Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vandaag ging het er rustig aan toe. Samen met mijn echtgenote trok ik erop uit voor een loopje van net geen 6 km. Mijn hartslag bleef heel laag gedurende de eerste km en overschreed de 120 BPM niet. Eigenlijk ging het me te traag waardoor ik een beetje versnelde. Er golden geen limieten deze keer, maar een snelheidstraining moest het nu ook weer niet worden. Daar hield ik me dan ook aan.
Vóór het weekend was ik wel een beetje ongerust omdat een aanslepende stijfheid mijn rechterdij teisterde. Het was woensdag, na een tempoloop opgedoken. Toen ik de plaats een beetje masseerde deed het zelfs een klein beetje pijn. Gelukkig voelde ik dat lastig gevoel weer spoedig wegebben. Zaterdag was het nog goed voelbaar, zondag ging het al wat beter en vandaag mag ik melden dat het ongemak helemaal verdwenen is. Enkele maanden geleden zou ik me om dergelijke akkefietjes nog ernstig zorgen hebben gemaakt. De (beperkte) ervaring leerde me echter dat ijs en het terugschroeven van de trainingsintensiteit wonderen kan doen.
Tot slot kan ik ook nog vermelden dat de bevestiging voor mijn inschrijving vandaag in de bus zat. Het is een kleinigheidje, maar had ik die niet ontvangen, dan had ik toch nog eens contact opgenomen met de organisatie. Wat dat betreft, ga ik liever door voor een muggenzifter dan in Nederland aan te komen om te moeten vernemen dat mijn inschrijving verloren is gegaan.
De volgende training is voorzien op donderdag. Het marathontempo moet dan worden afgewisseld met het tempo voor een trage duurloop, gedurende 40 minuten. Zo hebben we weer iets om naar uit te kijken.
Het voornemen om ooit een marathon te lopen is al behoorlijk oud. Drie, vier of misschien wel vijf jaar geleden ging ik op dieet. Op enkele maanden tijd was ik erin geslaagd om een slordige 20 kg te vermageren met de hulp van een diëtiste - in die periode kwam ik heel wat te weten over een gezonde voeding - en door meer te gaan bewegen. Lopen was de sport die me het meest kon bekoren. Na een paar maand training, ik kon amper vijf km lopen, begon ik al te dromen van een marathon. Jammer genoeg hielden mijn goede voornemens geen stand en herviel ik in mijn oude Bourgondische gewoonten. Resultaat na ruim 1 jaar: 100 kg.
Zoals ik al eerder schreef, gooide ik in 2008 dan weer het roer om. Ik ging op dieet, begon met start 2 run en liep in juli 2008 mijn eerste wedstrijd over 5 km. Het was een prachtig moment. Een eerste stap richting marathon was gezet. Later liep ik een 10 K, om met 10 mijl en een knieblessure het jaar af te sluiten.
Na een paar bezoekjes aan de huisdokter, een kinesist en een orthopedist, kon ik begin dit jaar de draad weer opnemen. De eerste weken bereikte ik nog amper een weektotaal van 10 km, maar de pijn bleef uit. Langzaam maar zeker, bouwde ik verder aan de weg naar de 20 km door Brussel. Tijdens die wedstrijd stapelde ik de fouten op, waar ik enkele waardevolle lessen aan overhield. Enkele weken later schreef ik me in voor de marathon van Etten-Leur, vastbesloten om het tot een goed einde te brengen. Tot eind juli liep ik nog enkele wedstrijden over 5 en 10 km. Plezier beleven was het voornaamste doel, maar mijn ambitie om onder de 45 minuten te eindigen op een 10 K maakte ik wel waar in Tessenderlo.
Eind juli ging ik aan de slag met een schema dat gebruikt werd door het Dreamteam van Runner's World. Ik probeerde het zo goed mogelijk op te volgen, maar als het eens wat minder ging, paste ik de intensiteit van een geplande training aan of laste ik een extra avondje rust in. Ondertussen zijn we 13 weken verder, waarin 748,6 km werden gelopen over 57 trainingsdagen en een halve marathon. Volgende week sta ik aan de startlijn van een eerste hele marathon. In die laatste week wordt er nauwelijks 2 uur gelopen, waarvan ik telkens verslag zal uitbrengen op deze blog. Een dagje verlof moet zorgen voor wat extra rust. De zenuwen blijf ik voorlopig nog even de baas, maar ik moet wel toegeven dat ik erg uitkijk naar het moment dat het startschot zal worden gegeven.
Het voorbije weekend heb ik het behoorlijk druk gehad. Zaterdag ontvingen we enkele vrienden om te komen genieten van mijn culinaire kwaliteiten. Tussen het shoppen en kokkerellen door had ik wel nog tijd om een dik uur te gaan lopen, maar van lang nagenieten was niet echt sprake.
Zondag was ik van de partij om te helpen bij de inschrijvingen voor een veldloop, ten voordele van een groene zone waarvan ze een industriezone zouden willen maken. Daarna kon ik dan mijn geplande training afwerken. Net geen 20 km liep ik in een steeds wisselend tempo. Eerst liep ik in de laagste hartslagzone, daarna een tijdje aan een iets pittiger tempo, dan weer in de laagste zone om ten slotte te eindigen met een halfuurtje in een vermeend marathontempo. Een tiental minuutjes uitlopen rondde de training mooi af.
