Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Het begon allemaal met het boekje 'De halve van Egmond' van Bram Bakker, dat ik destijds ontleende uit de openbare bibliotheek. Wat ik me nog herinner, is dat ik het in één ruk had uitgelezen, maar over de inhoud kan ik niet veel meer vertellen. Het was wel de aanleiding om deze beruchte halve marathon ooit zelf te gaan lopen, ook al liep ik in die periode amper 5 km. De halve van Egmond is trouwens niet zomaar een halve marathon. In het gastenboek op de website van de organisator, noemt een bezoeker het evenement 'de hel van het Noorden'. Harde wind, temperaturen onder het vriespunt en een meer dan geaccidenteerd parcours, zouden van de wedstrijd een echte uitdaging maken. Wie enkel uit is op een PR voor de halve marathon, blijft beter weg uit Egmond.
Mijn marathondebuut was al achter de rug, mijn benen voelden goed aan na een rustpauze, dus besloot ik om me maar in te schrijven voor dit evenement. We zouden er een weekendje van maken, zodat ik op de dag van de wedstrijd fit aan de start zou komen te staan. Ik verlekkerde me al op een heroïsche editie. Siberische temperaturen, sneeuw en ijs, ik was erop voorbereid. Thermisch ondergoed, een extra dikke tight, handschoenen, een muts, een fleece trui en een winddichte jas. Onderkoeling was het minste van mijn zorgen. Voor het vertrek nog eventjes checken op de website om te vernemen dat er een alternatief parcours zou worden voorzien. Goed, daar kon ik mee leven. Vol goede moed en een humeur, dat euforisch mag worden genoemd, vertrokken Liesbet, mijn echtgenote en trouwe supporter, naar Egmond aan zee. Ondanks de ontmoedigende berichtgeving ondervonden we nauwelijks verkeershinder. Enkel in Alkmaar zorgde een rood verkeerslicht voor wat oponthoud. Iets na 13u00 waren we op onze bestemming. We gingen naar de balie van het hotel om in te checken, waar ons het slechte nieuws werd meegedeeld: "De halve marathon gaat niet door." Ik kon het bijna niet geloven. Daar sta je dan, tot in de puntjes voorbereid. Het had iets te maken met ambulances die niet bij eventuele ongevallen konden komen. Eerlijk gezegd, ik had er geen oren naar. Ik wilde die halve marathon doen en daarmee basta! Een dik uur was ik niet om aan te spreken, maar dan berustte ik in de situatie. We maakten er het beste van, gingen naar het centrum van het charmante dorpje, bezochten er een kroeg voor een snelle hap, lummelden nog wat rond en speelden nog een spelletje Cartagena. s Avonds werden we nog vergast op een optreden van Wilfried de Jong, die een boek van Abdelkader Benali kwam voorstellen. Bram Bakker was ook van de partij. Achteraf kocht ik me dan het boek Zandloper van Abdelkader en 'De halve van Egmond', beide gesigneerd door de auteur. De halve van Egmond heb ik dan wel niet kunnen lopen, nu kan ik er toch nog eens over lezen, want beide boeken gaan over deze mooie halve marathon.
Mijn voornemen om toch nog op het strand van Egmond te gaan lopen heb ik laten varen. We besloten om de extra marge om thuis te komen te gebruiken en vertrokken zondag, na het ontbijt; een tikkeltje ontgoocheld, maar vastbesloten om het volgend jaar opnieuw te proberen.
Ik sloot net het jaar 2009 af met een prachtig duurloopje. 12,83 km stond er op de teller, waarmee ik op een eindtotaal kom van 1943,81 km en een weekgemiddelde van iets meer dan 37 km, met enkele uitschieters tegen de 70 km. Ik liep voor de eerste keer de 20 km door Brussel om daarna te trainen voor een eerste marathon die ik voltooide in 3u55'11", een resultaat waar ik best tevreden mee ben.
Het voorbije jaar schakelde ik ook over op een voornamelijk vegetarisch dieet. Misschien zit het wel tussen de oren, maar ik heb het gevoel dat ik comfortabeler loop als ik geen vlees gegeten heb. Mijn gezondheid lijkt er trouwens ook wel bij te varen.
Er werd heel wat geëxperimenteerd, waarbij de resultaten niet altijd even bevredigend waren. De 20 km door Brussel eindigde eigenlijk in mineur. Ik was er verschrikkelijk aan toe; kon geen hap meer door mijn keel krijgen, had de neiging om flauw te vallen, ... De marathon van Etten-Leur startte ik waarschijnlijk veel te snel. Zat er een snellere tijd in als ik wat trager gestart zou zijn? Ik vermoed het wel. Ik maakte dus de nodige kemels, maar leerde eruit. Na die betreurenswaardige 20 km door Brussel liet ik een halve marathon in Ternat die ik niet alleen veel sneller liep, maar ik had na de finish nog voldoende energie om rustig uit te lopen en wat te eten. Snellere tijden zijn trouwens niet enkel het gevolg van harder te trainen, maar ervaring doet blijkbaar ook een duit in het zakje.
Met de ervaring die ik opdeed tijdens 2009 ben ik klaar voor 2010. Mijn loopkalender ligt al klaar, de eerste wedstrijden zijn gepland en de motivatie is er nog steeds. Vol goede voornemens sta ik klaar voor 2010, wat een fantastisch loopjaar moet worden. Ik hoop voor iedere bezoeker van dit blog hetzelfde en wens jullie alvast een goede gezondheid en een sportief Nieuwjaar toe.
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets op mijn blog schreef. Een beetje eindejaarsdrukte op het werk, een weekendje Amsterdam en sociale verplichtingen zijn daar niet vreemd aan, al heb ik de laatste tijd wat moeite met discipline. Na de marathon was de druk van de ketel. Ik verwaarloosde mijn dieet een beetje en de voorbije week liep ik amper 20 km bij elkaar in 2 rondjes. Akkoord, de overvloedige sneeuwval van de voorbije dagen maakt lopen er niet veiliger op, maar toch zijn er momenten dat ik al te gemakkelijk toegaf aan zogenaamde overmacht om er niet op uit te trekken. Een licht schuldgevoel is het resultaat. Vanaf morgen ga ik er weer tegenaan en mijn dieet ga ik weer wat strikter beginnen opvolgen (voor zover dat mogelijk is met de feesten voor de deur).
Zondag 13 december was van het loopdipje nog niets te bespeuren. We waren samen met vrienden naar Nederland getrokken voor een kort verblijf in Amsterdam. De zon was nog niet op als ik het hotel verliet. Via de Leidsestraat en langs het Leidseplein waar de laatste nachtbrakers het feestgedruis afsloten, kwam ik terecht in de Vondelstraat om dan uiteindelijk de ingang te vinden naar het beroemde Vondelpark. Aanvankelijk lag het er verlaten bij en leek ik de enige loper te zijn in de prachtige stadsoase. Eerst liep ik de hele lengte af tot het andere einde wat neerkomt op anderhalve kilometer. Dan verliet ik het hoofdpad dat aan de zijkant van het park ligt om ook het midden te verkennen. Gaandeweg werd ik getrakteerd op een prachtige zonsopgang. Geluk doorstroomde mijn aderen. Van zodra de zon de nacht definitief verdreven had, vulde het park zich met collega-lopers. Hele horden stroomden toe om er ook hun rondjes vol te maken. Na zelf drie rondjes gelopen te hebben hield ik het dan voor bekeken en keerde terug naar het hotel waar ik een verkwikkend hete douche nam. De dag kon niet meer stuk.
