Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Op naar de volgende. (om te antwoorden op de vraag van Danny)
Hallo,
Etten-Leur, het langverwachte marathondebuut is achter de rug. 3u55'11" deed ik erover. Ook al beantwoordt de tijd niet aan mijn streefdoel, ontgoocheld ben ik niet. Ik knalde tegen de denkbeeldige muur aan, maar verbeet krampen en last van een kleine maar pijnlijke blaar. Mind over body. Volledig uitgeput kwam ik door de finish, waar mijn ouders, schoonouders en mijn schat van een echtgenote me stonden op te wachten. Hen kan ik trouwens niet voldoende danken voor de broodnodige ondersteuning.
Gisteren deed ik mijn voorlaatste training. Eigenlijk was het de laatste, want zaterdag ga ik me enkel een beetje loslopen gedurende een halfuurtje, wat vergeleken met de arbeid die ik voordien leverde nauwelijks als zondagswandeling kan worden omschreven. Laat me echter niet te veel vooruit lopen en beginnen met het rondje van gisteren.
Of het nu de zenuwen waren die zich begonnen te manifesteren of de wat hogere temperaturen, weet ik niet, maar mijn hartslag lag iets hoger dan gewoonlijk. Zoals ik al geschreven had wisselde ik stukken in de laagste hartslagzone af met een tweetal versnellingen tot marathontempo. Los van de wat hogere hartslag, ging het wel behoorlijk goed. Ik liep ontspannen en soepel. Enkele voorbijgangers keken nogal raar op toen ik met een grijns van oor tot oor voorbijliep. Dat ik me momenteel goed in mijn vel voel, kan ik moeilijk wegsteken. Een collega vertelde me trouwens ook al dat ik de laatste maanden lijk te stralen. Mijn hoofd lijkt een beetje hoger op mijn romp te staan, de rug houd ik kaarsrecht en de moeilijkste problemen pak ik met de glimlach aan. Als me beleefdheidshalve gevraagd wordt: "Hoe gaat het?" is het antwoord steevast: "Fantastisch!" Sommigen vinden het misschien naïef, denken misschien dat ik blind blijf voor zorgen of problemen, maar niets is minder waar. Zorgen heb ik net zoals iedereen, maar ik kan ze beter relativeren. Concretiseren zorgen zich in problemen, dan los ik ze op. Vind ik geen oplossing (of 'is' er geen oplossing) dan aanvaard ik het probleem wat dan ook geen probleem meer is. Zo simpel is het allemaal.
Met de marathon voor de deur zou ik me ook zorgen kunnen maken, maar toch heb ik er alle vertrouwen in. Ik ben goed voorbereid. Hoe ik de 42195 meter ga uitlopen is nog een vraag. Van een aantal collegalopers kreeg ik al de raad om me niet teveel te concentreren op een eindtijd en te genieten van de gelegenheid. Het is dezelfde raad die ook wordt gegeven door de auteurs van boeken en tijdschriften. Ik vermoed dat het dan ook de moeite loont om hem op te volgen, maar toch ben ik geneigd om een bepaalde eindtijd te ambiëren. Omdat ik een debutant ben is het natuurlijk niet zo eenvoudig om een eindtijd in te schatten. Ik loste het probleem op door verschillende eindtijden voor ogen te houden. Aanvankelijk wil ik starten aan een tempo van 5'15" /km (5 sec. sneller dan ik enkele weken in gedachten had) wat ik gemakkelijk kan volhouden tot de helft. Als ik me dan fit genoeg voel, wil ik versnellen. Als ik voel dat het niet vlot gaat, dan vertraag ik wel. Met andere woorden, ik heb drie doelen. Met uitlopen ben ik tevreden, 3u45 is de werkelijke streeftijd en als ik 3u38 haal, ga ik door het lint.
Wat het uiteindelijk gaat worden zal zondagnamiddag te lezen zijn.
Vandaag ging het er rustig aan toe. Samen met mijn echtgenote trok ik erop uit voor een loopje van net geen 6 km. Mijn hartslag bleef heel laag gedurende de eerste km en overschreed de 120 BPM niet. Eigenlijk ging het me te traag waardoor ik een beetje versnelde. Er golden geen limieten deze keer, maar een snelheidstraining moest het nu ook weer niet worden. Daar hield ik me dan ook aan.
Vóór het weekend was ik wel een beetje ongerust omdat een aanslepende stijfheid mijn rechterdij teisterde. Het was woensdag, na een tempoloop opgedoken. Toen ik de plaats een beetje masseerde deed het zelfs een klein beetje pijn. Gelukkig voelde ik dat lastig gevoel weer spoedig wegebben. Zaterdag was het nog goed voelbaar, zondag ging het al wat beter en vandaag mag ik melden dat het ongemak helemaal verdwenen is. Enkele maanden geleden zou ik me om dergelijke akkefietjes nog ernstig zorgen hebben gemaakt. De (beperkte) ervaring leerde me echter dat ijs en het terugschroeven van de trainingsintensiteit wonderen kan doen.
Tot slot kan ik ook nog vermelden dat de bevestiging voor mijn inschrijving vandaag in de bus zat. Het is een kleinigheidje, maar had ik die niet ontvangen, dan had ik toch nog eens contact opgenomen met de organisatie. Wat dat betreft, ga ik liever door voor een muggenzifter dan in Nederland aan te komen om te moeten vernemen dat mijn inschrijving verloren is gegaan.
De volgende training is voorzien op donderdag. Het marathontempo moet dan worden afgewisseld met het tempo voor een trage duurloop, gedurende 40 minuten. Zo hebben we weer iets om naar uit te kijken.