Ondanks de regen en de invallende duisternis ging het behoorlijk goed. Mijn hartslag was onder controle, de tempo's constant en het gevoel was opperbest. Ik startte langs mijn gebruikelijk parcours, maar halfweg week ik ervan af. Daarna vertrouwde ik op mijn oriëntatiegevoel en kennis van de streek om nieuwe paden te verkennen. Ik liep langs velden met prachtig in bloei staande oranjekleurige bloemen (de exacte naam van de soort ken ik jammer genoeg niet). Een krassende kraai in de top van een eenzame kale boom, onder een dreigend wolkendek, bij de avondschemering, deed me denken aan klassieke griezelverhalen à la 'The Raven' van Edgar Allan Poe. De regen zorgde voor een aangename humusachtige geur en ook voor een voortdurende afkoeling van mijn opgewarmde ledematen. Kortom het was een feest voor bijna alle zintuigen. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me om al het moois op de gevoelige plaat vast te leggen.
Vandaag ben ik weer gaan lopen. Na de opwarming deed ik enkele intervallen om daarna opnieuw een duurloop af te werken in verschillende tempos. Net zoals zondag had ik het erg naar mijn zin. Ik voelde me echt in bloedvorm. Lekker fris, geen regen deze keer en een heerlijk zonnetje droegen alleen maar bij tot het euforisch gevoel. Halfweg werd mijn aandacht getrokken door een grote groep ganzen die luidruchtig in V-formatie overvlogen. Een gedomesticeerd neefje leek zich te beklagen dat het niet meekon; voor mij was het een traktatie om getuige te mogen zijn van dit natuurschoon.
Net geen 30 km liep ik op exact drie weken van de grote M-dag. Deze laatste training van niet geringe omvang diende om nog enkele zaken te testen.
Eerst en vooral dacht ik 3u30 nodig te hebben om in mijn gewoon trainingstempo de ronde af te maken, maar uiteindelijk deed ik er ruim 3u15 over. Het doel was gewoon om te testen hoe het voelt om even lang te lopen als ik over de marathon denk te doen (uiteraard vertrok ik weer vanuit de meest optimistische hypothese ). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
Een tweede testje startte op km 25. Ik schakelde over naar een iets hogere versnelling gedurende de twee volgende kilometer. Hierdoor wou ik te weten komen of ik die hogere versnelling zou aankunnen en volhouden toen ik al moe begon te worden. Vreemd genoeg had ik, na wat moeite om me aan te passen, minder last dan ik vooraf had gedacht. Door te versnellen leek mijn pas zich te versoepelen. Het is trouwens niet de eerste keer dat ik dit gevoel ervaar, maar deze keer was het bijna onmiskenbaar.
Ik experimenteerde de voorbije weken en maanden met voeding. Zowel tijdens trainingen, wedstrijden en daarbuiten probeerde ik nieuwe dingen uit. Verschillende soorten sportdrank, gels, een soort snoepjes, enz. passeerden de revue. Vandaag probeerde ik enkele gels uit van Overstim's, welke ik waarschijnlijk ook zal meenemen naar Etten-Leur. Voor een marathon hebben ze trouwens een setje van drie soorten. 'Gel Antioxydant' met een frisse citroensmaak, 'Coup de fouet' heeft ook een citroensmaak maar is minder lekker en 'Red Tonic - Sprint Air' met eucalyptus en munt voor de laatste kilometers. Het voordeel is dat de verpakking, een soort tubetjes, beperkt is qua afmeting en daardoor handig om mee te nemen. De smaak valt ook goed mee en de verpakking schrijft slechts 5 à 10 cl water voor om door te spoelen (in vergelijking met PowerBar waarvoor 40 cl nodig is voor één verpakking). Vertering gaf was ook geen probleem, al zijn de omstandigheden van een wedstrijd niet dezelfde.
Uiteraard vergat ik niet om te genieten van mijn duurloop, wat nog altijd de hoogste prioriteit heeft. Voor de gelegenheid had ik een route uitgestippeld die ongeveer 10 km over de Scheldedijken liep. Het uitzicht was fantastisch.
De komende weken ga ik de omvang van de trainingen afbouwen, mijn dieet wat strikter toepassen en me mentaal voorbereiden op wat gaat komen.
De herfst heeft zijn intrede gedaan. Stilaan beginnen de bladeren aan de bomen te verkleuren, de dagen worden weer korter en de temperaturen gaan ook in dalende lijn. Jammer genoeg is het ook het seizoen bij uitstek om een verkoudheid te krijgen, wat ik de voorbije dagen aan den lijve mocht ondervinden. Gelukkig had ik slechts 2 dagen echt last.
Een kriebel in de keel, een verstopte neus, lichte hoofdpijn en geen zin om een poot te verzetten deden me gisteren afzien van het lopen. Het was dan ook een facultatief duurloopje dat ik zelf aan het schema toevoegde. De dag ervoor deed ik wel mijn geplande rondje. Het viel me trouwens weer op dat ik weliswaar niet echt goed op gang raakte, maar dat ik na een tijdje steeds comfortabeler ging lopen. De ernst van de symptomen nam af en als ik thuiskwam was ik weer helemaal opgekikkerd.
Vandaag deed ik ook een duurloopje van ruim 11 km. Ook al was ik nog niet helemaal genezen van die verkoudheid, het deed me deugd. Op gang geraken was deze keer geen probleem en mijn hartslag bleef relatief laag. De lagere temperatuur zal er wel voor iets tussen zitten, maar ik verbrak opnieuw een persoonlijk record. In de laagste hartslagzone kan ik een snelheid handhaven van ongeveer 6'15" /km, wat meer dan een 1'30" /km winst is ten opzichte van vorig jaar in dezelfde periode bij gelijkaardige weersomstandigheden. Door de cijfers van vorig jaar erbij te nemen besef ik pas echt hoeveel vooruitgang ik maakte. Zo zie je maar dat statistieken ook een bron van motivatie kunnen zijn.
