Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vrijdagmiddag was ik bijna niet meer te houden op mijn werk. Enkele collega's en ikzelf, hadden na een weekje zwoegen, eindelijk een probleem opgelost. De druk was een beetje van de ketel en daarmee was ook mijn concentratie wat verdwenen. Af en toe betrapte ik me erop dat ik al aan het wegmijmeren was bij onze plannen voor het weekend. Van zodra het 16.00 u was, verliet ik mijn bureau en spoedde me naar huis. Eerst vlug iets gegeten, om daarna naar de fitnessclub te gaan voor een uurtje spinning. Deze keer was het echt 'low intensity'. Op geen enkel moment kreeg ik het zwaar en het uurtje was zo voorbij. Onmiddellijk na de sessie, keerde ik terug naar huis om me snel een douche te nemen. Ondertussen had Liesbet de bagage al klaar staan om het weekend door te brengen aan de kust.
Om 10 uur waren we er. Eerst speelden we een potje 'Regenwormen' en daarna gingen we naar bed. De volgende ochtend sliepen we lang uit. Toen we opstonden was het maar miezerig weer. We namen rustig de tijd voor een ontbijtje, waarna ik me klaarmaakte voor een kort wandel-loopje. 4 keer 8 minuten lopen, met telkens een pauze van 4 minuten wandelen ertussen. Toen ik vertrok, was het nog droog. Ik liep de dijk af richting het centrum van Koksijde om daarna langs een aantal wandelknooppunten verder te lopen. Het ging weer eens vlot; op geen enkel moment had ik last van de knie. Ongeveer halfweg, begon wat nattigheid te vallen. Eigenlijk deerde het me niet echt. Lopen in de regen, vind ik zelfs aangenaam, maar het mag natuurlijk niet gieten. Ik liep langs pittoreske straatjes, en het vakantieoord waar ik vroeger als kind met mijn ouders op reis ging. Onmiddellijk herkende ik de tuin waar we vroeger veel geravot hebben. Ik moest denken aan de avonden in de bar, waar we met de andere kinderen cluedo speelden, of het spelletje 'gerrebollen' dat we deden voor het complex. De baan waar we dit deden was er ondertussen niet meer. Een tikkeltje nostalgisch liep ik verder. Toen ik aankwam op de dijk, liep ik het strand op voor een laatste anderhalve kilometer. Om de één of andere reden kan ik de lokroep van lopen op het strand niet weerstaan. Door de regen hoefde ik ook niet tussen de eb- en vloedlijn te lopen. Het zand lag er overal hard genoeg bij. Met de wind in de rug, hield ik mijn hartslag op dat stukje netjes binnen de limieten. (Ik heb 's ochtends altijd problemen om mijn hartslag onder de bovenlimiet te houden. Als er iemand is, die weet hoe je je daar kan op trainen, alle hulp is welkom.)
In de namiddag trokken we erop uit voor een wandeling door de duinen. Het weer was ondertussen omgeslagen en een heerlijk zonnetje vervolledigde het vakantiegevoel. Eens te meer besefte ik dat er aan de kust toch nog natuurschoon te aanschouwen is. Die duinen vormen wel een schril contrast met de volgebouwde kustlijn die er in dit seizoen, maar troosteloos uitziet. Onderweg, dronken we nog een biertje (zelf nam ik een St. Bernardus 8, een fantastisch bruin abdijbier, dat naar mijn mening niet veel hoeft onder te doen voor zijn beroemde broer uit West-Vleteren).
's Zondags hielden we het een beetje kalm, speelden enkele spelletjes Agricola, deden een korte strandwandeling en vertrokken weer huiswaarts.
Het weekend is voorbijgevlogen, maar het was wel voldoende om onze batterijen weer op te laden.
