Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Gisteren was het zo zover. De eerste wedstrijd (of georganiseerd loopevenement) is een feit. Samen met mijn echtgenote Liesje, het zomeruur trotserend, trokken we naar het sportcentrum Blaarmeersen. Zij ging voor de 5 km. Zelf zou ik 15 km lopen. We kwamen om ruim 9u30 aan en waren nog een uur van het startschot gescheiden. Na de inschrijving die redelijk vlot verliep, draafden we enkele keren rond een voetbalterrein en twee rondjes op de atletiekpiste om alvast op te warmen.
Om 10u25 stonden we dan aan de start, klaar om te vertrekken. We huppelden een beetje ter plaatse, bewonderden het mooie T-shirt van enkele collega-lopers en probeerden tevergeefs iets op te vangen van de aanwijzingen die blijkbaar vanaf de zijlijn werden gegeven. Afgaand op mijn hartslag moet ik redelijk zenuwachtig geweest zijn. Liesje wou haar tijd op de 5 km verbeteren en ik vertrok met een vergelijkbare ambitie. 1u20 voor 15 km (14690 m volgens de officiële uitslag) zou ik al mooi hebben gevonden.
Enkele minuten na 10u30 klonk dan eindelijk het startschot. Ik starte mijn Polar in modus BasicUse en we vertrokken. We liepen nog samen een half rondje op de atletiekpiste maar al spoedig versnelde ik en liet ik Liesje haar ding doen. Eén ding had ik al ondervonden, een snelle start is zeker niet goed, maar een trage start is ook niet ideaal. Ik klokte af op ieder kilometerpunt. Voor de eerste kilometer had ik iets minder dan 6 minuten nodig, maar daarna verbeterde mijn snelheid aanzienlijk. Langzaam maar zeker daalde mijn kilometertijd onder de 5 minuten. Zo snel had ik nog nooit gelopen. Mijn hartslagmeter gaf waarden aan van rond de 170. Ik voelde me echter goed in mijn vel en besloot om niet te vertragen. De eerste 5 km was geen probleem. Ik leek wel te zweven. Soms pikte ik aan bij een groepje om er daarna weer een beetje voorsprong op te nemen. Zo wisselde ik relatieve rustpauzes af met snellere stukjes. Na een rondje op de atletiekpiste ging ik voor de volgende 5 km. Nog steeds liep alles gesmeerd. Ik had rond kilometer 7 of 8 wat last van opkomend zuur, maar dat probleempje was weer snel van de baan. Misschien had ik een boterhammetje minder moeten eten bij het ontbijt. Rond kilometer 9, zag ik plots een bekende figuur. Natalie Tijtgat was blijkbaar ook van de partij. Achteraf las ik op haar blog dat ze daar was voor een training en ook de 15 km liep. Op dat ogenblik voelde ik me nog altijd heel fris. Bij mijn volgende doorgang op de atletiekpiste, zag ik Liesje al aan de kant staan. Haar 5 km zaten er al op en ze stond me aan te moedigen, haar beloning had ze al in ontvangst genomen. Met een, naar mijn normen, rotvaart stoof ik voor de derde keer van de piste om de laatste ronde aan te vangen. Deze ronde ging een tikkeltje moeizamer. Ik probeerde mijn snelheid te handhaven, maar merkte dat mijn kilometertijden met enkele seconden waren toegenomen. Achter me hoorde ik iemand zwaar ademend aansluiten. Zo bleven we een tijdje bij elkaar lopen, maar ik begon stilletjes aan genoeg te krijgen van mijn achtervolger. Ik deed een stapje opzij, vertraagde en liet hem maar passeren. Op één of andere manier was ik geneigd om sneller te lopen door zo een achtervolger. De weerslag liet zich dan ook voelen. Een opkomende kramp teisterde mijn rechterkuit en mijn linkerknie begon ook nog eens te protesteren. Ik vertraagde nog een tikkeltje om weer op krachten te komen en probeerde zo ook de opkomende kramp te bedwingen, wat wonderlijk genoeg leek te werken. Voor de allerlaatste ronde op de atletiekpiste, merkte ik dat een tijd van 1u15 er nog inzat. De laatste meters liep ik zo snel als mijn benen me dragen konden en klokte af op 1u14'18".
Een vreemd tintelend gevoel trok door mijn lichaam. Ik was opgelaten. In een tijd die sneller was dan ik gehoopt had, voltooide ik de eerste wedstrijd van het jaar. Wat kan je meer wensen? Met trillende benen ging ik naar Liesje die me stond op te wachten met een flesje aquarius. Zij had de 5 km gelopen in een tijd van 34'21", waarmee ze haar vorige tijd ook verbeterde met ruim 3 minuten. 'Mission accomplished' voor ons beiden.
