Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
De herfst heeft zijn intrede gedaan. Stilaan beginnen de bladeren aan de bomen te verkleuren, de dagen worden weer korter en de temperaturen gaan ook in dalende lijn. Jammer genoeg is het ook het seizoen bij uitstek om een verkoudheid te krijgen, wat ik de voorbije dagen aan den lijve mocht ondervinden. Gelukkig had ik slechts 2 dagen echt last.
Een kriebel in de keel, een verstopte neus, lichte hoofdpijn en geen zin om een poot te verzetten deden me gisteren afzien van het lopen. Het was dan ook een facultatief duurloopje dat ik zelf aan het schema toevoegde. De dag ervoor deed ik wel mijn geplande rondje. Het viel me trouwens weer op dat ik weliswaar niet echt goed op gang raakte, maar dat ik na een tijdje steeds comfortabeler ging lopen. De ernst van de symptomen nam af en als ik thuiskwam was ik weer helemaal opgekikkerd.
Vandaag deed ik ook een duurloopje van ruim 11 km. Ook al was ik nog niet helemaal genezen van die verkoudheid, het deed me deugd. Op gang geraken was deze keer geen probleem en mijn hartslag bleef relatief laag. De lagere temperatuur zal er wel voor iets tussen zitten, maar ik verbrak opnieuw een persoonlijk record. In de laagste hartslagzone kan ik een snelheid handhaven van ongeveer 6'15" /km, wat meer dan een 1'30" /km winst is ten opzichte van vorig jaar in dezelfde periode bij gelijkaardige weersomstandigheden. Door de cijfers van vorig jaar erbij te nemen besef ik pas echt hoeveel vooruitgang ik maakte. Zo zie je maar dat statistieken ook een bron van motivatie kunnen zijn.
Vrijdag werd in mijn eigen dorp een stratenloop georganiseerd. Zelf deed ik niet mee omdat ik mijn krachten wou sparen voor een halve marathon, maar zuslief en haar echtgenoot waagden zich wel aan de 10 km. Om 8 uur werd het startschot gegeven voor vier ronden over een relatief zwaar parcours. We (mijn ouders, de ouders van mijn schoonbroer, tante Chris en nonkel John, mijn eigen trouwe supporter en lieve echtgenote Liesje en natuurlijk Roan het zoontje van mijn zus) hadden ons strategisch opgesteld zodat we ze iedere ronde twee keer zagen doorkomen. Mijn zus had in het begin een tikkeltje te hard gelopen en betaalde daar ook de prijs voor, maar ze eindigde wel mooi binnen het uur in 59'25". Haar doel heeft ze dus gehaald. Jorich, haar man, leek vleugels te hebben. Hij liep soepel en in een redelijk constant tempo naar zijn eindtijd van 53'06". Daarmee verbeterde hij zijn debuut op dezelfde afstand met ongeveer 8 minuten. De natura prijzen die ze nadien in ontvangst mochten nemen hebben ze dubbel en dik verdiend.
Zelf beleefde ik vandaag mijn eigen debuut op een halve marathon in Ternat. Ik voelde me niet helemaal in vorm, een verkoudheid probeert me hardnekkig te vloeren. Citroenthee, vers geperst citrusfruitsap, stevige soepen en mijn niet aflatende wil om die bacteriën de baas te blijven gaven me echter voldoende kracht om toch maar aan de start te verschijnen. Om 3u00 werd het startshot gegeven en weg waren we. Ook wij kregen vier ronden voorgeschoteld op een prachtig parcours. Ik vreesde een beetje voor de hellingen in het Pajottenland, maar het viel eigenlijk best mee. Een enkele brug, die we dus ook 4 keer over gingen, was wel lastig, maar het kruidde deze halve marathon naar mijn smaak.
Tot kilometer 13 liep ik nagenoeg een stabiel tempo van gemiddeld 4'45"/km, maar ik voelde dat mijn krachten begonnen af te nemen. Aan dit, voor mij snoeiharde, tempo zou ik het niet uitzingen. Op dat moment deed ik iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik vertraagde bewust. Bij de bevoorrading nam ik rustig de tijd om wat water te drinken, ik liet het tempo zakken tot gemiddeld 5'00" /km en stilaan voelde ik mijn krachten een beetje terug keren. Een kerel die ik eerder had voorbij gelopen, probeerde me nog eventjes in te halen en me af te schudden, maar het werkte als een rode lap op een doldrieste stier. Genadeloos klampte ik aan en bij het ingaan van de vierde ronde, haalde ik hem voor een tweede keer in en hield hem voor de rest van de wedstrijd achter me. Mijn gloriemoment kwam echter op kilometer 20 op 1u36'16". Mijn missie was dan al geslaagd; 9'12" sneller dan de 20 km door Brussel. Van toen af liep ik op wolken. Mijn officiële eindtijd was 1u43'17" op een 49ste plaats, maar voor mij deed het er niet meer echt toe.
Ook na de wedstrijd ging het feest door. Mijn maag die bij een vorige gelegenheid meer dan rare bokkensprongen had gemaakt was nu in orde. Ik kon eten en drinken, had niet meer de neiging om flauw te vallen en was nog in staat om wat uit te lopen en te stretchen.
Een zalig bad en een kom versgemaakte erwtensoep waren mijn beloning voor deze meer dan geslaagde dag.
Ik hoop binnen een dikke maand een marathon te lopen. Om daartoe te komen volg ik een schema dat ik terugvond op de website van Runners World (RW) en dat blijkbaar ook werd gevolgd door de leden van het zogenaamde Dreamteam. Dat schema paste ik een beetje aan, door er enkele korte duurloopjes aan toe te voegen. Als het eventjes wat minder gaat, vermijd ik versnellingen, interval-training of al te ambitieuze tempos (al hoefde ik dat nog niet echt veel te doen). Mijn hartslagzones liet ik vorig jaar vaststellen tijdens een sportmedisch onderzoek, die ik gebruik in plaats van de door RW voorgestelde formules, al heb ik wel eens moeite om me eraan te houden.
