De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
12-07-2015
Brugge. Willem de Merode
Wat zal het heden schoon in Brugge zijn,
deze verstilling van het onverwacht
vereeuwigde, en het nieuw zijn van de nacht
over de rijpe witte maneschijn.
De bladeren, doorschijnend en verguld,
suizen rond ondoorgrondelijke verkoren
verbeeldingen, die dood en wedergeboren
de tijd verduren met hun sterk geduld.
Er is een wijnrood dat zeer diep vanbinnen
de steen verdonkert als het samenrinnen
van mannentranen en van maagdenbloed.
En langs het huis met de kristallen ramen,
weerspiegeld duizendvoud, en zonder schamen,
liefkozen minnenden, en dat is goed.
Spijk Groningen 1887- Eerbeek Gelderland 1939
12-07-2015, 00:00
Geschreven door André
11-07-2015
De Reiezwanen. Delfien Vanhaute
Hoe stil en zacht, hoe schemerig zoet
is de avond op de Reievloed
die gevels en kantelen,
waar sluimerende oudheid zingt en saagt,
die hoge en grijze burchten draagt
vol blijde minnestrelen.
Daar drijven in de ronde boog
der stenen Brugge zwaar en hoog
op de effen waterbanen
vol statigheid en licht en slank
lijk geesten hel en hagelblank,
de langgehalsde zwanen.
Zij hangen dromerig en stom
te schouwen in de hemelkom
die onder het water kronkelt,
daar slaapt in 's waters zoete nacht
een wonderstee van gouden pracht
en schemering ommonkeld.
Is dit het oude Brugge niet
genaamd in menig heldenlied
en sedert lang verzwonden
met waterhal en torenkrans,
getande gevels, poort en schans,
het oude Brugge weergevonden?
Ja, het is het oude Brugge dat
geworden is een dode stad
en roerloos beneden
het nieuwe Brugge slaapt en droomt
in al de luister van zijn dood
en tover van het verleden.
De zwanen schouwen stil en lang
totdat een klingelend geklang
en aarde en lucht doet zingen,
dan sidderen ze op de waterbaan
en steigerend in verrukking slaan
hun klapperende zwingen.
Ardooie 1869- Edewalle 1944
pastoor te Edewalle
11-07-2015, 09:20
Geschreven door André
10-07-2015
Bruges la Morte. Willy Lustenhouwer
Ze zeggen: Bruges la Morte,
omdat de kleuren van
de toren en gebouwen,
zo vaal zien en zo grijs,
en dat de kleur doet peinzen,
op het aanschijn van de dood.
Maar Brugge is niet dood.
Brugge leeft, en Brugge is groot.
Ze zeggen: Bruges la Morte,
omdat de stilte in de avond en de nacht,
juist lijk een lijklaken ligt over de stad,
een lijklaken, die al de geruchten smoort,
dat je niets meer hoort,
en niets, dan het gerucht van de dood.
Maar Brugge is niet dood.
Brugge leeft, en Brugge is groot.
Van als het morgenrood
aan de oosterkim klimt,
en uitzwermt en verbleekt naar het daglicht toe,
ontwaakt te gare met de dageraad,
de hele stad, en al zijn mensen,
juist lijk Assepoester door de Prins gewekt.
Neen, Brugge is niet dood.
Brugge leeft, en Brugge is groot.
En iedereen kan zien,
hoe dat bij het ochtend worden,
het vale grijs gestreeld wordt door de zon,
en omgetoverd wordt in een boeket
van bont getinte kleuren,
die het doodskleur doen vervagen
van Brugge, en is niet dood,
Brugge leeft, en Brugge is groot.
En het daglicht en de kleuren,
breken de stilte die er was,
en Brugge wordt één mierennest,
wakker geschud door het klinken van de klokken,
die zinderend de schoonheid van de stad
aan heel de wereld kond doen.
Bruges la Morte,
Och, laat me lachen,
Brugge is niet dood,
Brugge leeft, en Brugge is groot.
