De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
25-11-2016
Sursum Corda 2. Frans De Wilde
Durven en derven en dulden en dragen
strijden en streven is 's levens gebod,
nimmer vertwijfelen vrezen of vragen,
klaarte van binnen is sterker dan het lot.
Dor ligt het land dat geen regen kwam drenken,
het zonvuur der vreugd schroeit de bloesems der ziel,
het eeuwige schoon kan slechts het lijden ons schenken,
sombere hemel waar het oogst-goud uit viel.
Het zwarte zaad van de nacht geeft ons 's morgens violen,
vrede zal dauwen uit storm en strijd,
eens daalt de droom naar de duisterste holen,
wekt er een mooiere menselijkheid.
25-11-2016, 00:00
Geschreven door André
24-11-2016
Offerande. Frans De Wilde
Ik breng u verse bloemen zielsgeliefde vrouw,
zij bloeien allen kleurig, geurend in mijn hart;
die rode roos der min, gedachten mijner smart,
het lentegroen der hoop, het bronzig loof van rouw.
Een levende offerande op het altaar uwer trouw
waarmee gij het grillig spel van het lot koen hebt getart;
hoezeer met giftige mond de nijd ook heeft gesard,
uw liefde blijft de rots waarop ik scheppend bouw.
Wees wat gij waart, gij kunt niet guller geven
uw lach, uw troostrijk woord, uw zorgen klein en groot,
in het blonde bewegen van uw stil-huiselijk leven.
Wen voor mijn bleek bestaan de dageraad dauwt van dood;
en vindt de zoeker rust, rijk loon voor het rusteloos streven,
drukt gij de afscheidszoen mij zegenend op het hoofd.
24-11-2016, 00:00
Geschreven door André
23-11-2016
Lentelach. Frans De Wilde
Teer-blauw de milde morgenlucht
en wit gewaasd van wolken
die drijven door de dag als dromen blank en bleek.
De zon op de kimboog zat
en smeet met gouden dolken.
Een late of vroege vogel in de vlucht
zeer zoetjes zong en licht en lichtjes pozend,
wiegelend op een twijg van winter-winden,
kaal gekamde kruin blij-lustig floot
en driest hel kwetterde.
Een zoele koelte strelend streek
langs vijverkroos en weiland
waar log-loom kleurige koeien gaan
stom-starig snuivig stillestaan
en snokken met hun snoeten.
Het jonge jaar liet mij de schone dag
de wellust-huiver van zijn jongste lach.
23-11-2016, 00:00
Geschreven door André
22-11-2016
De rozenkrans. Frans De Wilde
O liefste de uren van weleer
zijn als een paarlenkrans voor mij,
ik hertel ze peinzend: dat komt nooit meer weer,
mijn rozenkrans van droef en blij.
Elk uur een parel en een bede
als balsem voor het eenzaam hart,
ik tel gelaten want aan het einde ligt vrede,
maar ik vind een kruis van smart.
O verre stonden wrang en zoet,
O banend leed van schamel goed.
Ik kus de paarlen en vind eindelijk kracht
om zonder traan of klacht
te kussen het kruis.
22-11-2016, 09:37
Geschreven door André
21-11-2016
De leeuwerik. Frans De Wilde
Gegroet gij grauw-gewiekte en zoet-gevooisde zanger
die daar met zilver-driest en hemels-schoon geluid
hoog in de melken lucht van deze milde morgen,
ver van het lentig land, uw vrije ziele uit.
Gij vleugelt ongezien naar zoele zonnediepten,
en zendt uw blijden groet ten blauwe hemelval;
de licht-gedragen last der kleine levenszorgen
liet gij diep onder u in het gras van het groene dal.
Gij zijt het beminde beeld van heel mijn dichterziele,
die eeuwig stijgt en daalt van plicht naar grotere plicht;
die nimmer gans vergeet wat haar aan de aarde bindt;
slechts in uw zang ruim de hogere vrede vindt.
Frans De Wilde is geboren te Antwerpen in 1889 en
overleden te Antwerpen in 1981
21-11-2016, 00:00
Geschreven door André
09-10-2016
Limburg 14. Felix Rutten
Geboorteland mij dierbaar om uw schoon,
gezegend om mijn jeugdherinneringen,
heerlijker sinds in immer wijde kringen,
mijn leven dreef van de ouderlijke woon.