Vandaag deed ik een kort duurloopje van 20 minuten aan een heel gezapig tempo. Mijn linkerknie voelde aanvankelijk niet helemaal goed aan, maar naarmate ik vorderde werd het weer beter.
Vorige week was niet echt om naar huis over te schrijven, maar het weekend luidde ik fantastisch in. Zoals ik me had voorgenomen sliep ik vrijdag een beetje langer uit dan gewoonlijk (ik kon het me permitteren, want ik had een dag vrij genomen ). Na vrouwlief naar school te hebben gebracht, deed ik de afwas, maakte de vaatwas leeg, ruimde een beetje op, maakte de salon schoon en deed boodschappen. Als een bezetene spoedde ik me tegen 's middags terug naar het schooltje om mijn vrouw weer op te halen voor een gezamenlijke lunch. Na de lunch, trok ik me eventjes terug in de salon om me te verdiepen in mijn nieuwste aanwinst 'Hardlopen, met succes je grenzen verleggen', wat een heerlijk boek is over en van o.a. ultraloper Paul Kamphuis.
Na een uurtje gelezen te hebben, kon ik niet anders dan zelf mijn loopplunje aan te trekken en op pad te gaan. Een beetje tegen mijn gewoonte in, reed ik eerst naar het park Osbroek in Aalst. Op het programma stonden 16 intervallen van 200 meter, met telkens een pauze van 200 meter. Het is de allereerste keer in mijn loopcarrière dat ik me aan een dergelijke training zou wagen, maar ik had er alvast zin in. Het was prachtig weer, er liep nog niet te veel volk rond en ik was voldoende uitgerust. Eerst liep ik een tiental minuutjes warm om dan met de intervallen te starten. Mijn hartslag liep op tot een maximum van 178. De eerste intervalletjes gingen nog relatief goed. Ik moest wel een enkele keer uitwijken voor een paar dames, die wat trager liepen dan ik, waardoor ik in de modder terecht kwam. Dat vergemakkelijkte het lopen niet echt. Ik geloof dat de dames het een leuk zicht vonden om zo een halve gare door de modder te zien jakkeren, afgaand op hun opmerkingen. Naarmate ik vorderde, begonnen mijn spieren wat te protesteren. De arme stumpertjes waren zo een belasting nog niet echt gewoon en vroegen om wat rust. Die zou ik ze niet onmiddellijk gunnen. Ik had me voorgenomen om 16 intervallen af te werken en met minder zou ik geen vrede nemen. Ik had de indruk dat mijn snelheid geleidelijk aan afnam en dat mijn loopstijl ook niet echt top meer was. In het begin viel het allemaal nog wel mee, maar zeker aan het einde moet ik er zo een beetje als een dorsvlegel in actie hebben uitgezien. Het snellere werk is blijkbaar niet onmiddellijk voor mij weggelegd. Na de intervallen liep ik opnieuw een tiental minuutjes los om daarna nog wat te stretchen.
Zaterdag was het een rustdag en deed ik nagenoeg niets van betekenis. De boog moet niet altijd gespannen staan. Tijdens mijn duurloop van zondag was het dan weer volop genieten. Een uur en een kwartier in de laagste regionen van de hartslagzones, jogde ik door het Vlaamse land. Gezellig keuvelend met Liesje, die me met de fiets begeleide, was het zo voorbij. Ik deed het heuvelachtige parcours en liep een tijd waarmee ik best tevreden ben. De resultaten blijven de goede kant opgaan.
Maandag was het niet anders. De verschrikkelijke weersomstandigheden konden me niet binnenhouden. Regen, hagel en wind trotserend liep ik een rondje van een half uur. De hagel was wel wat lastig, maar dankzij de fantastische kledij die tegenwoordig te koop is, is lopen in deze omstandigheden niet echt een probleem meer. Opnieuw verbeterde mijn tijd voor de desbetreffende hartslagzone.
De rest van de week wordt het wat rustiger om zondag in topvorm die 15 km te lopen, althans dat hoop ik toch.
). Na vrouwlief naar school te hebben gebracht, deed ik de afwas, maakte de vaatwas leeg, ruimde een beetje op, maakte de salon schoon en deed boodschappen. Als een bezetene spoedde ik me tegen 's middags terug naar het schooltje om mijn vrouw weer op te halen voor een gezamenlijke lunch. Na de lunch, trok ik me eventjes terug in de salon om me te verdiepen in mijn nieuwste aanwinst 'Hardlopen, met succes je grenzen verleggen', wat een heerlijk boek is over en van o.a. ultraloper Paul Kamphuis.