Vrijdag werd in mijn eigen dorp een stratenloop georganiseerd. Zelf deed ik niet mee omdat ik mijn krachten wou sparen voor een halve marathon, maar zuslief en haar echtgenoot waagden zich wel aan de 10 km. Om 8 uur werd het startschot gegeven voor vier ronden over een relatief zwaar parcours. We (mijn ouders, de ouders van mijn schoonbroer, tante Chris en nonkel John, mijn eigen trouwe supporter en lieve echtgenote Liesje en natuurlijk Roan het zoontje van mijn zus) hadden ons strategisch opgesteld zodat we ze iedere ronde twee keer zagen doorkomen. Mijn zus had in het begin een tikkeltje te hard gelopen en betaalde daar ook de prijs voor, maar ze eindigde wel mooi binnen het uur in 59'25". Haar doel heeft ze dus gehaald. Jorich, haar man, leek vleugels te hebben. Hij liep soepel en in een redelijk constant tempo naar zijn eindtijd van 53'06". Daarmee verbeterde hij zijn debuut op dezelfde afstand met ongeveer 8 minuten. De natura prijzen die ze nadien in ontvangst mochten nemen hebben ze dubbel en dik verdiend.
Zelf beleefde ik vandaag mijn eigen debuut op een halve marathon in Ternat. Ik voelde me niet helemaal in vorm, een verkoudheid probeert me hardnekkig te vloeren. Citroenthee, vers geperst citrusfruitsap, stevige soepen en mijn niet aflatende wil om die bacteriën de baas te blijven gaven me echter voldoende kracht om toch maar aan de start te verschijnen. Om 3u00 werd het startshot gegeven en weg waren we. Ook wij kregen vier ronden voorgeschoteld op een prachtig parcours. Ik vreesde een beetje voor de hellingen in het Pajottenland, maar het viel eigenlijk best mee. Een enkele brug, die we dus ook 4 keer over gingen, was wel lastig, maar het kruidde deze halve marathon naar mijn smaak.
Tot kilometer 13 liep ik nagenoeg een stabiel tempo van gemiddeld 4'45"/km, maar ik voelde dat mijn krachten begonnen af te nemen. Aan dit, voor mij snoeiharde, tempo zou ik het niet uitzingen. Op dat moment deed ik iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik vertraagde bewust. Bij de bevoorrading nam ik rustig de tijd om wat water te drinken, ik liet het tempo zakken tot gemiddeld 5'00" /km en stilaan voelde ik mijn krachten een beetje terug keren. Een kerel die ik eerder had voorbij gelopen, probeerde me nog eventjes in te halen en me af te schudden, maar het werkte als een rode lap op een doldrieste stier. Genadeloos klampte ik aan en bij het ingaan van de vierde ronde, haalde ik hem voor een tweede keer in en hield hem voor de rest van de wedstrijd achter me. Mijn gloriemoment kwam echter op kilometer 20 op 1u36'16". Mijn missie was dan al geslaagd; 9'12" sneller dan de 20 km door Brussel. Van toen af liep ik op wolken. Mijn officiële eindtijd was 1u43'17" op een 49ste plaats, maar voor mij deed het er niet meer echt toe.
Ook na de wedstrijd ging het feest door. Mijn maag die bij een vorige gelegenheid meer dan rare bokkensprongen had gemaakt was nu in orde. Ik kon eten en drinken, had niet meer de neiging om flauw te vallen en was nog in staat om wat uit te lopen en te stretchen.
Een zalig bad en een kom versgemaakte erwtensoep waren mijn beloning voor deze meer dan geslaagde dag.
Ik hoop binnen een dikke maand een marathon te lopen. Om daartoe te komen volg ik een schema dat ik terugvond op de website van Runners World (RW) en dat blijkbaar ook werd gevolgd door de leden van het zogenaamde Dreamteam. Dat schema paste ik een beetje aan, door er enkele korte duurloopjes aan toe te voegen. Als het eventjes wat minder gaat, vermijd ik versnellingen, interval-training of al te ambitieuze tempos (al hoefde ik dat nog niet echt veel te doen). Mijn hartslagzones liet ik vorig jaar vaststellen tijdens een sportmedisch onderzoek, die ik gebruik in plaats van de door RW voorgestelde formules, al heb ik wel eens moeite om me eraan te houden.
In een reactie stelde Patrick Funrunner Aerts de vraag wat mijn marathontempo dan wel is. Tijdens enkele trainingen zou ik namelijk in dat tempo moeten trainen. Als je echter nog geen marathon hebt gelopen, is het niet eenvoudig om dat tempo vast te stellen. Persoonlijk maak ik een onderscheid tussen trainingen en het tempo dat ik zal aannemen op M-dag. Voor de trainingen ga ik uit van een optimistisch scenario. Ik nam mijn beste 10-km tijd en met behulp van de calculator op de website van RW, bepaalde ik mijn marathontijd, waarbij ik op ongeveer 3u20 uitkom. Dit komt neer op een tempo van ongeveer 444/km. Rekening houdend met mijn tempo van de 20 km door Brussel, waar ik amper 520/km haalde, ronde ik het af tot 500/km, wat ik dus hanteer tijdens mijn trainingen.
Ik vrees echter dat ik dat tempo tijdens mijn eerste marathon niet zal kunnen aanhouden en eigenlijk wil ik me ook niet echt vastpinnen op een eindtijd, al denk ik dat 4u00 zeker een haalbare kaart moet zijn. Het plan voor de grote dag is te starten aan een tempo van 520/km en het geleidelijk aan te passen in functie van mijn gevoel. Waar dat gaat eindigen is ook voor mij nog een groot mysterie.
Ondertussen train ik vrolijk verder en de stijfheid in de kuit is nu volledig verdwenen. Zoals ik me had voorgenomen liet ik de training op woensdag vallen, maar de versnellingen heb ik uiteindelijk wel gedaan. Donderdag ging het relatief goed, zaterdag was het dan weer wat minder. Mijn lange duurloop van 3 uur op zondag verliep dan wel weer naar wens, al was ik wel behoorlijk moe toen ik thuiskwam.