Ik bleef in alle verten van u zingen,
mijn beste vreugde stemde ik op uw toon,
mijn toeverlaat, mijn lust en veilig loon,
daar ik u lief had boven alle dingen.
Eerst werd gij me alles toen ik het al verloor,
en het liefste van mijn hart, onzegbaar droef,
ter zalige rust in uw schoot begroef.
En inniger min ik sinds u, dan te voor,
en voelt mijn hart uw zoden zich verwant,
mijn tweemaal heimstee, mijn heilig land.
09-10-2016, 00:00
Geschreven door André
08-10-2016
Limburg 12. Felix Rutten
Gezegende avond na de hete dag,
de hitte gloeit nog na van het rijpe veld,
maar onder de effen hemel deint en smelt
de zwoelte voor uw zilveren waaierslag.
Waar mist en dauw in droom te sluimeren lag
uit de effen bronnen van de stilte, welt
een rust die de onrust mijner ziel ontstelt,
dat wij, die fluisteren, zwijgen vol ontzag.
Maar louter geuren leven in de lucht,
een late merel die nog sloeg, werd stil,
mijn hart slaat hoorbaar met en zacht gerucht.
En het wonder wachtend, dat niet komen wil,
zitten wij starend naar de wazige kust,
waar de avond karmozijn met purper blust.
08-10-2016, 00:00
Geschreven door André
07-10-2016
Limburg 10. Felix Rutten
Heilig koren dat de wereld voedt,
gewijde vrucht van onverdroten vlijt,
geboren in zo grote eenvoudigheid,
dat geen de volheid uwer pracht vermoed.
Zoals gij in het wilde voorjaar schuw gedijt,
en trots de vlagen van maarts overmoed,
tot gij de zon verwinnend vaart te moet,
in triomfante macht en majesteit.
Voor het mild gestraal van zomers warm gelaat,
geliefkoosd door de suizelende wind,
verheerlijkt in geluid van rijm en maat.
Door koningen en kunstenaars bemind,
hoe groeit mijn trots wanneer gij aan het bloeien slaat:
gij maakt mij blij als een zingend kind.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
06-10-2016
Limburg 9. Felix Rutten
De merel die ik nooit genoeg
en aldoor met verliefder lust beluister,
wanneer in loverkoel en zonnig duister,
hij speelt de fluit van onverlet ivoor.
Wat macht van lenteblij geheimnis huist er
in dit merellied, dat zo mijn ziel bekoor,
dat ik alles vredig kan vergeten voor
die stem vol diepen klank en gouden luister?
De weemoed van het verleden drenkt zijn toon,
die klinkt vanuit vergeten vreugden over,
en maakt de stond met dromen rijk en schoon.
En goudener glanst het overstraalde lover
der weids tot kerk gewijde bomenkroon,
in het licht verheerlijkt van die klankentover.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
05-10-2016
Limburg 5. Felix Rutten
Daar houdt de Maas de blanke arm gebogen
in het oevergroen, beneveld en bedauwd,
de meeuwen, van de verre zee gevlogen,
scheren er sneeuwwit onder het zonnegoud.
Wijdt schrijdt de brug met zeven bogen
in het water, dat haar beeld er spiegelend schouwt,
van de oevers wuiven franjig, windbewogen,
koren dat gloeit, en groen dat ver vergrauwt.
Daar beurt mijn stee haar tal van schone spitsen
en scherpe daken over de donkere Dom;
getogen zwaarden, die in het zonlicht flitsen.
Sta vast en wacht mij, dat mijn uur weerkom(e),
en ik zal u schoon, gelijk gij waart, hervinden,
u lievend, als ik eenmaal u beminde.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
04-10-2016
Limburg 2. Felix Rutten
Wij gaan vereend naar het land van louter prachten
waarnaar verlangen dag aan dag mij wenkt,
wij gaan naar het bloeiend land van mijn gedachten,
dat de verbeelding met nieuw leven drenkt.
De schone werkelijkheid die het zielesmachten
als onbereikbaar schone droom gedenkt,
het paradijs waarvoor mijn hart de schachten
van schat en roem en rijker leven schenkt.
Wij zullen zalig hand in hand er waren,
en dwalen buiten tijd en daagse plicht,
alleen op ongedroomde schoonheid staren,
en het zonlicht dragen op ons blij gezicht.
