Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
27-09-2010
Stress en ontlading
Stress en ontlading... die twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Hoe meer stress, hoe groter de ontlading nadien, en vermits ik zowat verslaafd ben aan die ontlading, neem ik de stress er dan maar bij. Zo was ik deze week vol zenuwen voor de presentatie van de Fin de Saison. Het vinden van leuke, originele aankondigingsteksten hield me zelfs 's nachts wakker. Toen ik, ter voorbereiding, eens ter plaatse ging kijken begonnen de kriebels pas echt te komen, zeker toen ik de grootte van die tent zag, dat is ook de eerste keer dat ik daar stress van krijg...
De dag zelf begon met kriebeltjes in de buik... veel kriebeltjes. Helaas werden die vlug vervangen door een knoop... er was geen volk. Moest ik nu op dat podium een groep gaan aankondigen voor 10 mensen? Waren het er maar 100, dan zou ik zo geen stress hebben. Ook de volgende aankondigingen waren voor een, bijna, lege zaal. Gelukkig dat de mannen achter de bar me telkens opvingen met een Cava'tje. Voor de laatste presentatie van het middagprogramma hadden we een sketch voorzien... 'Weeuwsnitje en de deven zwergen', die zou zalig zijn om iedereen in de mood te doen komen. Maar ook nu sloeg de stress toe, de band was maar liefst 40 minuten te laat, 40 minuten dat ik dus naast podium stond te wachten in een scoutsuniformpje. 'Doe jij de aankondiging?' vroeg de zeer hautaine manager van de band. Vervolgens gaf hij me een opsomming van wat ik allemaal zou moeten vermelden. 'Ok, maar eerst is er nog een sketch.' 'Is dat echt nodig?' vroeg hij gevolgd door een zucht. 'Luister, ik sta hier in een scoutsuniform, klaar voor die sketch en potverdorie ik ga hem doen ook!' En zo stond ik daar dan... alleen op podium met een piepende micro, een ongeduldige band ernaast en geen publiek ervoor. Dat is gewoon doodgaan op scène!
'Komaan Vicky, ge kunt het!' werd ik opgepept, toen ik daar stond met mijn blaadjes opgekruld in mijn handen. 'Gooi die blaadjes weg en ga ervoor, speel met je publiek!' Dus toen ik opkwam voor de aankondiging van Flip Kowlier riep ik het publiek wat dichter, zodat ik wat meer voeling had. Vervolgens begon ik, nog steeds met de nodige zenuwen, aan een kleine rap. 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de... Nee dat komt niet over hé' zei ik, en hoera, het publiek ging erin mee. 'Jawel, komaan probeer nog eens!' 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de ZEE!' Zalig, het publiek was mee, gedurende heel mijn verhaal over Westvloamse blunders. Toen ik eindigde door te zeggen dat ik problemen had met het uitspreken van zijn laatste album 'Mo ba nin' werd ik dan ook geholpen door het publiek. Het zat goed, ik voelde het. Maar het beste moest nog komen, toen ik 2 uurtjes later opkwam om Raymond vhg aan te kondigen werd ik begroet door het publiek! 'Vicky!!!! De Vicky van de zee!' riepen ze uit En dat... dat is gewoon tot leven komen op scène!'
Nadat ik had toegezegd om de presentatie voor Fin de Saison met Raymond te doen, verkeerde ik in een lichte roes. Het zal heel wat voorbereiding vergen, dus ik besloot dat het misschien aangewezen was om hiervoor wat tijd vrij te maken de komende week. 'Een agenda zou wel handig zijn' bedacht ik me, vermits ik maar overal op toezeg en aanneem dat ik het 'wel zal onthouden'. Ik kocht me dus zo een lief klein agenda'tje, zo eentje dat ik overal in mijn handtas kan meenemen. Verwoed begon ik al mijn afspraken, vergaderingen en repetities te noteren. Tegelijkertijd voorzag ik ook tijd voor mijn takenlijstje, dingen die ik niet op een bepaalde dag of bepaald uur moet doen, maar die wel gedaan moeten worden. Ik creëerde een overzicht in mijn chaotische leven en ik was daar best fier over. Het spoorde mij aan om meteen mijn administratie eens aan te pakken. Ik betaalde mijn rekeningen en klasseerde alles mooi in mijn kaft. Ergens onderaan ontdekte ik echter zo een 'groene kaart', die oproept om je auto te laten keuren. 'Hmmm, vanwaar komt die?' vroeg ik me af. Ik kon me niet herinneren dat ik die gekregen had. Zorgvuldig bestudeerde ik dat blaadje, op zoek naar een datum.... 'Oeps... vóór 17 mei. Verdorie toch, ik was nu zo georganiseerd bezig!'
Autokeuring... daarvoor zou ik best eerst de auto eens op groot onderhoud brengen, dat is trouwens ook al dringend nodig, en misschien dat ze meteen eens kunnen kijken naar die bluts. Meteen zette ik de auto mee op mijn prioriteitenlijstje... ergens halverwege. Ik ben nu al 4 maanden te laat, op enkele weken zal het wel niet aankomen zeker? Mijn auto was het daar blijkbaar niet mee eens. Vanmorgen, op weg naar het werk ging er plotseling een alarm 'Koelingsvloeistof aanvullen' klonk het. 'Ik zal eens een afspraak voor je maken' suste ik hem. De auto gaf echter niet op en bleef zijn noodkreet maar herhalen. Dat gepiep werkte danig op mijn zenuwen, maar ik bleef de auto negeren en zette mijn radio wat luider. Tot ik zo een rood lichtje op mijn dashbord zag flitsen 'stop'. 'Hmmm... zou het misschien toch iets ernstig zijn?' Ik zette me dus aan de kant en belde de garagist. 'Ja dat is dringend!' zei hij me 'zoek een tankstation en vul onmiddelijk bij. Als je blijft rijden ga je je motor oververhitten.' Eens een tankstation gevonden belde ik opnieuw naar de garagist zodat hij me er telefonisch kon doorhelpen. 'Hoe krijg ik die motorkap open?' vroeg ik 'Er zit een hendeltje, naast je pedalen.' 'Nee' 'Jawel, naast je pedalen, een rood hendeltje' 'Ja, maar dat is het niet hoor, dat is gewoon een stukje plastiek' 'Dat is de hendel, trek daaraan' 'Nee dat is het écht niet hoor' zei ik overtuigd 'Vicky! Ik kén je auto en geloof me dat is de hendel!'
Een kwartiertje later was mijn autotje weer verrijkt met koelvloeistof, en mijn garagist waarschijnlijk met enkele grijze haren. Op het werk legde ik mijn bewogen ochtend uit aan de baas. 'Ik moet dus naar de keuring' besloot ik mijn verhaal. 'Vicky geen probleem, ik zal maandag mijn klusjesman met jouw auto sturen, dan moet je daarvoor al geen dag verlof nemen.' 'Super! En ik heb al een afspraak bij de garagist voor een groot onderhoud op zaterdag.' 'Maar Vicky toch! Dat is niet slim hé. Iedereen wéét toch dat je éérst naar de keuring gaat, die weten je exáct te vertellen wat je garagist moet doen!' Tja... en dát is de baas zijn organisatie...
Het Joodse nieuwjaar zorgde ervoor dat ik 4 dagen vrij had. En alhoewel het voor mij geen feestdagen waren, was ik toch in een feestelijke bui. De sfeer op het werk was die laatste werkdag ook merkelijk losser dan anders. De hele dag door kregen we bezoek, telefoontjes en emails om een 'Shana Tova' te wensen. 'Allé, goed feesten hé' zei ik tegen de baas en Mr Schoonpapa toen ze vertrokken. 'Vicky' zei Mr Schoonpapa serieus 'bij ons geen feu d'artifice hé. Wij gaan 2 dagen bidden, opdat de grote baas daarboven ons goed gezind zal zijn het komende jaar. Maar ik zal mee voor jou bidden, dan kan jij feesten dit weekend.' vervolgde hij. Toch leuk als je kan delegeren.
