Hier sta je dan.

Laatste dag solden.

't Is van moetes.

 

Allez, niks is van moetes, een zitbank waar al menig kind, behorende tot de zapclan, een been is in kwijtgeraakt, net nadat het het gebrul van zijn/haar moeder ('Een zetel dient om op te zitten, niet om orkaantje op te spelen!') negeerde, hoeft niet persé vervangen te worden. Bermuda driehoekje spelen kan soms ook fijn zijn. Tenminste, als het een verdwijning betreft met stilte als gevolg. Huisgenoten verlangen ook wel eens naar een avondje rust. 

 

Helaas, het exemplaar dat mijn woonkamer in beslag neemt, heeft een gigantische scheur met een zeer lage dempfactor. Bovendien is hij aartslelijk. Een besef dat begin 1994 nog niet doordrong tot het pierenverstand toen ik een behoorlijke som voor die sofa neertelde. Drukbeprint in alle tinten chique mauve. Drukdruk kon toen nog. Immers, de rest van de living was furnituurloos. Zo leeg als mijn maag op een eerste halve dag dieetregime (de namiddag ver(g)eet ik meestal gemakshalve.)

 

De leegheid van mijn bestaan en leefruimte werd opgevuld met nazaat/d (komt vrucht), die op hun beurt een omkleedtafel, speelgoedrekjes allerhande, de noodzaak om te tafelen en heel veel rommel met zich meebrachten.

Dáár rept zo'n idiote zwangerschapscursus met geen woord over!

En dan zit je dus opgescheept met je voorheens eigentijds stuk druk zitmeubel temidden van een nog delirischer (tre)mensonwaardige omgeving. Nefast voor de zintuiglijke waarneming via het oog.

 

Vermeldde ik al ergens dat hij ondertussen ook nog een niet onaanzienlijke laag plak, smos en aanverwanten heeft verworven? Ga erin zitten en je kost je minstens duizend calorieën om er weer uit te geraken. Zo'n ouderwetse vliegenvanger is er niks tegen.

 

De rest van de trends in de meubelbusiness der begin jaren negentig was anders ook niet om over naar huis te schrijven. 

Telkens als ik mijn schoonzus' optrekje betreed, moet ik gniffelen om zoveel domheid van de - ook omstreeks die tijd aangeschafte - aankoop in iets zwart gelaktst, kast genoemd door haar gebruikers, waar ieder stofje, haartje, neuskeutel je toelacht alsof het zijn verdomse recht is van zo'n prominent zichtbare plaats te benutten.

Driewerf hoera voor mezelf! Die blunder is me bespaard gebleven... ik ben een grenenliefhebber ; putten, blutsen, krassen in dat zachte hout, ik ken het allemaal, maar stof zie je er amper op. Wat meteen, naast een gezellige uitstraling, zijn meest belangrijke kenmerk is, gezien ik sinds jaar en dag mijn plumeau niet meer vind.

 

Maar ik wijk af.

Ik stond ergens.

In een meubelzaak.

Laat ik daar morgen maar verder in staan.

En misschien nu mijn preventieve excuses richten tot de zwarte gelakte kastadepten onder jullie.  

Vermaledijde Marc Mijlemans.

Met zijn cultstatus nog steeds.

En de nooit ophoudende verering omtrent zijn schrijvend persoon.

Overlaatst nog, in de Humo, naar aanleiding van zijn twintig jaar geleden ondervinden van de sterfelijkheid. Een interview met zijn dochter.

Het artikel was nog maar net enkele uren van het papier tot in mijn leesbrein geraakt of ik ontvang een sms van de ex-man :

 

"Zap, ik vind 'Mijl op zeven' nergens meer. Kan het zijn dat dat bij jou is achtergebleven? Zoja, wil je het aan de deurklink hangen als ik vrijdagochtend het kindergerief kom terugbrengen?"

 

Ach ach, zo gaat dat dus.

Je verdonkermaant bewust een boek dat je graag wil houden. Eerlijk als je bent, ruil je het tegen een flutboek van jezelf. Eentje dat je zelfs dubbel hebt. Geen idee meer hetwelk.

Vijf jaar en een klets lang kraait er geen haan (zelfs niet die met het haantjesgedrag waarmee je zeventien jaar bent samengeweest) naar. De euforie om de niet-ontdekking van je kleine criminele gedrag is al lang weggeëbt. En dan plots boefbaf, één luttel stukje in een weekblad dat hij ook leest en daar ga je...

Af.

Met hangende pootjes.

Naar je achterdeur met een zakje van 'Het Kruidvat', het kleinnood erin.

Wetende dat het volledig uitverkocht is.

 

Maar niet zonder het nog eens open te slaan op een willekeurige bladzijde : 

 

Week  van 29.22.85 tot 05.12.85

 

 

 

Ik leg me neer bij het onafwendbare en beredeneer :

"Pfoeh... het is toch Rudy Vandendaele waarmee ik wil trouwen..."

Daarbij, zijn boek, 'Dwarskijker 1991-1998', is toch lekker van mij en van mij alleen!

Het is weer die tijd van het jaar.

Die van het zoveelmaandelijks cinemabezoekje met mijn drie ouwe normaalschoolvriendinnen.

Herculesarbeid nochtans!

Onze perforators waarmee we datagaatjes prikken in onze gezamenlijke agenda blijken niet altijd even compatibel. Puzzelen, regelen, verzetten, (af)bellen... som op en we zijn er bedreven in.

 

Bij mijn olijke intrede daar in de hal van dat megacomplex dat we wel eens in een juiste luim 'Metropolis' plachten te noemen, zie ik daar enkel B. wat in haar neus staan peuteren.

Wachtende mensen observeren... je kan er wat van opsteken. Hoe je jezelf verrukkelijk kan vervelen bijvoorbeeld. Plafonnetje staren, voetje draaien, geeuwend wiegen, een tic nerveux ontwikkelen, Abba neuriën... het behoort allemaal tot de mogelijkheden.

Of gee-es-emm(er)en. Ook een favoriet in een wachtpositie. Al dan niet fictief.

