Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
08-06-2010
Sex and the gynaecoloog
Ik ben een SATC-fan, al van de eerste aflevering, nu 12 jaar geleden. Vandaar dat het me ook verbaasde, toen ik aan het aanschuiven was om mijn ticketje voor de film te kopen, ik vlak voor mij een groepje 12-jarigen over SATC bezig hoorde. Met een glimlach hoorde ik hen vertellen, over de schoenen van Sarah Jessica Parker dan nog wel. Zalig, zo fashionista's in spé. Dat was bij mij op die leeftijd wel anders, ik moest van die jezussandelen van 'het Schoenfabriekske' dragen. En geloof me, een fashionista gaat niet naar het 'Schoenfabriekske'. De vriendin en ik genoten in ieder geval van de film, en van de babbel, over de film, over sex en uiteindelijk over de gynaecoloog. Het was ondertussen al de derde keer dat hij ter sprake kwam deze week. Iedere vriendin heeft zo haar eigen verhalen en bezorgdheden en die worden schaamteloos gedeeld.
De ene vriendin liet me fier een 3D-foto van haar echo zien. Die foto's hebben zo veel weg van die psychiater-testen, op het eerste zicht herken je niets, maar als je maar lang genoeg blijft kijken wordt het duidelijk en herken je een armpje en een beentje, en kan je nog moeilijk wegkijken. Met de andere vriendin hadden we het uitvoerig over de handen van de gynaecoloog, die ook het best beschrijfbaar zijn als 'uitvoerig'. 'Ik ben vorige week nog maar net geweest, op jaarlijkse controle' zei ik tegen de vriendin 'En?' 'Hij vroeg me mijn sokken uit te doen' antwoord ik, alsof dit heel mijn bezoek samenvatte. 'Je sokken?' 'Ja, en ik dacht, hij moet daar toch niet zijn hé, tis al genoeg dat ik mijn ondergoed moet uitdoen. Dus ik had ze aangehouden.' 'En had je dan enkel je sokken aan?' vroeg de vriendin verbaasd 'Ja, dat en dat hospitaalkleedje hé' 'Doe jij dat aan?' 'Jij niet?' 'Maar nee gij! Wie weeet wie dat allemaal al heeft aangehad die dag, als Georgette of Maria juist voor je is geweest...' riep ze uit 'Oh help! Zo een bomma' lach ik, en dan na een korte stilte 'Of nog erger... wat als er een Britney of Shanaya voor mij was! We proestten het uit. Toen werd de vriendin plots serieus 'Mag ik je iets persoonlijks vragen?' Ik vroeg me al af wat dat juist ging zijn, maar zei toch ja, vooral dan ook uit nieuwsgierigheid. 'Hoeveel heb je betaald?' vroeg ze 'Ik moet namelijk ook gaan binnenkort'. Oh, was het dat maar, dacht ik en deelde haar mijn rekening mee. Ze knikte even, boog toen wat voorover en fluisterde samenzweerderig 'En met bancontact?'
Ook 's avonds bij de vrienden kwam het gesprek terug bij de gynaecoloog. De eeuwige student kwam namelijk net terug van zijn examen gynaecologie/urologie. Ik leerde weer een nieuw woordje bij toen hij zijn vraag over balanitis uitlegde. Balanitis, ontsteking van de eikel. Au. Ik vroeg hem of dat een specialisatie was die hem interesseerde. 'Ja, eigenlijk wel' antwoordde hij 'Ben je zeker?' vroeg ik vertwijfeld 'Dat is echt interessant hoor, gynaecologie' 'Ja, daar twijfel ik niet aan... maar ik denk gewoon, wie wil er in godsnaam samen zijn met een gynaecoloog?' 'Maar, daar is toch niks apart aan?' vroeg hij De andere mannen begrepen het probleem ook niet volledig, ik deed een poging het uit te leggen. 'Stel je nu voor dat je samen bent met een gynaecoloog, die heel de dag met zijn handen in allerlei vrouwen heeft gezeten, wil je dan, als vrouw écht dat hij 's avonds jou nog eens stevig vastpakt? En wat als al je vriendinnen bij hem op consultatie komen, dan weet je gewoon dat je man hen allemaal kent... down under.' 'Maar ze pakken dat professioneel aan hoor' zegt de dokter in spé verdedigend. 'Zij bekijken dat niet op die manier.' 'Ik moet er toch niet van weten!' zei ik 'Ik vraag me dan af, of ze van iedere vrouw die ze behandelen, zo een beeld hebben, gebrand op hun netvlies, zo van vanonder. Als een gynaecoloog zegt "Ik ken haar ja, maar ik kan er moeilijk een gezicht op plakken" dan weet je ook hoe laat het is!'
PS: Als toetje nog een hilarisch stukje SATC, Charlotte bij de gynaecoloog omdat haar vagina depressief is...