In een reactie stelde Patrick Funrunner Aerts de vraag wat mijn marathontempo dan wel is. Tijdens enkele trainingen zou ik namelijk in dat tempo moeten trainen. Als je echter nog geen marathon hebt gelopen, is het niet eenvoudig om dat tempo vast te stellen. Persoonlijk maak ik een onderscheid tussen trainingen en het tempo dat ik zal aannemen op M-dag. Voor de trainingen ga ik uit van een optimistisch scenario. Ik nam mijn beste 10-km tijd en met behulp van de calculator op de website van RW, bepaalde ik mijn marathontijd, waarbij ik op ongeveer 3u20 uitkom. Dit komt neer op een tempo van ongeveer 444/km. Rekening houdend met mijn tempo van de 20 km door Brussel, waar ik amper 520/km haalde, ronde ik het af tot 500/km, wat ik dus hanteer tijdens mijn trainingen.
Ik vrees echter dat ik dat tempo tijdens mijn eerste marathon niet zal kunnen aanhouden en eigenlijk wil ik me ook niet echt vastpinnen op een eindtijd, al denk ik dat 4u00 zeker een haalbare kaart moet zijn. Het plan voor de grote dag is te starten aan een tempo van 520/km en het geleidelijk aan te passen in functie van mijn gevoel. Waar dat gaat eindigen is ook voor mij nog een groot mysterie.
Ondertussen train ik vrolijk verder en de stijfheid in de kuit is nu volledig verdwenen. Zoals ik me had voorgenomen liet ik de training op woensdag vallen, maar de versnellingen heb ik uiteindelijk wel gedaan. Donderdag ging het relatief goed, zaterdag was het dan weer wat minder. Mijn lange duurloop van 3 uur op zondag verliep dan wel weer naar wens, al was ik wel behoorlijk moe toen ik thuiskwam.
Deze week hou ik het relatief rustig, maar zaterdag zal ik als test deelnemen aan een halve marathon. Ik hoop dat ik bij die gelegenheid niet te kampen zal hebben met de ongemakken die me na de 20 km door Brussel teisterden. Het is de eerste wedstrijd in weken en ik popel al om er in te vliegen.
Vorige week deed ik mijn trainingen iets rustiger dan voorzien. Na mijn loopavontuur in het mooie Kasterlee, had ik last van een lichte stijfheid in mijn rechterkuit. Aanvankelijk zag ik er geen graten in. Het was helemaal niet pijnlijk, maar toen ik woensdag nog steeds rondliep met dat niet-aflatende gevoel besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. De training op woensdag werd resoluut geschrapt. In plaats van me af te jakkeren in mijn geliefde dorp, installeerde ik me languit in de salon en maakte er een luie televisieavond van. Tijdens de reclame legde ik coldpacks op de getroffen plek en deed enkele rekoefeningen om de spieren opnieuw soepel te krijgen. De combinatie van rust, ijs en rekken heeft trouwens geholpen. Zaterdag was het gevoel bijna geheel verdwenen en liep ik vlotjes mijn geplande training, maar ik liet de versnellingen wel vallen.
Zondag begon ik enigszins bevreesd aan een lange duurloop. Ondanks het feit dat ik dit type trainingen graag doe, vind ik ze trouwens altijd lichtjes beangstigend, maar deze keer was ik er toch niet gerust in. De stijfheid in mijn kuit was dan wel verdwenen; tijdens een duurloop zou het euvel terug kunnen komen en in het ergste geval nog erger dan voordien het geval was. Mijn vrees bleek echter ongegrond. Tijdens een tochtje van 2 u liep ik net geen 20 km. Ik liep gedurende 40 min in de laagste hartslagzone en vervolgens 20 min aan het marathontempo (althans het vermeende tempo), en dat 2 keer na elkaar. Ook deze training veroorzaakte geen problemen, al had ik er beter aan gedaan om mijn loopjasje thuis te laten, want het was warmer dan ik had geschat.
Deze week ga ik eveneens een extra rustdag inlassen. Misschien ga ik wel eens gaan zwemmen, maar dat zal dan afhangen van mijn stemming.
De voorbije twee weken ging het zo een beetje zijn gangetje. Plichtsgetrouw maalde ik de trainingen af. Dat het kwik niet meer zo hoge temperaturen aangaf, was ook te merken aan de resultaten, maar spectaculaire verbeteringen kon ik niet melden.
Vandaag, zakte ik af naar het mooie Kasterlee, voor een tweede duurloop van 3 uur, waar ik had afgesproken met Patrick 'de Funrunner' (zie ook mijn favorieten). Op zijn blog had Patrick al met veel lof geschreven over de prachtige streek en ik kan niet anders dan dat beamen. De streek nodigt gewoon uit om belopen te worden en dat was ook te merken, want we waren niet alleen op de baan.
Toen we aankwamen op de camping stond Patrick ons al op te wachten. Eventjes gingen we naar de caravan, waar we eerst nog enthousiast verwelkomd werden door zijn vrouw en de 2 schatten van hondjes. Myriam, zijn vrouw, bleef met mijn echtgenote achter en wij trokken erop uit.
Patrick had een gevarieerd parcours uitgestippeld van ongeveer 27 km. Al keuvelend over onze geliefde sport, liepen we langs bossen, landelijke wegen, grasland en een prachtig park. Voor mij was het de eerste keer dat ik door zo een prachtig stuk natuur kon lopen. Slechts een enkele keer moesten we uitwijken voor een auto. Voor de rest werden we gekruist door collega-lopers, fietser, ruiters en wandelaars. Kasterlee is waarlijk een paradijs voor de actieve buitenmens.
Na 2u50' was het dan afgelopen. Ik had graag nog wat doorgelopen, maar mijn spieren vertelden me achteraf dat ze voldoende pret gekregen hebben. Na een verkwikkende douche keerden we terug huiswaarts, met een mooie herinnering rijker.
Vorige week begon goed, maar eindigde enigszins in mineur. Een eerste duurloop van 3 uur kostte me gisteren meer moeite dan ik me had ingebeeld.