Deze week hou ik het relatief rustig, maar zaterdag zal ik als test deelnemen aan een halve marathon. Ik hoop dat ik bij die gelegenheid niet te kampen zal hebben met de ongemakken die me na de 20 km door Brussel teisterden. Het is de eerste wedstrijd in weken en ik popel al om er in te vliegen.
Vorige week deed ik mijn trainingen iets rustiger dan voorzien. Na mijn loopavontuur in het mooie Kasterlee, had ik last van een lichte stijfheid in mijn rechterkuit. Aanvankelijk zag ik er geen graten in. Het was helemaal niet pijnlijk, maar toen ik woensdag nog steeds rondliep met dat niet-aflatende gevoel besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. De training op woensdag werd resoluut geschrapt. In plaats van me af te jakkeren in mijn geliefde dorp, installeerde ik me languit in de salon en maakte er een luie televisieavond van. Tijdens de reclame legde ik coldpacks op de getroffen plek en deed enkele rekoefeningen om de spieren opnieuw soepel te krijgen. De combinatie van rust, ijs en rekken heeft trouwens geholpen. Zaterdag was het gevoel bijna geheel verdwenen en liep ik vlotjes mijn geplande training, maar ik liet de versnellingen wel vallen.
Zondag begon ik enigszins bevreesd aan een lange duurloop. Ondanks het feit dat ik dit type trainingen graag doe, vind ik ze trouwens altijd lichtjes beangstigend, maar deze keer was ik er toch niet gerust in. De stijfheid in mijn kuit was dan wel verdwenen; tijdens een duurloop zou het euvel terug kunnen komen en in het ergste geval nog erger dan voordien het geval was. Mijn vrees bleek echter ongegrond. Tijdens een tochtje van 2 u liep ik net geen 20 km. Ik liep gedurende 40 min in de laagste hartslagzone en vervolgens 20 min aan het marathontempo (althans het vermeende tempo), en dat 2 keer na elkaar. Ook deze training veroorzaakte geen problemen, al had ik er beter aan gedaan om mijn loopjasje thuis te laten, want het was warmer dan ik had geschat.
Deze week ga ik eveneens een extra rustdag inlassen. Misschien ga ik wel eens gaan zwemmen, maar dat zal dan afhangen van mijn stemming.
De voorbije twee weken ging het zo een beetje zijn gangetje. Plichtsgetrouw maalde ik de trainingen af. Dat het kwik niet meer zo hoge temperaturen aangaf, was ook te merken aan de resultaten, maar spectaculaire verbeteringen kon ik niet melden.
Vandaag, zakte ik af naar het mooie Kasterlee, voor een tweede duurloop van 3 uur, waar ik had afgesproken met Patrick 'de Funrunner' (zie ook mijn favorieten). Op zijn blog had Patrick al met veel lof geschreven over de prachtige streek en ik kan niet anders dan dat beamen. De streek nodigt gewoon uit om belopen te worden en dat was ook te merken, want we waren niet alleen op de baan.
Toen we aankwamen op de camping stond Patrick ons al op te wachten. Eventjes gingen we naar de caravan, waar we eerst nog enthousiast verwelkomd werden door zijn vrouw en de 2 schatten van hondjes. Myriam, zijn vrouw, bleef met mijn echtgenote achter en wij trokken erop uit.
Patrick had een gevarieerd parcours uitgestippeld van ongeveer 27 km. Al keuvelend over onze geliefde sport, liepen we langs bossen, landelijke wegen, grasland en een prachtig park. Voor mij was het de eerste keer dat ik door zo een prachtig stuk natuur kon lopen. Slechts een enkele keer moesten we uitwijken voor een auto. Voor de rest werden we gekruist door collega-lopers, fietser, ruiters en wandelaars. Kasterlee is waarlijk een paradijs voor de actieve buitenmens.
Na 2u50' was het dan afgelopen. Ik had graag nog wat doorgelopen, maar mijn spieren vertelden me achteraf dat ze voldoende pret gekregen hebben. Na een verkwikkende douche keerden we terug huiswaarts, met een mooie herinnering rijker.
Vorige week begon goed, maar eindigde enigszins in mineur. Een eerste duurloop van 3 uur kostte me gisteren meer moeite dan ik me had ingebeeld.
Aanvankelijk liep ik redelijk gemakkelijk en na een kwartier dacht ik aan die route van 25 km niet genoeg te hebben, maar achteraf bleek hoe voorbarig die gedachten waren. Na een halfuur ging de hartslag de hoogte in en mijn tempo, samen met het moreel, naar beneden. Gedurende een uur probeerde ik nog de hartslagzone te respecteren, maar dan was ik het zo moe als koude pap. Mijn tempo bereikte een absoluut dieptepunt en de vooropgestelde hartslagzone kon ik toch al niet meer aanhouden (of ik zou moeten wandelen, wat toch ook de bedoeling niet kan zijn ). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur.
Waarschijnlijk was de verzengende zon de oorzaak van al dit loopleed. Ik had er misschien toch beter aan gedaan om 's avonds te vertrekken, maar neen, meneer moest absoluut in de namiddag vertrekken.
Nu het allemaal achter de rug is, ben ik weer in staat om mijn prestatie te relativeren. OK, tempo en hartslag waren niet om naar huis over te schrijven, maar mijn lesje heb ik nu wel geleerd. Ook al moet ik 's nachts gaan lopen, in die brandende zon zie je mij geen lange duurlopen meer doen voorlopig.