Toch kon ik het niet laten om nu en dan toch ook een klein schietgebedje te doen. Je weet nooit dat ze gelijk hebben en mijn hele komende jaar in deze twee dagen bepaald wordt. Ik had niet echt specifieke vragen, gewoon dat alles goed zou gaan, dat er geen rampen zouden gebeuren, bij mij, of in mijn omgeving. En om eerlijk te zijn... ik denk dat het een beetje gewerkt heeft, of misschien zie ik die kleine geluksmomenten gewoon duidelijker. Zo werd ik blij toen er mij donderdag een bij-jobje werd aangeboden bij het magazine Knokke Actueel. Naast mijn column mag ik nu ook het magazine vertegenwoordigen bij de adverteerders. Dankzij dat extra'tje heb ik een nieuwe outfit kunnen kopen, die ik al met veel plezier gedragen heb op een trouwfeest dit weekend. Vrijdag kon ik mijn geluk niet op toen men mij vroeg om de presentatie van Fin de Saison met Raymond op mij te nemen. 'We zoeken iemand die de boel wat aan elkaar kan babbelen' zei de organisator. 'Wat denk je? Gaat dat lukken? We verwachten Raymond VHG en Flip Kowlier. Je verstaat toch een beetje West-Vloams?' 'Mo be jaaaaa' antwoordde ik 'We zullen je betalen. Hoeveel vraag je?' Pfff wat een moeilijke vraag. Ik ben er nooit goed in geweest een prijs te zeggen. Na een korte stilte gaf men mij een voorstel waardoor ik ter plekke een vreugdedansje kon doen. En alsof dat nog niet genoeg was kwam men met nóg meer goed nieuws. 'Alle medewerkers dragen hetzelfde t-shirt, maar jij mag kiezen wat je aandoet. Ik neem aan dat je wel af en toe van outfit zal willen veranderen in de loop van de dag.' 'Dank u God! prevelde ik.
Zaterdag was ik bijzonder blij. Niet alleen was de kapper erin geslaagd terug een kapsel in mijn haar te krijgen, maar ik was ook nog eens uitgenodigd op een prachtig trouwfeest. Gelukkige, verliefde mensen zien, dat maakt je ook blij. Taart eten, dansen en genieten. Het leven op zijn best! Ook daar stonden we even stil om een wens te doen, terwijl we een vriendschapsbandje omkregen. Ik had zin om te wensen dat de tijd daar en dan even bleef stilstaan....
Vorige week was het zover... mijn triatlon. Het is te zeggen, mijn 1/16de triatlon, maar voor mij was dat al groots. Eerlijk gezegd had ik op voorhand, toen ik met Nieuwjaar beloofde het goed voornemen van de vriendin te delen, nooit gedacht dat ik hem daadwerkelijk ging doen. Maar toch, dankzij de niet aflatende steun van de vriendin, is het gelukt mezelf te motiveren voor de trainingen. En dankzij die trainingen was ik er klaar voor. Wel ja, toch bijna, ik ben eerst nog een nieuw badpak gaan kopen... een roze, dat paste dan bij mijn zwembrilletje.
Ik moest om 9u50 in het water, en verdorie toch, da's vroeg ze. De mama en papa waren er al om te supporteren. Het zwemmen ging goed 'Je bent al halverwege en je bent nog maar 6 minuten bezig' riep de papa. Dat gaf steun. Ik keek op en zag heel wat publiek supporteren. Zalig, dat geeft energie! Op 12 minuten was ik het water uit, dan vlug omkleden, nog even een vlug berichtje van de vriendin lezen en dan op weg naar mijn fiets. Het fietsen was afzien. En ik heb ook veel tijd verloren. Mijn helm bleef maar afvallen, waardoor ik twee keer moest stoppen om hem aan te passen. En dan ben ik ook 1 keer gestopt.... voor het rode licht. het was pas toen ik bijna stilstond dat het tot me doordrong dat de rode lichten niet tellen bij een wedstrijd.
Gelukkig maakte ik dat allemaal terug goed bij het lopen, dat ging goed. Heel goed zelfs. 'Als je nog kan, dan moet je op het einde echt eens proberen alles te geven' had ik gehoord. En het ging nog, zo goed dat ik alles kon geven. Dat was even zwaar, ik hoopte dat ik het ging blijven volhouden tot de finish. Maar als die eindstreep dan in zicht komt, dan mag je niet opgeven. Met mijn laatste krachten liep ik dus de tent binnen, verwelkomd door mijn mini-fanclub. Zalig! Ik had het gehaald, ik heb niet opgegeven als het moeilijk werd... en dat gevoel... dat deed deugd!
'Ik wil niet wenen!' zei de baas me laconiek toen ik hem meedeelde dat hij een tussenstop in Oostenrijk moest maken om in Kiev te geraken. 'Ik ook niet, maar het is gewoon een tussenstop, nadien vlieg je gewoon weer verder.' 'Het is zo tijdverlies' kloeg hij verder 'Tja, soms heb je wat meer tijd nodig, maar uiteindelijk zal je wel op je bestemming geraken.'
Morgen vertel ik jullie over de triathlon... maar nu hou ik even een tussenstop...
Met nog 3 dagen te gaan tot aan de Finishers Triathlon besloot ik nog een laatste maal te gaan trainen. Er stond nog een groepstraining zwemmen op het programma. En alhoewel ik vooruit geraak, denk ik toch dat ik het verkeerd doe. 'Je moet letten op je ademhaling' zei een vriend me. 'Als je gestrekt bent kom je oven en hap je naar adem, vervolgens duik je weer onder en doe je de zwembeweging.' Met die woorden in gedachten sprong ik in het water. Of ja... ik liet me voorzichtig in het water glijden terwijl ik uitriep 'Oh oh oh koud koud koud koud koud!!!!" Vervolgens zwom ik... spartelend, kuchend en puffend. Ik vond het juiste ritme maar niet, alsof ik telkens een halve maat achterkwam. Soms ging ik al onder water terwijl ik nog adem aan het nemen was, waarop ik meteen weer proestend bovenkwam. 'Ik doe het verkeerd' zei ik pruilend tegen de trainers 'Hoe dat?' 'Wel ja... dat adem happen en ondergaan en boven komen... Ik doe dat verkeerd! Ik denk dat ik het andersom doe!' 'Andersom... dus je neemt adem onder water?' 'Ja, zoiets...' 'We zullen eens kijken' Ik zwom dus opnieuw 2 lengtes, eens terug bij de trainers zag ik dat ze hun lach amper konden inhouden. 'Niet lachen met mij!' 'Nee nee, het is gewoon... je hebt een héél aparte zwemstijl.' 'Ik heb toch gezegd dat ik het andersom doe!' 'Het lijkt eerder alsof je alles tegelijkertijd doet!' Perfect.... nu had ik zelf ook de slappe lach... probeer zo nog maar eens te zwemmen!
Na het zwemmen volgde het fietsen. Ik besloot mijn badpak aan te houden om zo wat tijd te besparen, en deed gewoon mijn katoenen trainingsbroek en t-shirt eroverheen. Mijn haar lag in natte slierten rond me. 'Eigenlijk is het veel te lang geworden om het nog in een staart te doen om te zwemmen' bedacht ik me 'ik zou het beter in een dot doen.' Maar ik ging ervoor op de fiets, zo hard dat ik al vlug terug helemaal in het zweet stond. Toen het trappen opeens een beetje stroever ging, merkte ik dat mijn veters jtussen mijn pedalen waren geraakt. Ik probeerde te stoppen, maar mijn voet zat nu vast aan mijn pedaal, waardoor ik gewoon omviel.... nét voor die nieuwe trendy coctailbar in de Parmentierlaan. Meteen kwamen er 3, op hun beurt ook zeer trendy, mannen me rechthelpen. 'Gaat het?' vroegen ze bezorgd, met een pijnlijk gezicht. 'Ja hoor. Ik ben gewoon omgevallen. Ik ben aan het trainen voor de Finishers Triathlon' zei ik stralend 'Ja... We zien het' zeiden ze, terwijl ze me bedenkelijk van kop tot teen bekeken.... alsof ze nog nooit iemand in sportoutfit gezien hadden...