Nu is het nog enkele weken wachten om opnieuw richting Nederland te vertrekken om er in Egmond een halve marathon te lopen. Ik kijk er al naar uit.
Een tijdje geleden ging ik naar het UZ Gent voor een sportmedisch onderzoek. Vorige week ontving ik de resultaten, die in het algemeen beter waren dan vorig jaar. Het enige minpuntje was de aerobe drempel die niet evolueerde in dezelfde richting als de andere resultaten. Omdat ik niet voldoende kennis heb om alle parameters te interpreteren of ze te verwerken in praktische richtlijnen, heb ik een afspraak gemaakt voor trainingsadvies.
In het UZ kreeg ik van een licentiaat lichamelijke opvoeding de nodige uitleg over de resultaten en welke invloed ze hebben op prestaties. Hij bevestigde de gunstige evolutie ten opzichte van vorig jaar en gaf een beetje meer duiding bij die aerobe drempel, die werd bepaald aan de hand van een lactaattest. Volgens zijn uitleg moet ik niet te veel aandacht schenken aan het cijfer, dat met een nodige korrel zout moet worden geïnterpreteerd. Het zuurstofverbruik geeft bijvoorbeeld wel een verhoging van de aerobe drempel aan. Welk resultaat (op basis van lactaat of op basis van zuurstofverbruik) nu het meest accuraat is, maakt niet zoveel uit. De afwijkingen ten opzichte van mijn vorige test zijn eigenlijk verwaarloosbaar en de conclusie is duidelijk; er moet duchtig gewerkt worden aan de basisconditie om de aerobe drempel te verhogen, waar nog heel wat verbetering mogelijk is. Met andere woorden, mijn trainingsschema wordt de eerste weken vooral gedomineerd tot rustige en heel rustige duurlopen.
Meer deskundige raad kreeg ik ook van een collega, een getalenteerde hardloper en trainer van een atletiekclub. Tijdens de middagpauze hadden we afgesproken om een door hem samengesteld marathonschema te bespreken. Ondanks de boeken die ik doorworstelde, de bezoekjes aan het UZ en de tips die te vinden zijn via forums en blogs van collega-lopers, was het gesprek heel verhelderend. Hij gaf me enkele vuistregels om efficiënter te trainen en tips om een haalbare wedstrijdkalender samen te stellen. Uit eigen ervaring weet ik welke fouten te vermijden zijn, maar ik kon ze slechts ontdekken omdat de gevolgen overduidelijk waren. De raad die ik meekreeg moet me ook toelaten fouten te vermijden die een minder duidelijke impact hebben op mijn prestaties. Kortom, ik ben weer heel wat wijzer.
Nu komt het erop aan om de lessen in de praktijk te brengen, wat ik nog altijd met veel enthousiasme doe. De koude, regen, hagel en wind kunnen me niet beletten om mijn trainingen af te werken. Fantastisch leuk is het niet, maar van zodra ik goed opgewarmd ben, kunnen de weesomstandigheden me niet meer deren. Eigenlijk is de voldoening achteraf nog groter dan wanneer ik in betere omstandigheden kan lopen. Een doordeweeks bord tomatensoep smaakt des te beter en een hete douche achteraf voelt even weldadig aan als een verblijf in een wellness center.
Iedere middag ga ik wat lezen, onder het genot van een lekkere kop koffie. Vorige week, dinsdag om precies te zijn, had ik juist een boek uit en bleef er nog een beetje tijd over om wat rond te struinen in de Fnac. Gewoonlijk stop ik eerst bij de strips om daarna te checken of er toevallig geen nieuw boek over hardlopen is verschenen en ten slotte beland ik bij de romans, waarna het meestal richting kassa gaat. Deze keer vond ik mijn geluk bij de boeken over hardlopen. New York, New York van Bram Bakker werd mijn nieuwste aanwinst.
Bram Bakker is een wat controversiële psychiater, die bepaalde psychische aandoeningen behandelt met een hardlooptherapie in plaats van medicijnen. Toen ik voor het eerst iets las over deze manier van behandelen, dacht ik: Dat is straf! Naast homeopathie, acupunctuur en andere alternatieve geneeswijzen hebben we nu ook al hardlopen. Toch vind ik het zo gek nog niet. In onze Westerse maatschappij lijkt het een trend te zijn om zo veel mogelijk pillen te slikken om allerhande kwaaltjes te bestrijden. Niemand lijkt zich nog af te vragen of die pillen nu al dan niet helpen. Tegen een verkoudheid, lichte hoofdpijn of een ander akkefietje neem ik nooit medicijnen en toch verdwijnen de klachten meestal binnen een relatief korte tijd. Het voordeel van deze houding is dat ik symptomen niet onderdruk en perfect weet wanneer de oorzaak van het leed verdwenen is. Die zekerheid heb je niet als je je volpropt met pijnstillers, koortswerende middelen of andere chemicaliën. Een niet te verwaarlozen voordeel is dat ik ook niet te lijden heb van mogelijke neveneffecten. Als je sommige bijsluiters leest, moet je wel gek zijn om bepaalde producten te gebruiken. Om misverstanden te voorkomen, dit is geen betoog tegen medicijnen, maar tegen het onoverdachte gebruik ervan. Ik wijk echter af van wat ik eigenlijk ging schrijven, maar het geeft wel aan waarom Bram Bakker me interesseert.
Het boekje New York, New York gaat trouwens helemaal niet over het behandelen van psychische problemen, maar over de New York City Marathon. Naast psychiater is de auteur ook een behoorlijk goede hardloper, die al een dertigtal marathons op zijn palmares heeft. Zijn doel was om in the Big Apple een tijd van minder dan drie uur te realiseren, een idee dat blijkbaar rijpte sinds een eerste deelname in 2006, toen de schrijver zich nog kon verheugen op een deelname naast Lance Armstrong. Bram schrijft over zijn voorbereiding, de dagen voor de grootse hardloophappening en het verslag van zijn poging om zijn ambitieuze doel te halen. Slaagt hij erin om het doel te behalen en de tijd van de wielrenner, en meervoudig winnaar van de Tour de France, Lance Armstrong te evenaren? Dat ga ik niet verklappen.
Bram is geen volbloed auteur en sommige stukken zijn een tikkeltje stuntelig geschreven, maar dat doet niets af aan het leesgenot. Dit boekje lees je niet om de literaire kwaliteiten, maar omdat je nieuwsgierig bent naar het verhaal van een hardloper.
Uiteraard lees ik niet alleen over hardlopen, maar praktiseer ik het ook nog altijd. De afstanden worden weer wat langer en de snelheid gaat de hoogte in. Bij een eerste duurloopje na de marathon merkte ik een verhoogde hartslag, maar ondertussen evolueerde ik naar waarden die ik haalde in de laatste weken van de voorbereiding op mijn eerste 42,195 km. Het gaat dus weer de goede weg op.
Als ik voor 2 weken nog eens last had van mijn enkels, dan was daar vorige week niets meer van te merken. Reden genoeg om afstand en kwaliteit van de trainingen wat op te vijzelen.
Maandag en dinsdag had ik andere prioriteiten, waardoor van lopen niets in huis is gekomen. Woensdag deed ik goed uitgerust een duurloopje van bijna 7 km.
