Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Een tweetal weken geleden werd ik door Patrick uitgenodigd op een netwerk-site voor hardlopers. Via die site, stelde hij me een vraag, waarop ik niet zo snel een antwoord kon verzinnen. Na enige zelfreflectie, zal ik proberen om alvast een richting aan te geven. Zijn vraag luidde: "...vertel ook eens iets meer over uw doelen of juist het niet hebben van doelen!"
Ik denk dat voornamelijk mijn aan hardlopen gerelateerde doelen worden bedoeld. Hoe eenvoudig is het dan niet om te antwoorden dat ik achtereenvolgens een halve en een hele marathon wil lopen. Dat is inderdaad een valabel doel en bovendien is die marathon ook min of meer gepland voor het einde van dit jaar. Toch ben ik niet tevreden over dit antwoord. Veronderstel dat ik er inderdaad in zal slagen om die mythische 42,195 km uit te lopen, bereik ik dan mijn doel? Met doel bedoel ik 'het Doel'. Een marathon lopen en klaar is kees. Is een marathon echt zoveel moeite waard? Is dat het ultieme doel? Op deze vragen moet ik negatief antwoorden.
Wat is dan eigenlijk mijn 'Doel'? Die halve en hele marathon zijn slechts etapes. Ik wil nog meer, nog verder, maar vooral meer lopen. Toen ik begon met lopen, was het enkel een middel om iets aan die overtollige kilo's te doen. Ondertussen is het lopen een doel op zich geworden en letten op mijn dieet een middel om het beter te doen. Met andere woorden, een middel werd 'een' doel. Opnieuw stel ik me dan de vraag of hardlopen dan mijn 'Doel' met grote D is en opnieuw moet ik negatief antwoorden. We komen wel dichter in de buurt. Als ik er zou in slagen om in woorden uit te drukken waarom ik ga hardlopen, dan zouden jullie mijn doel kennen, maar helaas moet ik een sluitend antwoord schuldig blijven.
Toen ik begon had ik niet door dat ik aan een avontuur begonnen was, waar ik niet van weet waar het zal eindigen. Ergens gaat het over grenzen aftasten. Een mens is tot meer in staat dan hij soms denkt. Het inbeeldingsvermogen is dikwijls de enige belemmering tot het verleggen van grenzen. In mijn verbeelding ben ik tot veel dingen in staat. Graag wil ik nagaan of ik kan realiseren wat ik me verbeeld. Dat is slechts één facet van waarom ik loop. Ik heb het ook wel eens gehad over de mentale boost die hardlopen me geeft. De mentale kick die me meer energie geeft om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te bieden. Ik sta sterker in mijn schoenen dan ooit. Dat is dan weer een andere reden voor hardlopen.
De meest belangrijke reden is misschien wel het gelukzalige gevoel dat ik ervaar tijdens mijn duurlopen. De wereld ziet er plots helemaal anders uit als je er lopend doorheen gaat. Je zintuigen staan op scherp. Het vrolijke en steeds herhaalde lied van een vink, de geur na een onweer, een mals lentebuitje, dat aanvoelt als een verkwikkende douche,... Het zijn slechts enkele voorbeelden. De mensen behandelen je ook anders. Vooral ouderen groeten je wat vaker, soms wordt je aangemoedigd, dan wordt er eens een grapje gemaakt, waar dan smakelijk om gelachen wordt. Die contacten zijn vluchtig, maar blijven wel bij. Ik kan me geen enkele andere sport inbeelden waarbij je dergelijke reacties kan ontlokken.
Ergens ken ik wel mijn doel, maar het verwoorden wordt een onmogelijke taak. Gelukkig zal iedere loper wel voelen wat ik bedoel en zijn woorden overbodig.
