Maandag was het de 15de november... Koningsdag. Dat weet ik omdat ik ooit, in een vorige job, het protocol van de stad Damme deed op alle feestelijkheden. En nog steeds, iedere 15de november gaan mijn gedachten even terug. Vandaar dat ik eventjes terug in de tijd duik en een dagje uit het verleden met jullie deel.

De Vaderlandslievende Plechtigheden, dat zijn de feesten voor de oudstrijders. Ze zijn dan ook, zo talrijk als maar mogelijk is, aanwezig. Ze kijken er weken op voorhand naar uit en de dag zelf zijn ze al vroeg wakker om zichzelf terug in kostuum te hijsen. Verder zijn er de politici en het leger (beiden iets minder enthousiast) en een occasioneel lid van de pers (occasioneel want men kan evengoed het artikel van vorig jaar gebruiken, het is toch ieder jaar hetzelfde). Doordat het ieder jaar hetzelfde programma is, is het uiteraard héél gemakkelijk te organiseren. Iedereen weet perfect wat ie moet doen, waardoor ik als verantwoordelijke er eigenlijk enkel en alleen maar verantwoordelijk moest uitzien. 'Once again, it's all in the outfit!'

In mijn meest verantwoordelijke outfit (grijs broekpak met lange grijze mantel) begon ik dus steeds aan de plechtigheden. Het eerste op het programma was het ophalen van de oudstrijders en hen begeleiden tot op hun stoel. Vervolgens deelde ik aan de commandant en de burgemeester mee waar ze moesten staan, alhoewel ze dit zelf maar al te goed wisten. En de trompetist werd meegedeeld dat hij na het 'Te Deum' eventjes op de hoorn moest blijven. Gelukkig wist hij zelf wat het 'Te Deum' juist was, want ik had het in al die jaren nog steeds niet door. Na de misviering was het tijd voor de speech van de burgemeester... mijn hoogtepunt, want die schreef ik zelf. Ik keek dan telkens gespannen naar de reacties van het publiek. Tot ik op een 11de november de burgemeester exact dezelfde speech als het jaar daarvoor hoorde opzeggen. Ik had de verkeerde speech doorgemaild... dat komt ervan als je het gewoon opslaat als 'Speech_11november'.
'Dit is een ramp' dacht ik en het sloeg aan mijn hart. Tot ik merkte dat NIEMAND van het publiek (hetzelfde publiek als het jaar daarvoor), noch de burgemeester zelf dit doorhad.
'Dit is echt een ramp' bedacht ik opnieuw. Hoe kan dit nu? In de speech had ik het over de ondertekening van de vrede, over de zware rol van de vrouwen tijdens de oorlog, waarbij ik verwees naar de nationale vrouwendag die toevallig ook op 11 november is. En NIEMAND herrinderde zich dit? Dit was echt een ramp!
'Mooie speech' zei de burgemeester me nadien.
'Ja, dat heb je me vorig jaar ook gezegd' wou ik antwoorden.  Maar ja, wat niet weet, niet deert dus zei ik gewoon maar 'Dank u'
'Hebben we een andere bloemist?' vervolgde hij 'de bloemen voor de bloemenhulde zagen er precies wat anders uit.'
'Euh... nee hoor, dat zijn de bloemen die gebruikt worden voor de 11de november'.
Zoals ik al zei... wat niet weet, wat niet deert.  Wat deed het ertoe dat de bloemist vergeten was om bloemen  te leveren, en dat ik de hele misviering lang gestresst alle bloemisten heb opgebeld (die allen gesloten waren).  De bloemen die ik na de mis van het altaar heb genomen hebben dat perfect gedaan!