Ik ben misschien 1 klein detail vergeten te zeggen, maar dat merkte ik zelf ook maar toen ik thuiskwam en in de spiegel keek. Ik was namelijk vergeten me te ontschminken, waardoor mijn mascara en blauwe oogschaduw nu zowat tot achter mijn oren zat. Ik zag er werkelijk onweerstaanbaar uit, met mijn uitgelopen schmink, mijn rood en bezweet gezicht, mijn slordig, warrig, nat haar en mijn trainingsbroek, die door het natte badpak nu wel op zeer strategische plaatsen nat geworden was. Ik verlangde naar warm eten en een warme douche. Snel belde ik dus de take-away en gaf mijn bestelling door. Vervolgens nam ik een kleine gok. 'Ik heb nog wel genoeg tijd om eerst te douchen alvorens ze mijn eten komen brengen.' Verkeerd gegokt....
Ik heb me geërgerd vandaag aan de zigeuners, de Engelsmannen, de Zwitsers en de Hollanders.Ik was nochtans niet slecht gezind hoor ik vond het gewoon verschrikkelijk ambetant dat iedereen mij het werk moeilijker maakte.Neem nu die zigeuners ik mag dat misschien niet zeggen, maar ik vertrouw ze niet.Ze komen binnen, meestal met een stuk of 3-4 man, geen manieren en grote pakken geld.Van waar halen ze dat toch? denk ik dan. En ze komen ook verkopen, de meeste exclusieve uurwerken. Van waar halen ze dat toch? denk ik dan nogmaals. Heb je nog doos en papieren? vraag ik aan een sjofel koppel dat een wit gouden uurwerk, bezet met diamanten komt aanbieden. Nee, wij zijn woonwagenbewoners, wij mogen geen papieren bezitten, dus we gooien die weg. Sorry, zonder papieren kopen we niet aan. Wimpel ik hen af. We kopen soms wel zonder papieren, maar het moet altijd kosher zijn, met andere woorden het mag niet van een camion gevallen zijn.En in deze wijk rijden er véél camions met uurwerken en stenen rond.
Stomme zigeuners mompel ik geërgerd om het feit dat ik weer tijd was verloren.Ik keerde terug naar mijn post.De laatste dagen was ik met een Engelsman aan het onderhandelen over de aankoop van een uurwerk.We waren het eens over de prijs, maar blijkbaar lukte het hem niet om vanuit Londen een bankoverschrijving in euros te doen.Vandaar dat hij nu een cheque stuurde, die ik meteen teruggestuurd heb, want dat aanvaarden we niet.En dat je geen euros kan storten is een smoes, hij wou me gewoon oplichten.Stomme Engelsmannen vloek ik weer waarom moesten ze weer dwarsliggen en konden ze niet gewoon meedoen met de euro?Ook mijn mails brachten me geen goed nieuws.Een verkoop met een dame uit Zwitserland sprong af toen ze hoorde dat ze 100 verzendingskosten zou moeten betalen.Dat is zo omdat ze in Zwitserland woont, waardoor het pakketje langs de douane moet, en daarvoor rekent UPS sterk door 102 euro om precies te zijn.Maar wij zijn vriendelijk en geven graag korting aan onze klanten vandaar de 100 euro.Stomme Zwitsers dacht ik weer waarom komen ze niet gewoon bij de EU? Weten ze dan niet hoeveel geld ons dat kost?
Om mijn dag helemaal compleet te maken, had ik nog eens Hollanders in de winkel s middags.En ondanks hun vele capaciteiten is dat van goede klant er niet bij. Goedemiddag! Wij hebben op internet gezien dat u klokjes van Jacob Jensen verkoopt. Klinkt het in een NL-Limburgs accentje Inderdaad. Lach ik met een echte verkopersglimlach want Jacob Jensen is een flutmerk.Ik denk dat de baas die eens ergens gratis heeft bijgekregen toen hij echte uurwerken kocht.Maar vermits ik ze toch niet zomaar in de kelder wou leggen heb ik ze dan toch maar allemaal op onze site gezet. Heeft u een specifiek model gezien? vraag ik hen Nou, we zouden ze eens graag allemaal bekijken. Alle 50 dus? Eén voor één werden alle uurwerken gepast, waarbij men telkens naar de prijs vroeg.Anderhalf uur later zegt de vrouw Nou, ALS ik er eentje neem, dan is het deze van 90 euro denk ik.Ik moet er nog eens over nadenken.Maar wat ik me nog afvraag Jaaaa antwoord ik, mijn kalmte nog maar net bewarend Krijgen we daar nog korting op? Je kunt al raden wat ik dacht zeker?
Je bent pas ergens een beetje goed in, als je vaak oefent. Dat is een algemene waarheid. Talent wordt overschat vind ik, het is oefening, tijd en gedrevenheid. Het is niet enkel genoeg dat je iets wil, je moet er ook voor willen werken. En je moet met tegenslagen omkunnen, kritiek kunnen aanvaarden. Iets waar ik het altijd al vrij moeilijk mee heb gehad. Het is vallen en opstaan, en leren uit je fouten, leergeld betalen. Dat heb ik gemerkt op mijn werk, waar het me maar liefst 2 jaar heeft gekost om de verschillende uurwerkmerken en -modellen een beetje te kennen. En net als je dan dat licht euforisch gevoel ervaart, dat je goed bent in iets, dan maak je een fout. Zo kocht ik goud aan, dat achteraf zwaar verguld staal bleek te zijn. Een kostelijke foutje. Ik had het nochtans getest, maar ik had niet met de loep naar een stempel gezocht. Het was dus een fout die vermeden had kunnen worden. Toch was de baas niet echt kwaad, maar hij stond er wel op dat ik het valse goud in mijn bureauschuif bewaar, zodat ik er telkens aan herinnerd word, net zoals hij die valse panerai die hij had aangekocht in de kluis bewaart.
Bij het schrijven is het net zo. Ik oefen, in de hoop mezelf te kunnen verbeteren, vooruit te geraken zodat ik mijn droom 'het publiceren van een boek' ooit zal kunnen waarmaken. Ik zeg 'ooit' want ik besef maar al te goed dat ik geen kleine droom heb uitgekozen. Toch ben ik ervan overtuigd dat als ik er blijf voor werken, dat de kansen dat die droom waarheid wordt, veel groter zijn. Ook op schrijfvlak had ik deze week een licht euforisch gevoel. Ik werd namelijk gecontacteerd door de redactie van 'Knokke Actueel', een glossy magazine, met een aanbod. 'Vicky, via een vriendin van me ben ik op je blog terechtgekomen' klonk het 'en ik vind het echt leuk, heel luchtig en grappig. We zien in jou een beetje Carrie van Sex and the City'. Wil je voor ons magazine een column schrijven, over je leven als dertiger hier in onze gemeente?' Waw! Ik was in de zevende hemel. Wat een kans! Het hele weekend vertelde ik tegen iedereen die het maar wou horen, of die toevallig binnen een straal van 1 meter stond, wat mijn nieuw project zou zijn. Mijn eerste schrijfsel zou meteen goed moeten zijn, besefte ik maar al te goed. Vandaar ook dat ik al dagen loop te brainstormen, mits een kleine pauze waarin ik mijn andere column, die voor de Kneistikrant, schreef. Iets te vlug geschreven, zo bleek, want de punten die mijn lezers me toekenden waren beneden alles. De kritiek is waarschijnlijk wel terecht. Zelf ben ik ook niet heel tevreden van die laatste column. En toch heb ik hem zo gepost. Waarom? Zat ik met mijn hoofd al teveel bij mijn 'SATC-column'? Dat zou niet mogen, want het is bij de Kneistikrant dat alles begonnen is, en mijn column daar ligt me, net als mijn lezers, nog steeds nauw aan het hart. Zij hebben me een kans gegeven, toen ik nog niets had kunnen bewijzen, en zo'n kansen krijg je niet vaak. Vandaar ook dat ik mijn laatste column heb uitgeprint, om hem in mijn nachtkastje te bewaren, zodat ik er telkens aan herinnerd word...