Ooit betrapte ik iemand die er zo onmiskenbaar eenzaam uitzag, op geanimeerd praten tegen zijn mobiel toestel, toen het ineens een ferme deun produceerde. Persoon in kwestie evenaarde vijf seconden lang een dieprode biet, keek schichtig rond en ging over tot zijn echte babbel. De technologie biedt mogelijkheden dezer dagen!

 

Terwijl ik bij wijze van grap langs achteren haar vinger uit haar neus trek (rarara, rikketikketik, wie benekik?), hoor ik dat de andere twee hun dagelijks patroon wat onderschat hebben met als gevolg dat er plots belangrijkere activiteiten opgedoken waren.

Geen erg, dat overkomt de meest georganiseerde wel eens, maar dat maakt dat ik mijn bijna verlopen tickets niet aan hen kan verpatsen.

 

Je kent dat wel. Zo'n levensgezel die van de ene of de andere een reeks bioscoopcheques krijgt, ze laat verpieteren tot er bijna haar op staat en dan drie dagen voor vervaldatum afkomt met : "Oojee schat, kijk hier wat ik nog vind, zes cinemakaarten die binnenkort geconsumeerd moeten worden."

Gelukkig heeft zo iemand dan een partner die zich opoffert om binnen de termijnsverstrijking haar vriendinnen op te zadelen met de overschot.

Meer zelfs, een lief die bij gebrek aan vriendinnen niet te beroerd is om wildvreemden aan te klampen ter geldelijke recuperatie van zijn cadeau.

 

Tientallen rondhangenden benader ik op vriendelijke wijze. Of ze zichzelf al een ticket hebben aangeschaft? Ja? Tjonge, die voorgekochte cadeaubons zijn in trek. Zowat half Antwerpen loopt ermee te zwaaien. 

Ik verander van tactiek. Speur gericht naar lege handen in de wachtrij. Hoor pertinente geluiden zoals die enkel door Noorderburen voortgebracht kunnen worden.

Ahaaaaa! Nederlanders... altijd bereid om hun ziel te verkopen als ze er munt uit kunnen slaan! Laat ik hen eens gelukkig maken vandaag.

 

- "Helaba, beste Nederlandertjes, ik sta hier met vier bios-entreetjes, die ik jullie voor zeven euro aan de hand wil doen ipv zeven en half, tel uit je winst!"

- "Nou. Welke film moeten we dan kijken?"

- "Dat mag je zelf kiezen, ze gelden voor iedere voorstelling."

 

De jongelingen werpen wat blikken naar mekaar, voeren een mimische conversatie die volgens mij alleen te begrijpen valt als je blond, slungelig en begiftigd bent met een oerhollands gebit en dan verklaart de woordvoerder me : "Neej, toch maar niet." en ze keren zich synchroon naar de kassa. 

 

Duhhh!

De vernedering! De blamage! De afgang! 

Ik word aanzien als een niet koosjere sjacheraar van nepmateriaal ofzo!

Door het zuinigste volk ter wereld nogwel!

B. ligt ondertussen op de grond te rollebollen en imiteert een dolle koe.

Rofl heet dat in het jargon. Klinkt als : "Uh uh uh hu hu haaaaa!"

Versterkt in de volharding, stap ik over haar heen, het niet kunnen nalaten van ze een trap te verkopen - toch iets dat ik verkocht krijg - en maak mij zoek in een iets minder wantrouwige massa om alzo toch nog achtentwintig euro rijker en vier tickets lichter te worden.

Bij de laatste deal besef ik plots dat in bulk gekochte cheques slechts zes euro twintig kosten per stuk. Kijkeensaan... mijn onbewuste ondernemingsgeest heeft zowaar drie euro twintig op zijn bil geslagen en aangezien Hill als cadeau verworven heeft, nog veel en veel meer! Ik neem mij voor de winst straks te investeren in een versnapering voor de innerlijke mens.

 

Ergens bij de postervitrines vind ik ze terug. We kussen mekaar terug vriendjes en hebben vervolgens geen flauw benul van wat we eigenlijk willen zien.

Met zijn vieren is het makkelijker, dan is het een kwestie van veel water bij de wijn doen en dat resulteert meestal in een fluttig vrouwenfilmpje, iets waarover we dan ongegeneerd gniffelen dat we met onze mannen nooit zo zouden kunnen ontaarden en dat we er nu van moeten profiteren. Die methode levert meer dan eens een miskleun op. Zoals die keer dat we terecht kwamen bij 'Mister T and the women'. Die is zo en zo en zooo barslecht dat we na een kwartier overwogen van ons geld terug te vragen. Het werd een wikken en wegen tussen afschuw om zoveel brol en het plezier over zoveel quatsch. We kozen voor de laatste optie. 

Anders bekeken achteraf, was het eigenlijk de leukste prent die we ooit zagen. Nooit zo hard gelachen, becommertarieerd, gewalgd en na de ontsteken van de lichten zelfs bedreigd door een louche kerel die vond dat we die prachtfilm naar de knoppen hadden geholpen met ons onderdrukt gegnuif. 

Tssss... bij Monty Python bulder je toch ook?

 

Dit alles in het achterhoofd, elimineren we fluks en blijven we staan voor 'Babel' en 'Bobby'. Allebei kandidaat, de ene zelfs ooit voor president, samen lekker bekkend, ambetant om te kiezen. We plegen een Ienemienemuttetje. 'Bobby' zal het worden dus.

- "Jamaar... die andere..."

En we bestellen twee keer 'Babel'

Waarvan we niet het minste spijt hebben!

 

Beklijvende film.

Prachtige muziek.

Open vragen.

Oordeel zelf.

 

Quasi nacht.

Hier en daar herinnert een vies overschotje sneeuw nog aan de voorbije dagen.

Op het strand bewegen twee schimmige figuren zich moeizaam voort. Veel haast schijnen ze niet te hebben. Kou wel. Ieder heeft een deken omgeslagen. Van dichtbij zie ik dat het een man en een vrouw zijn. In een verlopen plastieken tas dragen ze hun schamele hebben en houden.

"Ocharme", denk ik, "in vergelijking met zulke lui, die misschien vannacht niet eens weten waar ze gaan slapen, leven wij toch luxueus."