Donderdag was een verplichte rustdag omdat ik vrijdag verwacht werd voor een sportmedisch onderzoek. Vergeleken met de resultaten van vorig jaar, ging ik erop vooruit. Ik woog toen nog 6 kg meer, en haalde slechts 12 km/u bij de looptest, waarbij de helling slechts één maal werd bijgesteld. Deze keer liep ik tot 13 km/u en werd de hellingsgraad meerdere keren bijgesteld. Eigenlijk kon ik deze verbetering ook al eerder vaststellen. Naar de overige resultaten van het bloedonderzoek, de maximale zuurstofopname, de lactaattest, enz. is het nog een beetje wachten. Vorige keer bleek uit de testen dat de basisuithouding nog sterk verbeterd kon worden. (Heel) trage duurlopen moesten het leeuwendeel van de trainingsarbeid vormen, waar ik me redelijk goed aan gehouden heb. Ik ben benieuwd wat het verdict deze keer zal zijn.
Net zoals woensdag liep ik zaterdag een rondje van net geen 7 km zonder veel acht te slaan op hartslag. Het voelde weldadig aan.
Zondag liep ik opnieuw, maar dan wel op hartslag. Het doel was om die gemiddeld onder de 135 BPM te houden. Aanvankelijk lukte dat redelijk goed, maar de eerste lichte stijging in het parcours zorgde voor een aanzienlijke verhoging. Ik compenseerde door trager te lopen, maar dan nog kon ik niet beletten dat ik op hellingen waarden registreerde van 140 en meer, terwijl ik amper 730 / km haalde. Is het een gebrek aan training, een opkomende verkoudheid, een slabakkend dieet of de naweeën van de marathon? Ik weet het echt niet. Vermoedelijk zal het wel een combinatie zijn van verschillende factoren. Ter vergelijking wil ik er graag bij vermelden dat ik enkele weken voor de marathon nog ruim 630 haalde met dezelfde hartslagwaarden. Het belette me echter niet om met volle teugen te genieten. Voor de gelegenheid had ik Aoxomoxoa van The Grateful Dead en The 13th Floor Elevators op mijn MP3-speler gezet. De psychedelische rockmuziek, in combinatie met de verlaten velden die het parcours omzomen en een stralende zon, zorgden voor een ietwat onwerkelijk gevoel. Ondanks het mooie weer, kwam ik heel weinig volk tegen onderweg, wat me het gevoel gaf helemaal alleen te zijn. Heel even leek ik onderweg te ontwaken uit een trance. Het was alsof ik ruimte en tijd overbrugd had zonder dat ik er me bewust van was. Het voorziene uurtje werd 1u15, wat goed was voor 10,14 km.
Vanaf nu ga ik weer beginnen opbouwen naar het volgende doel, wat de halve van Egmond geworden is en daarna de marathon van Rotterdam, waar ik de lessen van Etten-Leur in de praktijk wil brengen.
Vorige week had ik vakantie. Naar jaarlijkse gewoonte ging ik samen met mijn vrouw, vader en zus naar de boekenbeurs. Het voorbije weekend waren we te vinden aan de Kust om er te lezen, te wandelen en gewoonweg te luieren. Er werd natuurlijk gelopen en een zondagmiddag rond de speltafel met vrienden en familie maakte het plaatje helemaal af.
Het was een geslaagde vakantie waar ik absoluut van genoten heb, al wilde het lopen niet altijd even goed lukken. 31 oktober had ik rustig en pijnvrij gelopen, maar 1 november deed de linkerenkel toch weer een beetje pijn toen ik aan het einde van een iets langer duurloopje was. 2 november werd dus een rustdag om het er 's anderendaags opnieuw op te wagen. De pijn bleef weg. Ook de 2 daaropvolgende dagen deed ik rustige duurloopjes, met op donderdag een kort stukje door de duinen en aan een iets sneller tempo. Die linkerenkel hield zich sterk, maar vrijdag had ik weer wat last. Zelfs tijdens een korte wandeling voelde ik dat het niet helemaal snor zat. Het hogere tempo en de extra belasting van het mulle zand was dus geen goed idee. Zaterdag werd dus opnieuw een rust- en luilekkerdag. Ik kwam enkel uit de fauteuil om een eenvoudige maaltijd in elkaar te boksen en te eten. Verder hield ik me vooral ledig met het lezen van 'Fantastische verhalen 1922-1926', geschreven door H.P. Lovecraft, lekker onderuitgezakt met de voetjes op een poef. De rust werkte verkwikkend en zondagochtend was ik weer in staat om volledig pijnvrij een duurloopje van 7 km af te werken. Aangezien de pijn te verklaren was en een relatief korte periode steeds volstond om 'volledig' te herstellen, ben ik best tevreden en maak ik me ook geen zorgen.
Om mijn gezondheid maakte ik me wel zorgen. Natalie stelde in een reactie op een vorig bericht dat een marathon niet zo gezond is. Gelijkaardige opmerkingen kreeg ik ook al van collega's, vrienden en familie. Deze morgen kreeg ik een artikel onder de neus geduwd dat nog maar eens dezelfde boodschap verkondigde. Reden genoeg om op zoek te gaan naar de ware toedracht.
Eerst en vooral valt het sterk op dat er nagenoeg geen poging wordt ondernomen om een dergelijke bewering te ondersteunen. Een zwak 'Het menselijke lichaam is daar niet voor gemaakt...' is de enige toelichting die een inspanningsfysioloog gaf volgens het krantenartikel. Ik stel me meteen de vraag waarom het menselijk lichaam er niet voor gemaakt zou zijn. In het boek 'Born to run' van Christopher McDougall worden dergelijke beweringen afgedaan als fabeltjes. De schrijver verwijst naar verschillende wetenschappelijke studies en de tot de verbeelding sprekende Tarahumara om zijn bewering kracht bij te zetten. Of die inspanningsfysioloog er nu volledig naast zit of de schrijver van het boek, die zich verdiepte in het onderwerp, kan ik niet beoordelen. Ik ben geen wetenschapper, maar ik ga ervan uit dat de waarheid ergens in het midden zal liggen.
Dat bij een combinatie van een hartafwijking en een (halve) marathon voorzichtigheid genoodzaakt is, begrijp ik volledig. Een (sport)medische keuring lijkt me dan ook geen overbodige luxe. Volgens Tim Noakes, auteur van 'Lore of running', geeft een keuring echter geen volledig uitsluitsel, sommige afwijkingen kunnen pas worden vastgesteld na een incident of een diepgaander onderzoek, al zou het om een beperkt aantal afwijkingen gaan. Wat dat betreft, moet je als marathonloper dan maar het risico nemen. Anderzijds wil ik erop wijzen dat de hartafwijking de oorzaak van het probleem is. Ik kan me best inbeelden dat bepaalde personen zelfs een risico nemen door 'slechts' 5 km te lopen. Daarmee ontken ik niet dat langere afstanden de risico's groter maken, al kan ik uit de verschillende teksten die ik heb gelezen niet opmaken hoeveel groter het risico dan is.
