‘En wat heb je gisteren gedaan?’ vroeg de mama me aan te telefoon.
‘Oh niks speciaals’ antwoordde ik en vertelde men dag.
‘Amai, je hebt weer serieus genoten, dat klinkt als een mooie dag’ antwoordde ze.En dat was het ook, besef ik. Gisteren was een mooie dag.  Een doodnormale, mooie dag.  Er was niks speciaals, geen activiteiten die ik anders nooit doe, maar een gewone normale dag. 

’s Ochtends ben ik naar de markt geweest, verse groentjes gekocht om  in het weekend vers te kunnen koken.  Gevolgd door een apero’tje op het terras van de cnoc.  Dat is traditie, dat is de zaterdagochtend.  Gezellig op terras zitten met een vriendin en een rosé’tje en genieten van de bedrijvigheid van de markt, onverwacht mensen tegen te komen, beseffend dat het weekend nog maar nét begonnen is.  Vervolgens ben ik samen met de vriendin het nieuwe zwembad gaan uittesten. We voelden ons net weer 2 kinderen toen we de slierbanen namen, of onze rug lieten masseren door de regendouche.  Na dit ‘sportief’ intermezzo was het weer tijd voor een aperitiefje, deze keer in mijn eigen tuintje, waar de zon nog mooi aan het schijnen was.  Geen superfancy terras met allerlei exotische cocktails, maar gewoon mijn klein tuintje, een flesje cava, de zon op onze snoet,  en 2 supervriendinnen.  Doodnormaal, maar zo speciaal. 

We staan er misschien te weinig bij stil, hoe gelukkig die ‘normale’ dingen ons maken.  Hoe blij we mogen zijn om dit als ‘normaal’ te beschouwen.  Het échte leven zit namelijk in die gewone dingen, niet in die ‘speciallekes’ die we hoogstuitzonderlijk eens doen.  Het echte leven is genieten van de dag en de mensen.  Dan zijn we gelukkig, gelukkig als we beseffen hoe ‘speciaal’, ‘normaal’ wel is.

09-09-2012 om 13:43 geschreven door Postuertje  

‘Ik heb wat last van allergieën’ vertel ik op het werk, als men me vraagt waarom mijn ogen wat glazig staan.  Dit is een uitvluchtje, de werkelijkheid is dat ik geëmotioneerd ben vandaag.  De reden hiervoor is niet ver te zoeken, gisteren zijn de sluizen geopend en ik krijg ze moeilijk toegedraaid.  En hoe dat kwam? Ik ben naar een repetitie van Bare, a pop opera van Milo geweest.  Ik werk daar namelijk mee backstage en zal daar zorgen voor decor en rekwisieten.  En om goed mee te draaien achter de schermen, in het hart van een productie, daarvoor moet je eerst voelen, het stuk en de medewerkers leren kennen.   En wat ben ik omvergeblazen.  Wat Milo daar neerzet is ongelooflijk, wat een professionalisme, wat een talent, wat een ziel. Ik heb gelachen en ja, ik heb gehuild.  Zowat het hele tweede deel.  Er waren stukken die naar je keel grepen, waar je haar van rechtkomt en die je naar adem laten happen. 

Ik heb me helemaal laten meevoeren in het verhaal en stiekem dacht ik van ‘Waw, ik zou dat ook willen kunnen.’  Maar zingen en dansen is nooit mijn sterkste kant geweest.  Vandaar dat ik ook begrijp wat ze daar juist neerzetten, hoe moeilijk het is om het zo gemakkelijk en natuurlijk te doen lijken.   Ik had meteen zin om ook weer op scene te springen en al die dingen te voelen die toneel je kunnen laten voelen.  De passie en gedrevenheid waarmee je aan je rol werkt, aan de productie in het algemeen.  Want dat is toneel… passie, jezelf volledig geven, jezelf zo verliezen dat je alle toeschouwers erin meetrekt.  En dat mis ik… maar niet getreurd, volgend jaar sta ik zelf weer op de planken.  En tot dan laat ik me meevoeren door al het moois dat ik kan zien en voelen.

Verder nodig ik iedereen uit om naar Bare, a pop opera te gaan kijken.  Want als je niet gaat, heb je écht wat gemist.  Ze treden op 14, 15, 16, 20 & 21 september in CC scharpoord.  En vergeet geen zakdoekjes mee te nemen...

07-09-2012 om 14:03 geschreven door Postuertje