Een vaag schuldgevoel maakt zich meester van me, maar in een handomdraai reduceer ik die emotie terug tot slaaf. Alsof het door mijn toedoen is dat die clochards gedoemd zijn tot dit soort leven.

Op hun hoofd staat een potsierlijk geval, fleece, dat wel, maar het soort dat je bij toeval nog eens tegenkomt in een kledingcontainer, erin gegooid door iemand die de grote kleerkastschoonmaak toch wel erg lang heeft uitgesteld. 

 

Geboeid probeer ik naderbij te geraken, aan de rand van de dijk bevind ik me nu. Ik hoor flarden tekst, maar kan niet precies thuisbrengen waarover hun onderwerp gaat. Het klinkt tot mijn verbazing ook niet echt somber. Koetjes- en kalfjesstuff, me dunkt.

Plots houden ze halt. Laten zich vallen in het onderkoelde zand en halen iets drinkbaars uit de zak.

 

Nog enkele minuten begluur ik die onfortuinlijke povere schepsels zo onopvallend mogelijk, maar zet dan mijn tocht naar de stad verder.

Bij mijn terugkeer, anderhalf uur later, zitten ze er nog steeds. Stukjes klaterlach reiken tot de plaats waar ik weerom post gevat heb.

"Dronken worden is waarschijnlijk het enige dat voldoende verdooft om dit leven aan te kunnen" peins ik.

 

Plots staan ze recht. Eentje ervan rilt zichtbaar. Ze gaan de richting uit waarvan ze daarstraks kwamen. Ik volg op een aanvaardbare afstand. Ze scharrelen wat rond op de parking waar de zeedijk begint. De man leunt tegen een auto, gaat voor het water staan, de vrouw volgt de bewegingen van de man, maar ik kan niet duidelijk onderscheiden waar ze mee bezig zijn. Toch maar een beetje dichterbij, besluit ik, terwijl zij ondertussen gehurkt tussen twee wagens verdwijnen.

"Goh, onbetamelijk... je behoeften moeten doen op een parking tussen de wagens, hoe onmenselijk is dat?"

Mijn voeten dragen me vlakbij, ik ben de schaamte voorbij, wil weten wat er gaande is.

 

Tot ik hen kan verstaan.

 

- "Hill, jong, ga je nog lang fotograferen? Mijn tenen zijn zowat afgevroren."

- "Schat, zie nu, wat ligt hier naast onze auto? Een skipak?"

- "En waar is de mens die er in hoort?"

- "Onder de auto."

- "Dood?"

- "Neenee, het pak zit vast onder de auto hiernaast."

- "Laat ons eens iets nutteloos doen en het eronderuit trekken."

 

De twee giechelen wat in het wilde weg en sleuren aan een hoop stof, duwen tegen de auto en juichen vervolgens als hun opzet gelukt is.

Daarna draaien ze zich om, gooien hun 'schamele bezittingen' in de blitse rode slee daarnaast en scheuren Oostende uit. 

 

Ik kijk ze bedremmeld na, weet mezelf geen houding te geven en glimlach schaapachtig in het water.       

- "Lief, zie daar dat schetterend schep." (wijst ergens in het ongewisse)

- "Over welke schetterende schep heb je het?" (zoekt een verloren spade die trompettert ofzo)

- "Neenee, niet schetterende schep... schètterend schèp! In het AN. Schetterend schep."

- "Oh, je bedoelt : een schitterend schip! Zeg dat dan!" (schip is al lang uit het zicht verdwenen)

- "Versta het dan!"

- "Jij altijd met je e's, leer eens verstaanbaar spreken, een i is een i."

- "Dat is Aaaaaa Ennnnnnn... zoals : 'De kep keek sep.' "

- "Moehaaahaaahahahahaha, 'De kep keek sep, de kep keek sep.', heb jij ooit Martine Tanghe al eens 'De kep keek sep' horen zeggen?

- "Jaaaahaaa, Martine Tanghe zegt : 'De kep keek sep.' "

- "Oja? Waar? Op het journaal?

- "..."

Je hebt niet zo heel veel nodig om je vrijer te verrassen :

 

- een verjaardag

- een vernuftig plan

- een ontbijt bestaande uit : thermos koffie, sandwiches, iets voor ertussen, koffiekoeken, een koppel gekookte eitjes, zout, appelsiensap uit een fles (met pulp om het echt te doen lijken), yoghurtjes, lepels, mokken, glazen, servetten

- een klaptafeltje en twee stoelen

- genoeg dekentjes

- twee mutsen, twee paar handschoenen

- wat stiekeme tijd om alles in gereedheid te brengen

- een zee

- niet al te guur weer

- een plan van Oostende waarop je het PMMK kan terugvinden

- iets, bijvoorbeeld een gloednieuwe wagen, die je daarheen kan brengen

 

- flexibiliteit om de gewoonlijke dwarsbomerij te lijf te gaan. 

 

Het liep al een beetje mis bij 'het vernuftig plan'. De intentie om Hill een nachtje vast te houden in een geweldig hotelletje in De Haan, 'La Tourelle' viel in het water van de Noordzee doordat mijn reserveren onderbroken werd door een vriendelijke eigenares die verklaarde dat ze heel de maand januari in jaarlijks verlof vertoefden. Hoempf!

Geen laatste punt bij bovenstaand lijstje als we daar geen alternatief voor vonden. Omdat het dat hotel en geen ander mag zijn, nam ik de rekening van de inkopen en trok er een vette alcoholstreep door, pinde er een postkaart van 'La Tourelle' aan vast en een datum in februari en stak het te ontrafelen raadsel bij zijn cadeautje (een melig boekje van Vis).

 

Hij (de dag tevoren) : "Niiimf, morgen slapen we toch uit hè?"

Ik : (met een zwart kruis op mijn voorhoofd) "Ja hoor schat." En ik zette de wekker stilletjes op half acht.

Hij : "We gaan een dag helemaal niks doen hè lief?"

Ik : (met de vingers gekruist achter mijn rug) "Hélemaal niks, lieverd."

 

De wekker onderbrak een zeemzoete ochtend, ik mompelde iets alla "oeps, vergeten af te drukken" en "even plassen" en verdween tiptenend naar beneden om alles nodig voor een pick-nick in sneltempo af te haspelen en weg te moffelen in de kofferbak.

