Hallo,

Vandaag ben ik mijn vast rondje gaan lopen. Ik volg steeds dezelfde route, die ongeveer 6 km lang is. Heb ik nog wat tijd over dan brei ik er nog een stukje aan. Vandaag was ik wat bang dat ik pijn zou krijgen in mijn kuit. Gisteren had ik ook al gelopen en toen verkrampte mijn rechterkuit heel lichtjes; je zou eerder van een spanning kunnen spreken. Dus toen ik er vandaag op uit trok, vreesde ik dat het weer hetzelfde zou worden, maar wonder boven wonder liep ik behoorlijk vlot. Geen pijn, geen spanning, gewoon heerlijk lopen.

Ik begon met een opwarming van 10 minuten. In een heel laag tempo liep ik de straat uit, langs een landbouwpaadje, om in Wanzele uit te komen. Daar loop ik rond de kerk om vervolgens een stukje terug te lopen richting Lede (het dorp waar ik woon). Ik kom terecht op de steenweg, waar ik rechtsaf ga. De eerste straat linksaf leidt me naar de kerk van Impe. Dit vind ik een heel mooi stukje van mijn route. Mijn zintuigen lijken wel scherper te reageren. Ik geniet met volle teugen van de velden waarlangs ik loop, hoor de vogels vrolijk kwetteren en ruik de geuren van gevallen herfstbladeren. Dan kom ik aan de kerk van Impe uit. Het idyllisch beeld van dat landelijke kerkje wordt wat verstoord door de kermis die er staat. Ik laat de kerk voor wat ze waard is en sla linksaf richting Lede. Deze baan is wat drukker, maar je wordt geregeld getrakteerd op een prachtig zicht. Binnenkort loop ik deze route vast en zeker met een fototoestel. In begin gaat het wat bergaf en daarna gaat het opnieuw bergop. Ik loop vlot, geniet nog steeds tot mijn hartslagmeter een irritant gepiep laat horen. Verdorie, ik zit boven de bovengrens. Ik minder vaart en concentreer me op mijn ritme. Ik merk dat ik dan minder van de omgeving geniet. Gelukkig is er op dat stukje niet zoveel meer te zien.

Met mijn hartslagmeter heb ik zo een beetje een haat / liefdesverhouding. Ik hou ervan om mijn prestaties te analyseren, om mijn vooruit- of achteruitgang te zien en het behoedt me voor te snel lopen. Anderzijds lijk ik soms wel gefixeerd op die hartslag, tijd en verbrande calorieën zodat ik niet altijd toekom aan eindeloos genieten. Ware het niet dat de voordelen opwegen tegen de nadelen, dan had ik allang dat kleinood weggeborgen in het donkerste hoekje van een kast.

Na die korte storing, gaat het opnieuw bergaf. Ik loop langs het kerkhof en het huis waar ik gedurende de eerste jaren van mijn huwelijk heb gewoond. Nu gaat het weer prachtig vooruit. Ik krijg plots een energieboost en mijn snelheid gaat omhoog. Ik loop rechtdoor tot ik niet meer verder kan, en sla dan linksaf in de richting van de straat waar ik woon. Deze straat ziet er wat troosteloos uit. Rijhuisjes van dezelfde vorm, die enigszins aan de oude fabriekswoningen doen denken, staan als soldaatjes opgesteld. Als ik aan mijn straat kom, heb ik nog een vijftal minuten uit te lopen. Ik besluit mijn straat te passeren en loop rechtdoor. De straat waar ik nu in terechtkom is niet zo breed en ik hou de adem in als een auto passeert. Ook hier geniet ik weer van een prachtig uitzicht op velden. Vervolgens sla ik de eerste straat rechts in en loop door tot het einde van die straat als mijn hartslagmeter met enkele luide piepjes te kennen geeft dat ik aan het eind van mijn training ben gekomen. Hoe graag ik ook zou willen, en ook kan, weersta ik aan de verleiding om verder te lopen. Ik wandel vervolgens terug naar huis, waar ik mijn spieren en pezen rek en strek.

Ik drink nog een blikje cola (light uiteraard) terwijl ik het diner klaarstoom, de kabeljauw met spinazie smaken verrukkelijk en tegen 20.00 u zit ik in de zetel te genieten van een documentaire die ik ontleende uit de bibliotheek.

Voor mij is dit een recept voor een geslaagde avond.

Tot blogs,

De vrije loper