Voor twee weken wou het niet echt lukken. De tijden die ik bij elkaar liep waren niet echt om fier over te zijn. Bovendien had ik weer wat last van een knie die niet echt mee wou doen. Mijn lange duurloop, vorige week zondag dus, was echter wel goed verlopen, maar dat is al oud nieuws.
Vorige week werd die verbetering doorgetrokken. Een interval-training in het begin van de week was misschien nog middelmatig te noemen, maar de daarop volgende dagen liep alles van een leien dakje. Tijdens de gewone duurlopen, verbeterde ik nog maar eens een persoonlijk snelheidsrecord, in de daarbij horende hartslagzone. Die knie bezorgde me ook geen last meer en mentaal gaat het ook de goede richting op. Misschien hebben de iets meer gematigde temperaturen ook een invloed gehad, maar het deed in ieder geval deugd om nog eens betere resultaten te halen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik ter gelegenheid van mijn 35ste verjaardag een gloednieuwe Garmin Forerunner 305 van mijn lieve echtgenote. Vandaag probeerde ik mijn nieuwe speeltje uit en ik moet zeggen dat ik verrast ben door de mogelijkheden die het kleinood allemaal te bieden heeft. Ingewikkelde workouts zijn nu kinderspel en analyse van een training is nu en fluitje van een cent.
Voila, voor mij kan het nu niet meer stuk. Als in de huidige trend kan doorgaan, dan wordt die marathon 'a piece of cake'.
Ik merkte net de reacties op van een tweetal collega-loop-bloggers die graag wilden weten op welke marathon ik me aan het voorbereiden ben. Ik maak er geen geheim van hoor, de opmerkzame bezoeker zal misschien aan de aftelklok gezien hebben dat ik voor een eerste keer naar Nederland trek.
Marathon Brabant in Etten-Leur is geen grote marathon. Het is net daarom dat ik dit evenement heb gekozen. Ik wil het beest bedwingen in een iets minder geforceerde sfeer, waartoe je in Brussel of Antwerpen misschien iets minder de gelegenheid hebt (al spreek ik niet echt uit ervaring; pin me er dus niet op vast). Voor de liefhebbers zette ik de link ook bij mijn favorieten.
Vorige week waren de resultaten van de trainingen niet om naar huis over te schrijven. De warmte zal er allicht voor iets tussen hebben gezeten, maar tegen het einde van de week speelde mijn linkerknie me ook nog eens parten. Een heel lichte pijn was latent aanwezig en dreigde mijn trainingsschema aardig in de war te schoppen. Om de schade enigszins te beperken, haalde ik mijn coldpacks nog eens uit de diepvries en behandelde de 'pijnlijke' plaats zo vaak ik kon.
Bij de aanvang van een 2u30 durende duurloop, was ik er niet geheel gerust op en ik was bereid om die training te laten voor wat ze was van zodra de pijn intenser zou worden. Tegen alle verwachtingen in, verdween de pijn al na enkele minuten en wat een nachtmerrie dreigde te worden, draaide uiteindelijk uit op een ontspannen uitje met mijn echtgenote.
Het werd voor ons beiden een aangename zondagnamiddag. We lieten ons leiden door enkele fietsknooppunten, waardoor we nog eens op plaatsjes kwamen die ons voordien onbekend waren. Liesbet haalde herinneringen op aan haar jeugdjaren toen we door een landbouwpaadje gingen waar ze als kind de toorn van een lokale boer op de hals haalde. Ze had een stukje van een maïsveld als zitplaatsje gekozen, waarbij waarschijnlijk enkele planten zijn gesneuveld. Voor de zoveelste keer werd ik getroffen door de schoonheid van mijn streek. Al lopend lijkt de wereld er helemaal anders uit te zien dan wanneer hij voorbijflitst aan het autoraampje. Leve de traagheid!
Thuisgekomen, verwachtte ik dat de pijn genadeloos zou toeslaan, maar niets... De pijn bleef uit. Gelukkig maar. Ik nam nog een verkwikkende douche en genoot nog een tijdje na van mijn prestatie. Het weekend was wat hardlopen betreft in mineur begonnen, maar draaide uiteindelijk nog goed uit.
Het was al een tijdje geleden dat ik mijn MP3-speler meenam voor een duurloopje, maar om een beetje afwisseling te hebben besloot ik om mijn favoriete rock- en popnummers te beluisteren tijdens de lange duurloop van afgelopen zondag. Het leek wel of ik er energie uit putte, al blijkt dat niet echt uit de naakte cijfers. Toch had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. Op de tonen van The Doors, The Rolling Stones en andere grote namen aan het rockfirmament zou ik uren kunnen doorgaan. Ik was nog niet goed en wel thuisgekomen of ik zou het geplande rondje nog eens overgedaan hebben.
Voor onervaren lopers als mezelf is een schema wel goed om je voor te bereiden op een bepaalde wedstrijd, maar soms ervaar ik het wel als een beperking. Natuurlijk kan je het schema negeren en toch je 'gevoel' volgen, maar dan is het natuurlijk de vraag hoe goed dat wel is. In ieder geval wil ik voor mijn eerste marathon niets aan het toeval overlaten. Ik houd me strikt aan mijn schema en de daarbij horende hartslagzones. Daarna ga ik weer wat alternatieve manieren van trainen uitproberen.
Eén van de dingen die ik dan zeker wil uitproberen is lopen zonder hartslagmeter of althans zonder er naar te kijken. (Helemaal zonder hartslagmeting trainen zit er niet meteen in. Ik houd er namelijk van om mijn resultaten te analyseren en daarvoor is een hartslagmeter toch een handig stukje technologie.) Vorige week stond één training op gevoel gepland en het werd één van de meest aangename trainingen. Je voelt je net iets minder gebonden aan regeltjes. Een bijkomend voordeel is dat je meer aandacht hebt voor je tempo, dan wanneer je met hartslagmeting loopt. In het laatste geval wacht je tot een piepje je tot kalmte aanmaant. Op gevoel probeer je je extra te concentreren op een bepaald ritme. Ik vraag me nu al af hoe het zou zijn om dit enkele weken na elkaar te doen, maar laat me niet te veel vooruitlopen. Eerst moet er nog een marathon gelopen worden.
