaalde het tarief en ging naar de kleedhokjes om me om te kleden. Mijn zwembroek was wel wat aan de ruime kant, maar het ging nog net. (Tegen volgende keer zorg ik wel voor een iets nauwsluitender exemplaar.) Tegen de verwachtingen in, was er niet al te veel volk. Ik was bang dat ik eerder zou moeten slalommen, maar dat viel best mee. In het begin ging het een ietsje moeizaam. Het was al enkele jaren geleden dat ik in een zwembad dook en dat liet zich enigszins voelen. Na een 5-tal baantjes getrokken te hebben ging het al wat beter. Ik vond het juiste ritme en deed er nog 15 bovenop. Achteraf beschouwd vond ik het opmerkelijk dat het zo vlot ging. Ik train eigenlijk enkel mijn benen met het lopen, maar aan de rest van mijn lichaam werk ik nauwelijks. Blijkbaar is een verbeterde conditie dus overal inzetbaar, ongeacht de gebruikte spieren. Nadat ik klaar was met zwemmen ging ik nog een kwartiertje in de stoomcabine. Lekker relaxed nam ik daarna mijn douche, kleedde met om en kocht me in de hall nog wat om te drinken, vooraleer ik naar huis fietste.
Al bij al viel dat zwemmen heel goed mee. Misschien neem ik wel een abonnement, zodat mijn andere spieren ook eens aan het werk worden gezet.
Met mijn knie gaat het ondertussen al wat beter. Ik voel bijna niets meer. Mijn enkel echter, die protesteert nog steeds als ik de trap neem. Ik hoop dat het leed snel geleden zal zijn
Hallo, Toen ik gisteren de trap afkwam na mijn douche, merkte ik dat mijn been er erger aan toe was dan ik zou willen. Bij iedere stap die ik deed, voelde ik vooral mijn linkerenkel, maar ook mijn linkerknie. 's Avonds, heb ik dan maar wat gekoeld met een coldpack. Eerst legde ik de coldpack een tiental minuutjes op mijn enkel en daarna op de knie. Het voelde niet zo onaangenaam aan als ik me had voorgesteld. (Meestal volstaat het een teen in koud water te stoppen om me te doen rillen van de kou. Die coldpack veroorzaakte gelukkig niet hetzelfde neveneffect. De koude voelde zelfs weldadig aan.) Toen het tijd was om te gaan slapen leek de pijn (ik spreek niet graag over pijn, ik zou het eerder omschrijven als dof gevoel, maar dat schrijft niet zo gemakkelijk; pijn dus) al wat afgenomen te zijn. Tot deze morgen. Ik stond op, ging naar de badkamer en werd me weer pijn-lijk bewust van enkel en knie. Bij het afdalen van de trap, was het nog iets erger (maar alvast minder erg dan gisteren na mijn training). Ik besloot om een trein later te nemen en koelde mijn enkel nog maar eens een tiental minuutjes.
Ik denk dat ik alle goede raad maar ter harte ga nemen en alvast een weekje rust ga inlassen. Misschien ga ik wel eens zwemmen of een fitnesscenter opzoeken om wat alternatieve trainingen te doen die minder belastend zijn voor de benen. Misschien neem ik wel een abonnement van het Aalsters Stedelijk zwembad. Een beetje afwisseling kan nooit kwaad en bovendien kan Liesbet ook mee als ze daar zin in zou hebben. (Samen lopen is niet zo gemakkelijk meer. Ik loop een ietsje sneller en zet wat langere passen, wat het zowel voor haar als mezelf frustrerend maakt, al is een occasioneel samenloopje wel leuk.)
Die pijn leerde me alvast dat voortdurend opbouwen geen optie is. Sinds ik begon met lopen in april / mei van dit jaar ging ik steeds maar verder en harder. Eerst kwam de 5 km in Oostende, na het schema van Start 2 run met Evy Gruyaerts gevolgd te hebben. Op de 10 km in Mechelen bereidde ik me voor met een schema van www.myasics.be. Daarna kwam de 10 mijl, gedeeltelijk voorbereid met behulp van www.myasics.be en een schema opgemaakt door de mensen van het UZ Gent. Dat laatste was eigenlijk een einddoel voor dit jaar. In aanmerking genomen dat ik in april nog iets van een 100 kg woog en nagenoeg een inactief leven leidde vind ik dat niet slecht.