Ik weet niet meer of het nu Scarlett was die me wekte, of mijn bonkend hoofd, maar het voelde alsof ik net uit een halve coma ontwaakte. Wat was dat gisteren? Ik vond mezelf, in bed, met mijn gsm open in de hand. Blijkbaar had ik nog een berichtje ontvangen, dat ik wou lezen, maar was ik terug in slaap gevallen. Scarlett sprong op bed en jankt duidelijk bezorgd. 'Scarlet! Ga weg!' probeerde ik uit te roepen, maar mijn stem liet het volledig afweten, er kwam bijna niets uit. Mijn hoofd stond op ontploffen, ik snuffelde en kuchte en was in één woord gewoon aan het afzien. Na een uurtje besloot ik toch om een nurofen te nemen, waarna ik terug in mijn half comateuze toestand verdween.
Eens wakker verplaatste ik me dan maar naar de zetel, met een koffie'tje, en probeerde de vorige avond te reconstrueren. Polé Polé. Ik was begonnen met een sangria, gevolgd door nog een sangria en dan... een watertje. Drie sangria's had ik gedronken, en evenveel watertjes, normaal gezien kon ik toch meer aan dan dat. Bovendien was het dan nog sangria in een klein plastic bekertje, met meer ijsblokjes dan sangria. 'Niet te veel blauwe plekken?' vraagt een vriend op de chat. Blauwe plekken? Maar ja! Da's waar! Ik ben gevallen denk ik! 'Ah ja, ik ben gevallen!' antwoord ik dus 'maar op het zand hé, dus ik heb me geen zeer gedaan!' 'Op het zand ja, en op de planché ook, je had precies de vallende ziekte!' 'Maar dat kwam door het zand, daar sta je niet stevig' probeerde ik me te verdedigen, terwijl het beeld van mezelf, die de limbo danst danst en voluit onderuit gaat me voor de ogen komt.
'Wat was dat toch gisteren?' vroeg ik me weer af. Zoveel had ik niet gedronken, hoe kwam het dan dat ik nu de kater van het jaar beleefde? Flarden conversaties kwamen terug naar boven, en ik herinnerde me een leuk complimentje. 'Je bent de 'Carrie' van Knokke-Heist, met je blog!' Vervolgens begonnen twee mannelijke vrienden over ontharing van de schaamstreek... bij mannen. Ik was getuige van een bizar gesprek over de verschillende mogelijkheden van ontharing, van trimmen tot scheren, allen met voor- en nadelen. 'Heb je nu stof genoeg voor een nieuwe blog?' vroeg men me. Ik barstte in lachen uit, Carrie schrijft misschien over 'Sex and the city', maar ik hou het gewoon bij 'de city'. Ik heb trouwens geleerd dat het niet netjes is om uit bed te spreken. Alhoewel ik toch één ding met jullie wil delen... als ik in bed lig, kijk ik op iets heel moois, mijn grote liefde. Ik heb namelijk net twee kaders gekocht, met daarin een prachtige tekening van 'high heel shoes'... int roze!
Zoals altijd is de baas steeds op zoek naar manieren om de winkel meer naambekendheid te geven. Naast de bedrijfsfilm hebben we zo ook nieuwe visitekaartjes laten drukken, en voor het eerst ook een versie voor mezelf... Mijn eigen visitekaartje. Vanaf nu kan ik dus ook zeggen 'Wacht, ik geef je mijn kaartje...' De kaartjes zijn echter, net als de bedrijfsfilm, nét iets minder wauw dan we hadden verwacht. 'Ze vallen niet op!' jammert de baas 'ze zijn zo wit.' 'Ik vind ze ook nogal sober' antwoordt zijn schoonbroer, die tegenwoordig, net als Monsieur Schoonpapa, een beetje komt helpen in de winkel. 'Maar geen probleem' vervolgt hij 'deel ze uit en laat er dan nieuwe drukken. Hoeveel heb je er?' De baas en ik wisselen even een beteuterde blik en antwoorden gesmoord '6000 stuks' 'Wat? 6000?' 'Wel ja, 3000 voor elk hé' zeggen we ter onzer verdediging. We dromen het misschien soms een beetje te groot... De schoonbroer bekijkt nogmaals mijn kaartje 'Maar Vicky! Ben je gepromoveerd? Hier staat "Manager" onder je naam!' 'Ik weet het' zeg ik fier. Wie had dat gedacht dat ik nog eens visitekaartjes met daarop 'Manager' ging hebben. 'Maar als jij de Manager bent? Wat is de baas dan?' vraagt hij logisch 'CEO! Chief Executive Officer' De schoonbroer barst in lachen uit 'Maar jullie zijn maar met 2 in de winkel! De CEO en de Manager! Dat is nogal een bedrijf zeg!' Zoals ik al zei... we dromen het nogal groot, maar dat is gewoon omdat we vooruit willen met de zaak.
Monsieur Schoonpapa wil ook vooruit en is een nieuwe studie begonnen... het Nederlands. Hij heeft zo een kinderwoordenboek 'Frans-Nederlands' gekocht en oefent vrolijk zijn zinnetjes in de winkel. 'De kat woont op de boerderij' zegt hij tegen de baas. 'Wat? Welke kat?' antwoordt de baas die nog niet op de hoogte was van Mr Schoonpapa zijn nieuw voornemen. 'J'apprends le Néerlandais' antwoordt deze fier en laat zijn boekje zien. 'Maar wat heb je nu aan zo'n zinnetjes? Zo leer je niets!' 'Maar er staat vanalles in, ook over families!' zegt Schoonpapa. Vervolgens buigt hij zich over zijn boekje en zegt 'De baby vindt de kat leuk!' De baas kijkt me aan met een blik die zegt 'Nu is hij helemaal gek geworden!' 'Zie je wel dat ik veel leer! Ik weet nu dat "aimer" "vinden" betekent. Dus "On va s'aimer" is "We gaan het vinden". 'Het is te hopen dat hij het vindt, anders zal er van dat aimer ook niet teveel sprake zijn' fluistert de schoonbroer me toe.
