De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
02-12-2016
De schone stad 2. Frans De Wilde
Mij streelt de stilte als het handje van een kind,
de zon weeft goudkant om de beukenhal
hier op de top. Hoor, zoet gezang
gaat plots daar droppelen uit het rein azuur
vult heel de hemel met zilveren klang,
stijgt en verluidt, hoog in het zonnevuur.
Ik ben weer alleen,
mijn oog dwaalt dromend naar de stad beneen,
het ziet straten, pleinen en het ziet ze niet,
want huizen, hoven, vormen lijn en kleur.
Want woud en water, het al te samen vliet
in het gretig oor der ziele tot een keur
van rijke tonen eener symfonie.
Waar harpakkoorden, het juichlied der violen,
der hoornen klaagtoon, cello-melodie
versmelten gaan, en onder voolen
gedempt opruisen tot wie daar in droom
zich wiegen laat op het zingend kleuren-deinen.
02-12-2016, 00:00
Geschreven door André
01-12-2016
De schone stad 1. Frans De Wilde
Door het wolkig waas der nevelen, melken linten
het schemer-krullen van de schouwenrook
vlotten de tonen weg in tere tinten
wordt het een droomland uit een toversprook.
Hoe harmoniëren schoon in de vallei
de leien daken en het heuvelgroen
het zilver der rivier die vrij
zich wendt en windt en na een zoen
aan weide en woud, weer vlucht.
Gelijk een vrouw die om het gelaat
een gouden glimlach, blank en blond ons toetreedt
maar wier schoon lijf zich nimmer nemen laat.
Het is hier zo goed. Hoe dauwig koel en breed
om het hete voorhoofd strijkt de morgenwind,
alle geluid klinkt dof op uit het dal.
01-12-2016, 00:00
Geschreven door André
30-11-2016
Ecce Puer. Frans De Wilde
Zie daar het kind
het blonde
gezonde
rozig
blauw-oogig
lach-graag gezind.
Wie die niet mint
deze donzen wangen
verlangen
wekkend te plukken
veel zoete zoenen
al zachtjes rukken
de rijpe vruchten
der rijke takken
van nooit-arme boom.
Geen gouden droom
maar waar, het kind, dit levend kind
met spartel-handjes
knib-knabbel tandjes
met lichte lachjes
en blijde dagjes.
Op roze voetjes
trippelend vlugjes en zoetjes
met lieve lonkjes
woorden als vonkjes
knetterend-klaar
ondeugend of strelend
schaterend of kwelend
immer waar.
Heel deze bloeiend heerlijkheid
heb ik gegeven
u, eeuwig leven.
Kan ooit een mens
schoner iets geven?
30-11-2016, 00:00
Geschreven door André
29-11-2016
Waar anders. Frans De Wilde
Waar anders zult gij vrede vinden
als in uw eigen hart?
Verhard
tegen het woeden der winden
van het leven
dat nimmer geven
zal
al
wat wij hopen of vragen.
Niet klagen.
Maar zien en wetend bedenken
zal u schenken
de rust, die eeuwige, hoog-stille rust
die u kust
en vrij en licht maakt
als een durende, goddelijke lust.
29-11-2016, 09:29
Geschreven door André
28-11-2016
Serenade. Frans De Wilde
Blond herderinneken
hoor naar mijn bee
wordt mijn zoet minneken
kom met me mee.
Naar mijn grijs huizeken
ter geurige hei
in het schemerig kluizeken
wees het zonneken gij.
Open uw vensterken
bloemige boog
gun mij een gensterken
uit uw blauwe oog.
Blauwer dan het blinkende
vergeet-mij-niet
lachende en winkende
vrolijk als een lied.
Donzig uw velleken
als lammervacht
blij als een belleken
uw stemme lacht.
Vlug vliegt uw voeteken
als het hert in het woud
uw lokken zoeteken
zijn koren-goud.
Room-blanke tandekens
bes-rode mond
wol-warme handekens
borstjes rond.
Van u mijn schoon slaapsterken
droom ik iedere nacht
om u mijn hart-kaapsterken
smeek ik en smacht.
Jent herderinneken
ik min u wees mijn
mijn koninginneken
zult ge eeuwig zijn.
28-11-2016, 00:00
Geschreven door André
27-11-2016
Aan de slaap 7. Frans De Wilde
Arm van ziel en arm van leden
wetend van verleden noch heden
als een korrel graan verloren
in een zee van zwaar rijp koren.
Als een goudstof in de lucht
Als in storm-gesteun een zucht
Als een vlok in het sneeuw-gewemel
Als een stille ster ten hemel.