Thuisgekomen, trok ik mijn loopplunje aan om het samen met Liesbet op een lopen te zetten. Drie maal 10 minuten met telkens een wandelpauze van 5 minuten was het plan. Heel rustig vertrokken we dan. Mijn hartslag ging de eerste vijf minuutjes niet boven de 120 slagen per minuut. We zijn dan iets versneld, want het gepiep van mijn hartslagmeter, die onder de ondergrens protesteert, begon ons een beetje te ergeren. Vijf minuutjes later was het eerste deel dan achter de rug. De knie hield zich redelijk goed. Geen pijntjes, maar wel een tikkeltje stijf in mijn bovenbeen. De daaropvolgende vijf minuten zetten we er stevig de pas in, om daarna de volgende tien minuutjes te lopen. Weer hield de knie zich kranig. Ok, we zijn er bijna, dacht ik, toen we de voorlaatste keer vijf minuten wandelden. Niet te vroeg juichen, want we zijn op het kritieke punt. Meestal begint de miserie na een kwartier, 20 minuten lopen. De daarop volgende 10 minuten lopen leverden weer geen problemen op. Het stijve gevoel in mijn bovenbeen was er ondertussen alweer uit en een euforisch gevoel doordrong me van kop tot teen. De laatste vijf minuten wandelen kortte ik in tot drie minuten, omdat ik dan alweer thuis stond. 4,9 km hebben we geloop-wandeld. Dat is misschien niet veel, maar ik genoot weer met volle teugen.
Onmiddellijk na dit loopje deed ik enkele rek- en strekoefeningen en daarna legde ik een cold pack op mijn knie. Ik hoop dat de pijn deze keer weg blijft. Deze avond gaan we eerst nog een spelletje spelen, om daarna nog enkele oefeningen te doen voor de problematische pezen en spieren. Nadien gaat er weer ijs op, en dan zal het wel tijd zijn voor een bezoekje van het zandmannetje.
Het voorbije weekend heb ik niet stilgezeten. We hadden vrijdag onze maandelijkse spelletjesavond. Zaterdag heb ik de hele dag in de keuken gestaan omdat we bezoek kregen van een bevriend koppel, die ik een lekker dinertje wou voorzetten. Op zondag zijn we na de middag een eindje gaan wandelen. De bedoeling was om de route te volgen die ik voor een tweetal weken ontdekte. Spoedig ondervonden we dat de route niet zo goed aangegeven is, waardoor we waarschijnlijk een mooi stuk moesten missen. 's Avonds hebben we dan weer spelletjes gespeeld met de familie. Een druk en gezellig weekend dus, maar van lopen is jammer genoeg niets in huis gekomen. Ik deed wel spierversterkende oefeningen die blessures zouden moeten voorkomen en legde regelmatig ijs op mijn knie, die eigenlijk geen pijn meer doet.
Morgen ben ik van plan om nog eens naar de fitness-club te gaan voor een uurtje spinning en woensdag ga ik eindelijk mijn rondje lopen. Beloofd Hopelijk keert de pijn deze keer niet terug. Het zal in ieder geval een rondje worden met enkele wandelpauzes, maar meer daarover vernemen jullie woensdagavond.
Mijn gewicht hou ik ondertussen nog altijd nauwlettend in de gaten en ik verdikte nog geen gram. Hoe ik het doe:
Tip 2: 'Zorg voor een goedgevulde fruitschaal.' Vroeger had ik veel de neiging om zoetigheid of een zout snackje te eten als tussendoortje. Ik eet nog steeds dat tussendoortje, maar het is ondertussen een stuk fruit geworden. Mis ik nu die zoetigheid? Helemaal niet. Ik hield en hou nog steeds van fruit, maar zag dikwijls op tegen de moeite om een pompelmoes te pellen of het fruit raakte niet vlug genoeg op, waardoor het er op den duur niet smakelijk meer uitzag... Nu ik dagelijks twee stukken fruit eet, heeft het geen tijd meer om te rotten en op het werk maak ik graag tijd voor mijn stukje fruit, zonder me schuldig te voelen dat ik niets aan het doen ben. Een roker neemt immers ook een pauze voor zijn dagelijkse stinkstokken. Het verschil is dat fruit energie geeft en je nadien beter geconcentreerd kunt verder werken.
Hopelijk keert de pijn deze keer niet terug. Het zal in ieder geval een rondje worden met enkele wandelpauzes, maar meer daarover vernemen jullie woensdagavond.
