De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
26-08-2016
Buiten. Felix Rutten
De landbouwer loopt met groot gezwaai
van armen en van zeisen,
zijn veld af door de zonnelaai,
om het koren uit de bodem taai
met kunst en kracht omhoog te hijsen.
En zingend gaat een dichter zacht
er langs bij het avondvallen,
en morgen eer de zon nog lacht,
ligt veld aan veld
vol bonte pracht
van bloemen, honderduizendtallen.
26-08-2016, 00:00
Geschreven door André
25-08-2016
Sint-Jozef (19 maart). Felix Rutten
Sint-Jozef met zijn leliestaf
weert al de zwarte wolken af
en scheurt hun zwarte sprei vaneen
en slaat ze stuk en drijft ze heen.
Hij veegt de blauwe hemel klaar,
terwijl de wolken hier en daar
als sneeuw versmelten, stijgt de zon
die zolang niet meer lachen kon.
En wijl haar zachte weelde warm
de winterbomen, bedelarm,
de koude leden lijze streelt
en lievend hun ellende heelt.
Komt met zijn bloeiverblijden staf
Sint-Jozef van de hemel af
en wandelt door de dorre gaard
der immer meer ontwakende aard.
En waar hij stille woorden zegt
staan sleutelbloem en viooltje recht
sneeuwklokjes bengelen blank van hoofd
alom: Sint-Jozef zij geloofd.
25-08-2016, 00:00
Geschreven door André
24-08-2016
December. Felix Rutten
Keert de aarde nu tot de kinderreinheid weer,
zij ligt zo blank in zachte sneeuw gehuld
door het bleke licht der gele zon verguld
als lag zij biddend in berusting neer.
Zo slaapt zij en sluimert voort in stil geduld,
en rustig-passieloos werd land en meer,
wijl vrede er nederwuift op donzen veer
en blanke droom haar koele rust vervult.
De dennen sneeuwbekuifd in het bosbegin
staren, alleen nog groen, mij vragend aan,
of nog geen lied klinkt van de torentin...
Straks ziet gij hen met hemelpracht belaen,
en duizend lichtjes, feestelijk, bloeiend in
de apotheose van de kerstnacht staan.
24-08-2016, 00:00
Geschreven door André
23-08-2016
Herfstavond. Felix Rutten
De luchten hangen zwaar van grijze dampen,
en de avond vloeit van vlotte horizon
naar het dal, waar trossen duisternis zich klampen
aan dor geboomte en vochtig-grauwe grond.
En ver verrompelt dof machinestampen,
het leven legt de vinger op de mond,
in het donker blinken één voor één de lampen,
en zien met groot verwonderde ogen rond.
Daar heerst een weevol luisterend zwijgen buiten,
het ligt al in doodsslaap. Toch in onverklaard
gerucht, hoor ik 's levens harteklop zich uiten.
Schoon donkere nacht u zwijgend ook omwaart,
toch blijft een spreken zacht van lichte ruiten,
waaruit de hoop u troostend tegenstaart.
23-08-2016, 00:00
Geschreven door André
22-08-2016
Fingals grot. Felix Rutten
Een tempel van lazuur en blauw basalt
in het hart der rots gesneden door de zee
waar het lied dat van uw luit en glippen glee
al nog betoverend onverstoorbaar schalt.
En weent in zacht geklag en heldenwee
en kwijnt van liefde in zoet geluid en valt
in brede jubel uit, wijl het donderen bralt
der golven, juichend met uw hymnen mee.
Is heldenzanger Fingal uw gewijd
om t' eeuwige dag met de echo van uw lied
den roem uws naam den volkeren te bewaren.
En, waakzaam wachter, dat dien geen ontwijd,
ligt eindeloos voor het eeuwenhecht graniet
de trotse leeuwenwacht der Noordzeebaren.
22-08-2016, 00:00
Geschreven door André
21-08-2016
Wij zaten zwijgend. Felix Rutten
Wij zagen zwijgend starend op de zee,
die kwam van verre vrolijk aangevlogen,
wij zaten zonder vreugde en zonder wee,
naar het zwellend ruisen luisterend gebogen.
Maar toen zij plots met schelpenvolle vloed
en luid gejuich de stranden overviel,
werd zij heel stille, bleef voor onze voet
staan luisteren naar de stemmen onzer ziel.
En met een klacht van eindeloos verdriet
stierf het zeegeruis weg in geheimen tover,
wij zaten stil maar liefdes hoge lied
zong ziel tot ziel en het gleed de golven over.
21-08-2016, 00:00
Geschreven door André
20-08-2016
Pastorale. Felix Rutten
Rood lag de zon in geel oranje en goud,
dat voren groef in de grauwe avondmist,
blauwgrijs een waas als schemerend amethyst,
viel over het veld en het verre vale woud.
De weg gleed met twee rijen bomen, door
de stilte, al smaller op door het avonddoom
en met een ver lied daalde uit de avondgloor
een herder laat, een lang vergeten droom.
Hij dreef der heerde witte wemeling mij
te moet en lachte, en zette in het gras zich neer,
en alles hoorde naar zijn melodij,
wit-vredig in der hemelen schemermeer.
Toen wist ik weer op eenmaal als ontwaakt
dat gij zaat naast mij, een glans op uw gelaat, en
dat gij uit de avondglorie tot mij spraakt
het andante-zacht der Beethoven-Sonate.
20-08-2016, 00:00
Geschreven door André
19-08-2016
Aan zee. Felix Rutten
De hemel welfde weelde-wemelend blauw,
wijd-klarend boven het blinkend vlak der wateren,
gelijk een reuzige zeeschelp, vol van het klateren