Als een grasje in de zomerwei
Als een kruidje op de hei
Als een blad in het herfstig woud
Als een vogel tussen hout.
Uit de omarming van vergeten
weer bewust van wil en weten
zal ik te morgen opgestaan
rust-verzoend naar het leven gaan.
27-11-2016, 00:00
Geschreven door André
26-11-2016
Nachtliedje. Frans De Wilde
Het is buiten en het is binnen nacht,
de stilte uit de hemelen lacht,
vreemd en verre, zere en zacht,
alleen de sterren houden de wacht.
Twee zustersterren in de nacht,
vol droeve, droom-deemster-pracht,
beseffen zij hun milde macht,
begrijpen zij deze kalme klacht?
Vaarwel, vaarwel het is al voorbij,
weer roept het leven, u en mij.
26-11-2016, 00:00
Geschreven door André
25-11-2016
Sursum Corda 2. Frans De Wilde
Durven en derven en dulden en dragen
strijden en streven is 's levens gebod,
nimmer vertwijfelen vrezen of vragen,
klaarte van binnen is sterker dan het lot.
Dor ligt het land dat geen regen kwam drenken,
het zonvuur der vreugd schroeit de bloesems der ziel,
het eeuwige schoon kan slechts het lijden ons schenken,
sombere hemel waar het oogst-goud uit viel.
Het zwarte zaad van de nacht geeft ons 's morgens violen,
vrede zal dauwen uit storm en strijd,
eens daalt de droom naar de duisterste holen,
wekt er een mooiere menselijkheid.
25-11-2016, 00:00
Geschreven door André
24-11-2016
Offerande. Frans De Wilde
Ik breng u verse bloemen zielsgeliefde vrouw,
zij bloeien allen kleurig, geurend in mijn hart;
die rode roos der min, gedachten mijner smart,
het lentegroen der hoop, het bronzig loof van rouw.
Een levende offerande op het altaar uwer trouw
waarmee gij het grillig spel van het lot koen hebt getart;
hoezeer met giftige mond de nijd ook heeft gesard,
uw liefde blijft de rots waarop ik scheppend bouw.
Wees wat gij waart, gij kunt niet guller geven
uw lach, uw troostrijk woord, uw zorgen klein en groot,
in het blonde bewegen van uw stil-huiselijk leven.
Wen voor mijn bleek bestaan de dageraad dauwt van dood;
en vindt de zoeker rust, rijk loon voor het rusteloos streven,
drukt gij de afscheidszoen mij zegenend op het hoofd.
24-11-2016, 00:00
Geschreven door André
23-11-2016
Lentelach. Frans De Wilde
Teer-blauw de milde morgenlucht
en wit gewaasd van wolken
die drijven door de dag als dromen blank en bleek.
De zon op de kimboog zat
en smeet met gouden dolken.
Een late of vroege vogel in de vlucht
zeer zoetjes zong en licht en lichtjes pozend,
wiegelend op een twijg van winter-winden,
kaal gekamde kruin blij-lustig floot
en driest hel kwetterde.
Een zoele koelte strelend streek
langs vijverkroos en weiland
waar log-loom kleurige koeien gaan
stom-starig snuivig stillestaan
en snokken met hun snoeten.
Het jonge jaar liet mij de schone dag
de wellust-huiver van zijn jongste lach.
23-11-2016, 00:00
Geschreven door André
22-11-2016
De rozenkrans. Frans De Wilde
O liefste de uren van weleer
zijn als een paarlenkrans voor mij,
ik hertel ze peinzend: dat komt nooit meer weer,
mijn rozenkrans van droef en blij.
Elk uur een parel en een bede
als balsem voor het eenzaam hart,
ik tel gelaten want aan het einde ligt vrede,
maar ik vind een kruis van smart.
O verre stonden wrang en zoet,
O banend leed van schamel goed.
Ik kus de paarlen en vind eindelijk kracht
om zonder traan of klacht
te kussen het kruis.
22-11-2016, 09:37
Geschreven door André
21-11-2016
De leeuwerik. Frans De Wilde
Gegroet gij grauw-gewiekte en zoet-gevooisde zanger
die daar met zilver-driest en hemels-schoon geluid
hoog in de melken lucht van deze milde morgen,
ver van het lentig land, uw vrije ziele uit.
Gij vleugelt ongezien naar zoele zonnediepten,
en zendt uw blijden groet ten blauwe hemelval;
de licht-gedragen last der kleine levenszorgen
liet gij diep onder u in het gras van het groene dal.