Waarna ik stralend zijn slaapje onderbrak met een : "Luiwammes, genoeg gemaft, kleed je warm aan, ik voer je naar het ozo heerlijke onbekende."

De brave ziel durfde niet anders dan mij te gehoorzamen. Met grootse honger stapte hij verwachtingsvol de auto in en ik verzweeg wijselijk dat ik al een sessie 'een broodje voor straks, een hapje voor nu, een broodje voor straks, twee hapjes voor nu' achter de rug had.

Bij de bakker sloeg ik nog enkele koffiekoeken in, bij Dryade ging ik rommelen in haar tuinhuis om terug te komen met twee stoelen en een tafeltje en ondertussen zag ik, tot mijn groot jolijt, mooses lede ogen steeds meer vraagtekens verzamelen.

 

Het kostte de vraagbaak nog tot op de E40 vooraleer het kustlichtje bij hem ging branden. Een mens in zijn zoveelste slaapfase denkt niet altijd even rechtlijnig.

 

Mijn eindpunt betrof het klein strandje aan de vuurtoren in Oostende. Je kan er parkeren net op enkele meters van de zee en de doorgaanse kustganger heeft het nog niet ontdekt buiten het hoogseizoen.

Een heerlijk verlaten strookje zand, ideaal om romantisch ontbijten in het midden van de winter cachet mee te geven... om eenzaam met twee mekaar ten volle te beleven...

 

(wordt vervolgd bij chocolatemoose)

Weetunog?

De farce met de Citroën Evasion in combinatie met het ontbreken van de remmen?

De wasmachine die niet meer wilde zwieren en alles zeiknat afleverde?

De garagist die liever op vakantie ging dan zijn beste klant uit de nood helpen?

 

Ziehier... het lang op zich wachtende vervolg!

 

Eén paniekerig telefoontje naar mijn voorganger in de lijn der zaps volstond om hem daags nadien, behept met kennis van zaken én in het bezit van één fles remolie, naar mijn carport te lokken om hem aldaar zijn ding te laten doen met dit alles. Een lek in de remleiding en nu een remleiding met olie en lucht... nog steeds niet optimaal aldus de specialist.

 

Het verdict van die andere ervaringsdeskundige, die, toen hij zijn uitgeruste zelf uit de Ardennen had weten te sleuren, zijn ervaringsoog liet glijden over de onderzijde van mijn auto luidde lichtjes nefast : beide remleidingen flink doorgeroest, geen behoorlijk werkende rempomp meer en een drijfriem die vervangen moest, gezien het aantal kilometers dat het voertuig er al op had zitten. Goed voor zo'n zeven- à achthonderd euro.

 

Besluiten werden in een mum gemaakt. Dit zou de aankoop iets nieuws rijdend worden. Mentaal was ik er al langer op voorbereid, mijn miraculeuze triomferende terugkeer van de autokeuring vorige zomer was slechts een kort aan mij gegund folieke geweest, maar financieel bleef het uiteraard een ferme aderlating.

En toch... ik blijf geloven dat ik in een vorig leven wel een zeer vroom en goedhartig mens was, want hoeveel meer geluk bij een ongeluk kan je hebben dan te stranden met een doorgeroeste bak tijdens het autosalon?

 

Vrijdag auto bij garagist binnengebracht,

zaterdag telefoon met het slechte nieuws,

een namiddagje vergelijkend studeren op het internet,

zondag een vader die uit eigen beweging wat garages gaat afschuimen en nog binnengelaten wordt ook,

maandag naar de concurrerende garage en ze laten opbieden tegen mekaar met condities,

maandag koop gesloten van een spiksplinternieuwe wagen.

Zo snel gaat dat ten huize zap, dames en heren.

 

Echter niet zo snel kreeg ik mijn aankoop onder mijn gat, want ik koos voor een wijnrode kleur die pas eind januari geleverd kon worden.

Natuurlijk kan je jezelf en anderen in drie resterende weken nog altijd morsdood rijden als je je voortbeweegt in iets waarvan de remmen nog steeds uiterst onbetrouwbaar blijken. Daarom dokterden we het volgende systeempje uit : de week dat de kinderen in mijn nabijheid vertoeven, mocht ik ze beschermen met de kar van mijn vader, dit ter garantie dat de zapdynastie toch voortgezet zou worden. De andere week was het aan mij om met doodsverachting te gaan toeren rond de kerktoren, maw, gewoon oppassen geblazen en de kilometerstand zo min mogelijk doen stijgen.

 

Tot vrijdag jongstleden dus!

Uw zapnimf zwijmelt sindsdien met gratie en dikke nek over het Vlaamsche wegdek in ene Mitsubishi Colt 1.5 diesel, zijdelingse airbags en airconditioning - de rest zijn overbodige frullen die ik bij die serie bijkreeg - inbegrepen. U had het voorbije weekend naar Hill en mij (in karretje) kunnen wuiven nabij de dijk van Oostende, ergens op de parking van een cultureel centrum alwaar we een voorstelling van 'De Schedelgeboorten' bijwoonden, tijdens de rit naar een goor café in Ekeren... en terug.

We zouden met plezier weder gezwaaid hebben!

 

Oja... die wasmachine.

Na de remolie duwde ik paps mijn wasmachine in, hij haalde uit de filter - dat spel waarvan ik steeds weer vergeet dat ik het heb - een vastgesukkelde sok en bewerkstelligde zo een mini-Ruisbroekje in mijn wasplaats. Alleen de koning ontbrak.

Die rol speel ik nu.

Te rijk.

 

Liefde maakt blind

Als het bladpurper van de lente,
als de letter p in beminnelijk,
als knopen in de dauw,

zo hou ik van jou.

 

Liefde maakt smaakloos

 

Als een pas geplette kakkerlak,

als een verkeersbord in mijn hof,

als wat mosterd aan mijn mouw,

zo hou ik van jou.

 

Liefde maakt verward

 

Als nacht in de vuurvliegjes,

als geluk in een geel jou,

als ten volle jouw hou,

zo pakje ik van vrouw.

 

Maar ik weet nog wel dat je vandaag (gisteren nu) jarig bent!

