De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
07-10-2016
Limburg 10. Felix Rutten
Heilig koren dat de wereld voedt,
gewijde vrucht van onverdroten vlijt,
geboren in zo grote eenvoudigheid,
dat geen de volheid uwer pracht vermoed.
Zoals gij in het wilde voorjaar schuw gedijt,
en trots de vlagen van maarts overmoed,
tot gij de zon verwinnend vaart te moet,
in triomfante macht en majesteit.
Voor het mild gestraal van zomers warm gelaat,
geliefkoosd door de suizelende wind,
verheerlijkt in geluid van rijm en maat.
Door koningen en kunstenaars bemind,
hoe groeit mijn trots wanneer gij aan het bloeien slaat:
gij maakt mij blij als een zingend kind.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
06-10-2016
Limburg 9. Felix Rutten
De merel die ik nooit genoeg
en aldoor met verliefder lust beluister,
wanneer in loverkoel en zonnig duister,
hij speelt de fluit van onverlet ivoor.
Wat macht van lenteblij geheimnis huist er
in dit merellied, dat zo mijn ziel bekoor,
dat ik alles vredig kan vergeten voor
die stem vol diepen klank en gouden luister?
De weemoed van het verleden drenkt zijn toon,
die klinkt vanuit vergeten vreugden over,
en maakt de stond met dromen rijk en schoon.
En goudener glanst het overstraalde lover
der weids tot kerk gewijde bomenkroon,
in het licht verheerlijkt van die klankentover.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
05-10-2016
Limburg 5. Felix Rutten
Daar houdt de Maas de blanke arm gebogen
in het oevergroen, beneveld en bedauwd,
de meeuwen, van de verre zee gevlogen,
scheren er sneeuwwit onder het zonnegoud.
Wijdt schrijdt de brug met zeven bogen
in het water, dat haar beeld er spiegelend schouwt,
van de oevers wuiven franjig, windbewogen,
koren dat gloeit, en groen dat ver vergrauwt.
Daar beurt mijn stee haar tal van schone spitsen
en scherpe daken over de donkere Dom;
getogen zwaarden, die in het zonlicht flitsen.
Sta vast en wacht mij, dat mijn uur weerkom(e),
en ik zal u schoon, gelijk gij waart, hervinden,
u lievend, als ik eenmaal u beminde.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
04-10-2016
Limburg 2. Felix Rutten
Wij gaan vereend naar het land van louter prachten
waarnaar verlangen dag aan dag mij wenkt,
wij gaan naar het bloeiend land van mijn gedachten,
dat de verbeelding met nieuw leven drenkt.
De schone werkelijkheid die het zielesmachten
als onbereikbaar schone droom gedenkt,
het paradijs waarvoor mijn hart de schachten
van schat en roem en rijker leven schenkt.
Wij zullen zalig hand in hand er waren,
en dwalen buiten tijd en daagse plicht,
alleen op ongedroomde schoonheid staren,
en het zonlicht dragen op ons blij gezicht.
En ieder uur zal, of wij goden waren,
voltonig zijn als een volmaakt gedicht.
04-10-2016, 00:00
Geschreven door André
03-10-2016
Limburg 1. Felix Rutten
Ik wil dat dit lied zeilt onder de vlag
van uw mij broederlijk geliefde naam,
bracht ons de vloed des levens niet te saam,
dat trouw ons verenige tot de laatste dag.
Gij zijt de witte wimpel aan mijn vlag
wiens onbesmette schoon ik niet beschaam;
dat ik gerust mijn trotse vaart beraam,
gaaft zeilen gij mijn mast, en hechtte het rag.
Als ik ter haven keren zal in het end,
en lading lossen van veredeld goud,
vervulde schat wat twijfelend werd beloofd.
Zoek ik uw aanschijn, mij zo dier-bekend;
en om de pracht die mijn gelaat ontvouwt,
wordt gij, de Reder van mijn lied, geloofd.
03-10-2016, 00:00
Geschreven door André
28-08-2016
Zwaluwen Felix Rutten
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
zwaluwen, zwiept gij mijn venster voorbij,
zwenkende, zwierende,
zwierende, gierende,
zwaluwenrij.
Boden der lente,
jubelende jente,
rozige mei.
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
levensillusiën, vliegt gij tot mij,
levende, lovende,
hoopvol gelovende,
zwaluwenrij.
Boden der lente,
juichende jente,
zielemei.
28-08-2016, 00:00
Geschreven door André
27-08-2016
Vroege vlinders. Felix Rutten
Komt, dromen uit zoet-lauwe landen,
komt, fladderende bloemenlijn,
ga zitten op mijn stille handen,
en zeg me, waar uw zusteren zijn.
Dra zullen ze allen wederkomen,
geheel haar bloesemende heer,
getrouwer dan mijn lentedromen,
die keren nimmer weer.
27-08-2016, 00:00
Geschreven door André
26-08-2016
Buiten. Felix Rutten
De landbouwer loopt met groot gezwaai
van armen en van zeisen,
zijn veld af door de zonnelaai,
om het koren uit de bodem taai
met kunst en kracht omhoog te hijsen.
En zingend gaat een dichter zacht
er langs bij het avondvallen,
en morgen eer de zon nog lacht,
ligt veld aan veld
vol bonte pracht
van bloemen, honderduizendtallen.
