Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
21-08-2010
ik doe het verkeerd!
Met nog 3 dagen te gaan tot aan de Finishers Triathlon besloot ik nog een laatste maal te gaan trainen. Er stond nog een groepstraining zwemmen op het programma. En alhoewel ik vooruit geraak, denk ik toch dat ik het verkeerd doe. 'Je moet letten op je ademhaling' zei een vriend me. 'Als je gestrekt bent kom je oven en hap je naar adem, vervolgens duik je weer onder en doe je de zwembeweging.' Met die woorden in gedachten sprong ik in het water. Of ja... ik liet me voorzichtig in het water glijden terwijl ik uitriep 'Oh oh oh koud koud koud koud koud!!!!" Vervolgens zwom ik... spartelend, kuchend en puffend. Ik vond het juiste ritme maar niet, alsof ik telkens een halve maat achterkwam. Soms ging ik al onder water terwijl ik nog adem aan het nemen was, waarop ik meteen weer proestend bovenkwam. 'Ik doe het verkeerd' zei ik pruilend tegen de trainers 'Hoe dat?' 'Wel ja... dat adem happen en ondergaan en boven komen... Ik doe dat verkeerd! Ik denk dat ik het andersom doe!' 'Andersom... dus je neemt adem onder water?' 'Ja, zoiets...' 'We zullen eens kijken' Ik zwom dus opnieuw 2 lengtes, eens terug bij de trainers zag ik dat ze hun lach amper konden inhouden. 'Niet lachen met mij!' 'Nee nee, het is gewoon... je hebt een héél aparte zwemstijl.' 'Ik heb toch gezegd dat ik het andersom doe!' 'Het lijkt eerder alsof je alles tegelijkertijd doet!' Perfect.... nu had ik zelf ook de slappe lach... probeer zo nog maar eens te zwemmen!
Na het zwemmen volgde het fietsen. Ik besloot mijn badpak aan te houden om zo wat tijd te besparen, en deed gewoon mijn katoenen trainingsbroek en t-shirt eroverheen. Mijn haar lag in natte slierten rond me. 'Eigenlijk is het veel te lang geworden om het nog in een staart te doen om te zwemmen' bedacht ik me 'ik zou het beter in een dot doen.' Maar ik ging ervoor op de fiets, zo hard dat ik al vlug terug helemaal in het zweet stond. Toen het trappen opeens een beetje stroever ging, merkte ik dat mijn veters jtussen mijn pedalen waren geraakt. Ik probeerde te stoppen, maar mijn voet zat nu vast aan mijn pedaal, waardoor ik gewoon omviel.... nét voor die nieuwe trendy coctailbar in de Parmentierlaan. Meteen kwamen er 3, op hun beurt ook zeer trendy, mannen me rechthelpen. 'Gaat het?' vroegen ze bezorgd, met een pijnlijk gezicht. 'Ja hoor. Ik ben gewoon omgevallen. Ik ben aan het trainen voor de Finishers Triathlon' zei ik stralend 'Ja... We zien het' zeiden ze, terwijl ze me bedenkelijk van kop tot teen bekeken.... alsof ze nog nooit iemand in sportoutfit gezien hadden...
Ik ben misschien 1 klein detail vergeten te zeggen, maar dat merkte ik zelf ook maar toen ik thuiskwam en in de spiegel keek. Ik was namelijk vergeten me te ontschminken, waardoor mijn mascara en blauwe oogschaduw nu zowat tot achter mijn oren zat. Ik zag er werkelijk onweerstaanbaar uit, met mijn uitgelopen schmink, mijn rood en bezweet gezicht, mijn slordig, warrig, nat haar en mijn trainingsbroek, die door het natte badpak nu wel op zeer strategische plaatsen nat geworden was. Ik verlangde naar warm eten en een warme douche. Snel belde ik dus de take-away en gaf mijn bestelling door. Vervolgens nam ik een kleine gok. 'Ik heb nog wel genoeg tijd om eerst te douchen alvorens ze mijn eten komen brengen.' Verkeerd gegokt....
Ik heb me geërgerd vandaag aan de zigeuners, de Engelsmannen, de Zwitsers en de Hollanders.Ik was nochtans niet slecht gezind hoor ik vond het gewoon verschrikkelijk ambetant dat iedereen mij het werk moeilijker maakte.Neem nu die zigeuners ik mag dat misschien niet zeggen, maar ik vertrouw ze niet.Ze komen binnen, meestal met een stuk of 3-4 man, geen manieren en grote pakken geld.Van waar halen ze dat toch? denk ik dan. En ze komen ook verkopen, de meeste exclusieve uurwerken. Van waar halen ze dat toch? denk ik dan nogmaals. Heb je nog doos en papieren? vraag ik aan een sjofel koppel dat een wit gouden uurwerk, bezet met diamanten komt aanbieden. Nee, wij zijn woonwagenbewoners, wij mogen geen papieren bezitten, dus we gooien die weg. Sorry, zonder papieren kopen we niet aan. Wimpel ik hen af. We kopen soms wel zonder papieren, maar het moet altijd kosher zijn, met andere woorden het mag niet van een camion gevallen zijn.En in deze wijk rijden er véél camions met uurwerken en stenen rond.