Een drieëndertigst levensjaar vol geluk, liefde en mij gewenst, moosje.

Lief,
Vandaag gedichtendag

Wat wil ik je schrijven!

Over 'het' en 'ons' en 'wij' en 'gevoel',

maar ieder woord onvoldoet.

Zal ik gewoon liefde met je bedrijven?

Zodat je begrijpt wat ik bedoel?

Enkele ochtenden terug :

Bij het ontwaken voelde ik een vervelende kriebel ergens aan de zijkant van mijn rug.

Als het kriebelt moet je sporten.

En geen atletiekpiste, zwembad of koersfiets in de buurt natuurlijk.

Bij nader onderzoek zag ik moossie en mijn bed. Met deze povere attributen moest ik het dan doen. Van de nood een deugd makende, sportte ik me (en hem) in een wip klaarwakker. Zeg nog eens dat er geen grein sportiviteit in mij zit! Trek uw woorden terug! En rap! 

 

Meteen daarop stak die kriebel weerom de rug op. Ik keek nog eens veelbetekenend naar mijn partner, maar één oogopslag was genoeg om dat vurige idee geruisloos te laten varen. Weg van Moose, richtte ik mijn blik dan maar naar de spiegel en mijn achterkant.

O kijk... een bloedend moedervlekje.

Owjee... iets dat lijkt op een melanoom.

O help! Ik ga sterven! Mijn voormalig schoonvader is me daar al eens in voor/heengegaan! En die van mijn zus ook!

 

Hill sommeerde me nog diezelfde avond mijn huisdokter te gaan opzoeken.

Zoals dat gewoonlijk voorvalt bij onschuldige jonge mensjes als ikzelf, verwikkeld in een doodstrijd, komt pech nooit alleen. De jeuk verspreidde zich in een mum over het gehele geteisterde lichaam bij het lezen van het briefje dat over de bel geplakt was van mijn heelvrouw :

 

"Heden geen consultatie. Wendt u tot dokter huppeldepup, telefoonnummer..."

 

Jaaaaa zeg... alsof haar griepje of familiale omstandigheid kon opwegen tegen mijn reeds bijna door huidkanker verteerde lijfje. Dunkend, hippend en mijn onderlijf in kronkels draaiend van de niet meer te harden jeuk begaf ik mij in mineur terug naar huis. No way dat ik mijn reliëfvlek zou laten bepampelen door een wildvreemde!

 

Een nimf bedenkt zo wat als haar laatste uren geslagen zijn.

Welke cd's Hill wil erven bijvoorbeeld.

Welke roddels er over mij zullen circuleren aan de koffietafel. 

Of dat de dermatoloog - de wrattendokter zoals hij hier genoemd wordt - op woensdag een vrije consultatie heeft. Ik zou mij meteen beraden bij iemand gespecialiseerd, iemand die mij misschien nog zou kunnen redden als hij vroeg genoeg het mes in mijn teerbemind middel kan koteren.

 

De euforie over mijn zelfgevonden knappe oplossing verdween als sneeuw voor de zon toen ik zeventien mensen telde die met hun minuscule kwaaltjes precies die woensdag ook persé hun vel wilden laten controleren. Pfoeh! 

Een paar uur over huis gaan mocht niet van de strenge secretaresse achter de balie. Noodgedwongen zonk ik neder op een miniatuurkrukje voor meegebrachte peuters want alle behoorlijke stoelen waren ingenomen door norse anderen. Stilletjes hoopte ik dat dat plastieken Ikea-ding spectaculair zou krakploffen. Die muffe ruimte - doordeweekse brave zielen kunnen toch stinken als ze boventallig gepropt worden op een paar vierkante meter - kon wel wat opleving gebruiken... iedereen zag eruit alsof er in de nabije toekomst stukken uit gesneden zouden worden.

Overwelmend! Overwelmend!

Overwalmend ook. 

 

De volgende drie uur hield ik me bezig met :

a) het bemachtigen van een normale zitplaats. Dat kostte mij slechts één vettige blik naar iemand die na mij binnenkwam en even dacht dat hij de pikorde van eerstgekomene kon in de war sturen.

b) door mijn mond ademen om luchtjes te vermijden via het reukorgaan.

c) mijn meegebrachte Humo lezen.

d) mij afvragen of iemand het verdekke gewaagd had van een scheet te laten en wie die sadistische onbeschofterik dan wel kon zijn.

e) nog meer door mijn mond inademen

f) de andere klanten taxeren en gissen wie van de zeventien met schurft zou kunnen rondlopen

g) bijna flauwvallen

h) zweten en daarmee mijn bijdrage aan de stank volbrengen

i) fel verlangen naar een sigaret

j) fel verlangen naar moose én een sigaret

k) het laatste half uur de seconden tellen

 

En toen hoorde ik mijn naam afroepen! Hoezee!

De huidspecialist keek vijf seconden naar mijn opgezwollen sproet en verklaarde plechtig :

"Niks aan de hand, mevrouw, volkomen onschuldig. Dat is dan € 30."

 

Waarop ik luidkeels in lachen uitbarstte.

Surrealisme troef!

(Maar toch ook een beetje opgelucht hoor.)

Altijd in voor probeersels, ikke.

Zonet las ik bij Artemis dat lange zinnen uit den boze zijn, adjectieven overbodig en less is zoveel more. Ook voltooide en onvoltooide deelwoorden worden slecht verteerd bij haar schrijfjuf.

Rijmen is out. (zie titel)

We houden het vandaag dus gebald. Of we pogen.

 

Zij stond achter het hoekje in de keuken.

Een melk met honing op te warmen voor haar liefste.

De schat tikte drukdoend zijn blogstukje op de pc over haar kroost.

"Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt... zal ik de lepel even doorheen de chocopot halen?"

Na die overdosis zoet vond ze dat ze het gesmikkel mocht afmaken met een plak saucisse. 

Op dat ogenblik wandelde hij de keuken in. Waar bleef ze toch?

Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze haar mond dicht te houden om zo de charcuterie verborgen te houden.

"Wat heb jij daar in je mond?" vroeg hij. Daarop nam hij haar vast en kuste haar vol op de mond. "Je proeft chocoladeachtig."

