Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Ik heb het gedaan. Moe, maar met een gelukzalig gevoel zit ik achter mijn computer om deze post nog te typen. Ik heb de 10 EM tot een goed einde gebracht voor de eerste keer.
We vertrokken rond 12.30 u richting Lier, waar we na een dik uur aankwamen. Na enig zoekwerk vonden we een plaatsje om te parkeren. We liepen richting inschrijftent, waar ik mijn nummer kreeg toegestopt. Ik had het formulier al op voorhand ingevuld zodat het in enkele seconden gepiept was. Zoals de omroeper het stelde waren de weergoden ons gunstig. Het was droog, een flauw waterzonnetje liet zich af en toe waarnemen en het was niet al te koud. Toch hield ik nog eventjes mijn jasje en een trui aan terwijl ik enkele rondjes op de atletiekpiste liep om op te warmen. Om 13.30 u vertrokken alle lopers naar het startpunt. Daar gaf ik mijn jas aan Liesbet en maakte me op om van start te gaan. Ik moet toegeven dat ik toch ietwat zenuwachtig was. Ging ik het tot een goed eind brengen? Zou een kwetsuur me niet vroegtijdig buiten strijd stellen?... En dan klonk het startschot.
In het begin kwam ik maar traag op gang. Ik startte helemaal achteraan en liet me de eerste 2 à 3 km op sleeptouw nemen door een groepje vrolijk kwetterende vrouwen. Daarna begon ik te versnellen en aan een inhaalrace over de rest van de afstand. Slechts één man haalde me nog in (en ik had hem niet eerder gezien, dus ik vermoed dat hij met vertraging begonnen is). Ik liep een lekker tempo en slaagde er deze keer ook in om wat te drinken (bij vorige gelegenheden viel het water me als een baksteen op de maag, waardoor ik er al snel moest mee stoppen). Naar mijn doen ging mijn hartslag behoorlijk de hoogte in. In het begin las ik 154 af, maar na enkele kilometers overschrijdde ik de 160 en nog verder ging ik naar de 175 bpm. Ik vroeg me nog af of al dat geweld wel goed voor me is, maar ik liep vlot, en liet me niet van de wijs brengen. Het 5-km-punt passeerde ik rond het halfuur. Wilde ik onder het anderhalf uur finishen dan moest ik nu nog wat meer versnellen, dacht ik. Zo gedacht, zo gedaan. Ik liep nog steeds vlot genoeg om van de omgeving te kunnen genieten. We liepen de hele afstand langs de Nete-dijken, wat ook een natuurgebied bleek te zijn. Ik zag vogels van allerlei pluimage (en daarmee bedoel ik niet de andere lopers, maar echte vogels). Een enkele keer dacht ik een aalschover te herkennen, enkele ganzen trokken over het parcour, eenden en nog veel meer. Ik rekende nog steeds met 6 min / km om de resterende afstand in te schatten, maar het 10-km-punt kwam eerder dan ik verwachtte. De moraal was nog steeds goed, maar nu begon ik toch al wat last te krijgen van een klein ongemak. Mijn schouders begonnen stilletjes aan te verstijven. Ik had ergens wel al gelezen over oefeningen voor hals en schouders, maar wie denkt daar nu aan om ze toch regelmatig te doen? Enfin, de benen waren nog goed en we zaten al dik over halfweg. Zo moeilijk zou het nu niet meer zijn. Ik haalde nog steeds andere lopers in, maar het begon toch ook wat moeizamer te gaan. Rond de 12 km begon ik toch ook wat last in mijn benen te krijgen, ik ademde wat zwaarder en liep naar eigen inzicht ook zo vlot niet meer. Ik besloot om het eventjes wat langzamer te gaan doen. Ik liet me op sleeptouw nemen door 2 mannen die ik net had bijgehaald. Toen ik merkte dat ze toch wat sneller gingen lopen, haakte ik af en liep zij aan zij met Lies. Ik kende deze vrouw niet, maar kreeg haar naam te horen van mensen die voor haar stonden te supporteren. Op iets minder dan een km van de finish zag ik mijn eigen Lies(betje). Ze schoot enkele fotootjes, waarna ze ook naar de finish stapte. Ik voelde me ondertussen al weer wat beter. Mijn ademhaling was weer normaal en liep nog steeds met die andere Lies richting finish. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze me wou inhalen, besloot ik dat niet te laten gebeuren. We kwamen op de atletiekpiste en ik perste er nog een eindsprintje uit. Ik klokte af op 1 u 29 min en enkele seconden. Op de website van AC Lyra, de organiserende club, zouden de juiste tijden gepubliceerd worden. De andere Lies haalde me niet meer in.
