Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vandaag was het dan uiteindelijk zover. Na de feesten en weer helemaal genezen van een buikgriepje, liep ik mijn eerste kilometertjes van 2009. Zoals de vorige keren, liep ik behoorlijk rustig en een rondje van 4,7 km. Toen ik pas vertrokken was, bekloeg ik me enigszins dat ik mijn handschoenen niet had aangedaan. Al lopend voelt 3°C heel wat kouder aan dan je verwacht. Het leek wel of mijn blote huid belaagd werd met 1000 miniscule naaldjes. Na een tijdje begonnen mijn handen weer op te warmen en kon ik aan de tweede helft van mijn rondje beginnen.
Halfweg mijn route ergerde ik me een beetje aan een onverlaat, die het nodig vond om met zijn 4x4 het landbouwwegje, dat verboden is voor het verkeer, op te rijden. Dit weggetje meet amper 1,5 meter en is dus niet breed genoeg voor een loper en een auto. Gelukkig parkeerde hij in een bocht zodat ik uiteindelijk toch niet van de baan moest.
Naarmate ik verder liep, verdween de ergernis en kreeg het genot weer de overhand. Ik liep verder en liet mijn gedachten opnieuw de vrije loop. Een kwartiertje later was ik weer thuis, met een frisse geest en een gevoel van voldoening.
De feesten zijn achter de rug. We hebben lekker gegeten en gedronken (misschien zelfs iets te veel ). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch.
Van lopen kwam gisteren en vandaag dus niet zo veel in huis. Als er al iets positiefs was aan die dag van ellendigheid, dan is het wel dat ik zo weinig kon eten, zodat de overtollige calorieën van de voorbije dagen ruimschoots gecompenseerd werden.
Vandaag ga ik me nog een beetje rustig houden en als het morgen enigszins kan, ga ik weer een halfuurtje lopen.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen. Deze avond moet ik enkel mijn benen onder tafel schuiven bij mijn ouders, alle cadeautjes zijn er, dus tijd genoeg voor een duurloopje. Ik liep één van mijn gebruikelijke rondjes, met de hartslagmeter op de 'BasicUse'-stand. Iets meer dan 32 minuten deed ik er over, wat 3 minuten sneller was dan zondag, maar mijn hartslag liep wel iets hoger op. Het deed weer deugd om te kunnen lopen en opnieuw was er geen pijntje te bespeuren.
Tijdens mijn loopje werd ik getroffen door de schoonheid van het landschap. Ik besloot om nog eens terug te keren en een deel van dezelfde route wandelend over te doen, met een fototoestel bij de hand. Het was helder weer en de foto's mogen er wezen, al zeg ik het zelf.
Het leukste deel van mijn route start tussen fietsknooppunt 16 en 54, waarvan het begin langs een landbouwweg loopt.
Net voorbij het eerste punt kan je in de verte de kerk van Wanzele zien staan.
Ik sla het landbouwwegje in en wandel rustig verder. Regelmatig stop ik om enkele plaatjes te schieten.
Ik ontmoet een man, waarmee ik eventjes een babbeltje sla over een paar overvliegende ganzen. Ze vielen erg op door hun mooie kleur. Zelf wist ik niet welke ganzen het waren, maar volgens de man zouden het Nijlganzen geweest zijn. Daarna vervolgden we elk onze eigen weg. Aangekomen bij de kerk van Wanzele, merkte ik op dat er wandelroutes zijn van 9 en 11 km.
Ik neem me voor om bij een volgende gelegenheid deze route eens te volgen. Ik loop nu terug naar het eerder vernoemde landbouwwegje en keer weer huiswaarts. Onderweg merkte ik dat de Vier Uiterstenroute bijna aan mijn deur passeert.
Zowel van mijn duurloopje als het wandelingetje genoot ik met volle teugen. Het was de ideale manier om afscheid te nemen van 2008. Nu ga ik me klaarmaken, want om 18.00 u worden we verwacht om het nieuwjaar in te luiden.
Gisteren bond ik voor het eerst sinds 2 weken mijn loopschoenen aan. Het was prachtig loopweer. Zonnig, lekker fris en bijna geen wind zijn voor mij de ideale omstandigheden voor een eerste (heel traag) duurloopje van een halfuur. In het begin was ik toch een beetje bevreesd om weer last te krijgen aan mijn knie, maar naarmate ik vorderde, nam die vrees af. Het ging vlotjes en voelde de energie in me opborrelen. Ik voelde me net een jong veulen dat na een lange strenge winter de lente tegemoet loopt. Allez, zo jong ben ik niet meer en even dartel zal ik er ook wel niet uitgezien hebben, maar 't is toch het gedacht dat telt
Ik liep dat halfuurtje uit en kwam fris en opgeladen weer thuis. Aan mijn knie voelde ik niets meer en ik content Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
Deze avond liep ik ook een kort rondje. Opnieuw liep ik heel traag en opnieuw bleef ik de hele route pijnvrij. Wat moet een mens meer hebben? Ik hoop dat het de komende weken ook zo blijft, want dat rusten kan dan wel heilzaam zijn, het begon me serieus op mijn zenuwen te werken. De komende dagen en weken blijf ik het kalm aandoen; geen intensievere trainingen, geen al te lange duurlopen en langzaam opbouwen. Hopelijk volstaat dat om niet te hervallen.
). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch. 
Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