En ieder uur zal, of wij goden waren,
voltonig zijn als een volmaakt gedicht.
04-10-2016, 00:00
Geschreven door André
03-10-2016
Limburg 1. Felix Rutten
Ik wil dat dit lied zeilt onder de vlag
van uw mij broederlijk geliefde naam,
bracht ons de vloed des levens niet te saam,
dat trouw ons verenige tot de laatste dag.
Gij zijt de witte wimpel aan mijn vlag
wiens onbesmette schoon ik niet beschaam;
dat ik gerust mijn trotse vaart beraam,
gaaft zeilen gij mijn mast, en hechtte het rag.
Als ik ter haven keren zal in het end,
en lading lossen van veredeld goud,
vervulde schat wat twijfelend werd beloofd.
Zoek ik uw aanschijn, mij zo dier-bekend;
en om de pracht die mijn gelaat ontvouwt,
wordt gij, de Reder van mijn lied, geloofd.
03-10-2016, 00:00
Geschreven door André
28-08-2016
Zwaluwen Felix Rutten
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
zwaluwen, zwiept gij mijn venster voorbij,
zwenkende, zwierende,
zwierende, gierende,
zwaluwenrij.
Boden der lente,
jubelende jente,
rozige mei.
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
levensillusiën, vliegt gij tot mij,
levende, lovende,
hoopvol gelovende,
zwaluwenrij.
Boden der lente,
juichende jente,
zielemei.
28-08-2016, 00:00
Geschreven door André
27-08-2016
Vroege vlinders. Felix Rutten
Komt, dromen uit zoet-lauwe landen,
komt, fladderende bloemenlijn,
ga zitten op mijn stille handen,
en zeg me, waar uw zusteren zijn.
Dra zullen ze allen wederkomen,
geheel haar bloesemende heer,
getrouwer dan mijn lentedromen,
die keren nimmer weer.
27-08-2016, 00:00
Geschreven door André
26-08-2016
Buiten. Felix Rutten
De landbouwer loopt met groot gezwaai
van armen en van zeisen,
zijn veld af door de zonnelaai,
om het koren uit de bodem taai
met kunst en kracht omhoog te hijsen.
En zingend gaat een dichter zacht
er langs bij het avondvallen,
en morgen eer de zon nog lacht,
ligt veld aan veld
vol bonte pracht
van bloemen, honderduizendtallen.
26-08-2016, 00:00
Geschreven door André
25-08-2016
Sint-Jozef (19 maart). Felix Rutten
Sint-Jozef met zijn leliestaf
weert al de zwarte wolken af
en scheurt hun zwarte sprei vaneen
en slaat ze stuk en drijft ze heen.
Hij veegt de blauwe hemel klaar,
terwijl de wolken hier en daar
als sneeuw versmelten, stijgt de zon
die zolang niet meer lachen kon.
En wijl haar zachte weelde warm
de winterbomen, bedelarm,
de koude leden lijze streelt
en lievend hun ellende heelt.
Komt met zijn bloeiverblijden staf
Sint-Jozef van de hemel af
en wandelt door de dorre gaard
der immer meer ontwakende aard.
En waar hij stille woorden zegt
staan sleutelbloem en viooltje recht
sneeuwklokjes bengelen blank van hoofd
alom: Sint-Jozef zij geloofd.
25-08-2016, 00:00
Geschreven door André
24-08-2016
December. Felix Rutten
Keert de aarde nu tot de kinderreinheid weer,
zij ligt zo blank in zachte sneeuw gehuld
door het bleke licht der gele zon verguld
als lag zij biddend in berusting neer.
Zo slaapt zij en sluimert voort in stil geduld,
en rustig-passieloos werd land en meer,
wijl vrede er nederwuift op donzen veer
en blanke droom haar koele rust vervult.
De dennen sneeuwbekuifd in het bosbegin
staren, alleen nog groen, mij vragend aan,
of nog geen lied klinkt van de torentin...
Straks ziet gij hen met hemelpracht belaen,
en duizend lichtjes, feestelijk, bloeiend in
de apotheose van de kerstnacht staan.
24-08-2016, 00:00
Geschreven door André
23-08-2016
Herfstavond. Felix Rutten
De luchten hangen zwaar van grijze dampen,
en de avond vloeit van vlotte horizon
naar het dal, waar trossen duisternis zich klampen