Mijn eigen Lies(betje) kwam me aan de finish tegemoet en gaf me mijn fles sportdrank die ik in één lange zwelg naar binnen werkte. Na wat rekken en strekken vertrokken we terug naar huis. In de auto at ik nog een boterhammetje en een banaan om weer wat op krachten te komen. (Ik had in de vorige editie van Runner's World gelezen dat het heel belangrijk is om vocht, koolhydraten en eiwitten zo snel mogelijk weer aan te vullen, wat ik dus deed.)
Thuisgekomen nam ik een lekker warm bad (het koude bad, zoals in diezelfde editie van Runner's World wordt aangeraden, laat ik aan collega-lopers over). Ik genoot nog wat na, dommelde een beetje in en na een uurtje waste ik me om me op te maken voor een etentje.
Vandaag had ik een dagje verlof. Ik heb me eerst een beetje uitgeslapen (althans naar mijn normen, want meestal begin ik de dag om 5.15 u). Nadat ik Liesbet heb afgezet aan haar werk, at ik mijn ontbijt en begon dan aan de schoonmaak van mijn kleerkast.
Ik had me voorgenomen om alle kleren die me te groot geworden zijn weg te gooien (of te schenken aan een goed doel). Omdat je echter nooit kan weten wat er nog kan gebeuren, deed ik dat maar niet. Ik borg ze allemaal op in een aantal bananendozen. Het voelde alsof ik een pagina van mijn leven definitief omsloeg. Ik herinnerde me gelegenheden waarop ik bepaalde kleren gedragen heb. Feestjes, restaurantbezoekjes, afspraken met vrienden en nog veel meer passeerden de revue. Meestal gingen die gelegenheden nogal eens gepaard met de nodige drank en bourgondische maaltijden. Ik herinnerde me ook dat ik sommige hemden of truien graag gedragen had omdat ze me er slanker deden uitzien. Ergens had ik toch wat complexen over mijn gewicht; misschien meer dan ik ooit had willen toegeven. Nu is het echter verleden tijd.
Ik begroef ergens mijn oude leven door de kleren, die het vertegenwoordigden, definitief (hoop ik toch) uit mijn kleerkast te bannen. De dozen zette ik op zolder, waar ze misschien nog een jaartje of twee zullen blijven staan. Heb ik dan nog steeds mijn slanke lijn, dan geef ik ze weg. Het gaf me een ongelooflijk goed gevoel om dit te doen. Meestal haat ik opruimen, maar deze keer gaf ik er niet om.
Twee weken geleden, verbeterde ik mijn tijden in verschillende hartslagzones. Ik dacht dat het te danken was aan het feit dat ik beter uitgerust was (een verlengd weekend kan behoorlijk heilzaam zijn). De week daarop, verleden week dus, zag ik mijn tijden weer stijgen naar een vorig niveau. Dit werkte een beetje op mijn gemoed, ik probeerde verklaringen te zoeken en ontdekte enkele afwijkende elementen ten opzichte van de week ervoor (minder slaap, meer zaken te doen op het werk,enz.).
Gisteren kwam ik thuis van een nogal vermoeiende tweedaagse team-building. Toch trok ik onmiddellijk mijn loopschoenen aan en ging op pad voor een duurloopje van een uur. Ik had me erin gesteld dat mijn tijd deze keer ook niet al te super zou zijn, aangezien ik niet zo fris was. In het begin merkte ik al dat mijn hartslag niet zo snel de hoogte inging als vorige week en versnelde een beetje. De eerste 10 minuten bleef ik netjes onder de bovengrens. Enkele biepjes lieten me weten dat ik dan te snel ging en ik vertraagde. Een enkele keer oversteeg ik de bovengrens, maar het duurde telkens slechts enkele seconden. Tot mijn verbazing liep ik redelijk soepel. Ik had niet de indruk dat ik me voortdurend moest corrigeren om toch onder die bovengrens te blijven.
Achteraf merkte ik dat mijn maximale hartslag tijdens de duurloop 1 hartslag meer was dan de limiet van 135 die ik had ingesteld. Het gemiddelde lag er 4 slagen onder. Wat ik al vermoedde tijdens het lopen bleek ook achteraf bij analyse van de gegevens. Ik ging acht seconden sneller per km dan twee weken geleden. Ondanks de weinige slaap en het veeleisende programma van de voorbije twee dagen, slaagde ik er toch in om het record te verbreken van twee weken geleden, met 8 sec. / km.
Nu weet ik totaal niet meer waaraan dit zou liggen. Misschien is het te danken aan de uitgebreidere maaltijden die ons werden voorgeschoteld. Het was al een tijdje geleden dat ik zo veel gegeten en gedronken had (al nam ik gisteren tijdens de lunch geen dessert of alcohol meer), maar is dat nu de oorzaak van die prestatie? Ik zou het niet weten. De toekomst zal wel uitwijzen waaraan het ligt.
