‘Wat doe je morgen ?’ vroeg de broer

‘Niets speciaals, waarom ?’

‘Zie je het zitten om naar hier te komen en eventjes sexy te dansen voor mij ? Dan kan ik dat filmen.’

Ja, sommige vragen zie je echt niet afkomen !  Toch was ik niet zo verrast door deze vraag, het ging hier namelijk om de broer, een creatief genie, waar ‘ongewoon’ de normaliteit is.  Hij had mijn medewerking nodig voor een reclamefilmpje, waarin een vrouwensilhouet sexy moves showt.  Er was maar één probleem… ik kan helemaal niet sexy dansen !

‘Ik kan niet sexy dansen’ zei ik dus.

‘Maar natuurlijk wel, ge zijt een vrouw !  Doe dat zwart kleedje aan dat je vorige week aanhad, das gemakkelijk om uit te knippen’

 Ja, de broer heeft zo zijn eigen taaltje, en blijkbaar was hij nog veel meer van plan dan mij uit te knippen.  
‘Ik zal je helemaal zwart maken’ vervolgde hij ‘Ik heb gewoon je silhouet nodig, en dan is iedereen sexy.  En je wordt natuurlijk helemaal bewerkt ‘ besloot hij zijn overredingsmanoeuvre. 

‘Waw’ dacht ik ‘Ik word bewerkt én zwart gemaakt, daar kan ik geen nee tegen zeggen.’ En zo spendeerde ik een namiddag voor de lens van de broer terwijl ik mij in allerlei posities kronkelde, in de hoop dat die voor ‘sexy’ konden doorgaan.

Nu was het ongeduldig afwachten tot de broer mij magisch omtoverde tot een sexy vamp, dat ben ik namelijk nooit, ik ben eerder het klunzige, grappige meisje. Toen ik twee weken later het filmpje in mijn inbox terugvond was ik net een kind in een speelgoedwinkel. Helaas was mijn opwinding vlug getemperd, ik kwam er maar een halve seconde in voor ! En het was helemaal niet zo sexy !’  Ik liet de echtgenoot het filmpje bekijken.

‘Maar je komt daar niet in voor !’ reageerde hij

‘Jawel, maar je moet goed kijken, het duurt écht niet lang, dus concentreer je.’  Ik toonde het filmpje nogmaals.

‘Anders moet je zeggen wanneer juist je in beeld komt’ zegt de echtgenoot

‘Ik ben net gepasseerd !!!! Heb je het nu weer niet gezien ?’

Inderdaad, je moet driedubbel kijken, want als je even met je ogen knippert is het alweer voorbij.

‘Bedankt hé’ zei ik ironisch tegen de broer

‘Ja, sorry, maar je kan écht niet sexy dansen !  We hebben wel goed gelachen met de beelden hoor !’

PS: voor de zeer aandachtige kijker... het filmpje zit in bijlage ;-)

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=xlobuZbx5Eo   

Nadat ik de baas mijn nieuws had meegedeeld, besloten we toch om er stevig in te vliegen. We gingen  herorganiseren… opruimen dus, iets wat heel exotisch in de oren van de baas klinkt.  De winkel heeft maar weinig kasten, maar des te meer kluizen, de baas is daar fan van, en gebruikt ze zelfs gewoon om zijn koekjes in te bewaren.  Begrijpelijk, dat wel, de koekjes zijn dan ook zeer belangrijk voor de baas. Maar eerst op het programma Kluis nr 1, een grote kluis die tsjokvol juwelen en uurwerken zit, allemaal door elkaar. Ik nam dus de Dymo-labelmaker bij de hand en begon te sorteren, solitairekes bij solitairekes, Rolexen bij Rolexen en Cartiers bij Cartiers.  Je kent dat wel…

Het werk vlotte goed en de baas was bijzonder verheugd zoveel uurwerken terug te vinden waarvan hij dacht dat ze reeds verkocht waren. 
'Kijk Vicky, ik heb een stukje van die Chopard die we kwijt waren teruggevonden'
'Een stukje?'
'Ja, amai, misschien vinden we het andere deel ook nog!  Stel je voor!'
Ik werd tijdens de werkzaamheden niet alleen begeleid door de baas, ook de boekhouder wou helpen.  Hij zorgde voor de ontspanning door één van zijn DVD's te laten draaien. deze keer geen tulpenveld of aquarium, maar een heuse Volière.  De knalgele vogeltjes tsjirpten erop los! 
‘Heel mooi!’ complimenteerde ik hem ‘past volledig bij jou’  Hij is namelijk ook helemaal kierewiet dacht ik erbij. 

In de namiddag sloeg het noodlot echter toe… de labels waren op. ‘Geen probleem’ zei de baas ‘we hebben er hier nog ergens liggen.’ Toen keek hij een beetje rond zich heen alsof ze magisch uit de lucht gingen vallen en vervolgde ‘maar waar?’  De collega en de boekhouder werden mee ingezet en er volgde een zoektocht van een half uur met ons gevieren.  Helaas zonder succes. ‘We zullen er nieuwe kopen!’ zei de baas vrolijk.  Kopen is nooit een probleem bij de baas, het is zijn hobby. Maar ook dat was een gezamenlijke taak, de collega zocht het nr van de winkel op en ik belde om te vragen of ze labels verkochten, niet dat dat echt nodig was, de Media Markt ligt recht over de winkel.  De boekhouder werd uiteindelijk op pad gestuurd en de baas... die stond erbij en keek ernaar. 

