Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
De eindejaarsfeesten blijven maar nazinderen. Verschillende feestjes werden georganiseerd. Soms gaan ze door in een serene sfeer, maar meestal worden ze gekenmerkt door een uitbundigheid, waarbij het goudgeel schuimend nat rijkelijk vloeit. Ook ik ontsnapte er niet aan, al probeerde ik wel het alcoholverbruik te beperken. Slaapgebrek en een verwaterd dieet zijn de resultaten. Ik stel vast dat ik weer een kilo meer moet meezeulen. In die omstandigheden gaat trainen ook moeizamer. De hartslag stijgt naar ongekende hoogten en de benen voelen aan als lood. De eerste tekenen van een verkoudheid zijn de kers op die ellendige taart.
Toch bleef ik plichtsbewust mijn kilometers afmalen. Plichtsbewust, want het enthousiasme om er in het gure weer en met een slaperige kop op uit te trekken, was ver te zoeken. Daar ga je dan, aanvankelijk met lichte hoofdpijn en een vervelende kriebel in de neus, het ene been voor het andere slepend. Een ware boetedoening, zelfkastijding van het lichaam. Na een tijdje onderga je dan de magie van het hardlopen; hoofdpijn lijkt te verminderen en de benen sputteren niet langer meer tegen. Snot ontvlucht het lichaam en met een ferme luchtstoot, een neusgat dichtgedrukt, help je het lichaam in zijn strijd tegen het slijmerig goedje. Het humeur gaat er met grote sprongen op vooruit. Gaandeweg maakt een lichte neerslachtigheid plaats voor een gevoel van euforie. De hartslagmeter gaat echter niet mee in deze opmars van optimisme. De naakte cijfers tonen duidelijk aan dat het lichaam niet in opperbeste conditie verkeert, maar ze zijn te relativeren.
Puur op basis van cijfers was het dus geen topweekend. Mijn enthousiasme kreeg ook een deukje, maar na het lopen had ik telkens een voldaan gevoel, een gevoel dat me elk dipje doet overwinnen.