(hertaald uit het Brugs)
10-07-2015, 00:00
Geschreven door André
09-07-2015
Brugge is altijd schone. Willy Lustenhouwer
Brugge is schoon, het 's morgens vroeg,
als de dauw over de reitjes hangt,
en de top van de toren
het eerste zonnestraaltje vangt,
een straaltje dat dan afzakt,
ebt het koude vuile grijs van torens
en van gevels,
het groen van bomen,
het bruin van daken,
het rood van gevels,
van aan de Markt tot aan de Laene,
Brugge is altijd schone.
Brugge is schoon overdag,
als moeder zon met een lach,
al de kleuren die er zijn,
schoon in de verf zet,
omkaderen getooid met klankjes
van de beiaard,
als een palet,
och, ware ieder beeld in kleur
en klank vastgezet,
het ware een kroon,
van Brugge,
Brugge is altijd schone.
Brugge is schoon 's avonds,
als de mantel van rust wordt gelegd,
over de gevels van kantelen,
juist als een sprei zacht en goed,
die heel de stad bedekt,
al de huizen
en de toren
en de mensen,
en vrede brengt, en stilte,
dat zelfs een vogel niet mee zingt,
in hoge of lage tonen,
Brugge is altijd schone.
Brugge is schoon in de nacht,
in peis en vree en rust,
het is juist gelijk of dat een fee,
de stad een goede avond kust,
en met haar staf een tikje gaf,
die groot en klein
doet zwijgen,
en stilte bracht,
dat je niets meer hoort
en niets meer ziet,
in straten noch in lanen,
Brugge, mijn Brugge is altijd schone.
Brugge 1920- Brugge 1994
Willy Lustenhouwer zingt en amuseert de mensen in het Brugs.
Het liedje heb ik hertaald.
09-07-2015, 00:00
Geschreven door André
08-07-2015
Mijn Brugge. Julius Sabbe
Ik heb u lief mijn Brugge, als werd ik hier geboren,
en ik voel mij beter in uw stralend schoonheidslicht,
al acht ik het heden groot, het kan me min bekoren,
als ik uw vroegere grootheid schouw in het vergezicht.
Hier leef ik in het genot dier schoonheid, die blijft gloren
in alles wat de tijd geheiligd heeft en zwicht,
hier leef ik in de hoop, dat gij eenmaal, als tevoren,
uw toekomst naar het doel van uw verleden richt.
Het is of de gloriezon van het vroegere wonderleven,
hier aan de minste steen een ziel had ingegeven,
die in de schijndood waakt, tot zij de machtroep hoort.
En mij bezielt uw slaap in het bos van doornen en rozen,
En ik zucht, als ik u, dood, toch levensfris zie blozen,
waar blijft de toverprins en het wekkend liefdewoord?
Gent 1846- Brugge 1910
08-07-2015, 00:00
Geschreven door André
07-07-2015
Brugge. Remy Corneel Van de Kerckhove
Als bij valavond de bomen aan het Minnewater
geuren,
zo was de regen doordrenkt van paradijzen,
dan rennen de ratten
achter mij aan.
Een doffe plons rukt de lippen der verliefden vaneen,
de schim van Memling schaterlacht,
want elke omhelzing is zo oud,
ouder dan het brood
der menselijke zwanen.
Guido Gezelle
staat in de nacht
alleen.
Het beeld is koud,
Het beeld is dood.
Aan het gruuthuse,
rennen de ratten,
rennen de ratten,
om mij
heen.
Als door de valavond de angst om mij schuift,
mij grijpt, mij kust, mij schudt,
mij fluistert dat ik sterven moet,
en dood zijn, dood zijn, dood zijn,
dan rennen de ratten
om mij heen.
Mechelen 1921- Duffel 1958
07-07-2015, 00:00
Geschreven door André
06-07-2015
Brugge. Omer-Karel de Laey
Het is zomer, het is heet en ginder staat
de stoere Halletoren,
de reus die ons groots verleden zag,
in de avondzon te gloren.
De koene helden, te midden van de markt
op het eenzaam voetstuk verheven,
gevoelen somtijds in hun bronzen gemoed
de trots der poorters herleven.
Bezijden hem lamlendig passeert
een roeper van "slunsen en benen"
en verder te paard een piket lansiers
klabbert over de stenen.
De Vlamingstraat uit, met voetvrije rok,
en zeer manhaftige schreden
daar komen, verslingerd op ancien art
twee Engelse misses getreden.
