Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vorige week had ik vakantie. Naar jaarlijkse gewoonte ging ik samen met mijn vrouw, vader en zus naar de boekenbeurs. Het voorbije weekend waren we te vinden aan de Kust om er te lezen, te wandelen en gewoonweg te luieren. Er werd natuurlijk gelopen en een zondagmiddag rond de speltafel met vrienden en familie maakte het plaatje helemaal af.
Het was een geslaagde vakantie waar ik absoluut van genoten heb, al wilde het lopen niet altijd even goed lukken. 31 oktober had ik rustig en pijnvrij gelopen, maar 1 november deed de linkerenkel toch weer een beetje pijn toen ik aan het einde van een iets langer duurloopje was. 2 november werd dus een rustdag om het er 's anderendaags opnieuw op te wagen. De pijn bleef weg. Ook de 2 daaropvolgende dagen deed ik rustige duurloopjes, met op donderdag een kort stukje door de duinen en aan een iets sneller tempo. Die linkerenkel hield zich sterk, maar vrijdag had ik weer wat last. Zelfs tijdens een korte wandeling voelde ik dat het niet helemaal snor zat. Het hogere tempo en de extra belasting van het mulle zand was dus geen goed idee. Zaterdag werd dus opnieuw een rust- en luilekkerdag. Ik kwam enkel uit de fauteuil om een eenvoudige maaltijd in elkaar te boksen en te eten. Verder hield ik me vooral ledig met het lezen van 'Fantastische verhalen 1922-1926', geschreven door H.P. Lovecraft, lekker onderuitgezakt met de voetjes op een poef. De rust werkte verkwikkend en zondagochtend was ik weer in staat om volledig pijnvrij een duurloopje van 7 km af te werken. Aangezien de pijn te verklaren was en een relatief korte periode steeds volstond om 'volledig' te herstellen, ben ik best tevreden en maak ik me ook geen zorgen.
Om mijn gezondheid maakte ik me wel zorgen. Natalie stelde in een reactie op een vorig bericht dat een marathon niet zo gezond is. Gelijkaardige opmerkingen kreeg ik ook al van collega's, vrienden en familie. Deze morgen kreeg ik een artikel onder de neus geduwd dat nog maar eens dezelfde boodschap verkondigde. Reden genoeg om op zoek te gaan naar de ware toedracht.
Eerst en vooral valt het sterk op dat er nagenoeg geen poging wordt ondernomen om een dergelijke bewering te ondersteunen. Een zwak 'Het menselijke lichaam is daar niet voor gemaakt...' is de enige toelichting die een inspanningsfysioloog gaf volgens het krantenartikel. Ik stel me meteen de vraag waarom het menselijk lichaam er niet voor gemaakt zou zijn. In het boek 'Born to run' van Christopher McDougall worden dergelijke beweringen afgedaan als fabeltjes. De schrijver verwijst naar verschillende wetenschappelijke studies en de tot de verbeelding sprekende Tarahumara om zijn bewering kracht bij te zetten. Of die inspanningsfysioloog er nu volledig naast zit of de schrijver van het boek, die zich verdiepte in het onderwerp, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen wetenschapper, maar ik ga ervan uit dat de waarheid ergens in het midden zal liggen.
Dat bij een combinatie van een hartafwijking en een (halve) marathon voorzichtigheid genoodzaakt is, begrijp ik volledig. Een (sport)medische keuring lijkt me dan ook geen overbodige luxe. Volgens Tim Noakes, auteur van 'Lore of running', geeft een keuring echter geen volledig uitsluitsel, sommige afwijkingen kunnen pas worden vastgesteld na een incident of een diepgaander onderzoek, al zou het om een beperkt aantal afwijkingen gaan. Wat dat betreft, moet je als marathonloper dan maar het risico nemen. Anderzijds wil ik erop wijzen dat de hartafwijking de oorzaak van het probleem is. Ik kan me best inbeelden dat bepaalde personen zelfs een risico nemen door 'slechts' 5 km te lopen. Daarmee ontken ik niet dat langere afstanden de risico's groter maken, al kan ik uit de verschillende teksten die ik heb gelezen niet opmaken hoeveel groter het risico dan is.
Het artikel dat me deze morgen is aangeboden eindigde wel met een eerlijk: "Het blijft beter dan in je sofa te zitten niksen, maar laat je op voorhand toch voldoende screenen." In dat ene zinnetje is er veel gezegd. Persoonlijk wil ik ook getuigen dat niet alles om lichamelijke gezondheid gaat. Sinds ik begon te lopen en zeker na het beëindigen van de marathon voel ik me mentaal veel beter. Mijn gewicht is geen reden meer voor schaamtegevoelens. Het lijkt of ik helderder kan denken. Ik sta wat zekerder in mijn schoenen en hardlopen is gewoon leuk. Als ik voor mezelf de balans opmaak wegen de argumenten om toch nog een marathon te lopen zwaarder dan de hierboven vernoemde tegenargumenten. De voor morgen geplande sportmedische keuring zal die balans misschien ook bevestigen, maar daarover zal ik het binnenkort wel hebben.
