Het is druk! Tussen het werk, de trainingen voor de triathlon, de zomerse feestjes en de strandbezoekjes door, ben ik niet meer zoveel thuis.  Dat merk ik op verschillende manieren...
1. Scarlett, de kat, werpt me, in de korte tijdsspanne tussen dat ik thuiskom en weer vertrek, steeds meer kwade blikken toe.
2. Mijn frigo is, op enkele kiwi's na, volledig leeg.  Mijn boodschappenlijstje bevat dan ook meer zaken voor de badkamer dan voor de keuken. 
3. Mijn kleerkast begint serieus uit te dunnen, de helft van mijn outfits liggen ofwel in de wasmand, ofwel in de strijkmand
4. In mijn haast begin ik vergeetachtig te worden.  Zo heb ik vorige week, de ene dag mijn sleutels op de voordeur laten zitten, en de andere dag mijn schoenen vergeten mee te nemen naar mijn werk.  Mijn zwak voor mooie schoenen is namelijk niet te combineren met mijn zwakte achter het stuur, vandaar dat ik blootsvoets autorijd... en zo mijn schoenen thuis vergat!
5. Toen de baas me vroeg of ik nog iets nodig had van de Makro, heb ik hem achter Kellog's, kattebakkorrels en mascara gestuurd.  Ik ben er nochtans zeker van dat hij bedoelde of ik nog iets nodig had voor op het wérk.

Vorige week genoot ik echter van zo'n zeldzame avond in mijn zeteltje.  Met Scarlett spinnend op mijn schoot, bekeek ik een opgenomen aflevering van Top Gear, tot mijn telefoon ging.
'Vicky'tje, we hebben een voorstel voor je!' zei één van de computervrienden. 'Volgende week is het Kneistival, en wij verzorgen de website en alle internetcommunicatie daarrond.  We zorgen voor foto's en filmpjes en live-blogs.  Je hoor me al af komen hé...'
'Ik moet schrijven' vul ik aan
'Zou je willen?  Ik weet het, het is zeer last-minute, maar we zouden het enorm appreciëren!'
'Allé, het is goed!  Ik was toch al van plan om naar Kneistival te gaan.' zeg ik
'Super!  En anders moet je morgen al eens langskomen, dan vertellen we je iets duidelijker wat de bedoeling juist is.' vervolgt hij.

De volgende, prachtige, zonnige zomerdag verscheen ik dus, gewapend met laptop en bikini ten huize computervriend.  De bikini had ik echter niet nodig, er moest nog gewerkt worden, de introtekstjes over de artiesten moesten ook nog geschreven worden.  Daar zaten we dan, met ons drieën, achter onze laptop.  Maar we waren getroost door het feit dat de andere leden van het team thuis ook aan het werk zaten.  Via skype waren we verbonden, alhoewel er maar weinig gezegd werd, wat maakte dat ik dat maar bleef vergeten... 
'Je computer hijgt een beetje... kan dat?' vroeg ik
'Ah ja hé, dat is de computervriend' antwoord men.  Oh nee, en die kan me dus ook horen, besef ik maar al te goed. 

Een halve dag en 6 tekstjes later begin ik in paniek te raken.  'Schrijf over wat je weet' is de eerste en belangrijkste regel van het schrijven.  Ik weet niets van die muziek, ik lees de Humo niet, en ik luister niet naar Stubru.  En vermits ik geen volledige blogs over de outfit en schoenen van de bands kan neerpennen, moet ik dus dringend opzoekingswerk doen.  Midden in mijn paniekaanval krijg ik telefoon van de mama.
'Oh mama! Ik ben weer aan wat begonnen!  Ik ken hier niks van!  Die muziekkenners gaan me gewoon met de grond gelijkmaken!  Ik ben hier aan het schrijven over 'Indie-Rock', en dat met 'Dos Cervezas' op de achtergrond. Pffff nog nooit van Indie-Rock gehoord!
'Maar Vicky, je leest het verkeerd, het is niet Indie-Rock' zegt de mama.  Geschokt bekijk ik mijn telefoon, is dit de mama aan de andere kant van de lijn?
'Het zal zijn "in die rockgroep"' vervolgt ze.  Ik schater het uit.
'Bedankt mama, dat had ik even nodig' zeg ik dus.
'Allé, blij dat ik heb kunnen helpen' antwoord ze fier!

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Postuertje