Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
24-06-2010
Sorry sorry sorry
De zomer is begonnen, zo heb ik aan de lijve ondervonden vanmorgen. En het waren niet de zonnestralen of de toestromende toeristen die dit verklapten. Neen, het waren de kranen. Iedere zomer worden de bouwkranen weggehaald om de Knokke-Heistse skyline niet te verbrodden, te beginnen met de kraan van de bouw recht over mijn deur. De hele buurt werd gewaarschuwd, we mochten onze auto niet in de straat zetten, ze kwamen namelijk met de ladderwagens om de kraan af te breken. 's Ochtends, nét op het moment dat ik mijn haar helemaal in de shampoo had ging de bel. Ik draaide vlug mijn kranen dicht, gepaard met een lichte vloek waarin ik het me beklaagde dat ik niet over zo een mengkraan beschikte, en het water was nu net perfect van temperatuur. Al druppend liep ik tot aan de parlefoon, het was mijn huisbazin. 'Vicky, je auto staat in de weg voor de werkmannen!' 'Maar ik heb hem in de straat hiernaast gezet!' zeg ik 'Ja, daar zijn ze ook aan het bouwen en komen ze net leveren. Ze vragen om onmiddellijk je auto te verzetten.' 'Onmiddellijk? Dat zal niet gaan hoor, mijn haar is helemaal onder de shampoo.' 'Die werkman zal je auto voor je verplaatsen, we hebben gewoon je sleutel nodig.' antwoordde ze. Zo kwam het dat ik vanmorgen, gekleed in een handdoek, met mijn haar vol shampoo mijn sleutel overhandigde aan de werkman, die toch wel lichtelijk geamuseerd keek. Schaamtelijk!
Ik keek nog even op de klok en stapte vlug terug in de douche, 10 minuten verloren, wat betekende dat ik nog 10 minuten later zou toekomen dan wat ik normaal gezien al te laat toekom. Ik ben geen ochtendmens, sorry I don't do mornings. Het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, het opstaan doet steeds zeer, en de ochtend verloopt hectisch en getimed op de minuut. Zo getimed dat ik iedere dag 10, maximum 20 minuten te laat ben. De intentie om op tijd te komen is er wel altijd, maar op één of andere manier lukt het me niet, ik leef op het moment, en enkel het moment telt. Zo zijn die tien minuutjes extra slaap 's ochtends het allerbelangrijkste, ik ben er dan heilig van overtuigd dat ik het goedmaak door minder lang te ontbijten of me niet op te maken, of door voor 1 keer gewoon de de eerste de beste outfit aan te doen en het daarbij te houden. Helaas, eens ik dan uit mijn bed ben is die koffie het allerbelangrijkste, nadien mijn maquillage, gevolgd door de kat die nog eten wil enz enz enz. Daartussen wissel ik nog 3 keer van outfit alvorens ik de trap afren en eindelijk kan vertrekken.
Gelukkig weet en begrijpt de baas dit. Zo heeft hij het al afgeleerd om voor 8u 's ochtend te bellen, en voor 12 u op een zondag. Hij doet er nooit moeilijk over, waarschijnlijk ook omdat ik altijd langer blijf 's avonds. Eigenlijk denk ik dat hij gewoon onder de indruk is van de hoeveelheid verschillende excuses waarmee ik hem iedere dag begroet. 'Wat was het vanmorgen?' 'Sorry sorry sorry' zeg ik, wat zoveel betekent als 'goedemorgen goedemorgen goedemorgen'. Ik legde hem alles uit, van de kranen en de werkmannen en het haar vol shampoo 'Waw Vicky, je bent écht inventief. Kom, denk eens na wat we kunnen antwoorden op die klant zijn vraag.' Hij denkt echt dat ik het allemaal verzin...
De collega belde me op deze avond, ik had namelijk nog afgesproken dat ik zou langskomen met 2 rolexen, in ruil voor 2 uurwerken van Hermès die naar Antwepen moesten komen... een ware overdracht dus. De Rolexen lagen echter bij mij thuis, dus moest ik nog eerst daar passeren. 'Kan je me een half uurtje op voorhand bellen? Dan weet ik zeker dat ik thuis zal zijn' zei hij 'Oh, ga je nog naar buiten?' vroeg ik, dan kon hij zowel maar tot bij mij komen en moest ik niet meer buiten 'Ja, maar ik ga met de hond wandelen, en die loopt liever de andere richting uit.'
Sommige mensen voelen het niet, of trekken zich er toch niets van aan. Maar hij ging maar even moeten wachten. Ik was juist thuis, hongerig en verlangde naar een Libanees hapje... mijn nieuwe verslaving. Vermits ik toch van het principe ben dat je nooit teveel passies kan hebben geef ik maar al te graag toe aan deze nieuwe hunkering. Al de hele week eet ik Libanees; taboulé, fatouch, houmous... ik krijg er niet genoeg van. Gelukkig hebben we een Libanees naast de winkel... dat ik daar nog nooit eerder geweest was! De reden dat ik er nu niet meer weg te slaan ben komt door een tip van twee nieuwe vriendinnen. Ik zeg nieuw, want tot vorige week kende ik hen niet, of toch niet 'in real life'. Ik was dan ook aangenaam verbaasd toen ik werd uitgenodigd op een verjaardagsdrink. Nieuwe mensen kunnen je echter veel leren, tot nieuwe inzichten brengen en je weet nooit op voorhand dat er mooie vriendschappen uit kunnen ontstaan, vandaar dat ik zo een uitnodiging niet kon afslaan.
Met de nodige zenuwen belde ik aan, wat als het niet zou klikken? Dat bleek echter geen probleem, ik voelde me meteen thuis. De mensen waren interessant, het eten superlekker en de champagne euhm... onuitputbaar, zo leek het wel. De aangename gesprekken volgden zich op, over luchthavens, juweliers, marketingstrategieën, crematoria, trouwpartijen en ja zelfs de gynaecoloog kwam ter sprake. Met andere woorden, het klikte. Tot mijn eigen verbazing stond ik zo midden in de nacht in de living te dansen met mensen waarmee ik slechts 1 avond, en een kratje champagneflessen had gedeeld. En het was leuk, het was een onverwachte, zalige avond!
