Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Ik merkte net de reacties op van een tweetal collega-loop-bloggers die graag wilden weten op welke marathon ik me aan het voorbereiden ben. Ik maak er geen geheim van hoor, de opmerkzame bezoeker zal misschien aan de aftelklok gezien hebben dat ik voor een eerste keer naar Nederland trek.
Marathon Brabant in Etten-Leur is geen grote marathon. Het is net daarom dat ik dit evenement heb gekozen. Ik wil het beest bedwingen in een iets minder geforceerde sfeer, waartoe je in Brussel of Antwerpen misschien iets minder de gelegenheid hebt (al spreek ik niet echt uit ervaring; pin me er dus niet op vast). Voor de liefhebbers zette ik de link ook bij mijn favorieten.
Vorige week waren de resultaten van de trainingen niet om naar huis over te schrijven. De warmte zal er allicht voor iets tussen hebben gezeten, maar tegen het einde van de week speelde mijn linkerknie me ook nog eens parten. Een heel lichte pijn was latent aanwezig en dreigde mijn trainingsschema aardig in de war te schoppen. Om de schade enigszins te beperken, haalde ik mijn coldpacks nog eens uit de diepvries en behandelde de 'pijnlijke' plaats zo vaak ik kon.
Bij de aanvang van een 2u30 durende duurloop, was ik er niet geheel gerust op en ik was bereid om die training te laten voor wat ze was van zodra de pijn intenser zou worden. Tegen alle verwachtingen in, verdween de pijn al na enkele minuten en wat een nachtmerrie dreigde te worden, draaide uiteindelijk uit op een ontspannen uitje met mijn echtgenote.
Het werd voor ons beiden een aangename zondagnamiddag. We lieten ons leiden door enkele fietsknooppunten, waardoor we nog eens op plaatsjes kwamen die ons voordien onbekend waren. Liesbet haalde herinneringen op aan haar jeugdjaren toen we door een landbouwpaadje gingen waar ze als kind de toorn van een lokale boer op de hals haalde. Ze had een stukje van een maïsveld als zitplaatsje gekozen, waarbij waarschijnlijk enkele planten zijn gesneuveld. Voor de zoveelste keer werd ik getroffen door de schoonheid van mijn streek. Al lopend lijkt de wereld er helemaal anders uit te zien dan wanneer hij voorbijflitst aan het autoraampje. Leve de traagheid!
Thuisgekomen, verwachtte ik dat de pijn genadeloos zou toeslaan, maar niets... De pijn bleef uit. Gelukkig maar. Ik nam nog een verkwikkende douche en genoot nog een tijdje na van mijn prestatie. Het weekend was wat hardlopen betreft in mineur begonnen, maar draaide uiteindelijk nog goed uit.