Aanvankelijk liep ik redelijk gemakkelijk en na een kwartier dacht ik aan die route van 25 km niet genoeg te hebben, maar achteraf bleek hoe voorbarig die gedachten waren. Na een halfuur ging de hartslag de hoogte in en mijn tempo, samen met het moreel, naar beneden. Gedurende een uur probeerde ik nog de hartslagzone te respecteren, maar dan was ik het zo moe als koude pap. Mijn tempo bereikte een absoluut dieptepunt en de vooropgestelde hartslagzone kon ik toch al niet meer aanhouden (of ik zou moeten wandelen, wat toch ook de bedoeling niet kan zijn ). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur.
Waarschijnlijk was de verzengende zon de oorzaak van al dit loopleed. Ik had er misschien toch beter aan gedaan om 's avonds te vertrekken, maar neen, meneer moest absoluut in de namiddag vertrekken.
Nu het allemaal achter de rug is, ben ik weer in staat om mijn prestatie te relativeren. OK, tempo en hartslag waren niet om naar huis over te schrijven, maar mijn lesje heb ik nu wel geleerd. Ook al moet ik 's nachts gaan lopen, in die brandende zon zie je mij geen lange duurlopen meer doen voorlopig.
Voor twee weken wou het niet echt lukken. De tijden die ik bij elkaar liep waren niet echt om fier over te zijn. Bovendien had ik weer wat last van een knie die niet echt mee wou doen. Mijn lange duurloop, vorige week zondag dus, was echter wel goed verlopen, maar dat is al oud nieuws.
Vorige week werd die verbetering doorgetrokken. Een interval-training in het begin van de week was misschien nog middelmatig te noemen, maar de daarop volgende dagen liep alles van een leien dakje. Tijdens de gewone duurlopen, verbeterde ik nog maar eens een persoonlijk snelheidsrecord, in de daarbij horende hartslagzone. Die knie bezorgde me ook geen last meer en mentaal gaat het ook de goede richting op. Misschien hebben de iets meer gematigde temperaturen ook een invloed gehad, maar het deed in ieder geval deugd om nog eens betere resultaten te halen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik ter gelegenheid van mijn 35ste verjaardag een gloednieuwe Garmin Forerunner 305 van mijn lieve echtgenote. Vandaag probeerde ik mijn nieuwe speeltje uit en ik moet zeggen dat ik verrast ben door de mogelijkheden die het kleinood allemaal te bieden heeft. Ingewikkelde workouts zijn nu kinderspel en analyse van een training is nu en fluitje van een cent.
Voila, voor mij kan het nu niet meer stuk. Als in de huidige trend kan doorgaan, dan wordt die marathon 'a piece of cake'.
Ik merkte net de reacties op van een tweetal collega-loop-bloggers die graag wilden weten op welke marathon ik me aan het voorbereiden ben. Ik maak er geen geheim van hoor, de opmerkzame bezoeker zal misschien aan de aftelklok gezien hebben dat ik voor een eerste keer naar Nederland trek.
Marathon Brabant in Etten-Leur is geen grote marathon. Het is net daarom dat ik dit evenement heb gekozen. Ik wil het beest bedwingen in een iets minder geforceerde sfeer, waartoe je in Brussel of Antwerpen misschien iets minder de gelegenheid hebt (al spreek ik niet echt uit ervaring; pin me er dus niet op vast). Voor de liefhebbers zette ik de link ook bij mijn favorieten.
Vorige week waren de resultaten van de trainingen niet om naar huis over te schrijven. De warmte zal er allicht voor iets tussen hebben gezeten, maar tegen het einde van de week speelde mijn linkerknie me ook nog eens parten. Een heel lichte pijn was latent aanwezig en dreigde mijn trainingsschema aardig in de war te schoppen. Om de schade enigszins te beperken, haalde ik mijn coldpacks nog eens uit de diepvries en behandelde de 'pijnlijke' plaats zo vaak ik kon.
Bij de aanvang van een 2u30 durende duurloop, was ik er niet geheel gerust op en ik was bereid om die training te laten voor wat ze was van zodra de pijn intenser zou worden. Tegen alle verwachtingen in, verdween de pijn al na enkele minuten en wat een nachtmerrie dreigde te worden, draaide uiteindelijk uit op een ontspannen uitje met mijn echtgenote.
Het werd voor ons beiden een aangename zondagnamiddag. We lieten ons leiden door enkele fietsknooppunten, waardoor we nog eens op plaatsjes kwamen die ons voordien onbekend waren. Liesbet haalde herinneringen op aan haar jeugdjaren toen we door een landbouwpaadje gingen waar ze als kind de toorn van een lokale boer op de hals haalde. Ze had een stukje van een maïsveld als zitplaatsje gekozen, waarbij waarschijnlijk enkele planten zijn gesneuveld. Voor de zoveelste keer werd ik getroffen door de schoonheid van mijn streek. Al lopend lijkt de wereld er helemaal anders uit te zien dan wanneer hij voorbijflitst aan het autoraampje. Leve de traagheid!
Thuisgekomen, verwachtte ik dat de pijn genadeloos zou toeslaan, maar niets... De pijn bleef uit. Gelukkig maar. Ik nam nog een verkwikkende douche en genoot nog een tijdje na van mijn prestatie. Het weekend was wat hardlopen betreft in mineur begonnen, maar draaide uiteindelijk nog goed uit.
Het was al een tijdje geleden dat ik mijn MP3-speler meenam voor een duurloopje, maar om een beetje afwisseling te hebben besloot ik om mijn favoriete rock- en popnummers te beluisteren tijdens de lange duurloop van afgelopen zondag. Het leek wel of ik er energie uit putte, al blijkt dat niet echt uit de naakte cijfers. Toch had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. Op de tonen van The Doors, The Rolling Stones en andere grote namen aan het rockfirmament zou ik uren kunnen doorgaan. Ik was nog niet goed en wel thuisgekomen of ik zou het geplande rondje nog eens overgedaan hebben.
