Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Een tijdje geleden heb ik allerlei testen laten uitvoeren in het UZ in Gent en vandaag mocht ik om de resultaten. Voor de gelegenheid had ik een dagje verlof. Om 9.30 u werd ik verwacht. Eerst heb ik ontbeten samen met mijn vrouw, waarna ik haar heb weggebracht naar de school waar ze werkt. Daarna heb ik nog enkele huishoudelijke klusjes geklaard, waarna ik naar Gent vertrokken ben.
Eerst werden alle resultaten uitvoerig toegelicht. Ik kreeg informatie over mijn vetgehalte, bloeddruk, maximale hartslag, maximale zuurstofopname, maximaal arbeidsvermogen (of hoe snel ik in een bepaalde tijd kan lopen aan een bepaalde hartfrequentie), maximaal laktaat,... Allemaal leuk om te vernemen, maar wat echt interessant was, was mijn uithoudingsvermogen op submaximaal niveau. Was dat confronterend
Deze parameters op zich zeggen mij persoonlijk niet zo veel, maar het trainingsadvies dat eruit voortvloeide des te meer. Het vetgehalte dat nog altijd 18.8 % van mijn lichaam uitmaakt, kan naar omlaag. Het uithoudingsvermogen op submaximaal niveau moet verbeteren. Concreet betekent dat laatste dat ik meer in de lagere hartslagzones moet gaan trainen. In de voorbije maanden trainde ik blijkbaar veel te hard. Aan de hand van de uitleg en een voorbeeldschema maakte ik een nieuw schema aan.
Thuis bekeek ik ook nog eens het bloedonderzoek en vergeleek dat met het onderzoek dat ik via mijn huisdokter liet uitvoeren. Tot mijn vreugde merkte ik dat de cholesterol aanzienlijk gedaald is en het HDL-cholesterol terug boven de ondergrens zat.
Deze namiddag liep ik dan voor het eerst met een gemiddelde hartslag van 130. Het ging traag vooruit, maar na een tijdje vond ik het ritme en begon ik het leuk te vinden. Ik hoop dat ik snel vooruitgang zie op deze lage hartfrequentie, want ik ben nogal ongeduldig. We zullen zien...
Gisteren ben ik met de vereniging van mijn werkgever naar de brouwerij Duvel Moortgat geweest. We vertrokken behoorlijk vroeg op de avond, zodat ik niet op het gebruikelijk tijdstip mijn rondje kon lopen. Vol goede moed besloot ik dan 's morgens, voor naar mijn werk te vertrekken, een eindje te gaan lopen.
Om 05.15 u ging de wekker af. Ik kleedde me aan, dronk eerst nog een beetje water en vertrok. De route die ik deze keer had uitgekozen, had ik nog niet uitgeprobeerd. Dat ik mijn gebruikelijke route deze keer niet volgde ligt aan het feit dat ik dan langs enkele onverlichte stukken zou moeten lopen. Ik wil aan mijn ochtendlijke loopje natuurlijk geen blesures overhouden. Vandaar. Heel rustig liep ik eerst onze straat uit en op het einde naar rechts, richting station. In plaats van het blokje rond te moeten kan je nu als fietser of voetganger een stukje afsnijden via een fietsbaantje (verlicht !). Iets voor het station steek ik de spoorweg over en liep een beetje verder, rechts, door de straat waar ik een jaartje mocht wonen in het huis van mijn broer. Op het einde, was het eventjes uitkijken voor het gemotoriseerd verkeer en dan zette ik mijn weg verder langs een weg die evenwijdig loopt met de sporen. De tweede straat sla ik links in en vervolgens weer rechts om op het eind van de Eikelstraat de Bosstraat in te lopen. Van hieruit werd het echt leuk. Het leek of ik helemaal alleen op de wereld was. Letterlijk geen kat was er te bekennen en dit zou zo blijven tot aan de N442. Op het eind van de Bosstraat sla ik links de Vrijdagmarkt in en vervolgens gaat het langs de Blikstraat, naar de Ronkenburgstraat, de Groenstraat, rechts langs de Barrevoetsehoek om via de Heiplasstraat op de N442 uit te komen. Hier sta ik voor de keuze om de korste weg naar huis te gaan of nog een blokje om te lopen. Ik koos voor het laatste ondanks de regen. Uiteindelijk klokte ik af op 8,4 km. Thuisgekomen, deed ik voor één keer geen rek- en strekoefeningen, douchte me, at mijn ontbijt en vertrok naar mijn werk.
Voor mij was het een totaal nieuwe ervaring om 's ochtends te lopen. Het zal heel zeker niet de laatste keer zijn dat ik dat doe. Ik kwam op het werk aan en bruiste van energie (waarschijnlijk was het feit dat ik 's namiddags vroeger naar huis zou gaan daar ook niet vreemd aan .
Deze morgen was ik minder goed in vorm. Ik had verschrikkelijk slecht geslapen (amper 5 uurtjes) en ik was moe en futloos. Op het werk ging het ook niet zoals het zou moeten. Een vergadering verliep vruchteloos, en in de namiddag had ik alle moeite om me te kunnen concentreren op mijn werk. De snoodaards die denken dat ik in Duvel Moortgat te diep in het glas had gekeken, hebben het bij het verkeerde eind. Ik had wel wat gedronken, maar het viel al bij al wel mee.
Gelukkig kon ik op de trein een uiltje vangen en na een uurtje sporen was ik al wat meer verkwikt. Thuisgekomen trok ik opnieuw mijn loopspullen aan en vertrok voor een korter duurloopje van 45 minuten langs mijn vertrouwde rondje. Ik raakte maar niet in het ritme en zwoegde op de stukjes bergop. Helemaal aan het einde kwam ik dan wel in het ritme; het was dan ook bergaf, maar dan was ik natuurlijk al bijna thuis. Als ik alle gegevens in het programmaatje stop waarin ik al mijn trainingen bijhoud, dan merk ik dat ik slechter presteerde dan vorige week, maar dat ik toch ruim sneller liep met dezelfde hartslag dan eind september. Geen reden dus om helemaal ontevreden te zijn.
.
