Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Deze morgen liet ik me vergezellen op mijn duurloopje door Kenny Burrell en Cannonball Adderley, Miles Davis, Hank Jones, Sam Jones en Art Blakey. Als je iets van jazz afweet, moeten deze namen zeker een belletje doen rinkelen. Uiteraard liepen ze niet echt met me mee. (Miles Davis bijvoorbeeld is al lang dood en begraven. Hun muziek is echter onsterfelijk.) Neen, ik nam, tegen mijn gewoonte in, mijn MP3-speler mee, waarop ik twee CD's had gezet. 'Midnight blue' van Kenny Burrell en 'Somethin' Else' van alle andere vermelde artiesten. Vooral de eerste CD is wat mij betreft een must voor ieder zichzelf respecterend muziekliefhebber. Wat Kenny Burrell uit zijn gitaar haalt is bovenmenselijk.
Wat het lopen betreft, moest ik wel wat zoeken naar mijn ritme. Het ritme van de muziek dwong me af en toe sneller of trager te lopen. In het begin corrigeerde ik me dus constant. In het tweede deel van mijn duurloop had ik er al geen last meer van. Ik liep gemakkelijk, had mijn hartslag redelijk onder controle en liep opnieuw een mooie tijd voor de betreffende hartslagzone. Ondanks de motregen die naar het eind toe uitmondde in een hevige plensbui, genoot ik (weer ) met volle teugen.
Wat dat onder controle houden van mijn hartslag betreft, dat is iets wat ik vrijdag voor het eerst uitprobeerde. Ik merkte dat ik slechts vertraag als mijn hartslagmeter begint te piepen als ik boven de bovengrens ga. Wanneer dit regelmatig voorvalt, begint dat op mijn zenuwen te werken en dat is eigenlijk een beetje een demper op het genot dat lopen veroorzaakt. Vrijdag dus, streefde ik ernaar om mijn hartslag 5 slagen onder de bovengrens te houden en dat lukte redelijk goed. Enkel toen mijn gedachten een beetje afdwaalden (soms stel ik me voor een marathon te voltooien en dat ik een laatste eindsprint inzet) maande mijn hartslagmeter me aan het kalmer aan te doen. Belangrijker is dat het inderdaad leuker is om niet gestoord te worden door het ergerlijke gepiep. Zowel vrijdag als vandaag genoot ik veel meer van mijn rondjes lopen.
Ik begin me af te vragen of Liesbet iets in mijn eten heeft gedaan of dat mijn hartslagmeter nog naar behoren werkt. Ik loop sneller aan de laagste hartslagzone die voor me werd bepaald; dat was dan gisteren. Vandaag was mijn tijd op een intensieve duurtraining (hartslag tussen de 140 en 150) ook al beter dan enkele weken geleden .
Ik voelde me weliswaar wat minder in vorm dan gisteren (had wat last in de buik), maar al bij al, verliep mijn loopje meer dan naar wens.
Er zijn zo van die dagen dat alles vanzelf lijkt te gaan, dat alles in harmonie is. Vandaag was zo een dag. Ik probeer er een gewoonte van te maken om redelijk vroeg op te staan, zelfs in het weekend. Om 8.30 u begon de dag met een lekker ontbijtje. Ik waste en kleedde me en vertrok naar de markt. Het doel was het groentekraam. Ik had in een boek iets gelezen over een ratatouille en dat wou ik deze middag dan ook klaar maken. Het was prettig, zonnig weer en ik besloot te voet te gaan. Drie kwartier later stond ik thuis met een aubergine, een courgette, tomaten, een zakje uit de kluiten gewassen uien, een paprika, een groentemix voor een soepje en wat verse kruiden. Terwijl de soep op het fornuis stond, grilde ik alle groentjes om ze daarna in blokjes te snijden. Ik husselde alles door elkaar, kruidde wat met peper, zout en verse bladpeterselie. Een lepeltje balsamico rondde het geheel mooi af. Ik liet het me smaken met een pitabroodje en een klein glaasje rode wijn.
Na de afwas, was het tijd voor een siësta en om wat te lezen in mijn nieuw boek van Haruki Murakami. (Deze schrijver is fantastisch). Om drie uur nam ik een koekje bij de koffie en een uur later maakte ik me klaar om een duurloopje van een uur te doen. Samen met Liesbet trok ik er dus op uit en begonnen we een rondje dat redelijk vlak is. Ik voelde me super en merkte dat de hartslag deze keer niet te snel opliep. Naar het einde toe maakte ik nog wat meer snelheid en bleef netjes binnen de grenswaarden. Slechts een tweetal keer kwam ik boven de 135 bpm uit en dan nog gedurende een paar luttele seconden. Thuis gekomen ging ik onder de douche, at daarna enkele boterhammetjes en trok me terug aan mijn bureau. Ik voerde de gegevens van mijn training in op de computer en tot mijn verrassing deed ik er 14 seconden minder over per kilometer dan mijn tot dan toe beste prestatie (voor een gelijkaardige hartslagzone).
Sinds ik het onderzoek ondergaan heb in Gent, slaagde ik er niet in om in de laagste hartslagzone vooruitgang te boeken. Integendeel zelfs, het ging achteruit met mijn prestaties. Ik begon te twijfelen aan zowat alles. Werkt mijn hartslagmeter nog naar behoren? Deugd het schema dat ik kreeg? Heb ik plots een hartafwijking opgelopen?... Dergelijke vragen bleef ik me maar stellen.
Ik onderzocht alle resultaten van de afgelopen weken nog eens en merkte een aantal trends die een mogelijke verklaring kunnen zijn.
- Ten eerste loop ik 's ochtends blijkbaar altijd met een verhoogde hartslag. (Is zoiets normaal? Dat zal ik de komende dagen verder onderzoeken.)
- Ten tweede was ik vandaag heel uitgerust. Ik had gisteren de brug gemaakt, heb redelijk veel geslapen en zoals ik al eerder schreef leek vandaag alles heel harmonieus te verlopen. Kortom, ik voelde me vandaag minder gestresseerd dan de afgelopen weken.
- Tot slot was het vandaag prachtig loopweer. De zon scheen, het was ongeveer 10°C en er was een aangenaam briesje, soms in de rug, dan weer op kop.
Hoe dan ook, dit mooie resultaat is de kers op de taart voor vandaag. Dergelijke dagen geven je een gevoel de wereld aan te kunnen.
) met volle teugen.
.