De beiaard ontwaakt, hij rammelt zijn voois,
de wijzers van de uurplaat blinken,
en wij, wij zitten au Panier d'Or
een Pseudo-Pilsken te drinken.
Hooglede 1876-1909
06-07-2015, 09:43
Geschreven door André
14-06-2015
Voor mijn geliefde 2. Blanka Gyselen
Nochtans om het lichaam niet, noch om het genot der zinnen
heb ik, mijn lief, u zo volmaakt bemind,
niet slechts omdat gij waart de vader van mijn kind,
maar om het goud in mij, dat gij mij woudt ontginnen.
Om mijn werelden, die uw woorden wekten,
om het dompelen in de bron van uw verfijnde geest,
om ieder horizon die wij tesaam ontdekten,
om het stemmen van de snaar bij de aanvang van het feest.
Om ieder melodie waarin ik werd herboren,
om deze liefdestroom die in uw zee verzwond
weet ik mij, Lief, geheel u toebehoren
en blijft gij mijn, in tijdeloos verbond.
xxxxx
Al heeft uw dood mijn wasdom afgesneden,
gij die van kind tot vrouw mijn groeien hebt gevoed,
ik heb geen schade diep in mijn ziel geleden,
want eeuwig blijft gij mijn bronader van mijn bloed.
En eeuwig breekt dit rijk en roekeloos beminnen
de bittere bolster door der tijdelijke pijn
tot mijn opstandig hart in wonderlijk bezinnen
in deze loutering weet aangerijpt te zijn.
Soms drijven dromen aan, die aan uw borst ontloken
gestalte nemen in dit onbegrensde uur,
dan wordt verlangens klacht in zangen uitgesproken,
o rode ondertoon, o bloei van bloedend vuur.
14-06-2015, 00:00
Geschreven door André
13-06-2015
Voor mijn geliefde. Blanka Gyselen
(De man van Blanka Gyselen is overleden in 1942)
Geliefde lichaam, naar mijn leest gesneden,
want door de eeuwen heen feilloos voorbestemd,
heeft ooit één mensenpaar de levenswet beleden
zo koninklijk als ons de hartstocht hield omklemd?
Want één verlangen rein als het reiken van uw armen
en welig één begeerte als het noden van mijn schoot,
verrees ooit tederheid, ontheven aan het erbarmen,
in het milde driftgeweld zo zuiver en zo groot?
Hoe lagen we aan elkaar in dit gepaard ontstijgen
en raakten roekeloos elkanders grenzen aan,
en voelden in de groei van dit oneindig zwijgen
als vuren op ons vlees de verre sterren staan.
xxxxxxx
Nietwaar, wij zijn geweest de Heer, die het al aanschouwde
de dubbele korenaar op zijn gerijpte veld,
de roep en wederroep der harten in zijn wouden,
de ebbe en de vloed die door zijn zeeën zwelt.
Wij stapten argeloos als kinderen door zijn dreven,
ontwakend zonder zucht en kozend in de droom,
wat brak zijn hand, die nemen kan en geven,
de tweelingbloesems aan zijn gaafste boom?
Wat baat mijn thans zijn bloei in vreugde en in vruchten,
die eenzaam gadesla het wonder van Zijn zaad?
waartoe wenkt me zijn stem, als ik slechts kan verzuchten
naar het lichaam van mijn lief, dat in zijn aard vergaat?
13-06-2015, 00:00
Geschreven door André
12-06-2015
Voor mijn kind. Blanka Gyselen
Toen het kind geboren werd was haar man reeds soldaat in wereldoorlog 2..
Toen hij in 1942 terugkeerde was het kind reeds gestorven.
Mijn kind, dat nooit zijn vader heeft gekend,
al mocht ik het spoor van de geliefde trekken
in het bloesemen van uw pril gezicht ontdekken,
hoe leefden wij geheel elkander toegewend.
Mijn hart had rond uw wieg een kleine kring getrokken,
daar was slechts plaats voor u en mij,
zo werd dan dag aan dag uw korte reis voltrokken
het leven zongen wij voorbij.