Zonder labelmaker was het nogal moeilijk om verder te werken, ook de baas en collega zaten een beetje vast… dan maar kaastaart eten ‘Van Kleinblatt, de beste kaastaart die er bestaat’ wist de baas mee te delen.  Een half uurtje later kwam de boekhouder terug met labels… maar wel de verkeerde.  We hadden hem nochtans het lege rolletje meegegeven en hem op het hart gedrukt exact dezelfde te kopen.  De baas besloot de boekhouder te begeleiden, en samen trokken ze opnieuw richting winkel.  De collega en ik zaten nog steeds geblokkeerd… dan maar een koffie’tje drinken.  Na nog een half uurtje hadden we eindelijk onze labels ‘ze hadden geen labels meer met een witte achtergrond’ zei de baas. ‘We hebben dan maar voor kanariegeel gekozen’ zei de boekhouder ‘net als mijn vogeltjes!’

25-11-2009 om 00:00 geschreven door Postuertje  

‘Vandaag ga ik het zeggen, zonder excuses, vandaag ga ik het écht zeggen’ zo probeerde ik mezelf wat moed in te spreken vanochtend.  Vandaag zou ik de baas vertellen dat ik niet langer voor hem kon werken.  Maar hoe moest ik dat doen, zonder hem te kwetsen?  Ik besef maar al te goed hoe absurd dit klinkt, een doorsnee baas is niet gekwetst als je weggaat, hooguit een beetje teleurgesteld.  Maar ik heb dan ook geen doorsnee baas…  Hij is lief, begrijpend, integer en, al dan niet bewust,  grappig.  En bovenal, hij kent me, vertrouwt me en heeft me op één of andere manier echt nodig.  Toch weegt dat niet op tegen de monotoonheid van de job, tegen de leegte van mijn werkdagen… Vandaar dat het tijd is om door te gaan.

Vol zenuwen vertrok ik vanmorgen richting Antwerpen, waar ik begroet werd door een bijzonder goedgezinde baas.
‘Dag Vicky!  Welkom in Antwerpen!’ Dan barst hij uit in lachen en zegt tegen de collega ‘Kijk Vicky draagt een brilletje als ze met de auto rijdt, net een kleine professor!’ Mijn maag krimpt ineen, ik zal het hem vlug moeten vertellen.  Vervolgens komt hij naar me toe en zegt ‘Ik heb een cadeautje voor jou!’ Dan haalt hij een doos van achter zijn bureau tevoorschijn… een nieuw toetsenbord. ‘Kijk’ vertelt hij enthousiast ‘hier zit zelfs een speciaal knopje op voor het volume, zo kan je via je pc naar de radio luisteren!’  Hij is duidelijk in zijn nopjes met deze ontdekking, en ik krijg het met de minuut moeilijker. 

Maar er is geen weg terug… ik moet het hem vandaag zeggen.  Dan maar de korte pijn besluit ik en deel hem mijn beslissing mee, gepaard met de nodige tranen.  ‘Maar Vicky toch’ reageert de baas ‘je moet niet triestig zijn, je moet doen wat voor jou het beste is.’ Vervolgens gaat hij verder ‘ Ik geloof in God, alles wat er gebeurt is met een reden, ook al vind je die niet meteen.  Je moet gewoon geloven dat God het goed met je voor heeft. En als je wil terugkomen, dan moet je maar bellen.  Als het zo moet zijn, dan zal het ook zo zijn’ besluit hij vol vertrouwen.  Eén ding is zeker ‘zo een tweede baas zal ik nooit vinden!’

24-11-2009 om 00:00 geschreven door Postuertje  

‘Er is een klant die 30% korting vraagt op een horloge, maar ik neem aan dat dit niet bespreekbaar is.’

‘Dat heb je goed gedacht !  En voor de rest ?’

‘Voor de rest niets.’

‘Aha, is er veel volk op straat ?’

‘Nee, het is hier enorm kalm.’

‘Aha, en voor de rest ?’

‘Voor de rest niets.’

‘Is het goed weer daar ?’

‘Nee, het regent al heel de dag.’

‘Aha, en voor de rest ?’

‘Het waait ook’

‘Aha, en voor de rest ?  Nog iets nieuws ?

‘Nee, niets nieuws’

‘Aha, hier ook niet’ Dan barst hij in lachen uit en zegt in zijn grappig, gespeeld Antwerps accentje ‘t Is Triestig manneke !’  Vervolgens vraagt hij ‘En voor de rest ?’

Het is zonder twijfel zijn meest favoriete zinnetje.  Maar wat antwoord je dan, als je al 9 keer hebt gezegd dat er voor de rest niets speciaals is.  Het is zijn tactiek, opdat je van pure miserie zou beginnen vertellen, het maakt niet uit over wat.  Als de baas zich verveelt moet hij geëntertaind worden, en liefst met verhalen uit mijn privé-leven.  Soms denk ik dat dat de enige reden is waarom ik hier werk, om verhaaltjes te vertellen.

En zo blijft hij maar vragen ‘En voor de rest ?’

En voor de rest weet hij niet welke schok hem morgen te wachten staat... als ik, spijtig genoeg, mijn ontslag zal indienen

To be continued…

23-11-2009 om 17:42 geschreven door Postuertje