Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Teleurstelling in R'dam... maar toch ook enigszins fier
Hallo,
Rotterdam zou een 42-km lange triomftocht moeten geworden zijn. Een gelijkmatig tempo zou me een mooie eindtijd van 3u45' moeten hebben opgeleverd, maar het draaide eventjes anders uit. 4u04'10" werd mijn netto-tijd, wat ongeveer 9 minuten meer was dan mijn vorige marathon in Etten-Leur. Ik was teleurgesteld. Dit was in de verste verte niet waar ik voor getraind had.
's Morgens had ik nog een goed ontbijt genomen in het hotel. Ik werkte ongeveer een liter water naar binnen en begaf me dan naar het Hofplein, waar ik de tempomakers zou ontmoeten. Het bleken twee veteranen te zijn die niet aan hun proefstuk toe waren. Na enkele minuten gingen we met heel de groep naar startvak E. Ondertussen had ik mijn trainingsvestje al uitgedaan en geruild voor een plastic zak met gaten erin om me te beschermen tegen de gure wind. Nog een kwartiertje wachten en we konden vertrekken.
Lee Towers deed zijn ding, daarna klonk het kanonschot en de hele meute zette zich langzaam in beweging. 3 minuten later overschreden we dan eindelijk de start en konden we versnellen. Het was een echt feest. Toeschouwers stonden rijen dik om ons aan te moedigen. Allerhande bandjes speelden oppeppende muziek. Ik genoot met volle teugen.
Ondertussen probeerde ik zo goed mogelijk de tempomakers te volgen. Geen seconde verloor ik ze uit het oog. Soms belemmerde een trager groepje de vlotte doorgang en was het wel wat drummen om erdoor te komen, maar al bij al viel het best mee. De eerste drie kilometer ging op die manier wat trager, maar van zodra het peloton wat meer uit elkaar begon te liggen, kon er steeds vlotter gelopen worden. De kilometertijden begonnen korter te worden en na ongeveer 10 km zaten we perfect op schema. Ongeveer halfweg begon ik de eerste ongemakken te voelen. Op de tweede teen aan de rechtervoet begon zich blijkbaar een blaar te vormen, maar dat belette me niet om het tempo mooi aan te houden. De echte ellende begon aan km 30, waar ik een voorganger niet meer kon inhalen om de tempomakers bij te houden. Lijdzaam moest ik toezien hoe ze beetje bij beetje afstand begonnen te nemen. Mijn benen begonnen pijn te doen en kilometer na kilometer moest ik vaststellen hoe ik aan snelheid moest inboeten. Mijn benen verkrampten. Bovenbenen, kuiten en zelfs mijn schenen werden geteisterd, maar ik bleef lopen. Een 20-tal meter probeerde ik eventjes te stappen, maar dat was veel erger en dus besloot ik opnieuw in een sukkelgangetje door te lopen. Het werd een echte helletocht. Toeschouwers bleven aanmoedigingen schreeuwen: "Kom op, nog een klein stukje en je bent er." 'Dat kleine stukje' was nog 9 km, waarvoor ik ongeveer een uur nodig had om het te voltooien.
Gedurende die 10 laatste km had ik nog een probleempje. Drinken ging steeds moeizamer. Ik leek het water niet meer op te nemen, waardoor het als een plas op mijn maag bleef liggen. Een gelletje voor wat extra energie was al helemaal geen optie meer. Ik mag dan nog van geluk spreken dat ik alles kon binnenhouden.
Gelukkig komt aan alles een einde en kwam ik toch al lopend over de finish. Ik was moe, verkrampt en teleurgesteld. Het is duidelijk dat ik iets verkeerd had gedaan. Rob Veer met wiens schema ik me had voorbereid stond, zoals hij had gemaild, in het finishvak. Zijn eerste conclusie was een vochttekort. Het vooropgestelde doel heb ik niet behaald. Integendeel, ik deed het slechter dan mijn eerste poging. Ik nam de medaille aan, een flesje Extran en stapte door naar het hotel, waar ik nog een verkwikkend bad genomen heb. Pas nadat ik uit bad kwam, begon mijn maag opnieuw te werken. Ik at een chocolademuffin en een PowerBar om weer op krachten te komen en dronk nog een flesje water en de rest van het sportdrankje om alles door te spoelen.
Nu ga ik de resultaten nog een beetje evalueren en een oplossing trachten te zoeken voor mijn probleem. Als ik inderdaad te weinig vocht heb opgenomen, moet ik zoeken hoe ik voldoende kan drinken, zonder dat ik last krijg aan de maag.
Mijn conclusie is dat ik in ieder geval nog veel moet leren en misschien eerst moet leren stappen vooraleer ik wil lopen. In ieder geval is dit niet de laatste marathon geweest. Ondanks de problemen die me nu al voor de tweede keer teisterden, wil ik ooit een marathon uitlopen op een goede manier. Pas dan zal ik echt tevreden zijn. De aanhouder wint, om het eens met een cliché uit te drukken.
