Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Gisteren ben ik dus gaan spinnen. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik een fitness-center binnenstapte en dus voelde het wat onwennig aan. Ik had mijn plaats reeds gereserveerd en betaalde aan de kassa. Omdat de meesten een flesje water of sportdrank meenamen, kocht ik me ook maar een flesje. De persoon die afrekende wees me de lesgever aan en deed teken dat het mijn eerste keer was. Onmiddellijk volgde de vraag of ik een verzekering had. Daarmee bedoelde hij dat het redelijk intensief zou gaan worden. Toen had ik nog redelijk veel vertrouwen in mijn conditie en lachte deze schertsende opmerking weg.
Om 19.25 u ging ik alvast naar de spinning-zaal, deed mijn training uit en nam plaats op een vrij spinning-toestel, een soort home-trainer met een iets sportievere bouw. Net als de anderen die toen al aanwezig waren begon ik ook wat te peddelen. Niet alle mensen die in de zaal zaten zagen er heel erg sportief uit. Links en rechts zag ik een buikje hangen bij mijn mannelijke collega's. De vrouwen zagen er wel afgetraind uit, bij hen waren geen overtollige pondjes vet te bespeuren. Met uitzondering van een enkeling, had iedereen een handdoek klaarliggen op het stuur, inclusief de vrouwen. Dat er gezweet zou worden stond nu wel als een paal boven water.
Na uitgelegd te hebben hoe zo een fiets moet worden afgesteld, waar ik overigens niet veel van begrepen had, begon de les. Op een lekker ritme begonnen we al zittend te fietsen, dan moesten we rechtstaand verder peddelen, naar voor leunend, naar achter leunend, soms moesten we ons bovenlichaam zo stabiel mogelijk houden en dan weer zittend. Regelmatig moesten we de weerstand verhogen zodat het allemaal wat zwaarder werd. Het zweet brak me uit en het duurde niet lang of de hele fiets was er nat van. Ook verloor ik een enkele keer letterlijk de pedalen; na mijn voeten goed vastgeriemd te hebben, was dat euvel verholpen. Tot dan toe had ik dus nog geen noemenswaardige problemen ondervonden. Ik deed nog vrolijk mee en was me van geen kwaad bewust, maar dan begon het. Met iets verlaagde weerstand moesten we weer op de trappers gaan staan en op een snel ritme 'sprinten'. Een plotse kramp sneed me de adem af, en stoppen met trappen vergt ook al enige moeite, want die pedalen lijken wel een eigen leven te leiden. Enkele seconden later kreeg ik de pedalen dan toch tot stilstand en probeerde de kramp eruit te masseren. De rest van de les was niet echt een pretje meer. Ik werkte nog hard, maar deed het iets rustiger aan dan voordien en deed niet alle oefeningen meer mee. Mijn linkerkuit deed nog een beetje pijn, maar het ging wel.
Ondanks de kramp vond ik het wel redelijk leuk, leuker dan zwemmen althans. Ik voelde wel dat ik andere spieren gebruikte dan dat ik door het lopen gewoon was, maar adem had ik nooit echt te kort. Misschien neem ik na mijn volgende les wel een meerbeurtenkaart.
Vandaag was ik weer helemaal fris en het leed van de kramp in mijn kuit was verleden tijd. Mijn volgende training voorzie ik op zaterdag en dan ga ik weer eens zwemmen.
Rust is allemaal goed en wel, maar ik had gehoopt om toch iets anders te kunnen doen om mijn conditie op peil te houden. Vanavond vertrok ik dus vol goede moed naar een fitness-center om me te informeren over spinning. Ergens had ik gedacht om me morgen en donderdag in het zweet te gaan werken, maar dat plan valt dus in het water. De bedoeling was om na het werk, af te stappen in Aalst en daar dan een uurtje te spinnen, vooraleer naar huis te gaan. Jammer genoeg beginnen die lessen spinning veel later op de avond dan ik gewild had. Morgen valt af, want we krijgen bezoek op het tijdstip dat de lessen doorgaan. De andere dagen van de week is het al niet veel beter, waardoor ik enkel woensdag kan gaan. Die avond liet ik mijn plaatsje alvast reserveren. Zwemmen zou dan wel gaan, ware het niet dat het zwembad deze week gesloten is voor onderhoudswerken.
Enfin, niets aan te doen. Wat ik alvast van plan ben is in Brussel wat rond te wandelen tijdens mijn middagpauze, maar of dat veel zal uitdoen, weet ik ook niet.
Ondertussen voelt mijn been al veel beter aan. Ik kan al een trap aflopen zonder al te veel last in mijn enkel en aan mijn knie voel ik al helemaal niets meer. Als het verder in die richting evolueert, trek ik volgende week opnieuw mijn loopschoenen aan voor een kort, rustig duurloopje. Ik hoop dat één week rust voldoende zal zijn, want ik begin me nu al groen te ergeren. Nu ja, het is eigenlijk ook een beetje mijn eigen fout; ik had bij het eerste signaal al moeten stoppen en wat rust inlassen, maar de lokroep van het lopen heeft me in haar greep.
