Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Dat een marathon veel van het lichaam vergt, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Maandag had ik nog een dag vrijaf en bracht ik grootste deel van de dag door in een comfortabele zetel. De kleinste verplaatsing veroorzaakte lichte pijnscheuten in de dijen en de enkels. Vooral met de rechterenkel leek het niet echt pluis te zijn, maar het viel best wel mee. Dinsdag moest ik dan gaan werken. 's Ochtends ging ik te voet naar het station, in het begin wat moeizaam, maar na enkele minuutjes al heel wat vlotter. 's Avonds had ik echter meer last en mijn echtgenote offerde zich nog maar eens op om me te komen halen. Woensdag gaf ik opnieuw de voorkeur aan de wagen om naar het station te gaan en 's avonds maakte ik opnieuw gretig gebruik van taxi Liesje. Zelfs wandelen ging moeizaam. Bij iedere stap ging een pijnscheut door mijn enkel. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken en dacht eraan om mijn dokter een bezoek te brengen. Eigenaardig verminderde de pijn als ik op blote voeten rondliep. Ok, toch maar niet naar dokter. Gelukkig is het ondertussen aan het verbeteren en deze morgen waagde ik me zelfs aan een eerste rondje. Heel voorzichtig liep ik 3,59 km in een slakkengangetje. Mijn enkels zijn wel nog een tikkeltje gevoelig, maar het ging. Voor zover mijn benen het toelaten ga ik morgen en volgende week de draad weer oppikken en de afstanden met kleine beetjes opbouwen.
Ondertussen heb ik ook beslist over de volgende etappe in mijn loopcarrière. 10 januari trek ik weer eens naar het vlakke land van onze noorderburen om er deel te nemen aan de befaamde (of misschien eerder beruchte) Halve van Egmond, een halve marathon die gedeeltelijk over het strand en door de duinen loopt. Op een dergelijk geaccidenteerd terrein zal het waarschijnlijk niet lukken om mijn tijd op die afstand wat scherper te stellen, maar dat is niet echt de bedoeling.
De komende weken ga ik trouwens het internet wat afschuimen om een wedstrijdkalender voor 2010 samen te stellen. De voornaamste criteria zijn een mooi parcours door de natuur, een degelijke organisatie en afstanden vanaf 10 km tot een marathon. Als iemand een tip heeft, is die altijd welkom.
Het is maandagochtend, strompelend kom ik de trap af. Bij iedere trede wordt ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met het bestaan van dijen en enkels. Ik lijk wel een kreupele. In een tijdspanne van enkele uren werd ik jaren ouder. Merkwaardig genoeg heeft deze toestand geen invloed op mijn gemoed. Integendeel, mijn hoofd voelt fris aan; geestelijk sta ik scherp. Aan de ontbijttafel vind ik de tastbare herinnering aan de oorzaak van deze toestand, de medaille en het startnummer van mijn marathondebuut.
Misschien lijkt het belachelijk om voor een plaatje koper, het laatste beetje kracht uit je lichaam te persen, maar ik weet hoe "rijk" je van de ervaring wordt. Voor mij werd de marathon synoniem voor het leven, een opeenvolging van ups en downs.
Het begon zondagochtend. Ik had uitstekend geslapen. Het ontbijt bestond uit enkele boterhammen met choco en confituur, gevolgd door een banaan en een grote kop thee. Vervolgens maakten we ons klaar om eerst mijn ouders op te halen en daarna naar mijn schoonouders te rijden, waar we hadden afgesproken. Samen vertrokken we naar het Nederlandse stadje Etten-Leur. Daar aangekomen gingen we eerst het startnummer ophalen. Een bezoekje aan de sanitaire voorzieningen ontlastte me daarna van een allerlaatste zorg Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
Een kwartier voor het startschot begaf ik me naar het startvak om tegen 11u30 op gang geschoten te worden. Aangemoedigd door de vele kijklustigen begonnen we aan ons avontuur. 42,195 km lag nog voor ons. Ik had een prachtig plan uitgekiend waaraan ik me welgeteld 2 km heb gehouden. Zoals het boekje voorschrijft was ik niet te snel gestart, maar later zou ik wel de nodige fouten begaan. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik zou eens laten zien hoe een marathon moet worden gelopen. Na een vijftal kilometer sloot ik me aan bij een groepje. Vol overgave en overmoed, die kenmerkend is voor een puber in zijn gloriejaren, nam ik de leiding op me. Op kop, klievend door een stevige wind, haalde ik een tempo van 5'05" / km, wat ik ongeveer 25 km volhield. Na 8 km begon ik aan mijn eerste gelletje, wat ik doorspoelde met het water dat ik bij me had. Toen ik aan mijn 2de gelletje toe was rond kilometer 15 had ik het volgende groepje al ingehaald. Een langharige man met soepele tred werd mijn compagnon voor de volgende 10 km. Samen verlieten we het groepje en liepen afwisselend op kop.
