Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Einde van mijn vermageringskuur in zicht, tijd om te diëten...
Hallo,
Deze morgen tijdens het ontbijt liet ik mijn gedachten wat dwalen over mijn dieet. Het gaat heel vlot, maar zit bijna aan het gewicht dat ik als doel had gesteld. Daarna zal ik opnieuw wat meer moeten gaan eten en dan begint het moeilijke gedeelte.
Vermageren is gemakkelijk. Je houdt je aan een iets strikter dieet en valt gemakkelijk een halve kilo per week af. Je werkt ook naar een heel concreet doel toe. Regelmatig prijzen vrienden, collega's en familie mij voor mijn karakter om dat dieet vol te houden. "Voor iemand die gewoon is om bourgondisch door het leven te gaan, vraagt het toch wel opofferingen." redeneren de meeste mensen. Dat idee wil ik gerust ontkrachten. Het enige wat ik opofferde waren luie avonden voor de televisie, met een trappist en een blokje kaas. Allemaal best gezellig, maar als je andere bezigheden hebt, mis je dat niet zo erg. Andere mensen denken dat ik mijn toevlucht nam tot pillen, dieetshakes of ik weet niet wat er nog allemaal bestaat om gewichtverlies in de hand te werken. Toch niet, ik wijzigde enkel mijn eetgewoonten. De maaltijden die ik gewoonlijk bereidde verschillen niet zoveel van wat ik nu klaarmaak. Ik verminderde wel het aandeel vet een beetje, maar grosso modo blijft wat dat betreft alles bij het oude. Sterker nog, ik eet eigenlijk een beetje meer dan vroeger gedurende de (werk)dag zelf.
Vroeger had ik problemen om uit mijn bed te komen. Het ontbijt moest het meestal ontgelden. Op mijn werk toegekomen, dronk ik koffie gedurende de hele voormiddag om s middags mijn eerste maaltijd te verorberen. Meestal een broodje uit één van de talrijke snackbars in de buurt. Om vier uur in de namiddag, was ik dan meestal uitgehongerd en kocht ik me een tweetal chocoladerepen. s Avonds maakte ik de hoofdmaaltijd klaar zoals ik nu nog steeds doe, maar nam wel een aperitief ervoor, uiteraard met het obligate hapje. Een dessert kan ik wel missen, maar zoutjes voor de televisie zijn voor mij een echte verslaving (zelfs nu nog heb ik het moeilijk om te bedanken voor chips als we bezoek krijgen of op bezoek gaan). Een trappist erbij en we zijn rond. In de weekends was het nog erger. Ik lust wel eens een ijsje (of zeg maar coupe weetikveelwat), af en toe gingen we uit waarbij er meestal een paar liter bier in gingen, gevolgd door een grote doner kebab. Ik geloof dat ik gemiddeld op ongeveer 2800 à 3000 kcal kom als ik alles bij elkaar tel. Reken daarbij nagenoeg geen fysieke inspanningen, wat resulteert in een energieoverschot dat wordt omgezet in vet. Veel vet.
Nu neem ik de tijd voor een ontbijt. Een kommetje muesli met een potje magere yoghurt of een tweetal boterhammen met halvarine en een beetje beleg, een stukje fruit en een kop koffie zorgen al voor een geslaagde start van de dag. Om tien uur neem ik een pakje Sultana-koekjes. Dit houdt mijn motor lopende tot de middag. s Middags eet ik opnieuw twee boterhammen en een kommetje groenten. Rond drie uur krijg ik opnieuw zin in iets lekkers. Een stukje fruit helpt me door dit namiddagdipje door. s Avonds eet ik mijn hoofdmaaltijd die bestaat uit 300 gr groenten, 3 aardappelen en 100 gr vlees of vleesvervanger. Tot slot, sluit ik met een potje yoghurt mijn dagtaak (wat eten betreft) af. Gedurende de dag drink ik ongeveer 1 à 1.5 liter water en tweetal blikjes van 33 cl light frisdrank. Alles bij elkaar vermoed ik iets van 1600 à 1800 kcal binnen te werken per dag, samen met vier loopjes in de week. Dit alles resulteert in een negatieve energiebalans, wat mijn lichaam compenseert met de vetreserves die ik vroeger heb opgebouwd. Ik voel me veel energieker, ben niet meer buiten adem als ik de trap oploop en het cholesterol-gehalte is gedaald. Persoonlijk vind ik dus dat ik misschien wel enkele dingen heb opgegeven, maar ze worden ruimschoots gecompenseerd (misschien zelfs overgecompenseerd).