Het artikel dat me deze morgen is aangeboden eindigde wel met een eerlijk: "Het blijft beter dan in je sofa te zitten niksen, maar laat je op voorhand toch voldoende screenen." In dat ene zinnetje is er veel gezegd. Persoonlijk wil ik ook getuigen dat niet alles om lichamelijke gezondheid gaat. Sinds ik begon te lopen en zeker na het beëindigen van de marathon voel ik me mentaal veel beter. Mijn gewicht is geen reden meer voor schaamtegevoelens. Het lijkt of ik helderder kan denken. Ik sta wat zekerder in mijn schoenen en hardlopen is gewoon leuk. Als ik voor mezelf de balans opmaak wegen de argumenten om toch nog een marathon te lopen zwaarder dan de hierboven vernoemde tegenargumenten. De voor morgen geplande sportmedische keuring zal die balans misschien ook bevestigen, maar daarover zal ik het binnenkort wel hebben.
Dat een marathon veel van het lichaam vergt, heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Maandag had ik nog een dag vrijaf en bracht ik grootste deel van de dag door in een comfortabele zetel. De kleinste verplaatsing veroorzaakte lichte pijnscheuten in de dijen en de enkels. Vooral met de rechterenkel leek het niet echt pluis te zijn, maar het viel best wel mee. Dinsdag moest ik dan gaan werken. 's Ochtends ging ik te voet naar het station, in het begin wat moeizaam, maar na enkele minuutjes al heel wat vlotter. 's Avonds had ik echter meer last en mijn echtgenote offerde zich nog maar eens op om me te komen halen. Woensdag gaf ik opnieuw de voorkeur aan de wagen om naar het station te gaan en 's avonds maakte ik opnieuw gretig gebruik van taxi Liesje. Zelfs wandelen ging moeizaam. Bij iedere stap ging een pijnscheut door mijn enkel. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken en dacht eraan om mijn dokter een bezoek te brengen. Eigenaardig verminderde de pijn als ik op blote voeten rondliep. Ok, toch maar niet naar dokter. Gelukkig is het ondertussen aan het verbeteren en deze morgen waagde ik me zelfs aan een eerste rondje. Heel voorzichtig liep ik 3,59 km in een slakkengangetje. Mijn enkels zijn wel nog een tikkeltje gevoelig, maar het ging. Voor zover mijn benen het toelaten ga ik morgen en volgende week de draad weer oppikken en de afstanden met kleine beetjes opbouwen.
Ondertussen heb ik ook beslist over de volgende etappe in mijn loopcarrière. 10 januari trek ik weer eens naar het vlakke land van onze noorderburen om er deel te nemen aan de befaamde (of misschien eerder beruchte) Halve van Egmond, een halve marathon die gedeeltelijk over het strand en door de duinen loopt. Op een dergelijk geaccidenteerd terrein zal het waarschijnlijk niet lukken om mijn tijd op die afstand wat scherper te stellen, maar dat is niet echt de bedoeling.
De komende weken ga ik trouwens het internet wat afschuimen om een wedstrijdkalender voor 2010 samen te stellen. De voornaamste criteria zijn een mooi parcours door de natuur, een degelijke organisatie en afstanden vanaf 10 km tot een marathon. Als iemand een tip heeft, is die altijd welkom.
Het is maandagochtend, strompelend kom ik de trap af. Bij iedere trede wordt ik op een pijnlijke manier geconfronteerd met het bestaan van dijen en enkels. Ik lijk wel een kreupele. In een tijdspanne van enkele uren werd ik jaren ouder. Merkwaardig genoeg heeft deze toestand geen invloed op mijn gemoed. Integendeel, mijn hoofd voelt fris aan; geestelijk sta ik scherp. Aan de ontbijttafel vind ik de tastbare herinnering aan de oorzaak van deze toestand, de medaille en het startnummer van mijn marathondebuut.
Misschien lijkt het belachelijk om voor een plaatje koper, het laatste beetje kracht uit je lichaam te persen, maar ik weet hoe "rijk" je van de ervaring wordt. Voor mij werd de marathon synoniem voor het leven, een opeenvolging van ups en downs.
Het begon zondagochtend. Ik had uitstekend geslapen. Het ontbijt bestond uit enkele boterhammen met choco en confituur, gevolgd door een banaan en een grote kop thee. Vervolgens maakten we ons klaar om eerst mijn ouders op te halen en daarna naar mijn schoonouders te rijden, waar we hadden afgesproken. Samen vertrokken we naar het Nederlandse stadje Etten-Leur. Daar aangekomen gingen we eerst het startnummer ophalen. Een bezoekje aan de sanitaire voorzieningen ontlastte me daarna van een allerlaatste zorg Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
Een kwartier voor het startschot begaf ik me naar het startvak om tegen 11u30 op gang geschoten te worden. Aangemoedigd door de vele kijklustigen begonnen we aan ons avontuur. 42,195 km lag nog voor ons. Ik had een prachtig plan uitgekiend waaraan ik me welgeteld 2 km heb gehouden. Zoals het boekje voorschrijft was ik niet te snel gestart, maar later zou ik wel de nodige fouten begaan. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik zou eens laten zien hoe een marathon moet worden gelopen. Na een vijftal kilometer sloot ik me aan bij een groepje. Vol overgave en overmoed, die kenmerkend is voor een puber in zijn gloriejaren, nam ik de leiding op me. Op kop, klievend door een stevige wind, haalde ik een tempo van 5'05" / km, wat ik ongeveer 25 km volhield. Na 8 km begon ik aan mijn eerste gelletje, wat ik doorspoelde met het water dat ik bij me had. Toen ik aan mijn 2de gelletje toe was rond kilometer 15 had ik het volgende groepje al ingehaald. Een langharige man met soepele tred werd mijn compagnon voor de volgende 10 km. Samen verlieten we het groepje en liepen afwisselend op kop.
Halfweg wachtte me een aangename verrassing. Door de luidsprekers hoorde ik mijn naam vernoemen. De omroeper had het verder over goed getrainde atleten of iets dergelijks, al kan dat ook op iemand anders bedoeld zijn. Zo goed had ik het ook niet begrepen. In ieder geval sierde een grijns van oor tot oor mijn gelaat. Zodra we Etten-Leur voor de tweede keer verlieten, begon ik aan mijn 3de gelletje en rond km 25 stond mijn familie me op te wachten. Mijn schoonvader John kwam ik als eerste tegen; hij had blijkbaar de taak op zich genomen om mijn doorkomst te melden aan de rest, nam snel een foto en sprak me enkele bemoedigende woorden toe. Mijn Liesje stond klaar met een 2de bidon water. Ze riep me toe om het rustig aan te doen, net zoals mijn moeder, maar ik was nog fris en geen haar op mijn hoofd dacht aan vertragen.