Halfweg wachtte me een aangename verrassing. Door de luidsprekers hoorde ik mijn naam vernoemen. De omroeper had het verder over goed getrainde atleten of iets dergelijks, al kan dat ook op iemand anders bedoeld zijn. Zo goed had ik het ook niet begrepen. In ieder geval sierde een grijns van oor tot oor mijn gelaat. Zodra we Etten-Leur voor de tweede keer verlieten, begon ik aan mijn 3de gelletje en rond km 25 stond mijn familie me op te wachten. Mijn schoonvader John kwam ik als eerste tegen; hij had blijkbaar de taak op zich genomen om mijn doorkomst te melden aan de rest, nam snel een foto en sprak me enkele bemoedigende woorden toe. Mijn Liesje stond klaar met een 2de bidon water. Ze riep me toe om het rustig aan te doen, net zoals mijn moeder, maar ik was nog fris en geen haar op mijn hoofd dacht aan vertragen.
2u10 was ik ongeveer onderweg. Nog een klein anderhalf uurtje, dacht ik, maar dan begon het verval in te treden. Kilometer 26 deed ik nog aan 5'17", km 27 en 28 aan een tempo van 5'21" en voor km 29 registreerde ik nog 5'24". Ik begon de tol van mijn overmoed te betalen. Wanhopig trachtte ik aan te klampen bij enkele lotgenoten, maar stuk voor stuk moest ik ze laten gaan. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wilden de benen niet meer mee? Ik was nog fris genoeg, maar om één of andere reden weigerden mijn benen me te gehoorzamen. Slechts één km later toonde de marathon zijn ware gelaat. Het oncomfortabele gevoel dat was begonnen in de onderste ledematen, spreidde zich uit over heel mijn lichaam en ik had nog 12 km voor de boeg. De snelheid bleef maar dalen. Ik vloekte, probeerde me moed in te spreken en schold mezelf uit voor zwakkeling (en meer van dat fraais, maar niet voor publicatie vatbaar ). De linkerdij verkrampte. Hinkelend probeerde ik opnieuw veerkracht in mijn pas te krijgen, maar daarna verkrampte ook mijn rechterbeen. Verdomme, daardoor kon en mocht het niet eindigen. Ik bleef doorlopen en verbeet de pijn. Langzaam ebden de krampen weg en kon ik min of meer gewoon doorlopen. Bij de laatste bevoorrading waagde ik het om enkele meter al stappend af te leggen, tot wanneer ik het mij aangereikte drankje op had. Had ik dat maar niet gedaan; toen ik weer begon te lopen verkrampten mijn benen voor de 2de keer. Gelukkig was het minder erg en hervond ik al snel mijn tempo.
Het bleef hard werken. Mijn wereld verkleinde zich tot de vierkante meter die net voor me lag. Ik zag het asfalt letterlijk onder me door rollen. Kilometer na kilometer telde ik af. Ik putte kracht uit de aanmoedigingen van de vrijwilligers bij de verzorgingsposten, de kijklustigen en enkele lotgenoten die het even zwaar leken te hebben. We spraken elkaar moed in, maar ook dat kostte moeite en de gesprekken verstomden.
Een regenbui voelde aanvankelijk verfrissend aan, maar toen het water begon door te sijpelen in mijn schoenen, voelde het heel wat minder weldadig aan. Gelukkig was de bui van korte duur. Nog een kleine 2 km had ik voor de boeg. Het tempo was gedaald tot 7'00" / km. Ik was op, maar bleef doorlopen, me voortdurend aanmanend om niet op te geven. Ik zou niet gaan wandelen, ook al was de verleiding groot; daarvoor had ik niet getraind. In een sukkeldrafje vorderde ik tergend langzaam. Verdorie, wat deed dat pijn.
Na een laatste bocht dook de finish op, zag ik mijn familie en met het allerlaatste beetje kracht dat me nog restte, sprintte ik naar het einddoel. Tot mijn verbazing merkte ik later dat ik toen nog een snelheid haalde van ruim 14 km/u, maar daarna was het dan ook afgelopen. Doodmoe nam ik de medaille in ontvangst, pikte nog een bekertje sportdrank mee en gaf me over aan de goede zorgen van mijn steun en toeverlaat Liesje.
Bij thuiskomst at ik wat, nam een verkwikkend bad en vertrok naar een plaatselijk restaurantje waar we de glazen lieten klinken op mijn succes.
Met mijn 3u55'11" behaalde ik het minst gunstige streefdoel, maar van ontgoocheling is geen sprake. Ik ging tot het uiterste van mijn kunnen en beter zat er niet in. De bagage aan kennis die ik eraan overhield neem ik mee naar mijn volgende uitdaging. Misschien wordt het de marathon van Rotterdam, maar het kan ook een ander evenement worden. Het was in elk geval niet de laatste marathon. Het deed pijn, maar het smaakte nog nooit zo zoet.
Tot slot nog enkele foto's van mijn familie.
Van links naar rechts: moeder, schoonvader en vader. Vermoedelijk op zoek naar mijn persoonlijke bevoorradingspost.
Moeder en schoonmoeder die de wind trotseren.
Mijn schat Liesje. Haar ben ik verduiveld veel dank verschuldigd. Ze moest verdragen dat ik urenlang trainde, vergezelt me bij al mijn wedstrijden en vangt me telkens weer op aan de finish. Zonder haar zorg en ondersteuning zou ik nooit bereikt hebben waar ik nu sta.
Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