Voor onervaren lopers als mezelf is een schema wel goed om je voor te bereiden op een bepaalde wedstrijd, maar soms ervaar ik het wel als een beperking. Natuurlijk kan je het schema negeren en toch je 'gevoel' volgen, maar dan is het natuurlijk de vraag hoe goed dat wel is. In ieder geval wil ik voor mijn eerste marathon niets aan het toeval overlaten. Ik houd me strikt aan mijn schema en de daarbij horende hartslagzones. Daarna ga ik weer wat alternatieve manieren van trainen uitproberen.
Eén van de dingen die ik dan zeker wil uitproberen is lopen zonder hartslagmeter of althans zonder er naar te kijken. (Helemaal zonder hartslagmeting trainen zit er niet meteen in. Ik houd er namelijk van om mijn resultaten te analyseren en daarvoor is een hartslagmeter toch een handig stukje technologie.) Vorige week stond één training op gevoel gepland en het werd één van de meest aangename trainingen. Je voelt je net iets minder gebonden aan regeltjes. Een bijkomend voordeel is dat je meer aandacht hebt voor je tempo, dan wanneer je met hartslagmeting loopt. In het laatste geval wacht je tot een piepje je tot kalmte aanmaant. Op gevoel probeer je je extra te concentreren op een bepaald ritme. Ik vraag me nu al af hoe het zou zijn om dit enkele weken na elkaar te doen, maar laat me niet te veel vooruitlopen. Eerst moet er nog een marathon gelopen worden.
Vorige week startte ik met een trainingsschema voor een marathon. In totaal liep ik meer dan 50 km, een persoonlijk weekrecord. Over het algemeen verliepen de trainingen zonder problemen, maar de lange duurloop deed ik in een sukkeldrafje. Het afscheid van het vrijgezellenbestaan voor een vriend en het tekort aan slaap zal er waarschijnlijk voor iets tussen zitten.
Verder ben ik volop aan het experimenteren met voeding. Zoals ik al eerder op mijn blog vermeldde, probeerde ik gels en een soort snoepjes uit van PowerBar tijdens het lopen, maar ook mijn dagelijks dieet paste ik aan. Sedert enkele weken schakelde ik over op een overwegend vegetarisch dieet. Enkel als ik buitenshuis ga eten, komt er nog vlees of vis op mijn bord. De omschakeling kwam er voornamelijk uit gezondheidsoverwegingen, maar het ecologisch aspect van een vleesarm dieet spreekt me ook aan. (Ik beeld me dikwijls in dat er geen slagers of slachthuizen bestaan en dat ik aan mijn vleesbehoefte moet voldoen door zelf dieren te doden. Persoonlijk zou ik dan eerder wortels de kop afhakken
Als beginnend vegetariër kreeg ik ook redelijk wat reacties. Meestal zijn ze overtuigd dat je vlees nodig hebt en dat een vegetarisch dieet allesbehalve goed is. Misschien hebben ze gelijk, maar misschien ook niet. Ik ben geen diëtist en ik heb ook geen wetenschappelijk ondersteunde argumenten om mijn keuze te staven. Natuurlijk vind je op het internet en in boeken massa's 'wetenschappelijke' argumenten ten voordele van een vegetarisch dieet, maar helemaal objectief zullen die argumenten ook niet altijd zijn. Anderzijds ben ik wel geneigd om meer waarde te hechten aan deze argumenten dan aan een niet onderbouwd: 'Een mens heeft vlees nodig.' Ik ben me er wel van bewust dat je ook niet mag beginnen met vlees zonder meer te schrappen. Waar een mens ontegensprekelijk wel behoefte aan heeft zijn o.a. eiwitten, ijzer, (gezonde) vetten,... en vlees is er de meest voor de hand liggende leverancier van. In mijn dieet verving ik vlees door peulgroenten, tofu, quorn, zuivel, volkorenproducten, noten, enz. Dat sommige van deze producten niet echt alledaags te noemen zijn is misschien waar, maar het is geweldig leuk om ermee te werken en de resultaten mogen er best zijn.
De voorbije twee weken vertoefden we aan onze Belgische kust. Een paar jaar geleden zouden ze me met geen stokken op het strand krijgen, maar nu genoot ik ervan met volle teugen. Zonnebaden of in de zee ploeteren was er echter niet bij. Iemand die me er wilde spotten moest vooral 's ochtends op zoek. Tja, net als een verstokte roker zijn shot nicotine niet kan missen lijk ik mijn dagelijkse portie endorfine nodig te hebben. In tegenstelling tot thuis, liet ik mijn hartslagmeter niet bepalen hoe hard ik zou gaan lopen. Ik liep puur op gevoel. Raakte ik buiten adem dan vertraagde ik tot ik mijn adem opnieuw onder controle had. Het was heel verfrissend om op die manier te lopen.
Ik was trouwens niet de enige loper. De kust lijkt wel hardlopers aan te trekken. Je had ze in alle maten en van alle leeftijden. Vooral een al wat oudere dame trok mijn aandacht. Haar leeftijd raden was bijna onmogelijk. Haar grijzende haar en met rimpeltjes doorgroefde gezicht verrieden een ietwat gezegende leeftijd. Haar benen waren echter mooi strak gespierd en gekleurd door de zon. Een tikkeltje gebogen, met een pasje dat naar snelwandelen neigde, liep ze dagelijks over de dijk en het strand. Het duurde enkele dagen vooraleer ik doorhad hoe efficiënt deze dame ging. Aanvankelijk vond ik het een tikkeltje grappig, maar toen ik op een ochtend een eindje naast haar liep, kon ik haar snelheid pas echt goed inschatten en geloof me, er zijn veel jongeren die ze niet zouden kunnen bijhouden. Hoe meer ik haar zag, des te meer werd ik getroffen door de jeugdige kracht die ze uitstraalde. Als ik al een levensdoel heb, dan werd het tot op zekere hoogte belichaamd door deze dame.