Ze protesteerde heftig! "Niks van... het is vleeswaar, proef maar." Op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.

Hij dacht dat hij een stukje aangereikt kreeg en beet hard op haar tong.

 

DAT DEED ZEER, HILL!

 

 

En zo zou het geworden zijn zonder al die moeite van hierboven.

 

Ze stond achter het hoekje van haar keuken. 

Terwijl hij drukdoend de perikelen van haar vierkoppige kroost op de pc vereeuwigde, zou zij hem een warme melk met honing klaarstomen om het slapengaan alvast voorbereidend in te zetten.

"Hmmm", dacht ze, "nu hij het toch niet opmerkt - er mag voor zijn part een straaljager in de tuin neerstorten als hij schrijft - laat ik de lepel even doorheen die smeuïge choco halen... een mens heeft bij wijlen eens een surrogaat nodig bij zoveel negeerderij." 

Na die overdosis zaligmakend zoet vond ze dat ze het heimelijk gesmikkel gerust kon afmaken met iets hartigs. In de koelkast lag een ferme rozige plak saucisse naar haar te lonken. 

Zou ze?

Ze zou!

Haastig en gulzig propte ze vijftien gram vlees haar niet onaardige mondopening in want veel te dichtbij hoorde ze de kousenvoeten de keuken binnentreden. Waar bleef ze toch?

Ze gniffelde voluit. Tevergeefs probeerde ze de stukjes charcuterie achter het geluid van haar lachen verborgen te houden, schuldig kijkend naar het plafond en een klein beetje in de ogen van haar minnaar. Deze laatste had haar intussen al vastgegrabbeld, keek haar quasi beschuldigend aan, kuste haar vol op de mond en smakte : "Wat heb jij daar in je mond? Je smaakt een fleem chocoladeachtig."

"Niksch va!" protesteerde ze heftig, "ut isch vleeschwaa... proef maa!" En op haar beurt zoende ze hem terug. Innig.

Hij die onterecht dacht een stukje saucisse aangereikt te krijgen, beet ongegeneerd hard in haar tong...

 

DAT DEED VERDOMME ZEER, HILL!!

 

In mijn doorgaans stormachtige leven als dat van een halftijdse huisvrouw valt zo'n windkracht 10 nauwelijks op.

Waarmee ik wil aantonen dat het pas donderdag rond de middag was, dat de heersende kracht van de winderigheid, die van buitenshuis dan, me opviel. Meer bepaald toen ik 's middags mijn drie kwartier bewaking op de speelplaats onderging en mijn haar zich in een constante scheve kegel van zo'n halve meter hoog piekte.

De Matterhorn was er niks tegen!

Best jolig vond ik het nog, pluimgewichtkindertjes van de ene kant naar de andere kant van het speelplein te zien vliegen, stuiteren, rollebollen.

 

"Geluk vliegt... zie dat je het vangt!" las ik overlaatst op een kerstkaart aan mij gericht.

En ik ving!

Bot.

En botten.

Het was een heuse etterbrok-engel die ik redde van de kwak tegen de ijzeren pinnen van de schoolpoort. Ik knoopte uit revanche zijn anorak deltavliegsgewijs-twee-flappen-creërende vast aan de rugzijde en gaf hem een zetje richting stekelstruiken met giftige besjes.

Funfunfun! De middag vloog om!

 

't Was pas na schooltijd dat de ware omvang van de luchtdrukverplaatsing in mijn speels moment doordrong, toen ik, beschermd door een opgevulde kader uit metaal, mijn thuiskomst tegemoet ging. 

Onderweg omzeilde ik verloren gewaaide vuilnisbakken, bemerkte ik een gespleten knotwilg met een lading dakpannen erin en vermeed ik een plots haaks voorbijsuizende boer die zijn tractor ongewild voortijdig had verlaten.

 

Owjee... dat was dan nog voor ik mijn laatste zes kilometer doorheen een onherbergzaam woud moest aanvatten. Weliswaar op een comfortabele macadam, maar dat neemt niet weg dat die omzoomd is door massa's bomen.

Ik ontweek eeuwenoude beuken die dwars de provincieweg kruisten, telde tientallen als lucifers geknakte sparren en dennen, reed voorzichtigjes onder een erehaag van scheve stammen die bij de volgende windstoot er nog wel aan moesten, hobbelde over tapijten van takken, kon nog net het stuur omgooien of ik was voor eeuwig verdwenen in een krater. Het wegdek bevond zich nu verticaal twee meter verder bovenop een uitgerukt wortelstelsel van een boom die zo te zien echt wel 'als een goede huisvader' verzorgd was geweest.

Leegte gaapte.

Ik ook.

 

Naar al dat fraais van de op hol geslagen natuurelementen kijken is knap als je huis ergens middenin een gazon staat, maar nadat ik op een haar na een tak van vijftien cm doorsnee die van ergens onzichtbaar boven aangezoefd kwam, gemist had, kon ik geen boom meer rieken of zien. 

 

Allengs steeg ook mijn schrik om wat ik op mijn erf, waar meer dan gemiddeld valbaar hout op staat, zou gaan aanschouwen.

Ik rekende uit hoeveel kubieke meter ik zou bijeen kunnen keren als mijn glaspartijen aan de zuid-west kant in aanraking zouden komen met een op hol geslagen boom, zag iedere berk, den, eik rondom het huis al in gedachten bressen slaan in mijn bakstenen en herinnerde me de storm van 25 januari 1990 toen onze (toen nog) bouwgrond herschapen was in een omloopparcours waar een para jaloers op zou zijn.

Mijn vader en (ex-)man hadden een maand verlof nodig gehad om, gewapend met een kettingzaag, het stuk grond terug het uitzicht te doen krijgen van een stuk grond.

 

Langzaam draaide ik de straat in.

Telde twee liggende bomen bij de buren. Ongehinderd.

De overburen hadden minder geluk. Een uit de kluiten gewassen (en nu getild) grove den had zich door hun garage geboord.

Oe oe oe.

Mijn bange lijf achterna, reed ik stapvoets de oprit op, sleurde een halve dag toekomstig kampvuur van de sporen weg, maar verder...

Niks!

NIKS!