Gij zijt het beminde beeld van heel mijn dichterziele,
die eeuwig stijgt en daalt van plicht naar grotere plicht;
die nimmer gans vergeet wat haar aan de aarde bindt;
slechts in uw zang ruim de hogere vrede vindt.
Frans De Wilde is geboren te Antwerpen in 1889 en
overleden te Antwerpen in 1981
21-11-2016, 00:00
Geschreven door André
09-10-2016
Limburg 14. Felix Rutten
Geboorteland mij dierbaar om uw schoon,
gezegend om mijn jeugdherinneringen,
heerlijker sinds in immer wijde kringen,
mijn leven dreef van de ouderlijke woon.
Ik bleef in alle verten van u zingen,
mijn beste vreugde stemde ik op uw toon,
mijn toeverlaat, mijn lust en veilig loon,
daar ik u lief had boven alle dingen.
Eerst werd gij me alles toen ik het al verloor,
en het liefste van mijn hart, onzegbaar droef,
ter zalige rust in uw schoot begroef.
En inniger min ik sinds u, dan te voor,
en voelt mijn hart uw zoden zich verwant,
mijn tweemaal heimstee, mijn heilig land.
09-10-2016, 00:00
Geschreven door André
08-10-2016
Limburg 12. Felix Rutten
Gezegende avond na de hete dag,
de hitte gloeit nog na van het rijpe veld,
maar onder de effen hemel deint en smelt
de zwoelte voor uw zilveren waaierslag.
Waar mist en dauw in droom te sluimeren lag
uit de effen bronnen van de stilte, welt
een rust die de onrust mijner ziel ontstelt,
dat wij, die fluisteren, zwijgen vol ontzag.
Maar louter geuren leven in de lucht,
een late merel die nog sloeg, werd stil,
mijn hart slaat hoorbaar met en zacht gerucht.
En het wonder wachtend, dat niet komen wil,
zitten wij starend naar de wazige kust,
waar de avond karmozijn met purper blust.
08-10-2016, 00:00
Geschreven door André
07-10-2016
Limburg 10. Felix Rutten
Heilig koren dat de wereld voedt,
gewijde vrucht van onverdroten vlijt,
geboren in zo grote eenvoudigheid,
dat geen de volheid uwer pracht vermoed.
Zoals gij in het wilde voorjaar schuw gedijt,
en trots de vlagen van maarts overmoed,
tot gij de zon verwinnend vaart te moet,
in triomfante macht en majesteit.
Voor het mild gestraal van zomers warm gelaat,
geliefkoosd door de suizelende wind,
verheerlijkt in geluid van rijm en maat.
Door koningen en kunstenaars bemind,
hoe groeit mijn trots wanneer gij aan het bloeien slaat:
gij maakt mij blij als een zingend kind.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
06-10-2016
Limburg 9. Felix Rutten
De merel die ik nooit genoeg
en aldoor met verliefder lust beluister,
wanneer in loverkoel en zonnig duister,
hij speelt de fluit van onverlet ivoor.
Wat macht van lenteblij geheimnis huist er
in dit merellied, dat zo mijn ziel bekoor,
dat ik alles vredig kan vergeten voor
die stem vol diepen klank en gouden luister?
De weemoed van het verleden drenkt zijn toon,
die klinkt vanuit vergeten vreugden over,
en maakt de stond met dromen rijk en schoon.
En goudener glanst het overstraalde lover
der weids tot kerk gewijde bomenkroon,
in het licht verheerlijkt van die klankentover.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
05-10-2016
Limburg 5. Felix Rutten
Daar houdt de Maas de blanke arm gebogen
in het oevergroen, beneveld en bedauwd,
de meeuwen, van de verre zee gevlogen,
scheren er sneeuwwit onder het zonnegoud.
Wijdt schrijdt de brug met zeven bogen
in het water, dat haar beeld er spiegelend schouwt,
van de oevers wuiven franjig, windbewogen,
koren dat gloeit, en groen dat ver vergrauwt.
Daar beurt mijn stee haar tal van schone spitsen
en scherpe daken over de donkere Dom;
getogen zwaarden, die in het zonlicht flitsen.
Sta vast en wacht mij, dat mijn uur weerkom(e),
en ik zal u schoon, gelijk gij waart, hervinden,
u lievend, als ik eenmaal u beminde.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
04-10-2016
Limburg 2. Felix Rutten
Wij gaan vereend naar het land van louter prachten
waarnaar verlangen dag aan dag mij wenkt,
wij gaan naar het bloeiend land van mijn gedachten,