Ik voelde me een beetje een VIP deze week, een rockchick, met logeplaatsen en backstagepas op Kneistival, en dat allemaal onder het mom 'dat er gewerkt moest worden'. Ik had me geëngageerd om live te bloggen op Kneistival, en om eerlijk te zijn, heb ik me dat een kort momentje, toen de week nog moest beginnen, beklaagd. Ik zou 16 blogs moeten schrijven, soms 4 per avond, en dat over muziek, waar ik bitterweinig van weet. Ik was dus misschien iets te ontstuimig geweest om hierop toe te zeggen. Niets was minder waar, het werd een heerlijke week, volledig in overdrive, maar toch zo genieten van ieder moment. De hele dag keek ik uit naar 's avonds, als ik weer op Kneistival kon staan, waar me met ons hele team de sfeer van de put tot bij de mensen thuis probeerden te brengen. En dat lukte verrassend goed, er volgden zelfs meer verrassingen. Zo kwam de cameraman op dag drie naar me met de volgende vraag
'Vicky, het meisje dat normaal gezien de interviews doet, kan er niet zijn vandaag, zie jij het anders zitten?' En of ik dat zag zitten! Zo kreeg ik de mogelijkheid om Mintzkov en Zornik te interviewen. Met de nodige zenuwen, gelukkig dat ik zo'n micro had om stevig in te knijpen. Ook dag 4 was ik weer zo geprivileerd om te interviewen, deze keer Walter Grootaers, die echt supersympathiek was. Hij deed me mijn zenuwen vergeten, waardoor het een heel ontspannen interview werd. Later op de avond was 'Canned heat' aan de beurt, een groep die nog op Woodstock heeft gestaan. Voorzichtig vroegen de cameraman en ik aan de tourmanager of we enkele vragen mochten stellen, en hij nodigde ons meteen mee uit in hun loge. Eén voor één stelde hij alle groepsleden voor, die ieder een apart interview wilden. Ze namen me dicht vast en vroegen vriendelijk of ik zin had in een beetje weed.
Tussen Kneistival door moest er natuurlijk ook nog voor de baas gewerkt worden, hard gewerkt worden. Zo hard dat ook de computer in overdrive ging en crashte. 'Het is je scherm dat niet werkt' zei de baas 'Nee, het is de computer!' 'Vicky, ik ben er zeker van, het is je scherm, ik zal er een nieuw voor je kopen!' Zo gezegd zo gedaan. Vandaag kwam de baas dus binnen met mijn nieuw scherm... 68 cm, bijna groter dan mijn tv dus. Mijn bureau is dus volledig ingepalmt. Toch bleek, na installatie, dat het scherm niet het probleem was, zo deelde de computerman althans mee. 'Ik wist het!' zei de baas 'Ik heb het nog gezegd Vicky, je scherm is niet het probleem, het is je pc zelf!' De baas ondernam dus weer een uitje naar de Media Markt, en kwam iets later terug met een nieuwe pc, met 1,5 Terabyte. Tja, als de baas iets doet is het ook altijd in overdrive!
Het is druk! Tussen het werk, de trainingen voor de triathlon, de zomerse feestjes en de strandbezoekjes door, ben ik niet meer zoveel thuis. Dat merk ik op verschillende manieren... 1. Scarlett, de kat, werpt me, in de korte tijdsspanne tussen dat ik thuiskom en weer vertrek, steeds meer kwade blikken toe. 2. Mijn frigo is, op enkele kiwi's na, volledig leeg. Mijn boodschappenlijstje bevat dan ook meer zaken voor de badkamer dan voor de keuken. 3. Mijn kleerkast begint serieus uit te dunnen, de helft van mijn outfits liggen ofwel in de wasmand, ofwel in de strijkmand 4. In mijn haast begin ik vergeetachtig te worden. Zo heb ik vorige week, de ene dag mijn sleutels op de voordeur laten zitten, en de andere dag mijn schoenen vergeten mee te nemen naar mijn werk. Mijn zwak voor mooie schoenen is namelijk niet te combineren met mijn zwakte achter het stuur, vandaar dat ik blootsvoets autorijd... en zo mijn schoenen thuis vergat! 5. Toen de baas me vroeg of ik nog iets nodig had van de Makro, heb ik hem achter Kellog's, kattebakkorrels en mascara gestuurd. Ik ben er nochtans zeker van dat hij bedoelde of ik nog iets nodig had voor op het wérk.
Vorige week genoot ik echter van zo'n zeldzame avond in mijn zeteltje. Met Scarlett spinnend op mijn schoot, bekeek ik een opgenomen aflevering van Top Gear, tot mijn telefoon ging. 'Vicky'tje, we hebben een voorstel voor je!' zei één van de computervrienden. 'Volgende week is het Kneistival, en wij verzorgen de website en alle internetcommunicatie daarrond. We zorgen voor foto's en filmpjes en live-blogs. Je hoor me al af komen hé...' 'Ik moet schrijven' vul ik aan 'Zou je willen? Ik weet het, het is zeer last-minute, maar we zouden het enorm appreciëren!' 'Allé, het is goed! Ik was toch al van plan om naar Kneistival te gaan.' zeg ik 'Super! En anders moet je morgen al eens langskomen, dan vertellen we je iets duidelijker wat de bedoeling juist is.' vervolgt hij.
De volgende, prachtige, zonnige zomerdag verscheen ik dus, gewapend met laptop en bikini ten huize computervriend. De bikini had ik echter niet nodig, er moest nog gewerkt worden, de introtekstjes over de artiesten moesten ook nog geschreven worden. Daar zaten we dan, met ons drieën, achter onze laptop. Maar we waren getroost door het feit dat de andere leden van het team thuis ook aan het werk zaten. Via skype waren we verbonden, alhoewel er maar weinig gezegd werd, wat maakte dat ik dat maar bleef vergeten... 'Je computer hijgt een beetje... kan dat?' vroeg ik 'Ah ja hé, dat is de computervriend' antwoord men. Oh nee, en die kan me dus ook horen, besef ik maar al te goed.
Een halve dag en 6 tekstjes later begin ik in paniek te raken. 'Schrijf over wat je weet' is de eerste en belangrijkste regel van het schrijven. Ik weet niets van die muziek, ik lees de Humo niet, en ik luister niet naar Stubru. En vermits ik geen volledige blogs over de outfit en schoenen van de bands kan neerpennen, moet ik dus dringend opzoekingswerk doen. Midden in mijn paniekaanval krijg ik telefoon van de mama. 'Oh mama! Ik ben weer aan wat begonnen! Ik ken hier niks van! Die muziekkenners gaan me gewoon met de grond gelijkmaken! Ik ben hier aan het schrijven over 'Indie-Rock', en dat met 'Dos Cervezas' op de achtergrond. Pffff nog nooit van Indie-Rock gehoord! 'Maar Vicky, je leest het verkeerd, het is niet Indie-Rock' zegt de mama. Geschokt bekijk ik mijn telefoon, is dit de mama aan de andere kant van de lijn? 'Het zal zijn "in die rockgroep"' vervolgt ze. Ik schater het uit. 'Bedankt mama, dat had ik even nodig' zeg ik dus. 'Allé, blij dat ik heb kunnen helpen' antwoord ze fier!
Het was een raar weekend, met ups en downs. Grote vreugde en groot verdriet, hand in hand, elkaar proberend op te tillen. Het was vallen en weer opstaan, hard vallen, aarzelend steun zoeken en rechtkomen, een beetje wankel, maar toch sterker. Het was een weekend van gemis.
Vrijdagavond begon met een verrassing. Een prachtige vroege verjaardagscadeaux. En een strandloop, genietend afzien in de zon, en fier zijn dat ik toch nog over genoeg doorzettingsvermogen beschikte om hem helemaal uit te lopen. Dat was een grote up! Zaterdagochtend was er begrafenis... een grote down. Verdriet om het onrecht, verdriet om gemis en verdriet uit angs voor meer verdriet. 'Ja Vickytje...' zei een goede vriend 'je bent één van je nieuwe vrienden kwijt. Dat is het nadeel aan veel mensen kennen.' Geschokt liet ik deze woorden tot me doordringen. Ik maak graag nieuwe vrienden, ik vind het heerlijk nieuwe mensen te ontmoeten, en bij iedere volgende ontmoeting een beetje beter te leren kennen. De gedachte dat er geen volgende keer komt is niet te vatten. Ik wil geen vrienden verliezen, op geen enkele manier. Die gedachte achtervolgde me de hele dag.