2u10 was ik ongeveer onderweg. Nog een klein anderhalf uurtje, dacht ik, maar dan begon het verval in te treden. Kilometer 26 deed ik nog aan 5'17", km 27 en 28 aan een tempo van 5'21" en voor km 29 registreerde ik nog 5'24". Ik begon de tol van mijn overmoed te betalen. Wanhopig trachtte ik aan te klampen bij enkele lotgenoten, maar stuk voor stuk moest ik ze laten gaan. Hoe kon dit gebeuren? Waarom wilden de benen niet meer mee? Ik was nog fris genoeg, maar om één of andere reden weigerden mijn benen me te gehoorzamen. Slechts één km later toonde de marathon zijn ware gelaat. Het oncomfortabele gevoel dat was begonnen in de onderste ledematen, spreidde zich uit over heel mijn lichaam en ik had nog 12 km voor de boeg. De snelheid bleef maar dalen. Ik vloekte, probeerde me moed in te spreken en schold mezelf uit voor zwakkeling (en meer van dat fraais, maar niet voor publicatie vatbaar ). De linkerdij verkrampte. Hinkelend probeerde ik opnieuw veerkracht in mijn pas te krijgen, maar daarna verkrampte ook mijn rechterbeen. Verdomme, daardoor kon en mocht het niet eindigen. Ik bleef doorlopen en verbeet de pijn. Langzaam ebden de krampen weg en kon ik min of meer gewoon doorlopen. Bij de laatste bevoorrading waagde ik het om enkele meter al stappend af te leggen, tot wanneer ik het mij aangereikte drankje op had. Had ik dat maar niet gedaan; toen ik weer begon te lopen verkrampten mijn benen voor de 2de keer. Gelukkig was het minder erg en hervond ik al snel mijn tempo.
Het bleef hard werken. Mijn wereld verkleinde zich tot de vierkante meter die net voor me lag. Ik zag het asfalt letterlijk onder me door rollen. Kilometer na kilometer telde ik af. Ik putte kracht uit de aanmoedigingen van de vrijwilligers bij de verzorgingsposten, de kijklustigen en enkele lotgenoten die het even zwaar leken te hebben. We spraken elkaar moed in, maar ook dat kostte moeite en de gesprekken verstomden.
Een regenbui voelde aanvankelijk verfrissend aan, maar toen het water begon door te sijpelen in mijn schoenen, voelde het heel wat minder weldadig aan. Gelukkig was de bui van korte duur. Nog een kleine 2 km had ik voor de boeg. Het tempo was gedaald tot 7'00" / km. Ik was op, maar bleef doorlopen, me voortdurend aanmanend om niet op te geven. Ik zou niet gaan wandelen, ook al was de verleiding groot; daarvoor had ik niet getraind. In een sukkeldrafje vorderde ik tergend langzaam. Verdorie, wat deed dat pijn.
Na een laatste bocht dook de finish op, zag ik mijn familie en met het allerlaatste beetje kracht dat me nog restte, sprintte ik naar het einddoel. Tot mijn verbazing merkte ik later dat ik toen nog een snelheid haalde van ruim 14 km/u, maar daarna was het dan ook afgelopen. Doodmoe nam ik de medaille in ontvangst, pikte nog een bekertje sportdrank mee en gaf me over aan de goede zorgen van mijn steun en toeverlaat Liesje.
Bij thuiskomst at ik wat, nam een verkwikkend bad en vertrok naar een plaatselijk restaurantje waar we de glazen lieten klinken op mijn succes.
Met mijn 3u55'11" behaalde ik het minst gunstige streefdoel, maar van ontgoocheling is geen sprake. Ik ging tot het uiterste van mijn kunnen en beter zat er niet in. De bagage aan kennis die ik eraan overhield neem ik mee naar mijn volgende uitdaging. Misschien wordt het de marathon van Rotterdam, maar het kan ook een ander evenement worden. Het was in elk geval niet de laatste marathon. Het deed pijn, maar het smaakte nog nooit zo zoet.
Tot slot nog enkele foto's van mijn familie.
Van links naar rechts: moeder, schoonvader en vader. Vermoedelijk op zoek naar mijn persoonlijke bevoorradingspost.
Moeder en schoonmoeder die de wind trotseren.
Mijn schat Liesje. Haar ben ik verduiveld veel dank verschuldigd. Ze moest verdragen dat ik urenlang trainde, vergezelt me bij al mijn wedstrijden en vangt me telkens weer op aan de finish. Zonder haar zorg en ondersteuning zou ik nooit bereikt hebben waar ik nu sta.
Op naar de volgende. (om te antwoorden op de vraag van Danny)
Hallo,
Etten-Leur, het langverwachte marathondebuut is achter de rug. 3u55'11" deed ik erover. Ook al beantwoordt de tijd niet aan mijn streefdoel, ontgoocheld ben ik niet. Ik knalde tegen de denkbeeldige muur aan, maar verbeet krampen en last van een kleine maar pijnlijke blaar. Mind over body. Volledig uitgeput kwam ik door de finish, waar mijn ouders, schoonouders en mijn schat van een echtgenote me stonden op te wachten. Hen kan ik trouwens niet voldoende danken voor de broodnodige ondersteuning.
Gisteren deed ik mijn voorlaatste training. Eigenlijk was het de laatste, want zaterdag ga ik me enkel een beetje loslopen gedurende een halfuurtje, wat vergeleken met de arbeid die ik voordien leverde nauwelijks als zondagswandeling kan worden omschreven. Laat me echter niet te veel vooruit lopen en beginnen met het rondje van gisteren.
Of het nu de zenuwen waren die zich begonnen te manifesteren of de wat hogere temperaturen, weet ik niet, maar mijn hartslag lag iets hoger dan gewoonlijk. Zoals ik al geschreven had wisselde ik stukken in de laagste hartslagzone af met een tweetal versnellingen tot marathontempo. Los van de wat hogere hartslag, ging het wel behoorlijk goed. Ik liep ontspannen en soepel. Enkele voorbijgangers keken nogal raar op toen ik met een grijns van oor tot oor voorbijliep. Dat ik me momenteel goed in mijn vel voel, kan ik moeilijk wegsteken. Een collega vertelde me trouwens ook al dat ik de laatste maanden lijk te stralen. Mijn hoofd lijkt een beetje hoger op mijn romp te staan, de rug houd ik kaarsrecht en de moeilijkste problemen pak ik met de glimlach aan. Als me beleefdheidshalve gevraagd wordt: "Hoe gaat het?" is het antwoord steevast: "Fantastisch!" Sommigen vinden het misschien naïef, denken misschien dat ik blind blijf voor zorgen of problemen, maar niets is minder waar. Zorgen heb ik net zoals iedereen, maar ik kan ze beter relativeren. Concretiseren zorgen zich in problemen, dan los ik ze op. Vind ik geen oplossing (of 'is' er geen oplossing) dan aanvaard ik het probleem wat dan ook geen probleem meer is. Zo simpel is het allemaal.
Met de marathon voor de deur zou ik me ook zorgen kunnen maken, maar toch heb ik er alle vertrouwen in. Ik ben goed voorbereid. Hoe ik de 42195 meter ga uitlopen is nog een vraag. Van een aantal collegalopers kreeg ik al de raad om me niet teveel te concentreren op een eindtijd en te genieten van de gelegenheid. Het is dezelfde raad die ook wordt gegeven door de auteurs van boeken en tijdschriften. Ik vermoed dat het dan ook de moeite loont om hem op te volgen, maar toch ben ik geneigd om een bepaalde eindtijd te ambiëren. Omdat ik een debutant ben is het natuurlijk niet zo eenvoudig om een eindtijd in te schatten. Ik loste het probleem op door verschillende eindtijden voor ogen te houden. Aanvankelijk wil ik starten aan een tempo van 5'15" /km (5 sec. sneller dan ik enkele weken in gedachten had) wat ik gemakkelijk kan volhouden tot de helft. Als ik me dan fit genoeg voel, wil ik versnellen. Als ik voel dat het niet vlot gaat, dan vertraag ik wel. Met andere woorden, ik heb drie doelen. Met uitlopen ben ik tevreden, 3u45 is de werkelijke streeftijd en als ik 3u38 haal, ga ik door het lint.