Het voorbije weekend verbleven we in Luxemburg om te genieten van de natuur. Jammer genoeg werd dit weekend een beetje verstoord door een opkomende keelontsteking. Gelukkig had Liesbet keelpastilles mee die de pijn een beetje verlichtten. In de nacht van zondag op maandag was de pijn en werd ik geregeld wakker. Maandagochtend ben ik dan maar naar de dokter gegaan die me antibiotica voorschreef. Ik was er blijkbaar ernstig aan toe.
Ik had me ingeschreven voor de 'The Classic' in Tessenderlo en eventjes dacht ik om toch maar niet te gaan. Ziek voelde ik me niet, maar in die omstandigheden zou ik toch geen goede tijd lopen... dacht ik. Omdat het in de namiddag lichtjes verbeterde, besloten we dan uiteindelijk toch te gaan.
Na enig fileleed kwamen we dan uiteindelijk in Tessenderlo aan. De grauwe wolkenhemel voorspelde niet veel goeds, maar onweer en regen bleven gelukkig uit. Op een drafje gingen we naar het startvak voor de 10 km. We stonden redelijk vooraan, zodat we niet zouden worden opgehouden door tragere lopers. Om 20u00 klonk het startschot en weg waren we. Van bij het begin liep ik mijn eigen tempo en de eerste km kwam ik door in 4'39" (tijd gemeten vanaf het startschot en dus niet van bij het overschrijden van de startlijn). Daarna noteerde ik regelmatig km-tijden van rond de 4 minuten. 3 kwartier was dus een haalbare kaart. Ik bleef relax lopen en genoot van de ambiance die heerste rond het parcours. De passage in een zaal waar een concert doorging, had iets speciaals en gaf het parcours een feestelijk tintje. Van die keelpijn had ik tijdens het lopen weinig of geen last. Alles ging dus heel vlot. Een zelfgemeten eindtijd van 43'52" maakten het feest compleet. De grens van 45 minuten is eindelijk doorbroken
Nu was het nog wachten op Liesje. Zij deed voor de eerste keer mee aan een 10 K wedstrijd en had een tijd van 1u15' in gedachten. Groot was mijn verbazing toen zij na een uur de piste kwam opgelopen. Zij zou finishen in een tijd van ongeveer 1u02'30". Zelf was ze terecht tevreden met dit resultaat.
De komende 2 weken gaan we het wat rustiger aan doen en genieten van een frisse zeebries aan onze Belgische kust. Voor de lezers die ook aan hun vakantie kunnen beginnen, een prettige vakantie !
Met dit prachtige weer is binnen blijven geen optie, al valt lopen wel wat zwaarder uit met deze temperaturen. Ik geloof dat mijn hartslag gemiddeld 10 BPM hoger ligt dan gewoonlijk. Enfin, gisteren had ik gewoon zin om eens te lopen zonder dat onding rond mijn borst en het deed echt deugd. Na de eerste km keek ik in een reflex eens op mijn pols, maar daarna was het puur genieten. Het is raar hoe zo een rondje zonder hartslagmeting een bevrijdend gevoel kan veroorzaken. Tegen een gezapig jogtempo draafde ik mijn neus achterna. Ik geloof dat ik iets langer heb gelopen dan ik had gepland. Het was dan ook met een beetje spijt dat ik na ongeveer 45 min weer thuis stond. Ik had er graag nog eens zoveel bij gedaan, maar ik probeer me toch min of meer aan het vooropgestelde plan te houden.
Vandaag was het mijn eerste vakantiedag, die ik doorbracht in onze hoofdstad. Het eerste doel was Jogging + om te zien of er iets leuks bij de koopjes zat. Enkele ogenblikken later stond ik weer buiten met een singletje en een loopshort. Ik kocht ook 'rideshots' van PowerBar. Dit zijn lekkere snoepjes, boordevol koolhydraten om tijdens het lopen te eten. De gelletjes op de foto kocht ik al eerder. De komende weken ga ik een beetje experimenten met deze 'brandstoffen'. Ondertussen heb ik aan den lijve ondervonden dat je tijdens langere afstanden best iets kan eten, dat bovendien goed verteerbaar is. Ik hoop dat er bij deze producten iets bijzit dat ik kan verdragen, want het gewapend beton waarvan mijn maag gemaakt is, is blijkbaar al een beetje geërodeerd.
Had ik een tijdje geleden niet geschreven dat bij een volgende gelegenheid de 3-kwartier-grens voor 10 km eraan moest gaan? Nu het is me uiteindelijk toch niet gelukt, al scheelt het niet veel.
Zaterdag nam ik deel aan de 10 km van 'GvA Dwars door Geel'. We waren ruimschoots op tijd voor de inschrijving, waar ik enkel mijn borstnummer en chip had af te halen. Ik wist niet wat ik het meest te vrezen had; de hitte of de onweersdreiging die werd aangekondigd. Achteraf bekeken viel het nog redelijk mee, al was het toch warm genoeg voor mij. Na anderhalf uur kon ik dan plaats nemen in het startvak. De temperatuur was al een beetje gedaald en af en toe zorgde een briesje voor wat verkoeling. Om 20u00 ging dan het startschot af en weg waren we. Nu stond ik redelijk vooraan waardoor ik van in het begin mijn eigen tempo kon lopen. Geen slalom tussen voorgaande, tragere lopers en dus ook geen tijdsverlies. Het is eens iets anders. De keerzijde van de medaille is dat ik toch iets te snel van start was gegaan. Na ongeveer drie kilometer liet ik mijn tempo dan ook een tikkeltje zakken tot ik wat comfortabeler liep. Toch was de 2de bevoorrading meer dan welkom. Gretig nam ik een flesje water aan en dronk enkele slokjes van het lauw geworden water en bevochtigde mijn gezicht, wat eigenlijk een druppel op een hete plaat leek te zijn (letterlijk dan ). Wat meer deugd deed waren de aanmoedigingen onderweg van de lieftallige cheerleaders, die een glimlach afdwongen bij iedere deelnemer. Tja, lopen mag ook wat meer zijn dan puur gezondheidsfetisjisme . Eventjes dacht ik nog dat ik binnen de 45 minuten zou eindigen, maar bij het ingaan van de laatste km wist ik dat het niet meer zou lukken. De tijd die mijn stopwatch aangaf toen ik de finish overschreed was 45'28". Geen toptijd weliswaar, maar ik ben er best tevreden mee, gezien de wat warmere omstandigheden. Ik nam nog rustig de tijd voor mijn rek- en strekoefeningen, dronk een flesje sportdrank op en at een pakje koekjes dat ons ter plaatse werd aangeboden, om daarna naar huis te gaan.
