Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vandaag was het dan zover. Ik mocht bij de kinesist, te voet, want Liesbet was nog op het werk met de auto. Gelukkig was het niet te ver en had ik op die manier ook mijn beweging. De kinesist was een jonge kerel die ik herkende van de school waar ik ook nog had gezeten. Eerst stelde hij enkele vragen over de voorgeschiedenis van de blessure. Daarna mocht ik op zo een tafeltje gaan liggen. Bij betastte, kneedde en masseerde mijn knie gedurende een halfuurtje en ging daarna aan het werk met één of ander ultrasonisch apparaat dat de doorbloeding zou verbeteren. Ondertussen vroeg hij me regelmatig of het pijn deed, wat niet echt het geval was, maar op sommige punten was mijn knie wel heel gevoelig. Volledige rust moet ik nu niet in acht nemen, maar ik moet het wel heel rustig aan doen. Of het nu echt geholpen heeft kan ik niet zeggen, maar ik ben weer al iets slimmer geworden.
Dit weekend trek ik er weer op uit voor een kort loopje, maar deze keer ga ik wel eens de finse piste in Erpe opzoeken. Altijd op asfalt en beton lopen zal waarschijnlijk ook geen deugd doen. Beetje voor beetje probeer ik alle oorzaken van die blessure uit te schakelen; we zullen wel zien waar het eindigt.
Gisteren zijn we naar de fitnessclub getrokken om ons een uurtje in het zweet te gaan werken in de spinningzaal. Aangezien het ernaar uitziet, dat ik regelmatig mijn toevlucht zal moeten nemen naar dergelijke trainingsmiddelen, nam ik alvast een 15-beurtenkaart. Gewapend met handdoek en een flesje water begonnen we ons op te warmen en dat was nodig, want het was er redelijk frisjes. Stilletjes aan begin ik dat spinnen wel onder de knie te krijgen, maar gisteren ging het niet echt heel vlot. Toch deed ik iedere oefening dapper mee . Op het einde kreeg ik dan wel eventjes last met een 'locomotiefje'. Bij deze oefening volg je het ritme van een locomotief en ga je dus sneller en sneller. Op het eind ga je zo snel dat je er de pedalen bij zou verliezen. Een lichte kramp maakte de oefening net iets pijnlijker dan ik gewild zou hebben, maar gelukkig ging de kramp net zo snel weg als ze gekomen was.
Achteraf in de bar is het nog gezellig geworden. Twee van onze vrienden waren erbij en Liesbet's broer was ook van de partij. Van mijn schoonbroer liet ik me uiteindelijk overhalen om toch een Orval te bestellen. Tot mijn verbazing hadden ze Orval in voorraad van meer dan 6 maand. Ik liet het me smaken.
Vandaag ontdekte ik dat een collega ook regelmatig liep. Hij is zich al een beetje aan het voorbereiden op de marathon van Rotterdam en heeft ook al enkele jaren ervaring met lopen en de erbij horende blessures. Na ook verschillende rustperiodes, ontstekingsremmers, pijnstillers en andere middeltjes geprobeerd te hebben, had hij uiteindelijk succes met een kinesitherapeut. Dat zette me een beetje aan het denken. Ik moet nog wachten tot 23 januari vooraleer ik bij de orthopedist terecht kan en dan ben ik nog altijd niet zeker of ik onmiddellijk met lopen kan herbeginnen. Ook andere lopers die reageerden op mijn blog, raadden me aan eens bij een kinesist langs te gaan. Daarom besloot ik ook maar eens te bellen naar zo een therapeut. Morgen mag ik al langsgaan. Dat ik daarvoor een plons in het zwembad moet uitstellen, neem ik er graag bij. Baat het niet, dan schaadt het niet (allez, misschien een klein beetje mijn financiële toestand, maar dat heb ik er wel voor over ). Misschien krijgt het blessureverhaal op deze manier dan toch nog een voortijdig einde.
Morgen krijgen jullie alvast een verslag van mijn eerste ervaring met de kinesist.
Als in 2009 de trend van de voorbije dagen doorgetrokken wordt, zal van lopen niet al te veel in huis komen.