Het werd een dag van reflectie, van stilstaan, van nadenken. Dat doen begrafenissen nu eenmaal met je, ze geven je tijd om te voelen. Tenminste toch als je ze niet beschouwt als één van de vele afspraken die je die dag gepland hebt. De vriendin pepte me een beetje op... met een lekker slaatje, een luisterend oor en een goed boek. 'Verlies jezelf maar even in een mooi verhaal' zei ze. Prachtig! Er zijn zo van die verhalen waarin je jezelf helemaal kan verliezen en tegelijkertijd juist je echte zelf in kan terugvinden. Ik trek me dan op aan zo'n verhaal. Toch was het een baaldag. Ik ging naar het strand om even uit te waaien, maar het was een trieste dag op het strand. Het was er leeg, zielloos. De vlaggen hingen halfstok, ze wapperden amper. Het was er stil. Geen DJ met loungemuziek, geen lachende, aperitievende strandgangers, geen spelende kindjes. Het strand stond stil.
Het is goed om even stil te staan... maar uiteindelijk moet je toch weer door. 'The best is yet to come'! Ik ben er ondertussen 30 geworden... het is gelukt, en dat zijn de mooiste jaren krijg ik steeds te horen. Het beste, het mooiste, het puurste... het staat aan mijn voordeur. En die zet ik voorzichtig, maar vol vertrouwen, een beetje meer open.
Ik was een koshere filmster deze week, zo noemde de baas me toch. We hebben namelijk een bedrijfsfilm opgenomen, of 'een videoclip' zoals hij het noemde. 'Wacht tot je mijn nieuw kleedje dat ik in de solden heb gekocht ziet! Ik zal het dragen als ze komen filmen' zei ik enthousiast aan het begin van de week. 'Is het kosher?' vroeg de baas 'Ja, ik denk het wel, de rok is tot aan de knie en er is geen decolté!' antwoordde ik fier terug 'En geen blote armen?' vroeg hij. 'Geen blote armen? Mag dat ook al niet?'Daar heb je nog nooit iets van gezegd!' 'Ja, maar voor de film zou ik toch graag hebben dat je voor één keer kosher bent, trouwens... een filmster ben je al iedere dag!' antwoordde hij complimenteus. Verwoed doorzocht ik dus mijn kleerkast, op zoek naar een kosher kleedje... helaas, tientallen kleedjes, maar geen enkel daarvan is 100 % kosher. Gelukkig dat ik er nog een truitje kon bovendragen...
Toen de filmploeg arriveerde was het feest! We hadden zelfs een heel scenario voorzien, er zou een klant een uurwerk komen verkopen, wat we dan op authenticiteit zouden testen. Vervolgens werden er dan foto's genomen, die op onze website zouden komen en ditzelfde uurwerk zou dan door een volgende tevreden klant aangekocht worden. Onze bedrijfsfilosofie in het kort, of hoe simpel het kan zijn, we hebben dan ook maar 2 minuten. In werkelijkheid kan dit wel 2 jaar duren. Of toch niet. Soms gaat het echt zoals in dat filmpje. Gisteren kwam er een klant 3 uurwerken verkopen, een Rolex, een Breitling en een Jaeger le Coultre, ons lievelingsmerk. 'Zet je maar bij Vicky' zei de baas 'zij zal je zeggen hoeveel we hiervoor kunnen geven.' Ik keek verbaasd op naar de baas, die even goedkeurend knikte. Dit was een test, besefte ik. De eerste keer dat ik zelf zou aankopen, een belangrijke stap want om goed te verkopen moet je goed aankopen, daar zit je winst. Ik had al vaak toegekeken, en nu was het blijkbaar tijd om op mijn eigen benen te staan. Zorgvuldig bekeek ik de staat van de uurwerken en zocht het juiste model op in boeken en op internet, om de nieuwprijs te weten. Vervolgens berekende ik aan welke prijs we deze dan tweedehands zouden kunnen verkopen om zo te weten aan hoeveel we zouden moeten aankopen. En mijn prijs was goed, de baas was blij en ik was bijna extatisch! Zoveel voldoening...
Vandaag kwamen er Chinese klanten binnen die toevallig vroegen naar die Jaeger le Coultre. Ook nu liet de baas me doen. Hij wist dat ik de aankoopprijs kende en liet me zelf bepalen hoeveel korting ik zou geven. Om te verkopen moet je geduld hebben, en vooral goed toneel kunnen spelen, je zenuwen niet laten blijken, je wil om te verkopen niet laten doorschemeren. Na twee uur was de verkoop nog steeds niet gesloten. De chinezen, die trouwens geen Engels spraken, bekeken het uurwerk langs alle kanten met de loep en verhoogden gestaag hun prijs, terwijl ik gestaag verlaagde. Zo gaat het, in de hoop dat je tot een compromis kan komen, wat in dit geval nog een tijdje kon duren. Ik besloot de gok te wagen en alles op alles te zetten.
'De prijs die je voorstelt is gewoon een belediging, dit is wel een echte Jaeger, geen uurwerk uit de chicklettenbak' lachte ik. 'Je hebt dan misschien een loep, en toch ben je zo blind dat je niet ziet dat dit een zeer goede prijs is. Aan het bedrag dat je voorstelt zou ik dit uurwerk zelf aankopen!' De zenuwen gierden door mijn lichaam, maar zoals ik al had geleerd moet je soms heel grof zijn, 'hard to get' spelen om iets prijzigs te verkopen.' Ik nam het uurwerk uit zijn handen, deed het zelf aan en keek er bewonderend naar. 'Doe me een plezier en koop het niet!' zei ik 'We zullen wel de juiste eigenaar voor dit uurwerk vinden, en geloof me, morgen zal je hier terugstaan, vragen om te mógen kopen.' De klanten stonden recht en gingen door. Spijtig, maar ja, we zijn geen liefdadigheidsinstelling.
Tien minuten later waren ze echter terug. 'Please, may I buy watch please?' vroegen ze beleefd. En zo was het uurwerk verkocht. 'Mazal!' riepen de baas en ik uit, terwij we hen de hand schudden om de deal te besluiten. De klant was blij, keek fier naar zijn nieuwe aankoop en zei toen tegen de baas 'You have good staff!' 'Proficiat' zei de baas 'ge zijt een echte filmster!'
1 juli staat stond ook dit jaar weer met een mooi rood hartje omcirkeld in mijn agenda. Niet omdat de zomervakantie dan begint, die is plezant, maar niet meteen een hartje waardig. Die kies ik namelijk zorgvuldig uit, voor de echte hoogdagen... zoals 1 juli, het begin van de solden! De hele week ervoor had ik thuis al mijn eigen mini-modeshow gehouden en alle klerencombinaties nogmaals uitgeprobeerd, zo wist ik precies wat ik nodig had. Een witte blouse en een bikini... en roze schoenen. Ja dat waren de dingen die ik écht nog nodig had.
De 3 vriendinnen en ik hadden afgesproken om de dag in stijl te beginnen met een champagne-ontbijtje. We hadden nog geluk met het weer en konden gezellig buiten in het zonneke zitten, terwijl we onze dag overlegden. Een uurtje later vertrokken we, gewapend met onze bankkaart. En daar zag ik ze... in de allereerste winkel... mijn roze schoenen. Ze waren perfect! Hoge hakken en knalroze! Het was liefde op het eerste gezicht! En het was dan nog wel wederzijds, want ze pasten perfect! En vermits ik niet zo tevreden was van mijn schoenkeuze die dag besloot ik ze meteen aan te doen, met hulp van de drie vriendinnen. Twee om op te leunen en eentje om de stickertjes nog te verwijderen. En dat allemaal op 'place m'as tu vu'. Het waren dan ook wel schoentjes die moeilik waren om niet te zien...