Enfin, rust dus . Ik ga er straks onmiddellijk mee beginnen.
In veel boeken over lopen vind je altijd wel iets over de heilzame invloed dat lopen heeft op het verstandelijke vermogen. Problemen, een moeilijke situatie, professionele uitdagingen, enz. zou je tijdens een duurloop gemakkelijker kunnen oplossen. In één of ander boek las ik dat iemand bewust een probleem meeneemt als hij vertrekt. Ik probeerde het ook.
Soms wordt ik geconfronteerd met professionele problemen, waarvoor ik best wat inspiratie kan gebruiken om ze op te lossen. Als ik dan ga lopen probeer ik zo een probleem ook mee te nemen, maar het is slechts een kwestie van seconden vooraleer mijn gedachten een andere richting uitgaan. Heel spoedig denk ik dan aan niets meer. Ik concentreer me op het lopen, soms denk ik wel aan een komende prestatieloop of wedstrijd, maar verder lijk ik aan niets meer te denken. Mijn geest blijft tijdens het lopen nagenoeg leeg alsof hij zich in een soort vacuüm bevindt. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik alles vergeet nadat ik weer thuis gekomen ben. Het lijkt wel of het ritmische geluid die mijn schoenen op het asfalt veroorzaken hypnotiserend werkt.
Op zich is dit aan niets denken ook verfrissend. Het is net dit fenomeen dat me de mentale boost geeft om nadien beter het hoofd te bieden aan de dagdagelijkse zorgen. In die zin kan ik wel zeggen dat lopen voor mij ook probleemoplossend werkt. Helemaal opgeladen, kan ik met een schone lei terug aan de slag om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te bieden.
Vandaag dacht ik echter wel aan iets, namelijk aan mijn linkerknie en enkel die niet echt meewillen. Gisteren en vandaag kortte ik mijn route in omdat ik er echt wel last van heb. Heel erg pijnlijk is het niet, maar je kan het wat vergelijken met een kramp die pas over is en waarvan je verwacht dat ze op ieder ogenblik kan terug komen. Zou ik toch te veel hooi op mijn vork genomen hebben door die 10 mijl te lopen? Ergens voel ik dat wat rust niet slecht zou zijn, maar ik ben zo een beetje van lopen gaan houden. Als ik eens niet kan lopen, mis ik dat ook. Overmorgen ga ik weer de deur uit voor een trage duurloop. In tussentijd ga ik met ijs mijn been te lijf in de hoop dat het weer goed komt tegen dan.
Vandaag ben ik opnieuw een duurloopje gaan doen, maar ik vrees dat ik wat te hard van stapel ben gelopen. De 10 mijl van zaterdag is blijkbaar nog niet volledig verteerd. In het begin waren mijn benen wat stijf en tegen het einde van mijn loopje werd het nog wat erger. Mijn rechterdijbeen en linkerknie protesteerden tegen de inspanning. Van pijn kan ik niet echt spreken, maar het lopen liep minder vlot dan ik had gehoopt.
Anderzijds (en dat is dan wel goed nieuws), ging mijn snelheid opnieuw de hoogte in. Opnieuw gingen er 10 seconden af van mijn beste kilometertijd in de laagste hartslagzone (en ik heb dan nog een minuut staan wachten om een drukke steenweg over te steken).
Nu is de stijfheid opnieuw over, maar de training van morgen zal ik toch maar uitstellen tot woensdag. Ook ga ik de afstand wat inkorten, tenzij ik tijdens het lopen niets meer voel in mijn benen. Maar allez, dat is voor woensdag.
Nu nog een beetje in de zetel liggen om naar TV te kijken, de ontbijttafel klaarzetten en dan gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag.
. Ik ga er straks onmiddellijk mee beginnen. 