Korte historiek:
- 02 januari: koorts, spier- en gewrichtspijn en last van een te goede darmtransit, - 03 januari: naweeën van de vorige dag, maar 't ging al beter, - 04 januari: helemaal genezen, joepie lopen, - 04 januari, maar ongeveer een uurtje later : relax in bad, - 04 januari, nog een uurtje later : uit het bad proberen sukkelen (knietje begon weer de onnozelaar uit te hangen) - vandaag : knietje wil zich nog steeds niet gedragen, nog een beetje meer den onnozelaar uithangen, ja
Met andere woorden, de pijn in de linkerknie begon weer op te duiken, maar deze keer na de inspanning. Ik nam 3 weken rust, ging naar de dokter, kocht nieuwe schoenen, nam medicijnen, herbegon heel rustig (Ok, misschien niet rustig genoeg , maar dan is 't toch verdomd moeilijk om 'rustig' in te schatten) en wat heeft het geholpen? Niets, nada, nougatbollen, njente, njet, niks, niemendal. 't Is potverdekke om van 't ontploffen.
Enfin, ik heb dus naar de orthopedist gebeld waarnaar mijn huisarts me heeft doorverwezen. De 23ste januari kan hij me onderzoeken. Tot dan zullen het weer alternatieve, minder belastende sporten worden en af en toe nog een kort, traag duurloopje. Ik hoop dat het niet te erg is, want ik wil zo spoedig mogelijk weer beginnen lopen. Ik begin mij precies te voelen als een drugsverslaafde die ze zijn 'snoepkes' hebben afgepakt.
Maar allez, genoeg met klagen en zagen. Zoals Patrick ook al terecht reageerde op een vorig bericht, het steekt niet op een dag, zelfs niet een paar dagen of enkele weken. Het lopen heeft me al veel fantastische momenten bezorgd en ik ben er van overtuigd dat er nog mooie momenten zullen komen.
Ondertussen moet ik hier natuurlijk iets anders schrijven. De inspiratie daarvoor kreeg ik al enkele weken geleden. Het is wat mij betreft zelfs met lopen in verband te brengen. Mensen die mijn blog volledig gelezen hebben, weten dat ik onder andere begon te lopen om wat kilootjes kwijt te raken. Dat zijn er ondertussen 28 geworden en regelmatig krijg ik er vragen of opmerkingen over. Heel dikwijls positieve opmerkingen, maar af en toe wordt ik geconfronteerd met minder positieve opmerkingen. Sommige mensen denken dat ik vermageringspillen slik, anderen denken dan weer dat ik ziek ben en weer anderen denken dat ik anorexia heb. Om die laatste categorie mensen gerust te stellen, het is niet zo. Ik ben tevreden met mijn huidig gewicht en heb besloten om het hierbij te laten. Gelukkig zijn de positieve opmerkingen en vragen veel talrijker, wat mij alvast een goed gevoel geeft. Ik geloof zelfs dat ik al enkele personen uit mijn onmiddellijke omgeving kon inspireren om dezelfde weg op te gaan, maar dan komt dikwijls de vraag: "Hoe doe je het?" Het is juist die vraag die me inspireerde voor een nieuw wekelijks stukje, wat ik simpelweg 'Tip van de week' ga noemen. Om te vermageren heb ik enkele trukjes die voor mij werken. Of ze nu allemaal voor iedereen zullen werken, weet ik niet, maar ik geef ze maar. Je doet ermee wat je wilt, maar vergeet niet dat ik een amateur ben. Wil je echt afvallen, ga zeker eens langs bij een diëtist. Dat deed ik enkele jaren geleden ook en daar leerde ik echt veel bij, ook al dacht ik alles te weten.
Hou je vast, hier komt de eerste
Tip 1: 'Geef niet alles op.' Eten en ervan genieten is nog altijd heel belangrijk voor me en ik hou me echt niet alleen bij light- en dieetkost. Een biertje, een lekker glaasje wijn, een smeuïg stukje kaas of eenvoudigweg een handjevol chips lust ik nog steeds. Eén keer per week permiteer ik me dan ook om te genieten van deze lekkernijen. Daarna kan ik er opnieuw tegenaan voor een hele week.
. Op het einde kreeg ik dan wel eventjes last met een 'locomotiefje'. Bij deze oefening volg je het ritme van een locomotief en ga je dus sneller en sneller. Op het eind ga je zo snel dat je er de pedalen bij zou verliezen. Een lichte kramp maakte de oefening net iets pijnlijker dan ik gewild zou hebben, maar gelukkig ging de kramp net zo snel weg als ze gekomen was.
). Misschien krijgt het blessureverhaal op deze manier dan toch nog een voortijdig einde. 
lopen,
, maar dan is 't toch verdomd moeilijk om 'rustig' in te schatten) en wat heeft het geholpen? Niets, nada, nougatbollen, njente, njet, niks, niemendal. 't Is potverdekke om van 't ontploffen.