Nu gaat het echter pas echt beginnen. Afvallen deed ik al eerder, waarbij ik het gewenste doel bereikte, maar een gewicht behouden kon ik tot nu toe niet. Ik hoop in het lopen voldoende stimulans te vinden om me op het goede pad te houden. Deze keer denk ik wel te slagen. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen wat er precies verschilt tussen nu en een aantal jaar geleden bij een eerdere poging, maar het is nu iets anders. Neem nu het lopen bijvoorbeeld, tijdens die eerdere poging liep ik ook wel een aantal keer per week, maar kwam er niet toe om die inspanningen verder uit te bouwen. Ik vergat doelen op kortere termijn, liep in het Aalsters stadspark dat net een tikkeltje te veel rompslomp met zich meebracht,... Ik dacht ook iemand nodig te hebben om me te vergezellen en toen Liesbet uiteindelijk geen zin meer had, haakte ik stilletjes aan ook af. Nu zie ik mijn loopje als een moment voor mij alleen. Ik denk aan niets en geniet van de omgeving. Als ik dan thuiskom zijn de batterijen volledig opgeladen, een gevoel dat ik vroeger niet zo veel had. Ik doe ook geen moeite meer om systematisch naar het stadspark te gaan. Misschien is het niet zo goed voor de benen als de zachtere ondergrond in het park, maar ik verkies dat boven de stress van het verkeer naar en van het stadspark.
Het is de afgelopen anderhalve week behoorlijk druk geweest. Niet meteen op het werk, maar ik ben een weekend in Essen geweest om daarna door te reizen naar Berlijn en om te eindigen op de boekenbeurs. Ons doel in Essen was een spelletjesbeurs. Leuk, maar er moest ook gelopen worden. Wat ik niet wist, maar aan de lijve ondervond was dat Essen verdomd heuvelachtig is. Ik had alle moeite om mijn hartslag binnen aanvaardbare grenzen te houden. Ik had zowat de indruk absoluut niet vooruit te gaan. Het contrast met Berlijn kon dan ook niet groter zijn. Berlijn is wat mij betreft een lopersparadijs op aarde. Mooie vlakke wegen, met voldoende brede voetpaden en een fantastisch stadspark 'Tiergarten'. Twee keer ben ik erop uitgetrokken. Hoeveel kilometer ik er doorhaspelde kan ik niet zeggen, maar het was fantastisch. Het viel me trouwens op dat ik niet alleen was. Langs alle kanten kwamen lopers van of naar Tiergarten.
Het voorbije weekend ben ik met Liesbet naar de boekenbeurs gegaan. Ook daar kwam ik weer voldoende aan mijn trekken. Per toeval ontdekte ik een boekje van Haruki Murakami 'What I talk about when I talk about running'. Maandagavond heb ik me lekker genesteld en ben ik beginnen lezen. Het gaat over de ervaringen van de schrijver als loper gedurende zijn voorbereiding op de NYC-marathon. Zin om het ook te lezen? Je kan het boekje uiteraard in het Engels kopen, maar in januari geeft uitgeverij Atlas het uit in het Nederlands.
Een interessante stelling vond ik zijn visie over lopen. Hij houdt niet zoveel van teamsport of sporten waar je het opneemt tegen een tegenstander omdat hij niet heel erg competetief is ingesteld. Als loper op een bescheiden niveau neem je het dan ook niet op tegen iemand anders maar tegen jezelf. Hij is voornamelijk gefocust op het verbeteren van zijn eigen tijd, zijn eigen afstanden, enz. Ikzelf hou ook meer van lopen waarbij de focus op jezelf ligt. Het bereiken van een doel ligt voornamelijk aan jezelf en de voldoening bij het bereiken van dat doel is altijd groot. Eens een doel bereikt, kan je het volgend doel nastreven en zo kan je doorgaan tot je niet meer kan lopen.