Vorige week startte ik met een trainingsschema voor een marathon. In totaal liep ik meer dan 50 km, een persoonlijk weekrecord. Over het algemeen verliepen de trainingen zonder problemen, maar de lange duurloop deed ik in een sukkeldrafje. Het afscheid van het vrijgezellenbestaan voor een vriend en het tekort aan slaap zal er waarschijnlijk voor iets tussen zitten.
Verder ben ik volop aan het experimenteren met voeding. Zoals ik al eerder op mijn blog vermeldde, probeerde ik gels en een soort snoepjes uit van PowerBar tijdens het lopen, maar ook mijn dagelijks dieet paste ik aan. Sedert enkele weken schakelde ik over op een overwegend vegetarisch dieet. Enkel als ik buitenshuis ga eten, komt er nog vlees of vis op mijn bord. De omschakeling kwam er voornamelijk uit gezondheidsoverwegingen, maar het ecologisch aspect van een vleesarm dieet spreekt me ook aan. (Ik beeld me dikwijls in dat er geen slagers of slachthuizen bestaan en dat ik aan mijn vleesbehoefte moet voldoen door zelf dieren te doden. Persoonlijk zou ik dan eerder wortels de kop afhakken
Als beginnend vegetariër kreeg ik ook redelijk wat reacties. Meestal zijn ze overtuigd dat je vlees nodig hebt en dat een vegetarisch dieet allesbehalve goed is. Misschien hebben ze gelijk, maar misschien ook niet. Ik ben geen diëtist en ik heb ook geen wetenschappelijk ondersteunde argumenten om mijn keuze te staven. Natuurlijk vind je op het internet en in boeken massa's 'wetenschappelijke' argumenten ten voordele van een vegetarisch dieet, maar helemaal objectief zullen die argumenten ook niet altijd zijn. Anderzijds ben ik wel geneigd om meer waarde te hechten aan deze argumenten dan aan een niet onderbouwd: 'Een mens heeft vlees nodig.' Ik ben me er wel van bewust dat je ook niet mag beginnen met vlees zonder meer te schrappen. Waar een mens ontegensprekelijk wel behoefte aan heeft zijn o.a. eiwitten, ijzer, (gezonde) vetten,... en vlees is er de meest voor de hand liggende leverancier van. In mijn dieet verving ik vlees door peulgroenten, tofu, quorn, zuivel, volkorenproducten, noten, enz. Dat sommige van deze producten niet echt alledaags te noemen zijn is misschien waar, maar het is geweldig leuk om ermee te werken en de resultaten mogen er best zijn.
De voorbije twee weken vertoefden we aan onze Belgische kust. Een paar jaar geleden zouden ze me met geen stokken op het strand krijgen, maar nu genoot ik ervan met volle teugen. Zonnebaden of in de zee ploeteren was er echter niet bij. Iemand die me er wilde spotten moest vooral 's ochtends op zoek. Tja, net als een verstokte roker zijn shot nicotine niet kan missen lijk ik mijn dagelijkse portie endorfine nodig te hebben. In tegenstelling tot thuis, liet ik mijn hartslagmeter niet bepalen hoe hard ik zou gaan lopen. Ik liep puur op gevoel. Raakte ik buiten adem dan vertraagde ik tot ik mijn adem opnieuw onder controle had. Het was heel verfrissend om op die manier te lopen.
Ik was trouwens niet de enige loper. De kust lijkt wel hardlopers aan te trekken. Je had ze in alle maten en van alle leeftijden. Vooral een al wat oudere dame trok mijn aandacht. Haar leeftijd raden was bijna onmogelijk. Haar grijzende haar en met rimpeltjes doorgroefde gezicht verrieden een ietwat gezegende leeftijd. Haar benen waren echter mooi strak gespierd en gekleurd door de zon. Een tikkeltje gebogen, met een pasje dat naar snelwandelen neigde, liep ze dagelijks over de dijk en het strand. Het duurde enkele dagen vooraleer ik doorhad hoe efficiënt deze dame ging. Aanvankelijk vond ik het een tikkeltje grappig, maar toen ik op een ochtend een eindje naast haar liep, kon ik haar snelheid pas echt goed inschatten en geloof me, er zijn veel jongeren die ze niet zouden kunnen bijhouden. Hoe meer ik haar zag, des te meer werd ik getroffen door de jeugdige kracht die ze uitstraalde. Als ik al een levensdoel heb, dan werd het tot op zekere hoogte belichaamd door deze dame.
Het voorbije weekend verbleven we in Luxemburg om te genieten van de natuur. Jammer genoeg werd dit weekend een beetje verstoord door een opkomende keelontsteking. Gelukkig had Liesbet keelpastilles mee die de pijn een beetje verlichtten. In de nacht van zondag op maandag was de pijn en werd ik geregeld wakker. Maandagochtend ben ik dan maar naar de dokter gegaan die me antibiotica voorschreef. Ik was er blijkbaar ernstig aan toe.
Ik had me ingeschreven voor de 'The Classic' in Tessenderlo en eventjes dacht ik om toch maar niet te gaan. Ziek voelde ik me niet, maar in die omstandigheden zou ik toch geen goede tijd lopen... dacht ik. Omdat het in de namiddag lichtjes verbeterde, besloten we dan uiteindelijk toch te gaan.