Zondag stond er geen wedstrijd op het programma, maar wel een herstelloopje voor het ontbijt. Met mijn hartslagmeter op 'basic use' trok ik erop uit. Doordat ik me fit genoeg voelde versnelde ik een beetje, zodat het eigenlijk geen herstelloopje meer was. Een halfuur later stond ik weer thuis en was ik weer helemaal opgeladen om er een prachtige dag van te maken.
Het voorbije weekend liep ik twee wedstrijden van 5 km. De eerste wedstrijd op zaterdag werd georganiseerd door de vriendenclub van mijn werkgever en zondag verkende ik wedstrijdsgewijs de streek van Verviers.
Zaterdag, na een ontbijt zonder zuivelproducten, vertrokken we naar het stadspark van Aalst. We zagen heel wat lopers, maar met T-shirts van de Aalsterse atletiekvereniging. Van de vriendenclub geen spoor te bekennen. Had ik me nu vergist? Neen hoor, op de e-mail die destijds verstuurd werd stond klaar en duidelijk de juiste datum. We waren ook tijdig voor de inschrijving. Na wat rondlummelen zag ik eindelijk een bekend gezicht. Het bleek dat de inschrijvingen doorgingen bij de ingang van de kleedkamers van de plaatselijke cafetaria. Je moet het maar weten. Met nummer 77 kon ik dan eindelijk van start gaan. Het in groep opwarmen was er voor ons niet echt meer bij. De meesten waren al vertrokken toen wij aankwamen. We liepen dan maar in de tegenrichting de groep tegemoet en liepen uiteindelijk nog een kort stukje mee. Om 10u30 werd dan het startschot gelost, of liever werd het startteken gegeven. Een beetje overmoedig liep ik onmiddellijk mee met een kopgroepje van 5 man, maar ik had al snel door dat ik dit geen 5 ronden zou volhouden. Mijn hartslag piekte tot 181 bpm, wat op één na mijn maximale hartslag is Ik moest dus een tikkeltje vertragen om het uit te kunnen zingen. Vastbesloten om mijn tijd op 5 km wat scherper te stellen, deed ik toch nog mijn uiterste best om een mooie tijd te lopen. Mijn doel was 22 minuten, maar tot scha en schande moet ik bekennen dat ik er bijna 3 minuten langer over deed. De laatste 10 km wedstrijd liep ik aan een tempo dat sneller was. Toen ik de finish haalde was ik echt aan rust toe. Toch ben ik niet helemaal teleurgesteld. Eerst en vooral kregen we 3 bonnetjes voor een smakelijke kom soep en een drankje en werden we naar huis gestuurd met elk 2 mattentaartjes en een boodschappenmand. Niet slecht, vind ik. Voor mij persoonlijk was het echter belangrijker om vast te stellen dat ik totaal geen last had van maag- of darmproblemen al had ik misschien een beetje meer mogen drinken. Bij een volgende gelegenheid weet ik dus wat werkt als ontbijt. Op die manier heb ik weer iets bijgeleerd.
Zondag nam ik dus een gelijkaardig ontbijt, deed nog enkele klusjes om tegen 10u00 naar Verviers te vertrekken. Misschien mag het een beetje overdreven lijken om 150 km te rijden voor een wedstrijd van 5 km, maar de ervaring leerde dat het meer dan de moeite was. We kwamen tegen de middag aan en het regende pijpenstelen. Voor mij persoonlijk is dat geen probleem, integendeel zelfs, maar voor de overigens puike organisatie had ik het liever anders gezien. Gelukkig was het maar een bui en toen het startschot werd gegeven was het nagenoeg opgehouden met regenen. Na de start werden we meteen getrakteerd op een mooie helling. Er leek geen einde aan te komen. Het bleef maar stijgen. Ik hield het hoofd koel en paste mijn tempo aan. Na ongeveer anderhalve km, denk ik, ging het eindelijk bergaf. Toch probeerde ik op te letten om niet te hard van stapel te lopen. Zonder af te remmen, probeerde ik er een mooi rollende pas in te houden, zonder te hard te gaan. Op die manier spaarde ik mijn krachten voor de volgende helling. Ondertussen nam ik de omgeving in me op. Lieflijk Ardeense huisjes, ietwat modderige paden en adembenemende vergezichten wisselden elkaar af. Ondanks het zware parcours genoot ik met volle teugen. Ik bleef een zo gelijkmatig mogelijk tempo lopen en finishte in exact 24 min.
Voor mij was het een geslaagd weekend. Nu is het weer uitkijken naar de volgende wedstrijd die ik in Geel ga lopen.
Het voorbije weekend was op hardloopgebied een ramp. Mijn logboek vermeldt op woensdag een opkomende verkoudheid. Het is wonderlijk om te zien hoe de prestaties achteruit gingen. Zaterdag bereikte ik dan het absolute dieptepunt. Ik raakte amper vooruit en mijn hartslag beleefde ongekende hoogten. Vroeger zou ik rust genomen hebben om een verkoudheid te bestrijden. Een kop thee met citroen en honing, hete kippesoep, versgeperst fruitsap en andere middeltjes uit grootmoeders keuken waren destijds de wapens tegen dergelijke kwaaltjes. Nu ga ik op pad voor een rustig duurloopje dat veel effectiever lijkt te zijn, want na het dieptepunt op zaterdag boekte ik al snel weer vooruitgang. Ik begon me beter te voelen en mijn duurloopje van vandaag bewijst dat ik weer helemaal in vorm ben. Ik leek wel te zweven. Met opgeheven hoofd, een krachtiger afzet, ontspannen schouders en wilskrachtig gebalde vuisten, verbrak ik weer een persoonlijk trainingsrecord.