 

Ik trok terstond mijn woorden over die zwevende kleine van hierboven terug, kuste een keer de grond, spuwde de modder uit en integreerde dat gebaar in een geimproviseerde winddans.  

 

Gelaten wachtte ik op mijn boom van een vent en hoe die op zijn plooifiets de orkaan had doorstaan.

Zei ik ergens dat ik geen boom meer kon rieken of zien?

Ik overdreef.

 

Is uw zapnimf onder een vallende boom terecht gekomen?

Heeft ze bij het petatten schillen haar vingers geamputeerd?

Ligt ze geveld door een of andere mysterieuze ziekte verplicht onder de wol?

Het had allemaal gekund.

 

De waarheid ligt dichter bij een banalere reden : driemaaldruk.

 

Tijdens zo'n weekje dat de ene vergadering de andere opvolgt, dacht ik donderdagavond nog een LVS-toets ( = leerlingvolgsysteemtoets midden schooljaar tweede leerjaar spelling) even te voorzien van eindtermen en leerplandoelstellingen. Dat werkje nam mijn avond tot half twaalf in beslag. Eén onnozeliteit met een verkeerd knopje en hups... daar vlood mijn noeste arbeid ergens onvindbaar cyberspace in. Grrrr.

 

De drie dagen nadien stonden en staan in het teken van het feest.

Personeelsfeestje dat een beetje uitliep.

Uit de hand.

Vandaag nog in uitgesteld relais een meter gaan blij maken met een nieuwjaarsbrief. Dat liep ook een beetje uit.

Morgen verjaardagsfeestje, ook al verzet naar een later tijdstip dan de decemberexamens, van mijn oudste dochter en een Hill die meteen de hele familie zapnimf over zich heen zal krijgen.

 

U gunt het ons wel, niet? 

Vannacht betrapte ik mijn minnaar.

Tot hier zijn mooie woorden over trouw.

De blaas, de smiecht, de beuzelaar,

op zijn smoel geen teken van berouw.

 

Integendeel, hij ademde zalig traag genot

kreunde zachtjes geil geluk,

dreef met mijn ontreddering geheid de spot.

evenredig steeg mijn bloeddruk.

 

Moordlust nam mij in beslag

vulde mij met grootse daden

gericht naar in wiens armen hij lag

onverhoeds zou ik beiden schaden.

 

Ik besprong, beet en kneep en sloeg

eveneens als een lul op een spreekwoordelijk drumstel

want daar lag ik als een heuse knokploeg

nog enkel met mijn lief verwikkeld in duel.

 

"Ooh nimf!" kirde hij verdoofd

"Wat sta jij weer hevig vannacht!"

Ik verzweeg wat ik had bekokstoofd

en glimlachte hoogst onverdacht :

 

Taak volbracht.

Morpheus omgebracht.

 

Gisteren bij Stienie gelezen dat een blog kort moet zijn, want het publiek dat schermleest, vermoeit zijn ogen sneller, wil snelle informatie en klikt vlugger weg als het te lang is.

(Maar ik ben wel uren zoet geweest met al de linken een keer te beklikken, stienetrien!)

 

Voila... stien samengevat en zodoende lekker uitgespaard sè... kunnen jullie wat langer bij mij lezen. Handig toch?

 

Neenee...

Omdat ik vermoed dat ze na het debacle met de verkeerde knoppekes en de ongewilde verschwunderij van haar speakerscorner nog niet door iedereen is teruggevonden, wil ik (voor die € 50 die je beloofd hebt, stien) een keer haar link belangstelligen. Ze is nu namelijk een keuken begonnen, daar waar we vroeger in een hoek mochten gaan babbelen. Je gaat erop vooruit, meid! Sleep de lekkernijen alvast aan!

 

Stiens' Kitchen :

 

 

Zet hem bij uw favorieten... nu!

Of nee... lees eerst rustig verder en dan!

 

Om even terug te komen op dat bloggen...

Ik zit nog met een paar vraagjes.

 

- Hoe doe je dat, van die linken tussen te voegen waarmee Menck en Raf ons wel eens plachten te verrijken? Je klikt dan op een gekleurd, onderstreept of '(klik)' en hoppa... je zit ergens op Wikipedia, bij de doktoor on line of bij een of andere illustere blogger.

 

- Zijn er onderwerpen die meer reacties losweken dan andere? En zoja, ligt dat aan de herkenning? De mate waarin iemand zich bevestigingwillenkrijgend profileert?* Of zijn we gewoon vriendelijk voor mekaar? Zoals Raf ooit schreef in een reactie : 'Reageren is waarderen' (Tenzij misschien als de commentaar wat vernietigend klinkt op de man?)

Zelf mag ik wel stellen dat ik het makkelijker vind om als 'een seksmaniak' te reageren (zie Alexoom) dan mijn opinie te geven op actualiteitigheden, daar voel ik me dan weer te geborneerd voor, of het is al allemaal geschreven in het net gelezen stukje (en veel beter dan ik zou kunnen verwoorden).

 

- Waarom vind ik het jammer dat er waarschijnlijk wel personen zijn die me lezen, maar nooit reageren? De levendigheid van een webstek valt en staat voor mij met de feedback die je krijgt.

Ik viel zowat achterover toen ik ooit las dat de meesten voor zichzelf schrijven. Doeme toch, ik niet, ik wil een publiek.

En allemaal goed en wel, daarbovenop komt ook nog eens dat ik het gevoel heb van ter plaatse te blijven trappelen. Hoe vol was ik van mezelf toen ik net begon! "O kijk... van mijn hand! Wowwerdewow!" Tegenwoordig sluipen de twijfels over mijn schrijfkwaliteiten al wel eens tussen mijn vingers. 

 

Djeez... hoog tijd om af te blokken, dit brouwsel.

'Pathetisch' noemen ze zoiets, straks even mijn hormonenhuishouding controleren.

 

En het is niet eens kort!

 

 

* Hahaha! Zie mij! 

Ik : "Allez vooruit, we worden nog eens uit de kast gehaald, ze heeft weer geen tijd op overschot."

Ik : " Wat verwacht ze dan van ons? Dat wij de meute gaan animeren?"

Ik : " Zoiets, veronderstel ik."

