Vorige week was het zover... mijn triatlon. Het is te zeggen, mijn 1/16de triatlon, maar voor mij was dat al groots. Eerlijk gezegd had ik op voorhand, toen ik met Nieuwjaar beloofde het goed voornemen van de vriendin te delen, nooit gedacht dat ik hem daadwerkelijk ging doen. Maar toch, dankzij de niet aflatende steun van de vriendin, is het gelukt mezelf te motiveren voor de trainingen. En dankzij die trainingen was ik er klaar voor. Wel ja, toch bijna, ik ben eerst nog een nieuw badpak gaan kopen... een roze, dat paste dan bij mijn zwembrilletje.

Ik moest om 9u50 in het water, en verdorie toch, da's vroeg ze. De mama en papa waren er al om te supporteren. Het zwemmen ging goed
'Je bent al halverwege en je bent nog maar 6 minuten bezig' riep de papa. Dat gaf steun. Ik keek op en zag heel wat publiek supporteren. Zalig, dat geeft energie! Op 12 minuten was ik het water uit, dan vlug omkleden, nog even een vlug berichtje van de vriendin lezen en dan op weg naar mijn fiets. Het fietsen was afzien. En ik heb ook veel tijd verloren. Mijn helm bleef maar afvallen, waardoor ik twee keer moest stoppen om hem aan te passen. En dan ben ik ook 1 keer gestopt.... voor het rode licht. het was pas toen ik bijna stilstond dat het tot me doordrong dat de rode lichten niet tellen bij een wedstrijd.

Gelukkig maakte ik dat allemaal terug goed bij het lopen, dat ging goed. Heel goed zelfs.
'Als je nog kan, dan moet je op het einde echt eens proberen alles te geven' had ik gehoord. En het ging nog, zo goed dat ik alles kon geven. Dat was even zwaar, ik hoopte dat ik het ging blijven volhouden tot de finish. Maar als die eindstreep dan in zicht komt, dan mag je niet opgeven. Met mijn laatste krachten liep ik dus de tent binnen, verwelkomd door mijn mini-fanclub. Zalig! Ik had het gehaald, ik heb niet opgegeven als het moeilijk werd... en dat gevoel... dat deed deugd!