Verstomd was elk geluid en elk gelaat vergaan,
een boreling aan de borst der moeder die het baarde
zij ademen te saam aan het hijgend hart der aarde
zij raken tot de rand de maan en sterren aan.
Maar voor mijn ziel het eind der reis ervaarde,
vergleedt zij scheurend uit mijn schoot,
en nimmer kan mijn bloed aanvaarden
dat ik u voedde voor de dood.
xxxxxxxx
Toen brak de draad der dromen af,
en vloeide elk begrip verloren,
ik moest aldoor dit ene horen:
de regen ruisend op uw graf.
En zie, in die verbijstering
verzonk de zon en vogels zwegen
alsof in het ruisen van de regen
mijn wereld langzaam onderging.
En lang nadat de wind zijn wolken
opnieuw naar klare einders joeg
en ik mijn geest weer kon bevolken
en dwaze dromen in mijn droeg
blonk mij uw pril gezichtje tegen
en zoog mij aan en liet niet af,
en ik hoorde weer langs alle wegen
de regen, ruisend op uw graf.
uit de bundel: In Memoriam
1944
12-06-2015, 00:00
Geschreven door André
11-06-2015
Bij het lezen van uw brief. Blanka Gyselen
(De man van Blanka Gyselen was soldaat in wereldoorlog 2)
Te weten dat gij leeft, en van deze aarde ademt
de geuren en de kleur, de schaduw en de zon,
dat na de harde dag ook u de slaap omvademt,
met deze zachte vacht, die uw verlangen spon.
Te weten dat mijn beeld, in het strelen van uw ogen
gekoesterd langs de toets van vreemde vormen glijdt,
dat mijn verkleinde naam, die uw lippen pogen
aan uw verstorven mond zijn wonde openrijt.
Te weten dat uw hoop, met strakgespannen koorden
de zoete boog bespeelt naar het leven van ons kind,
dat reeds uw innigheid aan nieuwgeboren woorden
en uw verstilde stem aan wiegeliefde wint.
Geliefde, weten dat uw heimwee deze bladen
betraand heeft met het leed waaraan begeren knaagt;
en toch, alleen, doorheen deze nevelzee te waden,
verdwaald van uw gelaat, dat smartelijk vervaagt.
uit de bundel: Heimwee as der branden 1940
11-06-2015, 00:00
Geschreven door André
10-06-2015
Ik ben zo eenzaam. Blanka Gyselen
Ik ben zo eenzaam als de kranke tak
die van te zwaar beladen bomen brak,
allener dan, door regen-vage ruit,
het jonge meisje tuurt de lange zondag uit.
Ik ben zo eenzaam als de witte vlek
waarnaast ik in ons bed het verlaten lichaam strek,
allener dan een wens, die nimmer werd geuit,
allener dan het huis, waarop geen grendel sluit.
Ik ben zo eenzaam als de bruid in het even beven
eer zij zich algeheel de liefde zal begeven,
allener, Heer, dan dit gebed aan het mensenkind
dat door uw hoge kerk zijn enge weg niet vindt.
Ik ben zo eenzaam als, in onbewoonde zaal,
de beurse bloemengeur van lang-verlaten schaal,
allener dan de vrucht, van maden diep doorkorven,
allener dan het kleed van een die is gestorven.
Ik ben zo eenzaam, ach, hoe toch mijn droeve weelde
te toetsen naar de maat van levenloze beelden?
allener ben ik, Heer, dit is de weeë kreet
waarvan uw medelij alleen het einde weet.
10-06-2015, 00:00
Geschreven door André
09-06-2015
De koningin der engelen. Blanka Gyselen
De maagd van Amiens
Aanschouw, hoe liefelijk de kunstenaar mij schiep:
mijn linkerarm, die het moedernest al bouwde,
terwijl hij breed zijn maagdenmantel vouwde
in iedere plooi de vorm tot leven riep.
Mijn rechterhand wijst het u juichend aan:
zo is mijn kind in mij uit deze steen ontstaan.
En ik was weer alleen, zoals in het oerbegin,
de meest gezegende van alle vrouwen.
Toen, boven mij, om voort mij uit te bouwen,
kreeg ik een kroon, gelijk een koningin.
Zij schoof wat schuin in het schouwen naar mijn Zoon