Na enig fileleed kwamen we dan uiteindelijk in Tessenderlo aan. De grauwe wolkenhemel voorspelde niet veel goeds, maar onweer en regen bleven gelukkig uit. Op een drafje gingen we naar het startvak voor de 10 km. We stonden redelijk vooraan, zodat we niet zouden worden opgehouden door tragere lopers. Om 20u00 klonk het startschot en weg waren we. Van bij het begin liep ik mijn eigen tempo en de eerste km kwam ik door in 4'39" (tijd gemeten vanaf het startschot en dus niet van bij het overschrijden van de startlijn). Daarna noteerde ik regelmatig km-tijden van rond de 4 minuten. 3 kwartier was dus een haalbare kaart. Ik bleef relax lopen en genoot van de ambiance die heerste rond het parcours. De passage in een zaal waar een concert doorging, had iets speciaals en gaf het parcours een feestelijk tintje. Van die keelpijn had ik tijdens het lopen weinig of geen last. Alles ging dus heel vlot. Een zelfgemeten eindtijd van 43'52" maakten het feest compleet. De grens van 45 minuten is eindelijk doorbroken
Nu was het nog wachten op Liesje. Zij deed voor de eerste keer mee aan een 10 K wedstrijd en had een tijd van 1u15' in gedachten. Groot was mijn verbazing toen zij na een uur de piste kwam opgelopen. Zij zou finishen in een tijd van ongeveer 1u02'30". Zelf was ze terecht tevreden met dit resultaat.
De komende 2 weken gaan we het wat rustiger aan doen en genieten van een frisse zeebries aan onze Belgische kust. Voor de lezers die ook aan hun vakantie kunnen beginnen, een prettige vakantie !
Met dit prachtige weer is binnen blijven geen optie, al valt lopen wel wat zwaarder uit met deze temperaturen. Ik geloof dat mijn hartslag gemiddeld 10 BPM hoger ligt dan gewoonlijk. Enfin, gisteren had ik gewoon zin om eens te lopen zonder dat onding rond mijn borst en het deed echt deugd. Na de eerste km keek ik in een reflex eens op mijn pols, maar daarna was het puur genieten. Het is raar hoe zo een rondje zonder hartslagmeting een bevrijdend gevoel kan veroorzaken. Tegen een gezapig jogtempo draafde ik mijn neus achterna. Ik geloof dat ik iets langer heb gelopen dan ik had gepland. Het was dan ook met een beetje spijt dat ik na ongeveer 45 min weer thuis stond. Ik had er graag nog eens zoveel bij gedaan, maar ik probeer me toch min of meer aan het vooropgestelde plan te houden.
Vandaag was het mijn eerste vakantiedag, die ik doorbracht in onze hoofdstad. Het eerste doel was Jogging + om te zien of er iets leuks bij de koopjes zat. Enkele ogenblikken later stond ik weer buiten met een singletje en een loopshort. Ik kocht ook 'rideshots' van PowerBar. Dit zijn lekkere snoepjes, boordevol koolhydraten om tijdens het lopen te eten. De gelletjes op de foto kocht ik al eerder. De komende weken ga ik een beetje experimenten met deze 'brandstoffen'. Ondertussen heb ik aan den lijve ondervonden dat je tijdens langere afstanden best iets kan eten, dat bovendien goed verteerbaar is. Ik hoop dat er bij deze producten iets bijzit dat ik kan verdragen, want het gewapend beton waarvan mijn maag gemaakt is, is blijkbaar al een beetje geërodeerd.
Had ik een tijdje geleden niet geschreven dat bij een volgende gelegenheid de 3-kwartier-grens voor 10 km eraan moest gaan? Nu het is me uiteindelijk toch niet gelukt, al scheelt het niet veel.
Zaterdag nam ik deel aan de 10 km van 'GvA Dwars door Geel'. We waren ruimschoots op tijd voor de inschrijving, waar ik enkel mijn borstnummer en chip had af te halen. Ik wist niet wat ik het meest te vrezen had; de hitte of de onweersdreiging die werd aangekondigd. Achteraf bekeken viel het nog redelijk mee, al was het toch warm genoeg voor mij. Na anderhalf uur kon ik dan plaats nemen in het startvak. De temperatuur was al een beetje gedaald en af en toe zorgde een briesje voor wat verkoeling. Om 20u00 ging dan het startschot af en weg waren we. Nu stond ik redelijk vooraan waardoor ik van in het begin mijn eigen tempo kon lopen. Geen slalom tussen voorgaande, tragere lopers en dus ook geen tijdsverlies. Het is eens iets anders. De keerzijde van de medaille is dat ik toch iets te snel van start was gegaan. Na ongeveer drie kilometer liet ik mijn tempo dan ook een tikkeltje zakken tot ik wat comfortabeler liep. Toch was de 2de bevoorrading meer dan welkom. Gretig nam ik een flesje water aan en dronk enkele slokjes van het lauw geworden water en bevochtigde mijn gezicht, wat eigenlijk een druppel op een hete plaat leek te zijn (letterlijk dan ). Wat meer deugd deed waren de aanmoedigingen onderweg van de lieftallige cheerleaders, die een glimlach afdwongen bij iedere deelnemer. Tja, lopen mag ook wat meer zijn dan puur gezondheidsfetisjisme . Eventjes dacht ik nog dat ik binnen de 45 minuten zou eindigen, maar bij het ingaan van de laatste km wist ik dat het niet meer zou lukken. De tijd die mijn stopwatch aangaf toen ik de finish overschreed was 45'28". Geen toptijd weliswaar, maar ik ben er best tevreden mee, gezien de wat warmere omstandigheden. Ik nam nog rustig de tijd voor mijn rek- en strekoefeningen, dronk een flesje sportdrank op en at een pakje koekjes dat ons ter plaatse werd aangeboden, om daarna naar huis te gaan.