Wat het uiteindelijk gaat worden zal zondagnamiddag te lezen zijn.
Vandaag ging het er rustig aan toe. Samen met mijn echtgenote trok ik erop uit voor een loopje van net geen 6 km. Mijn hartslag bleef heel laag gedurende de eerste km en overschreed de 120 BPM niet. Eigenlijk ging het me te traag waardoor ik een beetje versnelde. Er golden geen limieten deze keer, maar een snelheidstraining moest het nu ook weer niet worden. Daar hield ik me dan ook aan.
Vóór het weekend was ik wel een beetje ongerust omdat een aanslepende stijfheid mijn rechterdij teisterde. Het was woensdag, na een tempoloop opgedoken. Toen ik de plaats een beetje masseerde deed het zelfs een klein beetje pijn. Gelukkig voelde ik dat lastig gevoel weer spoedig wegebben. Zaterdag was het nog goed voelbaar, zondag ging het al wat beter en vandaag mag ik melden dat het ongemak helemaal verdwenen is. Enkele maanden geleden zou ik me om dergelijke akkefietjes nog ernstig zorgen hebben gemaakt. De (beperkte) ervaring leerde me echter dat ijs en het terugschroeven van de trainingsintensiteit wonderen kan doen.
Tot slot kan ik ook nog vermelden dat de bevestiging voor mijn inschrijving vandaag in de bus zat. Het is een kleinigheidje, maar had ik die niet ontvangen, dan had ik toch nog eens contact opgenomen met de organisatie. Wat dat betreft, ga ik liever door voor een muggenzifter dan in Nederland aan te komen om te moeten vernemen dat mijn inschrijving verloren is gegaan.
De volgende training is voorzien op donderdag. Het marathontempo moet dan worden afgewisseld met het tempo voor een trage duurloop, gedurende 40 minuten. Zo hebben we weer iets om naar uit te kijken.
Het voornemen om ooit een marathon te lopen is al behoorlijk oud. Drie, vier of misschien wel vijf jaar geleden ging ik op dieet. Op enkele maanden tijd was ik erin geslaagd om een slordige 20 kg te vermageren met de hulp van een diëtiste - in die periode kwam ik heel wat te weten over een gezonde voeding - en door meer te gaan bewegen. Lopen was de sport die me het meest kon bekoren. Na een paar maand training, ik kon amper vijf km lopen, begon ik al te dromen van een marathon. Jammer genoeg hielden mijn goede voornemens geen stand en herviel ik in mijn oude Bourgondische gewoonten. Resultaat na ruim 1 jaar: 100 kg.
Zoals ik al eerder schreef, gooide ik in 2008 dan weer het roer om. Ik ging op dieet, begon met start 2 run en liep in juli 2008 mijn eerste wedstrijd over 5 km. Het was een prachtig moment. Een eerste stap richting marathon was gezet. Later liep ik een 10 K, om met 10 mijl en een knieblessure het jaar af te sluiten.
Na een paar bezoekjes aan de huisdokter, een kinesist en een orthopedist, kon ik begin dit jaar de draad weer opnemen. De eerste weken bereikte ik nog amper een weektotaal van 10 km, maar de pijn bleef uit. Langzaam maar zeker, bouwde ik verder aan de weg naar de 20 km door Brussel. Tijdens die wedstrijd stapelde ik de fouten op, waar ik enkele waardevolle lessen aan overhield. Enkele weken later schreef ik me in voor de marathon van Etten-Leur, vastbesloten om het tot een goed einde te brengen. Tot eind juli liep ik nog enkele wedstrijden over 5 en 10 km. Plezier beleven was het voornaamste doel, maar mijn ambitie om onder de 45 minuten te eindigen op een 10 K maakte ik wel waar in Tessenderlo.
Eind juli ging ik aan de slag met een schema dat gebruikt werd door het Dreamteam van Runner's World. Ik probeerde het zo goed mogelijk op te volgen, maar als het eens wat minder ging, paste ik de intensiteit van een geplande training aan of laste ik een extra avondje rust in. Ondertussen zijn we 13 weken verder, waarin 748,6 km werden gelopen over 57 trainingsdagen en een halve marathon. Volgende week sta ik aan de startlijn van een eerste hele marathon. In die laatste week wordt er nauwelijks 2 uur gelopen, waarvan ik telkens verslag zal uitbrengen op deze blog. Een dagje verlof moet zorgen voor wat extra rust. De zenuwen blijf ik voorlopig nog even de baas, maar ik moet wel toegeven dat ik erg uitkijk naar het moment dat het startschot zal worden gegeven.
Het voorbije weekend heb ik het behoorlijk druk gehad. Zaterdag ontvingen we enkele vrienden om te komen genieten van mijn culinaire kwaliteiten. Tussen het shoppen en kokkerellen door had ik wel nog tijd om een dik uur te gaan lopen, maar van lang nagenieten was niet echt sprake.
Zondag was ik van de partij om te helpen bij de inschrijvingen voor een veldloop, ten voordele van een groene zone waarvan ze een industriezone zouden willen maken. Daarna kon ik dan mijn geplande training afwerken. Net geen 20 km liep ik in een steeds wisselend tempo. Eerst liep ik in de laagste hartslagzone, daarna een tijdje aan een iets pittiger tempo, dan weer in de laagste zone om ten slotte te eindigen met een halfuurtje in een vermeend marathontempo. Een tiental minuutjes uitlopen rondde de training mooi af.
Ondanks de regen en de invallende duisternis ging het behoorlijk goed. Mijn hartslag was onder controle, de tempo's constant en het gevoel was opperbest. Ik startte langs mijn gebruikelijk parcours, maar halfweg week ik ervan af. Daarna vertrouwde ik op mijn oriëntatiegevoel en kennis van de streek om nieuwe paden te verkennen. Ik liep langs velden met prachtig in bloei staande oranjekleurige bloemen (de exacte naam van de soort ken ik jammer genoeg niet). Een krassende kraai in de top van een eenzame kale boom, onder een dreigend wolkendek, bij de avondschemering, deed me denken aan klassieke griezelverhalen à la 'The Raven' van Edgar Allan Poe. De regen zorgde voor een aangename humusachtige geur en ook voor een voortdurende afkoeling van mijn opgewarmde ledematen. Kortom het was een feest voor bijna alle zintuigen. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me om al het moois op de gevoelige plaat vast te leggen.
Vandaag ben ik weer gaan lopen. Na de opwarming deed ik enkele intervallen om daarna opnieuw een duurloop af te werken in verschillende tempos. Net zoals zondag had ik het erg naar mijn zin. Ik voelde me echt in bloedvorm. Lekker fris, geen regen deze keer en een heerlijk zonnetje droegen alleen maar bij tot het euforisch gevoel. Halfweg werd mijn aandacht getrokken door een grote groep ganzen die luidruchtig in V-formatie overvlogen. Een gedomesticeerd neefje leek zich te beklagen dat het niet meekon; voor mij was het een traktatie om getuige te mogen zijn van dit natuurschoon.
Net geen 30 km liep ik op exact drie weken van de grote M-dag. Deze laatste training van niet geringe omvang diende om nog enkele zaken te testen.