26-08-2016, 00:00
Geschreven door André
25-08-2016
Sint-Jozef (19 maart). Felix Rutten
Sint-Jozef met zijn leliestaf
weert al de zwarte wolken af
en scheurt hun zwarte sprei vaneen
en slaat ze stuk en drijft ze heen.
Hij veegt de blauwe hemel klaar,
terwijl de wolken hier en daar
als sneeuw versmelten, stijgt de zon
die zolang niet meer lachen kon.
En wijl haar zachte weelde warm
de winterbomen, bedelarm,
de koude leden lijze streelt
en lievend hun ellende heelt.
Komt met zijn bloeiverblijden staf
Sint-Jozef van de hemel af
en wandelt door de dorre gaard
der immer meer ontwakende aard.
En waar hij stille woorden zegt
staan sleutelbloem en viooltje recht
sneeuwklokjes bengelen blank van hoofd
alom: Sint-Jozef zij geloofd.
25-08-2016, 00:00
Geschreven door André
24-08-2016
December. Felix Rutten
Keert de aarde nu tot de kinderreinheid weer,
zij ligt zo blank in zachte sneeuw gehuld
door het bleke licht der gele zon verguld
als lag zij biddend in berusting neer.
Zo slaapt zij en sluimert voort in stil geduld,
en rustig-passieloos werd land en meer,
wijl vrede er nederwuift op donzen veer
en blanke droom haar koele rust vervult.
De dennen sneeuwbekuifd in het bosbegin
staren, alleen nog groen, mij vragend aan,
of nog geen lied klinkt van de torentin...
Straks ziet gij hen met hemelpracht belaen,
en duizend lichtjes, feestelijk, bloeiend in
de apotheose van de kerstnacht staan.
24-08-2016, 00:00
Geschreven door André
23-08-2016
Herfstavond. Felix Rutten
De luchten hangen zwaar van grijze dampen,
en de avond vloeit van vlotte horizon
naar het dal, waar trossen duisternis zich klampen
aan dor geboomte en vochtig-grauwe grond.
En ver verrompelt dof machinestampen,
het leven legt de vinger op de mond,
in het donker blinken één voor één de lampen,
en zien met groot verwonderde ogen rond.
Daar heerst een weevol luisterend zwijgen buiten,
het ligt al in doodsslaap. Toch in onverklaard
gerucht, hoor ik 's levens harteklop zich uiten.
Schoon donkere nacht u zwijgend ook omwaart,
toch blijft een spreken zacht van lichte ruiten,
waaruit de hoop u troostend tegenstaart.
23-08-2016, 00:00
Geschreven door André
22-08-2016
Fingals grot. Felix Rutten
Een tempel van lazuur en blauw basalt
in het hart der rots gesneden door de zee
waar het lied dat van uw luit en glippen glee
al nog betoverend onverstoorbaar schalt.
En weent in zacht geklag en heldenwee
en kwijnt van liefde in zoet geluid en valt
in brede jubel uit, wijl het donderen bralt
der golven, juichend met uw hymnen mee.
Is heldenzanger Fingal uw gewijd
om t' eeuwige dag met de echo van uw lied
den roem uws naam den volkeren te bewaren.
En, waakzaam wachter, dat dien geen ontwijd,
ligt eindeloos voor het eeuwenhecht graniet
de trotse leeuwenwacht der Noordzeebaren.
22-08-2016, 00:00
Geschreven door André
21-08-2016
Wij zaten zwijgend. Felix Rutten
Wij zagen zwijgend starend op de zee,
die kwam van verre vrolijk aangevlogen,
wij zaten zonder vreugde en zonder wee,
naar het zwellend ruisen luisterend gebogen.
Maar toen zij plots met schelpenvolle vloed
en luid gejuich de stranden overviel,
werd zij heel stille, bleef voor onze voet
staan luisteren naar de stemmen onzer ziel.
En met een klacht van eindeloos verdriet
stierf het zeegeruis weg in geheimen tover,
wij zaten stil maar liefdes hoge lied
zong ziel tot ziel en het gleed de golven over.
21-08-2016, 00:00
Geschreven door André
20-08-2016
Pastorale. Felix Rutten
Rood lag de zon in geel oranje en goud,
dat voren groef in de grauwe avondmist,
blauwgrijs een waas als schemerend amethyst,
viel over het veld en het verre vale woud.
De weg gleed met twee rijen bomen, door
de stilte, al smaller op door het avonddoom
en met een ver lied daalde uit de avondgloor
een herder laat, een lang vergeten droom.
Hij dreef der heerde witte wemeling mij
te moet en lachte, en zette in het gras zich neer,
en alles hoorde naar zijn melodij,
wit-vredig in der hemelen schemermeer.
Toen wist ik weer op eenmaal als ontwaakt
dat gij zaat naast mij, een glans op uw gelaat, en
dat gij uit de avondglorie tot mij spraakt
het andante-zacht der Beethoven-Sonate.
20-08-2016, 00:00
Geschreven door André
19-08-2016
Aan zee. Felix Rutten
De hemel welfde weelde-wemelend blauw,
wijd-klarend boven het blinkend vlak der wateren,
gelijk een reuzige zeeschelp, vol van het klateren