Het wordt een drukke maand voor mij, vol met jarigen. De papa is ook al jarig, slechts een dagje na de baas. En er staan maar liefst 3 verjaardagsfeestjes gepland in mijn agenda. Dat doet me allemaal een beetje vooruitdenken. Nog een maand en ik ben zelf jarig. Ik word 30, HELP! Ik kan het niet laten, die help komt er vanzelf bij. Dat ik 'Help-30' word, zeg ik nu al zo'n 11 maanden, sinds de dag dat ik 29 ben. Ik zal het maar toegeven... Ik ben, in tegenstelling tot de baas, een slechte jarige. Ik krijg er stress van, al dagen op voorhand, met als ergste dag, de dag voor mijn verjaardag. Dat is zowat de enigste dag op het jaar dat ik niet te genieten ben. En ik weet hoe het komt. Het is, als ik eerlijk ben, de schrik dat men mij zal vergeten, en dat het gewoon een dag als een andere wordt. Dat is op zich niet erg, want een normale dag ziet er helemaal niet zo slecht uit. Maar met je verjaardag liggen de verwachtingen gewoon hoger, en dat geeft me stress. Nu al. Dertig is ook zo een rond getal, dat moet gevierd worden, dan moet je iets speciaals doen. Maar wat? En met wie?
Geef ik een groot feest? Of laat ik de dag gewoon rustig passeren? Het zit me dwars. Het dertig worden zit me ook dwars, ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg bereikt heb. Ik heb voornamelijk gespeeld, het wordt misschien eens tijd dat ik iets wezenlijks doe. Maar wat? Het is dan vooral dat wat me dwarszit, dat ik het nu, nog altijd, niet weet. Maar, zoals de vriendin me deed herinneren, ik ben een zelfstandige jonge vrouw. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb de vrijheid om te doen wat ik maar wil. En vanaf ik weet wat dat dan juist is, zal ik het doen! En tot dan, kan ik maar zowel wat genieten van iedere dag. Genieten van het feit dat, als ik zeg dat ik nog veel te doen heb, het eigenlijk gewoon stofzuigen en een blogje schrijven is. Dat zal wel ooit veranderen, want dat het uiteindelijk allemaal komt, daar ben ik zeker van. En dan? Dan geef ik een groot feest!
Ik ben gaan zwemmen... Voor de triathlon hé. Naast het sterven op de fiets en het afzien op de piste werd het tijd om te verzuipen in het water, dacht ik zo. Nee... het is allemaal niet zo erg, zeker niet achteraf bekeken, als ik met dat tevreden, trotse en gezonde gevoel onder de douche stap. Het is ook niet zo erg voor je met een nieuwe sport begint, want dan mag je shoppen, voor de perfecte sportoutfit. Zo heb ik een zwembrilletje gekocht... een roze, want ik bekijk het leven graag door een roze bril. Ik had met de vriendin afgesproken om samen te gaan zwemmen. 'Amai, je bent al bruin!' zei ze me Ik glunderde even 'Ja, ieder vrij en zonnig moment zit ik op het Viaene-strand' zei ik. 'En bij het fietsen heb ik ook al een mooi kleurtje opgedaan' De vriendin bekeek me argwanend. 'Vicky... ben je zeker dat het allemaal natuurlijk bruin is?' Betrapt bekeek ik haar. 'Euhm... wel ja, ik smeer me wel telkens in na het douchen, met Dove Summer Glow, daar zit een licht bruinend effect in... en glittertjes' vertelde ik enthousiast. 'Een LICHT bruinend effect? Ik dacht het al... je bent bruin op onnatuurlijke plaatsen... je handpalmen bruinen meestal niet zo fel' vervolgde ze al lachend. 'Vicky, je moet daarmee stoppen, of toch tenminste minderen, nog even en je bent oranje!' 'Maar ja... die glittertjes... ach ja, kom we gaan zwemmen!'
Er was echter één ding dat me opviel, terwijl ik zwom in het roze water... alle anderen gingen blijkbaar steeds kopje onder tijdens het zwemmen, terwijl ik gewoon met opgeheven hoofd mijn baantjes zwom. Mijn haar werd zelfs niet nat. Plotseling begon ik me een beetje belachelijk te voelen met mijn brilletje aan, dus probeerde ik ook zo eens onder water te gaan... om enkele seconden proestend en kuchend boven te komen. Keer op keer, tot ik besloot om aan de vriendin te vragen hoe ze dat juist deed. Samen met mij zwom ze enkele lengtes, terwijl ik aandachtig observeerde. Lucht happen, onder water gaan, boven komen, vlug uitademen, nieuwe hap lucht nemen en terug onder. Het ging telkens fout bij het uit- en inademen. Ik neem normaal gezien mijn tijd om te ademen, maar nu moest het gewoon veel te vlug. En vermoeiend dat dat was! De vriendin probeerde uit te dokteren waar ik precies in de fout ging. 'Maar je moet onder DUIKEN' zei ze 'Je doet het veel te traag... het lijkt wel alsof je zinkt!' Pffff het werd een zware training, ik had nooit verwacht dat ik de triathlon-sporten nog ging moeten léren. Ik dacht dat ik dat al kon... fietsen, zwemmen en lopen. Er is dus nog werk aan de winkel!