Zondag stond er geen wedstrijd op het programma, maar wel een herstelloopje voor het ontbijt. Met mijn hartslagmeter op 'basic use' trok ik erop uit. Doordat ik me fit genoeg voelde versnelde ik een beetje, zodat het eigenlijk geen herstelloopje meer was. Een halfuur later stond ik weer thuis en was ik weer helemaal opgeladen om er een prachtige dag van te maken.
Het voorbije weekend liep ik twee wedstrijden van 5 km. De eerste wedstrijd op zaterdag werd georganiseerd door de vriendenclub van mijn werkgever en zondag verkende ik wedstrijdsgewijs de streek van Verviers.
Zaterdag, na een ontbijt zonder zuivelproducten, vertrokken we naar het stadspark van Aalst. We zagen heel wat lopers, maar met T-shirts van de Aalsterse atletiekvereniging. Van de vriendenclub geen spoor te bekennen. Had ik me nu vergist? Neen hoor, op de e-mail die destijds verstuurd werd stond klaar en duidelijk de juiste datum. We waren ook tijdig voor de inschrijving. Na wat rondlummelen zag ik eindelijk een bekend gezicht. Het bleek dat de inschrijvingen doorgingen bij de ingang van de kleedkamers van de plaatselijke cafetaria. Je moet het maar weten. Met nummer 77 kon ik dan eindelijk van start gaan. Het in groep opwarmen was er voor ons niet echt meer bij. De meesten waren al vertrokken toen wij aankwamen. We liepen dan maar in de tegenrichting de groep tegemoet en liepen uiteindelijk nog een kort stukje mee. Om 10u30 werd dan het startschot gelost, of liever werd het startteken gegeven. Een beetje overmoedig liep ik onmiddellijk mee met een kopgroepje van 5 man, maar ik had al snel door dat ik dit geen 5 ronden zou volhouden. Mijn hartslag piekte tot 181 bpm, wat op één na mijn maximale hartslag is Ik moest dus een tikkeltje vertragen om het uit te kunnen zingen. Vastbesloten om mijn tijd op 5 km wat scherper te stellen, deed ik toch nog mijn uiterste best om een mooie tijd te lopen. Mijn doel was 22 minuten, maar tot scha en schande moet ik bekennen dat ik er bijna 3 minuten langer over deed. De laatste 10 km wedstrijd liep ik aan een tempo dat sneller was. Toen ik de finish haalde was ik echt aan rust toe. Toch ben ik niet helemaal teleurgesteld. Eerst en vooral kregen we 3 bonnetjes voor een smakelijke kom soep en een drankje en werden we naar huis gestuurd met elk 2 mattentaartjes en een boodschappenmand. Niet slecht, vind ik. Voor mij persoonlijk was het echter belangrijker om vast te stellen dat ik totaal geen last had van maag- of darmproblemen al had ik misschien een beetje meer mogen drinken. Bij een volgende gelegenheid weet ik dus wat werkt als ontbijt. Op die manier heb ik weer iets bijgeleerd.
Zondag nam ik dus een gelijkaardig ontbijt, deed nog enkele klusjes om tegen 10u00 naar Verviers te vertrekken. Misschien mag het een beetje overdreven lijken om 150 km te rijden voor een wedstrijd van 5 km, maar de ervaring leerde dat het meer dan de moeite was. We kwamen tegen de middag aan en het regende pijpenstelen. Voor mij persoonlijk is dat geen probleem, integendeel zelfs, maar voor de overigens puike organisatie had ik het liever anders gezien. Gelukkig was het maar een bui en toen het startschot werd gegeven was het nagenoeg opgehouden met regenen. Na de start werden we meteen getrakteerd op een mooie helling. Er leek geen einde aan te komen. Het bleef maar stijgen. Ik hield het hoofd koel en paste mijn tempo aan. Na ongeveer anderhalve km, denk ik, ging het eindelijk bergaf. Toch probeerde ik op te letten om niet te hard van stapel te lopen. Zonder af te remmen, probeerde ik er een mooi rollende pas in te houden, zonder te hard te gaan. Op die manier spaarde ik mijn krachten voor de volgende helling. Ondertussen nam ik de omgeving in me op. Lieflijk Ardeense huisjes, ietwat modderige paden en adembenemende vergezichten wisselden elkaar af. Ondanks het zware parcours genoot ik met volle teugen. Ik bleef een zo gelijkmatig mogelijk tempo lopen en finishte in exact 24 min.
Voor mij was het een geslaagd weekend. Nu is het weer uitkijken naar de volgende wedstrijd die ik in Geel ga lopen.
). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur. 
Ik moest dus een tikkeltje vertragen om het uit te kunnen zingen. Vastbesloten om mijn tijd op 5 km wat scherper te stellen, deed ik toch nog mijn uiterste best om een mooie tijd te lopen. Mijn doel was 22 minuten, maar tot scha en schande moet ik bekennen dat ik er bijna 3 minuten langer over deed. De laatste 10 km wedstrijd liep ik aan een tempo dat sneller was. Toen ik de finish haalde was ik echt aan rust toe. Toch ben ik niet helemaal teleurgesteld. Eerst en vooral kregen we 3 bonnetjes voor een smakelijke kom soep en een drankje en werden we naar huis gestuurd met elk 2 mattentaartjes en een boodschappenmand. Niet slecht, vind ik. Voor mij persoonlijk was het echter belangrijker om vast te stellen dat ik totaal geen last had van maag- of darmproblemen al had ik misschien een beetje meer mogen drinken. Bij een volgende gelegenheid weet ik dus wat werkt als ontbijt. Op die manier heb ik weer iets bijgeleerd. 