Zo zie je maar dat de éne dag de andere nog niet is. Misschien is die overvloed aan zoetigheid wel de oorzaak van die prestatie, want naast lopen, bracht het weekend een aaneenschakeling van schranspartijen De weegschaal confronteerde me dan ook met de naakte waarheid. Een kilootje bijgekomen. Spijt heb ik er niet van, maar ik ga het deze week wel een beetje compenseren met wat lichtere kost.
De 20 km zijn nu helemaal verteerd. Aan mijn prikbord prijken het borstnummer, chip en de medaille, maar nog mooier is de herinnering aan dit fantastische evenement. De ongemakken die me achteraf teisterden doen geen afbreuk aan die herinnering. Ik verlegde mijn grenzen weer een stukje en dat is het enige wat telt. Dat daarvoor een prijs moet worden betaald, neem ik er bij.
Ondertussen heb ik ook de gelegenheid gehad om na te denken over de problemen - een slechte spijsvertering, een slap gevoel en de neiging om flauw te vallen - waarmee ik achteraf geconfronteerd werd. Ik hield het niet bij nadenken over mijn problemen, maar ging ook op zoek naar oplossingen. Eerst en vooral is er de reactie van 'de bakker' (waarvoor dank), die eigenlijk zo gek nog niet is. Het boek 'Lore of running' geeft ook verschillende oorzaken aan die passen bij de symptomen. Volgens een collega zou het ook een tekort aan suiker kunnen zijn geweest. Kortom, aan oorzaken geen gebrek, maar wat is mijn geval nu echt de oorzaak geweest? Had ik te veel gedronken voor en tijdens de wedstrijd? Circuleerde mijn bloed niet meer naar behoren? Waren mijn ingewanden niet voldoende doorbloed? Lijdt ik aan één of andere voedselintolerantie of had ik gewoon last van de warmte? Het antwoord op al die vragen is voorlopig: "Ik weet het niet." Op zich is het niet erg dat ik nu nog niet weet wat eraan schort, want er zijn verschillende remedies die helpen voor verschillende problemen.
Eerst en vooral ga ik wat minder drinken voor een wedstrijd. Ik had ruim 1,5 liter op toen ik eraan begon (uiteraard niet net voor de wedstrijd, maar verspreid over de hele voormiddag). Ten tweede ga ik zuivelproducten vermijden 48 u voor de wedstrijd. (Volgens 'Lore of running' is een intolerantie tegen melkproducten veel voorkomend. De combinatie met een zwaardere fysische inspanning zou de effecten vergroten.) Ten slotte ga ik de volgende keer wel iets meenemen om te eten tijdens de wedstrijd. Ik had niet voldoende getraind om te eten tijdens het lopen, maar daar ga ik de komende maanden aan werken. Hopelijk werkt één van de remedies en ben ik klaar om bij de volgende gelegenheid beter te presteren.
Vader en ik smullen van enkele lekkere kersen (vóór de wedstrijd)
Tevergeefs probeerden ze me te spotten tussen de 27000 lopers, juist voorbij de start.
Eindelijk, ze is binnen. Een mooie glimmende medaille siert nu het prikbord in mijn bureau. 20 km lang heb ik er voor gezwoegd en ook al had ik een betere tijd voor ogen, ik ben heel tevreden met mijn 1u45'28".
Iets na de middag stonden we al in het Jubelpark; mijn ouders, Liesbet en ikzelf. Er heerste een gezellige drukte. Voor de start slenterden we wat rond tot ik eindelijk naar mijn startvak kon gaan. Ik wou de best mogelijke startplaats. Dan zou het nog een uur duren vooraleer het startschot gelost werd, maar er was voldoende afleiding om de lopers bezig te houden. Plots merkte ik een ex-collega op die zich naast me was komen zetten. Tot het startschot haalden we herinneringen op en spraken alvast af voor een volgend loopevenement.
Dan werd een kanon afgevuurd en gestaag zette de massa zich in beweging. Ik deed er een kleine 10 minuten over om aan de startlijn te komen. Van daar kon ik eindelijk beginnen met lopen, al was het een hele onderneming om me tussen de vele lopers naar voor te werken, de ballon van 1u40 in het vizier. Dan was het nog volop genieten. Het was indrukwekkend om deel uit te maken van die massa lopers. Links en rechts van de weg stonden toeschouwers ons aan te moedigen. Fanfares, Afrikaanse percussiegroepjes en drumbands gaven het ritme aan. De eerste tunnel verscheen en we gingen er doorheen. De massa was uitgelaten. Iedereen begon te applaudisseren. Een gelukzalig gevoel werd bijna tastbaar.
Ik mistte de eerste 3 kilometerpalen, waardoor ik pas op km 4 voor de eerste keer een tussentijd kon registreren. 21'11" gaf mijn Polar aan. Ik voelde me nog opperbest. Aan iedere bevoorrading nam ik een flesje water. Ik dronk wat en bevochtigde mijn gezicht en hals om de warmte de baas te blijven. Ik geloof dat de temperatuur om en bij de 25°C bedroeg. Een briesje zorgde ook wel voor enige afkoeling, maar voor mij mocht het best een tikkeltje minder zijn. Ik liet het in ieder geval niet aan mijn hart komen en liep door. Ondanks het heuvelachtig parcours liep ik aan een behoorlijk stabiel tempo. Halfweg kwam ik door in 50'53". 1u40' zat er niet echt meer in, maar dat maakte toen al lang niet meer uit. De 20 km door Brussel is vooral een loopfeest. Uiteindelijk is het een eerste deelname en een eerste keer dat ik sowieso 20 km liep. Het werd wel moeilijker. Mijn tempo zakte de volgende 5 km niet echt, maar het kostte me wel meer moeite. Na ongeveer 15 km zag ik ook een eerste slachtoffer. Een man was ingestort en hulp werd geboden door politie en mensen van het rode kruis. Dat gaf stof tot nadenken. Ik hoopte dat ik wel over voldoende kracht zou beschikken om het tot het einde uit te zingen, want ik voelde dat ik volop uit mijn reserves aan het putten was. Rond km 17 kreeg ik pas echt een slag van de hamer. Eventjes overweegde ik om te gaan stappen, maar ik wou het risico niet lopen om stil te vallen. Min of meer op automatisch piloot liep ik verder. De volgende bevoorrading was dan ook meer dan welkom. Op km 18 registreerde ik een tempo van 6'07". Niet echt fantastisch meer. Mijn ademhaling ging ook niet meer zo als het zou moeten en het begon nu echt pijn te doen. Hiermee vergeleken was de laatste 10 K wedstrijd een makkie. Toch liep ik de laatste 2 km nog in een tijd van 10'48". De ontlading was enorm. Ik had het gehaald. 1u45'30" gaf mijn Polar aan.