Stomme zigeuners mompel ik geërgerd om het feit dat ik weer tijd was verloren.Ik keerde terug naar mijn post.De laatste dagen was ik met een Engelsman aan het onderhandelen over de aankoop van een uurwerk.We waren het eens over de prijs, maar blijkbaar lukte het hem niet om vanuit Londen een bankoverschrijving in euros te doen.Vandaar dat hij nu een cheque stuurde, die ik meteen teruggestuurd heb, want dat aanvaarden we niet.En dat je geen euros kan storten is een smoes, hij wou me gewoon oplichten.Stomme Engelsmannen vloek ik weer waarom moesten ze weer dwarsliggen en konden ze niet gewoon meedoen met de euro?Ook mijn mails brachten me geen goed nieuws.Een verkoop met een dame uit Zwitserland sprong af toen ze hoorde dat ze 100 verzendingskosten zou moeten betalen.Dat is zo omdat ze in Zwitserland woont, waardoor het pakketje langs de douane moet, en daarvoor rekent UPS sterk door 102 euro om precies te zijn.Maar wij zijn vriendelijk en geven graag korting aan onze klanten vandaar de 100 euro.Stomme Zwitsers dacht ik weer waarom komen ze niet gewoon bij de EU? Weten ze dan niet hoeveel geld ons dat kost?
Om mijn dag helemaal compleet te maken, had ik nog eens Hollanders in de winkel s middags.En ondanks hun vele capaciteiten is dat van goede klant er niet bij. Goedemiddag! Wij hebben op internet gezien dat u klokjes van Jacob Jensen verkoopt. Klinkt het in een NL-Limburgs accentje Inderdaad. Lach ik met een echte verkopersglimlach want Jacob Jensen is een flutmerk.Ik denk dat de baas die eens ergens gratis heeft bijgekregen toen hij echte uurwerken kocht.Maar vermits ik ze toch niet zomaar in de kelder wou leggen heb ik ze dan toch maar allemaal op onze site gezet. Heeft u een specifiek model gezien? vraag ik hen Nou, we zouden ze eens graag allemaal bekijken. Alle 50 dus? Eén voor één werden alle uurwerken gepast, waarbij men telkens naar de prijs vroeg.Anderhalf uur later zegt de vrouw Nou, ALS ik er eentje neem, dan is het deze van 90 euro denk ik.Ik moet er nog eens over nadenken.Maar wat ik me nog afvraag Jaaaa antwoord ik, mijn kalmte nog maar net bewarend Krijgen we daar nog korting op? Je kunt al raden wat ik dacht zeker?
Je bent pas ergens een beetje goed in, als je vaak oefent. Dat is een algemene waarheid. Talent wordt overschat vind ik, het is oefening, tijd en gedrevenheid. Het is niet enkel genoeg dat je iets wil, je moet er ook voor willen werken. En je moet met tegenslagen omkunnen, kritiek kunnen aanvaarden. Iets waar ik het altijd al vrij moeilijk mee heb gehad. Het is vallen en opstaan, en leren uit je fouten, leergeld betalen. Dat heb ik gemerkt op mijn werk, waar het me maar liefst 2 jaar heeft gekost om de verschillende uurwerkmerken en -modellen een beetje te kennen. En net als je dan dat licht euforisch gevoel ervaart, dat je goed bent in iets, dan maak je een fout. Zo kocht ik goud aan, dat achteraf zwaar verguld staal bleek te zijn. Een kostelijke foutje. Ik had het nochtans getest, maar ik had niet met de loep naar een stempel gezocht. Het was dus een fout die vermeden had kunnen worden. Toch was de baas niet echt kwaad, maar hij stond er wel op dat ik het valse goud in mijn bureauschuif bewaar, zodat ik er telkens aan herinnerd word, net zoals hij die valse panerai die hij had aangekocht in de kluis bewaart.
Bij het schrijven is het net zo. Ik oefen, in de hoop mezelf te kunnen verbeteren, vooruit te geraken zodat ik mijn droom 'het publiceren van een boek' ooit zal kunnen waarmaken. Ik zeg 'ooit' want ik besef maar al te goed dat ik geen kleine droom heb uitgekozen. Toch ben ik ervan overtuigd dat als ik er blijf voor werken, dat de kansen dat die droom waarheid wordt, veel groter zijn. Ook op schrijfvlak had ik deze week een licht euforisch gevoel. Ik werd namelijk gecontacteerd door de redactie van 'Knokke Actueel', een glossy magazine, met een aanbod. 'Vicky, via een vriendin van me ben ik op je blog terechtgekomen' klonk het 'en ik vind het echt leuk, heel luchtig en grappig. We zien in jou een beetje Carrie van Sex and the City'. Wil je voor ons magazine een column schrijven, over je leven als dertiger hier in onze gemeente?' Waw! Ik was in de zevende hemel. Wat een kans! Het hele weekend vertelde ik tegen iedereen die het maar wou horen, of die toevallig binnen een straal van 1 meter stond, wat mijn nieuw project zou zijn. Mijn eerste schrijfsel zou meteen goed moeten zijn, besefte ik maar al te goed. Vandaar ook dat ik al dagen loop te brainstormen, mits een kleine pauze waarin ik mijn andere column, die voor de Kneistikrant, schreef. Iets te vlug geschreven, zo bleek, want de punten die mijn lezers me toekenden waren beneden alles. De kritiek is waarschijnlijk wel terecht. Zelf ben ik ook niet heel tevreden van die laatste column. En toch heb ik hem zo gepost. Waarom? Zat ik met mijn hoofd al teveel bij mijn 'SATC-column'? Dat zou niet mogen, want het is bij de Kneistikrant dat alles begonnen is, en mijn column daar ligt me, net als mijn lezers, nog steeds nauw aan het hart. Zij hebben me een kans gegeven, toen ik nog niets had kunnen bewijzen, en zo'n kansen krijg je niet vaak. Vandaar ook dat ik mijn laatste column heb uitgeprint, om hem in mijn nachtkastje te bewaren, zodat ik er telkens aan herinnerd word...