We shopten er lustig op los, van winkel tot winnkel. Tot we ergens kwamen waar er nu eens écht interessante soldekes waren. We hadden in een mum van een tijd de 3 paskotjes bezet en liepen vrolijk terug in de winkel op zoek naar andere maten. Tot we ons een beetje bewust werden van enkele kwade blikken van de andere vrouwen, die aan het wachten waren tot de paskotjes terug vrij waren. Dan maar met 4 in twee kotjes... en uiteindelijk gewoon in eentje. Alle schaamte voorbij. En vermits we toch onze bikini aanhadden liepen we gewoon zo terug in de winkel. 'Waw! Dat is een tof blousje' zei ik tegen de vriendin 'Hmmm, ik weet het niet... wil jij het eens passen?' vroeg ze. 'Ok!' antwoordde ik. Waarop ze midden in de winkel het blousje uitdeed en me aangaf, wat dan weer voor meer kwade blikken van de andere vrouwen zorgde... Kleedjes, rokken en vesten werden aan een razend tempo doorgegeven, en we amuseerden ons! Het paskotje was al gauw een ravage, het leek wel alsof er een kledingsbom was ontploft. Maar het werd ons vergeven door de lieve winkeldames, we waren dan ook zeer goede klanten.. Samen met de vriendin beëindigde ik de dag in een bruin cafétje, opgefleurd door roze schoentjes!
Ik leef! Ik geniet van het leven, en ik besef het. Ja, ik heb mijn twijfels, angsten en zorgen. Maar eigenlijk stellen die niet veel voor, toch niet als ik ze in perspectief zie. 'Pffff.... Ik maak me zorgen' zei ik tegen de vriendin 'Waarom? Wat is er wel?' vroeg ze bezorgd 'Gaat het nog wel goed genoeg weer zijn om vanmiddag naar het strand te gaan?' antwoordde ik 'Zijn dat je zorgen? Maar Vicky toch!'
Inderdaad, dat was, tot dan toch, mijn grootste zorg. Later die dag hoorde ik echter dat een goede kennis van mij overleden is. Zomaar. Een stom ongeluk en van het ene moment op het andere was alles voorbij. 31 jaar, en ik maak me dan zorgen om 30 te worden. 'Hoe kan dat?' vraag ik me dan af. Dat is niet eerlijk. Dat is niet juist. Dat kan gewoonweg niet. Vorige week zagen we elkaar nog en nu...
Soms is er een sterfgeval nodig om stil te staan bij het leven, en alle problemen en zorgen stellen dan niets meer voor. Ik sta even stil, en denk aan alle mensen die ik graag zie, mensen die dicht bij me staan en hoe snel alles voorbij kan zijn. 'Wees voorzichtig' wil ik uitschreeuwen. Alsjeblieft let op, neem geen risico's, want ik kan jullie niet missen. En... Geniet van het leven, relativeer, want het kan kort zijn, maar laat het alsjeblieft toch goed zijn!
De zomer is begonnen, zo heb ik aan de lijve ondervonden vanmorgen. En het waren niet de zonnestralen of de toestromende toeristen die dit verklapten. Neen, het waren de kranen. Iedere zomer worden de bouwkranen weggehaald om de Knokke-Heistse skyline niet te verbrodden, te beginnen met de kraan van de bouw recht over mijn deur. De hele buurt werd gewaarschuwd, we mochten onze auto niet in de straat zetten, ze kwamen namelijk met de ladderwagens om de kraan af te breken. 's Ochtends, nét op het moment dat ik mijn haar helemaal in de shampoo had ging de bel. Ik draaide vlug mijn kranen dicht, gepaard met een lichte vloek waarin ik het me beklaagde dat ik niet over zo een mengkraan beschikte, en het water was nu net perfect van temperatuur. Al druppend liep ik tot aan de parlefoon, het was mijn huisbazin. 'Vicky, je auto staat in de weg voor de werkmannen!' 'Maar ik heb hem in de straat hiernaast gezet!' zeg ik 'Ja, daar zijn ze ook aan het bouwen en komen ze net leveren. Ze vragen om onmiddellijk je auto te verzetten.' 'Onmiddellijk? Dat zal niet gaan hoor, mijn haar is helemaal onder de shampoo.' 'Die werkman zal je auto voor je verplaatsen, we hebben gewoon je sleutel nodig.' antwoordde ze. Zo kwam het dat ik vanmorgen, gekleed in een handdoek, met mijn haar vol shampoo mijn sleutel overhandigde aan de werkman, die toch wel lichtelijk geamuseerd keek. Schaamtelijk!
Ik keek nog even op de klok en stapte vlug terug in de douche, 10 minuten verloren, wat betekende dat ik nog 10 minuten later zou toekomen dan wat ik normaal gezien al te laat toekom. Ik ben geen ochtendmens, sorry I don't do mornings. Het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, het opstaan doet steeds zeer, en de ochtend verloopt hectisch en getimed op de minuut. Zo getimed dat ik iedere dag 10, maximum 20 minuten te laat ben. De intentie om op tijd te komen is er wel altijd, maar op één of andere manier lukt het me niet, ik leef op het moment, en enkel het moment telt. Zo zijn die tien minuutjes extra slaap 's ochtends het allerbelangrijkste, ik ben er dan heilig van overtuigd dat ik het goedmaak door minder lang te ontbijten of me niet op te maken, of door voor 1 keer gewoon de de eerste de beste outfit aan te doen en het daarbij te houden. Helaas, eens ik dan uit mijn bed ben is die koffie het allerbelangrijkste, nadien mijn maquillage, gevolgd door de kat die nog eten wil enz enz enz. Daartussen wissel ik nog 3 keer van outfit alvorens ik de trap afren en eindelijk kan vertrekken.
Gelukkig weet en begrijpt de baas dit. Zo heeft hij het al afgeleerd om voor 8u 's ochtend te bellen, en voor 12 u op een zondag. Hij doet er nooit moeilijk over, waarschijnlijk ook omdat ik altijd langer blijf 's avonds. Eigenlijk denk ik dat hij gewoon onder de indruk is van de hoeveelheid verschillende excuses waarmee ik hem iedere dag begroet. 'Wat was het vanmorgen?' 'Sorry sorry sorry' zeg ik, wat zoveel betekent als 'goedemorgen goedemorgen goedemorgen'. Ik legde hem alles uit, van de kranen en de werkmannen en het haar vol shampoo 'Waw Vicky, je bent écht inventief. Kom, denk eens na wat we kunnen antwoorden op die klant zijn vraag.' Hij denkt echt dat ik het allemaal verzin...
De collega belde me op deze avond, ik had namelijk nog afgesproken dat ik zou langskomen met 2 rolexen, in ruil voor 2 uurwerken van Hermès die naar Antwepen moesten komen... een ware overdracht dus. De Rolexen lagen echter bij mij thuis, dus moest ik nog eerst daar passeren. 'Kan je me een half uurtje op voorhand bellen? Dan weet ik zeker dat ik thuis zal zijn' zei hij 'Oh, ga je nog naar buiten?' vroeg ik, dan kon hij zowel maar tot bij mij komen en moest ik niet meer buiten 'Ja, maar ik ga met de hond wandelen, en die loopt liever de andere richting uit.'
Sommige mensen voelen het niet, of trekken zich er toch niets van aan. Maar hij ging maar even moeten wachten. Ik was juist thuis, hongerig en verlangde naar een Libanees hapje... mijn nieuwe verslaving. Vermits ik toch van het principe ben dat je nooit teveel passies kan hebben geef ik maar al te graag toe aan deze nieuwe hunkering. Al de hele week eet ik Libanees; taboulé, fatouch, houmous... ik krijg er niet genoeg van. Gelukkig hebben we een Libanees naast de winkel... dat ik daar nog nooit eerder geweest was! De reden dat ik er nu niet meer weg te slaan ben komt door een tip van twee nieuwe vriendinnen. Ik zeg nieuw, want tot vorige week kende ik hen niet, of toch niet 'in real life'. Ik was dan ook aangenaam verbaasd toen ik werd uitgenodigd op een verjaardagsdrink. Nieuwe mensen kunnen je echter veel leren, tot nieuwe inzichten brengen en je weet nooit op voorhand dat er mooie vriendschappen uit kunnen ontstaan, vandaar dat ik zo een uitnodiging niet kon afslaan.