Na afloop verging het me minder goed. Ik nam een mars aan en na twee beten merkte ik dat mijn spijsvertering niet meer naar behoren werkte. Ik werd lichtjes misselijk van krampen in de darmen. Na een bezoekje aan de sanitaire installaties, ging het al wat beter, maar het was nog niet gedaan. Ik rustte nog een kwartiertje vooraleer we naar de metro gingen. Daar werd ik weer misselijk. Het was er warm en ik leek geen zuurstof meer te krijgen. Op de metro brak het zweet me uit. Ik voelde mijn ledematen tintelen en mijn oren begonnen te suizen. Eenmaal aangekomen in halte Centraal Station, legde ik me op een bank, mijn benen op de leuning, om bij te komen. Na een vijftal minuutjes was het leed weer geleden en konden we verder. Op de trein werd ik weer bevangen. Ik legde me neer in het midden van de trein om bij te komen. Een vriendelijke medepassagier bood me druivensuiker aan, dat ik gretig aanvaardde. Ik at ook een banaan en probeerde ook een pakje sultana koekjes naar binnen te spelen, wat me niet echt lukte. Doodmoe was ik. De geplande BBQ kon jammer genoeg niet meer doorgaan. Aangekomen in Lede, bij mijn ouders, probeerde ik een nectarine op te eten, maar toen kon ik het boeltje niet meer binnenhouden en gaf over. Ergens schaamde ik me. Ik ben er altijd prat op gegaan dat ik een maag had van gewapend beton en nu kon ze zelfs geen nectarine meer aan. Van toen af verbeterde het wel. Ik dronk nog een glaasje cola light en dat leek te werken. Mijn vader voerde me naar huis. Daar nam ik een bad, dommelde een beetje in en een uurtje later kon ik er weer tegen. Het avondeten startte ik met een echte cola en een pakje M&M's. Ik had energie nodig. Toen dat lukte waagde ik me ook aan enkele boterhammen met pindakaas.
Ongetwijfeld maakte ik enkele fouten, maar daarover ga ik me later bezinnen. Nu ga ik nog een beetje genieten van de laatste dag van het weekend en de roes van de finish.
Deze week zal de duur en intensiteit van de trainingen binnen de perken gehouden worden. Aanstaande zondag staat de 20 km door Brussel op het menu en het is de bedoeling dat de benenwagen in optimale conditie is. Ik hoop althans dat het niet wordt zoals vandaag.
Of het nu de warmte was of iets anders weet ik niet, maar het is een feit dat ik mijn hartslag langs geen kanten binnen de perken kon houden. Het was de bedoeling om er een rustig duurloopje van te maken, maar niettegenstaande ik bijna tegen wandeltempo vooruitging piekte mijn hartslag tot ongeveer 150 bpm. Het mag zelfs geen lopen heten. Dat is dus niet om naar huis over te schrijven. Gemakshalve zal ik het maar aan de iets zonniger weersomstandigheden toeschrijven dat mijn lichaam op deze manier reageerde. Anderzijds moet ik wel toegeven dat ik me vandaag niet helemaal in topvorm voelde. Het dutje op de trein huiswaarts kon het doffe gevoel in mijn hoofd niet wegjagen. Misschien was het een combinatie van een redelijk gevuld weekend, een dof gevoel in mijn hoofd en de weersomstandigheden. Wie zal het zeggen?
Voor de rest is de moraal wel in topconditie. Ik kocht me dit weekend een nieuw paar loopschoenen (ik weet het, ik ben een materialist ) wat me extra motiveert om verder te gaan. Ik beloofde mezelf wel om ze niet aan te doen vooraleer de 20 km door Brussel achter de rug is. Tot dan dienen ze enkel als ornament waar ik met gretige ogen naar kijk, iedere keer ik langs de schoenenplank passeer.
). Tegen beter weten in versnelde ik dan maar. Uiteindelijk deed ik over die 'miezerige' 25 km nog langer dan 3 uur. 
Ik moest dus een tikkeltje vertragen om het uit te kunnen zingen. Vastbesloten om mijn tijd op 5 km wat scherper te stellen, deed ik toch nog mijn uiterste best om een mooie tijd te lopen. Mijn doel was 22 minuten, maar tot scha en schande moet ik bekennen dat ik er bijna 3 minuten langer over deed. De laatste 10 km wedstrijd liep ik aan een tempo dat sneller was. Toen ik de finish haalde was ik echt aan rust toe. Toch ben ik niet helemaal teleurgesteld. Eerst en vooral kregen we 3 bonnetjes voor een smakelijke kom soep en een drankje en werden we naar huis gestuurd met elk 2 mattentaartjes en een boodschappenmand. Niet slecht, vind ik. Voor mij persoonlijk was het echter belangrijker om vast te stellen dat ik totaal geen last had van maag- of darmproblemen al had ik misschien een beetje meer mogen drinken. Bij een volgende gelegenheid weet ik dus wat werkt als ontbijt. Op die manier heb ik weer iets bijgeleerd. 
