Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Het voorbije weekend werd een echte verademing na een helse trainingsweek. Vorige week donderdag stonden intervallen op het menu. Hoge temperaturen, lichte buikkrampen, een beetje meer zorgen op het werk en dan die iets te ambitieuze intervallen vormden geen ideale cocktail. Na 5 keer 400 m achter de kiezen, was ik genoodzaakt om een wandelpauze in te lassen. Het hart bonkte in mijn keel, mijn longen leken te branden en zweet droop van me af. De laatste twee intervallen hield ik voor bekeken. In lichte draf en keerde ik huiswaarts. De dagen ervoor ging het wel beter, maar topprestaties zaten er niet in. Had ik naar de waarschuwingen moeten luisteren en die intervallen moeten vervangen door een minder zware training of zelfs thuis moeten blijven? Ik weet het niet. Op zijn minst ondervond ik weer maar eens waar momenteel mijn limiet ligt.
Zaterdag, maar vooral zondag ging trainen me veel beter af. Vrijdagavond waren we al naar Koksijde getrokken voor een weekendje aan zee. Onder een schuchter waterzonnetje vertrok ik zaterdagochtend voor een kort duurloopje. 45 minuten werden er 55 en een runners high kreeg ik er gratis bovenop.
Traditioneel als ik met mijn beperkte ervaring al over traditie mag spreken stond er een LSD-loop (heeft niets te maken met geestesverruimende middelen, maar alles met lang traag lopen) op het programma voor zondagochtend. Polders, duinen, het strand en de met toeristen overspoelde dijk was de achtergrond waartegen ik mijn training afwerkte. Een ideale temperatuur van 20°C en een verfrissend briesje zorgden voor ideale omstandigheden om het loopfeest compleet te maken. Toegekomen op het appartement nam ik een verkwikkende douche, werkte enkele boterhammen naar binnen en vertrok samen met Liesbet voor een fietstochtje naar West-Vleteren. We lieten ons de wereldberoemde trappist smaken en vonden dat we ook nog een plak lekkere abdijkaas verdiend hadden. Op die manier sloten we de dag af met een slordige 100 km in de benen. s Avonds hadden we geen last meer om de slaap te vatten.
Ondertussen is het weekend weer eens achter de rug en kijk ik weer likkebaardend uit naar het volgende weekend. Misschien loop ik dan in Opwijk een wedstrijdje over 12 km, al staat het nog niet helemaal vast. Wat wel vaststaat is dat ik zal lopen en vermoedelijk dik met mijn goesting.