Met de nodige zenuwen belde ik aan, wat als het niet zou klikken? Dat bleek echter geen probleem, ik voelde me meteen thuis. De mensen waren interessant, het eten superlekker en de champagne euhm... onuitputbaar, zo leek het wel. De aangename gesprekken volgden zich op, over luchthavens, juweliers, marketingstrategieën, crematoria, trouwpartijen en ja zelfs de gynaecoloog kwam ter sprake. Met andere woorden, het klikte. Tot mijn eigen verbazing stond ik zo midden in de nacht in de living te dansen met mensen waarmee ik slechts 1 avond, en een kratje champagneflessen had gedeeld. En het was leuk, het was een onverwachte, zalige avond!
Als ik blog, blog ik over mijn leven, de blog is daar echter een groot deel van. Ik word er op de meest onverwachte momenten over aangesproken, en dat levert soms hilarische, absurde gesprekken op. Zo heb ik de laatste week al meer gesprekjes over de gynaecoloog gehad dan ik op mijn twee handen kan tellen. Blijkbaar wil iedereen zijn gynaecologische verhalen wel eens kwijt. De sokken wil men liever niet kwijt, zo krijg ik toch telkens te horen. 'Ik heb balanitis gegoogled' vertrouwde een bloglezer me toe 'om te kijken of je wel wetenschappelijk correct schrijft hé.' 'Oei' zeg ik 'En?' 'Vicky toch, je wil niet weten wat ik allemaal heb gezien!'
Ook de ouders lezen ondertussen de blog, wat eerst voor wat stress zorgde, tenslotte zijn het nog steeds de ouders hé. 'We hebben de blog gelezen!' zei de papa streng 'Je bent precies niet al te veel thuis geweest hé deze week' 'Euh... wel ja, het was misschien wel een drukke week' gaf ik voorzichtig toe, oh jee, nu ging ik het horen... Ik werd echter aangemaam verrast, de papa glimlachte en zei fier 'Van wie zou je dat hebben? Ik sloot vroeger ook altijd de boel! En ze kenden mij ook altijd overal!' Nooit gedacht dat de papa het tof ging vinden dat zijn dochter toch wel een beetje een partygirl is... maar wat deed het deugd dat de ouders een beetje fier waren. Ook van de mama ben ik verschoten, twee keer dan nog wel. Ik vertelde dat ik op zoek ben naar een nieuwe bikini, want in degene die ik nu heb lijkt het alsof mijn borsten hangen, wat al veel zegt over de kwalititeit van de bikini, als hij in staat is om een A-cup te laten hangen. 'Ik heb er anders nog ene liggen' zegt de mama 'Nee bedankt' reageer ik meteen, ik stelde mezelf al meteen voor in een Damart-bikini, en plots zagen die hangborsten er dan toch nog niet zo slecht uit. De surfers hadden me trouwens gezegd dat ik bij 'Banana Moon' moest gaan, en zij zijn toch specialist als het op badkledij aankomt... 'Het is er ene van Banana Moon' zei de mama plots 'Oh' zeg ik verbaasd opgetogen 'Ja, misschien dat ik hem wel eens kan passen.' De bikini werd dus vlug aangeslagen, in ruil voor drie oude 'Vitaya's', die ik meehad, een mooie deal dus.
De mama had echter ook nog een boek voor mij liggen. 'Misschien dat dit wel iets leuk is voor je om nu te lezen' zei ze. Ik keek even naar de titel 'Prinses Daisy', niet echt iets dat me meteen aansprak, maar vermits mijn boek juist uit was besloot ik het toch een kans te geven. Ik opende de boek op een willekeurige bladzijde om een stukje te lezen. Toen hij haar besteeg en zij zich voor hem opende, een koningin die vreugdevol al haar schatten verkwist, was het een oergebeuren. Amai, is dat een boek van de mama? Nieuwsgierig las ik verder, ettelijke pagina's over hoe 'Stash' zijn Francesca alle hoeken van de paardenstal liet zien. Dit was een stationsromannetje van de bovenste plank, en meteen begreep ik waarom vrouwen dit graag lezen, het heeft iets verslavends, al zullen we dat nooit toegeven. Wij lezen een boek omwille van het diepgaande verhaal, net zoals de mannen de boekskes lezen voor de artikels. 'Is het een goed boek?' vroeg de mama. Betrapt keek ik op. 'Euh ja...' zei ik aarzelend 'Heb je die zelf ook al gelezen?' vroeg ik, benieuwd wat ze ging antwoorden. 'Ja, ik lees soms wel graag een euh.... historische roman!'
Wat zijn eigenlijk de ingrediënten die een avond magisch maken? Er bestaat denk ik geen definitie van, maar Zaterdag, Saturday... was a good good night. Een avond die deugd deed, en waarvan ik nog lang zal nagenieten. Was het de mooie locatie? De lekkere hapjes? De leuke muziek? Of waren het toch de mensen die het af maakten?
Het begon met een uitnodiging, een verjaardagsfeestje voor 2 stralende meisjes van 40, en ik moet zeggen... de toekomst ziet er goed uit! Mijn zorgen om 30 te worden zijn weer helemaal de kop ingedrukt. Ik had al zo'n gevoel dat het een superavond ging worden, het was een feestje met dresscode, en dat kan nooit fout gaan. Ik moest in het blauw gaan. Zalig, kon ik dus nog eens mijn blauw 'airhostessen-kleedje' aan, één van mijn lievelingskleedjes. Wat hou ik er toch van om me klaar te maken voor een feest. De juiste muziek opzetten, om al in de sfeer te geraken, en dan rustig douchen, mijn haar doen, de make-up, kleedje aan, juweeltjes om het af te maken en met nog een laatste blik in de spiegel vol anticipatie vertrekken.
Ik was er klaar voor, ik had natuurlijk al heel de week getraind om te feesten. Zo had ik er al 3 prachtige, feestelijke avonden opzitten. Zo van die avonden waarvan je niet wil dat er een einde aan komt, maar die toch veel te vlug voorbijvliegen. Helaas was dit niet het geval voor de dagen die erop volgden, het was nog steeds een werkweek en ik kan eerlijk zeggen dat ik met momenten, zo bij het opstaan, bij het autorijden, bij het staren naar dat computerscherm, tijdens het vergaderen... zwaar aan het afzien was. Maar ja, een kermis is een geseling waard, en vorige week was het alle dagen kermis. Zondag moest ik niet werken, dus zou ik kunnen uitslapen, waardoor ik des te meer van het feestje op zaterdag kon genieten. Héél veel mensen kende ik niet, of toch niet toen ik binnenkwam, maar nieuwe mensen leren kennen is één van mijn hobby's, dus dat kwam wel goed... over het algemeen. Ik heb leren dansen... swingen! Dat was wel nodig, want ik durf soms een beetje té ontstuimig te zijn op de dansvloer. Rustiger dansen was dus de boodschap, maar als je een goede danspartner hebt komt dat vanzelf, en kan je gewoon genieten van de muziek. Zalig! Napraten met de laatste gasten rond de tafel, terwijl we de laatste kliekjes wijn opdronken... Wederom zalig!
Zondag was het opnieuw kermis... Oosthoek kermis. Met de vrienden een pintje drinken in het zachte voorjaarszonnetje. Vrienden die me hier en daar deze week hadden vergezeld op de vele feestjes, en gezellig napraten over de leuke avonden. Ja, this week was a good good week... dat er zo nog velen mogen komen!