Eerst en vooral dacht ik 3u30 nodig te hebben om in mijn gewoon trainingstempo de ronde af te maken, maar uiteindelijk deed ik er ruim 3u15 over. Het doel was gewoon om te testen hoe het voelt om even lang te lopen als ik over de marathon denk te doen (uiteraard vertrok ik weer vanuit de meest optimistische hypothese ). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
Een tweede testje startte op km 25. Ik schakelde over naar een iets hogere versnelling gedurende de twee volgende kilometer. Hierdoor wou ik te weten komen of ik die hogere versnelling zou aankunnen en volhouden toen ik al moe begon te worden. Vreemd genoeg had ik, na wat moeite om me aan te passen, minder last dan ik vooraf had gedacht. Door te versnellen leek mijn pas zich te versoepelen. Het is trouwens niet de eerste keer dat ik dit gevoel ervaar, maar deze keer was het bijna onmiskenbaar.
Ik experimenteerde de voorbije weken en maanden met voeding. Zowel tijdens trainingen, wedstrijden en daarbuiten probeerde ik nieuwe dingen uit. Verschillende soorten sportdrank, gels, een soort snoepjes, enz. passeerden de revue. Vandaag probeerde ik enkele gels uit van Overstim's, welke ik waarschijnlijk ook zal meenemen naar Etten-Leur. Voor een marathon hebben ze trouwens een setje van drie soorten. 'Gel Antioxydant' met een frisse citroensmaak, 'Coup de fouet' heeft ook een citroensmaak maar is minder lekker en 'Red Tonic - Sprint Air' met eucalyptus en munt voor de laatste kilometers. Het voordeel is dat de verpakking, een soort tubetjes, beperkt is qua afmeting en daardoor handig om mee te nemen. De smaak valt ook goed mee en de verpakking schrijft slechts 5 à 10 cl water voor om door te spoelen (in vergelijking met PowerBar waarvoor 40 cl nodig is voor één verpakking). Vertering gaf was ook geen probleem, al zijn de omstandigheden van een wedstrijd niet dezelfde.
Uiteraard vergat ik niet om te genieten van mijn duurloop, wat nog altijd de hoogste prioriteit heeft. Voor de gelegenheid had ik een route uitgestippeld die ongeveer 10 km over de Scheldedijken liep. Het uitzicht was fantastisch.
De komende weken ga ik de omvang van de trainingen afbouwen, mijn dieet wat strikter toepassen en me mentaal voorbereiden op wat gaat komen.
De herfst heeft zijn intrede gedaan. Stilaan beginnen de bladeren aan de bomen te verkleuren, de dagen worden weer korter en de temperaturen gaan ook in dalende lijn. Jammer genoeg is het ook het seizoen bij uitstek om een verkoudheid te krijgen, wat ik de voorbije dagen aan den lijve mocht ondervinden. Gelukkig had ik slechts 2 dagen echt last.
Een kriebel in de keel, een verstopte neus, lichte hoofdpijn en geen zin om een poot te verzetten deden me gisteren afzien van het lopen. Het was dan ook een facultatief duurloopje dat ik zelf aan het schema toevoegde. De dag ervoor deed ik wel mijn geplande rondje. Het viel me trouwens weer op dat ik weliswaar niet echt goed op gang raakte, maar dat ik na een tijdje steeds comfortabeler ging lopen. De ernst van de symptomen nam af en als ik thuiskwam was ik weer helemaal opgekikkerd.
Vandaag deed ik ook een duurloopje van ruim 11 km. Ook al was ik nog niet helemaal genezen van die verkoudheid, het deed me deugd. Op gang geraken was deze keer geen probleem en mijn hartslag bleef relatief laag. De lagere temperatuur zal er wel voor iets tussen zitten, maar ik verbrak opnieuw een persoonlijk record. In de laagste hartslagzone kan ik een snelheid handhaven van ongeveer 6'15" /km, wat meer dan een 1'30" /km winst is ten opzichte van vorig jaar in dezelfde periode bij gelijkaardige weersomstandigheden. Door de cijfers van vorig jaar erbij te nemen besef ik pas echt hoeveel vooruitgang ik maakte. Zo zie je maar dat statistieken ook een bron van motivatie kunnen zijn.
Vrijdag werd in mijn eigen dorp een stratenloop georganiseerd. Zelf deed ik niet mee omdat ik mijn krachten wou sparen voor een halve marathon, maar zuslief en haar echtgenoot waagden zich wel aan de 10 km. Om 8 uur werd het startschot gegeven voor vier ronden over een relatief zwaar parcours. We (mijn ouders, de ouders van mijn schoonbroer, tante Chris en nonkel John, mijn eigen trouwe supporter en lieve echtgenote Liesje en natuurlijk Roan het zoontje van mijn zus) hadden ons strategisch opgesteld zodat we ze iedere ronde twee keer zagen doorkomen. Mijn zus had in het begin een tikkeltje te hard gelopen en betaalde daar ook de prijs voor, maar ze eindigde wel mooi binnen het uur in 59'25". Haar doel heeft ze dus gehaald. Jorich, haar man, leek vleugels te hebben. Hij liep soepel en in een redelijk constant tempo naar zijn eindtijd van 53'06". Daarmee verbeterde hij zijn debuut op dezelfde afstand met ongeveer 8 minuten. De natura prijzen die ze nadien in ontvangst mochten nemen hebben ze dubbel en dik verdiend.
Zelf beleefde ik vandaag mijn eigen debuut op een halve marathon in Ternat. Ik voelde me niet helemaal in vorm, een verkoudheid probeert me hardnekkig te vloeren. Citroenthee, vers geperst citrusfruitsap, stevige soepen en mijn niet aflatende wil om die bacteriën de baas te blijven gaven me echter voldoende kracht om toch maar aan de start te verschijnen. Om 3u00 werd het startshot gegeven en weg waren we. Ook wij kregen vier ronden voorgeschoteld op een prachtig parcours. Ik vreesde een beetje voor de hellingen in het Pajottenland, maar het viel eigenlijk best mee. Een enkele brug, die we dus ook 4 keer over gingen, was wel lastig, maar het kruidde deze halve marathon naar mijn smaak.
Tot kilometer 13 liep ik nagenoeg een stabiel tempo van gemiddeld 4'45"/km, maar ik voelde dat mijn krachten begonnen af te nemen. Aan dit, voor mij snoeiharde, tempo zou ik het niet uitzingen. Op dat moment deed ik iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik vertraagde bewust. Bij de bevoorrading nam ik rustig de tijd om wat water te drinken, ik liet het tempo zakken tot gemiddeld 5'00" /km en stilaan voelde ik mijn krachten een beetje terug keren. Een kerel die ik eerder had voorbij gelopen, probeerde me nog eventjes in te halen en me af te schudden, maar het werkte als een rode lap op een doldrieste stier. Genadeloos klampte ik aan en bij het ingaan van de vierde ronde, haalde ik hem voor een tweede keer in en hield hem voor de rest van de wedstrijd achter me. Mijn gloriemoment kwam echter op kilometer 20 op 1u36'16". Mijn missie was dan al geslaagd; 9'12" sneller dan de 20 km door Brussel. Van toen af liep ik op wolken. Mijn officiële eindtijd was 1u43'17" op een 49ste plaats, maar voor mij deed het er niet meer echt toe.