Ik : " Zegzeg, ze had toch nog een vervolg over haar wrak dat niet wilde verminderen in snelheid?"

Ik : " Heb je het nu over haar vrijer?"

Ik : " Neenee, dat andere wrak."

Ik : " Dat heeft ze doorgeschoven naar later, die episode is nog niet helemaal afgerond."

Ik : " Bon, hier staan we dus..."

Ik : " Ja... weet gij iets?"

Ik : " Neen gij, ik ben de lompe van de twee, wat zou je die verantwoordelijkheid in mijn schoenen willen schuiven?"

Ik : " Ze is de laatste tijd niet echt d'r eigen relaxte ik hè?"

Ik : " Tssss, ze zou beter een voorbeeld nemen aan ons, wij liggen hier wat languit te filosoferen over het niks."

Ik : " Jah, 'niksen' moet zowat het mooiste werkwoord zijn ooit uitgevoerd."

Ik : " Haar geniks trekt anders op niks, hoe inefficiënt kan iemand nu niksen?"

Ik : " Héél inefficiënt, neem het maar van mij aan."

Ik : " Dat komt er dus van, een dikke maand thuis en dan ineens een serie vergaderingen met daaraan vastgekoppeld een bergje werkskes die altijd gisteren af hadden moeten zijn."

Ik : " Daarbovenop is ze nog eens zenuwachtig omdat ze dit weekend naar haar nieuwe schoonmoeder moet."

      " Nuja, slechter als de vorige schoonmoeder kan het in ieder geval niet zijn, die benaderde qua karakter de stiefmoeder van Sneeuwwitje en die was niet eens de tweede mooiste van het land!"

Ik : " O oeps, helemaal vergeten, hebben we onze tanden gepoetst?"

Ik : " Nope, maar daar is nog tijd genoeg voor, wat mij meer zorgen baart, is dat we geen propere kleren meer hebben."

Ik : " Misschien hebben we wel chance en is schoonmama slechtziend ofzo."

Ik : " Hopelijk ook doof... dat gaat me daar wat geven, dat Antwerps gesjauwel versus het West-Vlaams gewauwel. Hoe zit het trouwens met jouw kennis van het bachten de kuppes?"

Ik : " Eh... nogal onbestaande, vrees ik."

Ik : " Er is maar één oplossing. We gaan de schoonmammie en -pappie moeten paaien!"

Ik : " Ha ha ha ! Met een gedicht over het niks ofzo?"

Ik : " Iets veel beters! We nemen een vogeltaartje mee!" Onweerstaanbaar zoiets!"

Ik : " Gij sublieme ik toch! Gij bent het summum der fabuleuze ideeën!"

Ik : " Eey eey! (doet lik-stempel-op-zichzelf-gebaar) en ik weet ook ineens hoe we die paar bloglezers die het tot hier hebben volgehouden een mooie afronding mee kunnen geven."

Ik : " Ik lees je gedachten mee... vind je dat wel een goed idee? Een recept?"

Ik : " Maar ja, ze mag dan niet kunnen koken voor de haren, maar voor vogels is ze kokkin numéro één."

Ik : " Mja... eindelijk dan eens een ik en een ik waar we niet pardoes een sjot onder ons kont krijgen omdat we er geen eind aan kunnen breien. Nog niet eens zo'n slechte inval van je."

Ik : " Aan mij de eer u het creëren van een vogelcakeje voor te stellen!"

" - Men neme een drietal lege ijsdozen, evenveel verschillende soorten vogelzaad en een blok frietvet. Oja, en een minicakevormpje... te verkrijgen bij Ikea (of afpakken van je klein mannen) en de Blokkers van deze wereld. (Wij hebben lekker zo'n plakkaat met zes van die vormpjes in één, nanaanaanaaah!)"

- Breng het vet tot smelten, het moet niet heet zijn, in de de ijsdoos door ze in de microgolfoven te plaatsen. Eén tot twee minuutjes volstaat.

- Kap in elke doos goed wat zaad, één soort per doos. Het mooist is als je contrasterende groottes en kleuren hebt van zaad.

- Pak een lepel uit uw schuif (euh, die moest dus ook nog bij benodigdheden staan) en schep een eerste laagje zaad in uw vormpje.

- Laat het vet ertussen even opstijven en vul aan met je tweede laag.

- Idem derde laag.

- Als heel die reutemeteut is gestold, hou de vorm dan voorzichtig onder de warme kraan en laat het vallen in een bundel inpakmateriaal alsof het € 15 heeft gekost in de betere euh... waar koop je zulke delicatessen eigenlijk?

Afijn... schoonmoeders en iedereen elders met een tuin of terras zullen steil achterover vallen van zoveel vernuftigdheid in een pakske!"

Ik : " Eerst zien en dan geloven."

Ik : " I 'm a believer, tralalalalalaaaa."

Ik : " Ja, Regina Louf spreekt nog vol lof over je!"

Ik : " Zullen we dan nu onze taartjes eens gaan inspecteren?"

Ik : " Laten we dat maar doen en daarna toch maar onze tanden poetsen."

Ik : " Ze zal trots zijn op ons!"

Ik : " Laat ik je bij deze even verwijzen naar haar narcistenrijm..."

 

  

Het vervolg leest u morgen.
Of overmorgen.

Zal zap verongelukken onderweg?

 

Zoja, wie heeft dit lapje tekst dan geschreven?

 

Hoe fijn vond zij het toen ze bij thuiskomst vaststelde dat ook haar wasmachine het begeven had?

 

Of dat haar garagist zich feestvierend in de Ardennen bevond?

 

Hoe voelt het aan om 2007 in te zetten met geen zetel, een kapotte auto en enkel vuile kledij?

 

Zal ze dit uitwerken op haar vrijer?

 

Gaat de arme man bezwijken en zijn boeltje terug pakken?

 

Hoe moet ze deze reeks spannend houden als de ontknoping reeds te lezen valt op chocolatemoose?

 

En hoop mee dat het beter zal zijn dan dit nachtelijk vlugschrift.

Zal zapnimf zich herpakken?

Waar heeft die stienie zich verstopt?

Voelen jullie je ook zo mruoeoueoueroue?