Ook na de wedstrijd ging het feest door. Mijn maag die bij een vorige gelegenheid meer dan rare bokkensprongen had gemaakt was nu in orde. Ik kon eten en drinken, had niet meer de neiging om flauw te vallen en was nog in staat om wat uit te lopen en te stretchen.
Een zalig bad en een kom versgemaakte erwtensoep waren mijn beloning voor deze meer dan geslaagde dag.
Ik hoop binnen een dikke maand een marathon te lopen. Om daartoe te komen volg ik een schema dat ik terugvond op de website van Runners World (RW) en dat blijkbaar ook werd gevolgd door de leden van het zogenaamde Dreamteam. Dat schema paste ik een beetje aan, door er enkele korte duurloopjes aan toe te voegen. Als het eventjes wat minder gaat, vermijd ik versnellingen, interval-training of al te ambitieuze tempos (al hoefde ik dat nog niet echt veel te doen). Mijn hartslagzones liet ik vorig jaar vaststellen tijdens een sportmedisch onderzoek, die ik gebruik in plaats van de door RW voorgestelde formules, al heb ik wel eens moeite om me eraan te houden.
In een reactie stelde Patrick Funrunner Aerts de vraag wat mijn marathontempo dan wel is. Tijdens enkele trainingen zou ik namelijk in dat tempo moeten trainen. Als je echter nog geen marathon hebt gelopen, is het niet eenvoudig om dat tempo vast te stellen. Persoonlijk maak ik een onderscheid tussen trainingen en het tempo dat ik zal aannemen op M-dag. Voor de trainingen ga ik uit van een optimistisch scenario. Ik nam mijn beste 10-km tijd en met behulp van de calculator op de website van RW, bepaalde ik mijn marathontijd, waarbij ik op ongeveer 3u20 uitkom. Dit komt neer op een tempo van ongeveer 444/km. Rekening houdend met mijn tempo van de 20 km door Brussel, waar ik amper 520/km haalde, ronde ik het af tot 500/km, wat ik dus hanteer tijdens mijn trainingen.
Ik vrees echter dat ik dat tempo tijdens mijn eerste marathon niet zal kunnen aanhouden en eigenlijk wil ik me ook niet echt vastpinnen op een eindtijd, al denk ik dat 4u00 zeker een haalbare kaart moet zijn. Het plan voor de grote dag is te starten aan een tempo van 520/km en het geleidelijk aan te passen in functie van mijn gevoel. Waar dat gaat eindigen is ook voor mij nog een groot mysterie.
Ondertussen train ik vrolijk verder en de stijfheid in de kuit is nu volledig verdwenen. Zoals ik me had voorgenomen liet ik de training op woensdag vallen, maar de versnellingen heb ik uiteindelijk wel gedaan. Donderdag ging het relatief goed, zaterdag was het dan weer wat minder. Mijn lange duurloop van 3 uur op zondag verliep dan wel weer naar wens, al was ik wel behoorlijk moe toen ik thuiskwam.
Deze week hou ik het relatief rustig, maar zaterdag zal ik als test deelnemen aan een halve marathon. Ik hoop dat ik bij die gelegenheid niet te kampen zal hebben met de ongemakken die me na de 20 km door Brussel teisterden. Het is de eerste wedstrijd in weken en ik popel al om er in te vliegen.
Vorige week deed ik mijn trainingen iets rustiger dan voorzien. Na mijn loopavontuur in het mooie Kasterlee, had ik last van een lichte stijfheid in mijn rechterkuit. Aanvankelijk zag ik er geen graten in. Het was helemaal niet pijnlijk, maar toen ik woensdag nog steeds rondliep met dat niet-aflatende gevoel besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. De training op woensdag werd resoluut geschrapt. In plaats van me af te jakkeren in mijn geliefde dorp, installeerde ik me languit in de salon en maakte er een luie televisieavond van. Tijdens de reclame legde ik coldpacks op de getroffen plek en deed enkele rekoefeningen om de spieren opnieuw soepel te krijgen. De combinatie van rust, ijs en rekken heeft trouwens geholpen. Zaterdag was het gevoel bijna geheel verdwenen en liep ik vlotjes mijn geplande training, maar ik liet de versnellingen wel vallen.
Zondag begon ik enigszins bevreesd aan een lange duurloop. Ondanks het feit dat ik dit type trainingen graag doe, vind ik ze trouwens altijd lichtjes beangstigend, maar deze keer was ik er toch niet gerust in. De stijfheid in mijn kuit was dan wel verdwenen; tijdens een duurloop zou het euvel terug kunnen komen en in het ergste geval nog erger dan voordien het geval was. Mijn vrees bleek echter ongegrond. Tijdens een tochtje van 2 u liep ik net geen 20 km. Ik liep gedurende 40 min in de laagste hartslagzone en vervolgens 20 min aan het marathontempo (althans het vermeende tempo), en dat 2 keer na elkaar. Ook deze training veroorzaakte geen problemen, al had ik er beter aan gedaan om mijn loopjasje thuis te laten, want het was warmer dan ik had geschat.
Deze week ga ik eveneens een extra rustdag inlassen. Misschien ga ik wel eens gaan zwemmen, maar dat zal dan afhangen van mijn stemming.
De voorbije twee weken ging het zo een beetje zijn gangetje. Plichtsgetrouw maalde ik de trainingen af. Dat het kwik niet meer zo hoge temperaturen aangaf, was ook te merken aan de resultaten, maar spectaculaire verbeteringen kon ik niet melden.
Vandaag, zakte ik af naar het mooie Kasterlee, voor een tweede duurloop van 3 uur, waar ik had afgesproken met Patrick 'de Funrunner' (zie ook mijn favorieten). Op zijn blog had Patrick al met veel lof geschreven over de prachtige streek en ik kan niet anders dan dat beamen. De streek nodigt gewoon uit om belopen te worden en dat was ook te merken, want we waren niet alleen op de baan.
Toen we aankwamen op de camping stond Patrick ons al op te wachten. Eventjes gingen we naar de caravan, waar we eerst nog enthousiast verwelkomd werden door zijn vrouw en de 2 schatten van hondjes. Myriam, zijn vrouw, bleef met mijn echtgenote achter en wij trokken erop uit.
Patrick had een gevarieerd parcours uitgestippeld van ongeveer 27 km. Al keuvelend over onze geliefde sport, liepen we langs bossen, landelijke wegen, grasland en een prachtig park. Voor mij was het de eerste keer dat ik door zo een prachtig stuk natuur kon lopen. Slechts een enkele keer moesten we uitwijken voor een auto. Voor de rest werden we gekruist door collega-lopers, fietser, ruiters en wandelaars. Kasterlee is waarlijk een paradijs voor de actieve buitenmens.
Na 2u50' was het dan afgelopen. Ik had graag nog wat doorgelopen, maar mijn spieren vertelden me achteraf dat ze voldoende pret gekregen hebben. Na een verkwikkende douche keerden we terug huiswaarts, met een mooie herinnering rijker.
Nu was ik er helemaal klaar voor. Ik dronk nog rustig een flesje water uit terwijl mijn begeleiders zich te goed deden aan een dampende kop koffie met een stuk appeltaart of chocoladegebak. Iedereen was in opperbeste stemming en zelf had ik opvallend weinig last van de zenuwen, als ik op mijn hartslag mag afgaan.
). Het resultaat was naar wens. De benen voelen wel wat zwaar aan, maar het viel erg goed mee.
