Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
13-07-2010
The best is yet to come...
Het was een raar weekend, met ups en downs. Grote vreugde en groot verdriet, hand in hand, elkaar proberend op te tillen. Het was vallen en weer opstaan, hard vallen, aarzelend steun zoeken en rechtkomen, een beetje wankel, maar toch sterker. Het was een weekend van gemis.
Vrijdagavond begon met een verrassing. Een prachtige vroege verjaardagscadeaux. En een strandloop, genietend afzien in de zon, en fier zijn dat ik toch nog over genoeg doorzettingsvermogen beschikte om hem helemaal uit te lopen. Dat was een grote up! Zaterdagochtend was er begrafenis... een grote down. Verdriet om het onrecht, verdriet om gemis en verdriet uit angs voor meer verdriet. 'Ja Vickytje...' zei een goede vriend 'je bent één van je nieuwe vrienden kwijt. Dat is het nadeel aan veel mensen kennen.' Geschokt liet ik deze woorden tot me doordringen. Ik maak graag nieuwe vrienden, ik vind het heerlijk nieuwe mensen te ontmoeten, en bij iedere volgende ontmoeting een beetje beter te leren kennen. De gedachte dat er geen volgende keer komt is niet te vatten. Ik wil geen vrienden verliezen, op geen enkele manier. Die gedachte achtervolgde me de hele dag.
Het werd een dag van reflectie, van stilstaan, van nadenken. Dat doen begrafenissen nu eenmaal met je, ze geven je tijd om te voelen. Tenminste toch als je ze niet beschouwt als één van de vele afspraken die je die dag gepland hebt. De vriendin pepte me een beetje op... met een lekker slaatje, een luisterend oor en een goed boek. 'Verlies jezelf maar even in een mooi verhaal' zei ze. Prachtig! Er zijn zo van die verhalen waarin je jezelf helemaal kan verliezen en tegelijkertijd juist je echte zelf in kan terugvinden. Ik trek me dan op aan zo'n verhaal. Toch was het een baaldag. Ik ging naar het strand om even uit te waaien, maar het was een trieste dag op het strand. Het was er leeg, zielloos. De vlaggen hingen halfstok, ze wapperden amper. Het was er stil. Geen DJ met loungemuziek, geen lachende, aperitievende strandgangers, geen spelende kindjes. Het strand stond stil.
Het is goed om even stil te staan... maar uiteindelijk moet je toch weer door. 'The best is yet to come'! Ik ben er ondertussen 30 geworden... het is gelukt, en dat zijn de mooiste jaren krijg ik steeds te horen. Het beste, het mooiste, het puurste... het staat aan mijn voordeur. En die zet ik voorzichtig, maar vol vertrouwen, een beetje meer open.
Ik was een koshere filmster deze week, zo noemde de baas me toch. We hebben namelijk een bedrijfsfilm opgenomen, of 'een videoclip' zoals hij het noemde. 'Wacht tot je mijn nieuw kleedje dat ik in de solden heb gekocht ziet! Ik zal het dragen als ze komen filmen' zei ik enthousiast aan het begin van de week. 'Is het kosher?' vroeg de baas 'Ja, ik denk het wel, de rok is tot aan de knie en er is geen decolté!' antwoordde ik fier terug 'En geen blote armen?' vroeg hij. 'Geen blote armen? Mag dat ook al niet?'Daar heb je nog nooit iets van gezegd!' 'Ja, maar voor de film zou ik toch graag hebben dat je voor één keer kosher bent, trouwens... een filmster ben je al iedere dag!' antwoordde hij complimenteus. Verwoed doorzocht ik dus mijn kleerkast, op zoek naar een kosher kleedje... helaas, tientallen kleedjes, maar geen enkel daarvan is 100 % kosher. Gelukkig dat ik er nog een truitje kon bovendragen...
Toen de filmploeg arriveerde was het feest! We hadden zelfs een heel scenario voorzien, er zou een klant een uurwerk komen verkopen, wat we dan op authenticiteit zouden testen. Vervolgens werden er dan foto's genomen, die op onze website zouden komen en ditzelfde uurwerk zou dan door een volgende tevreden klant aangekocht worden. Onze bedrijfsfilosofie in het kort, of hoe simpel het kan zijn, we hebben dan ook maar 2 minuten. In werkelijkheid kan dit wel 2 jaar duren. Of toch niet. Soms gaat het echt zoals in dat filmpje. Gisteren kwam er een klant 3 uurwerken verkopen, een Rolex, een Breitling en een Jaeger le Coultre, ons lievelingsmerk. 'Zet je maar bij Vicky' zei de baas 'zij zal je zeggen hoeveel we hiervoor kunnen geven.' Ik keek verbaasd op naar de baas, die even goedkeurend knikte. Dit was een test, besefte ik. De eerste keer dat ik zelf zou aankopen, een belangrijke stap want om goed te verkopen moet je goed aankopen, daar zit je winst. Ik had al vaak toegekeken, en nu was het blijkbaar tijd om op mijn eigen benen te staan. Zorgvuldig bekeek ik de staat van de uurwerken en zocht het juiste model op in boeken en op internet, om de nieuwprijs te weten. Vervolgens berekende ik aan welke prijs we deze dan tweedehands zouden kunnen verkopen om zo te weten aan hoeveel we zouden moeten aankopen. En mijn prijs was goed, de baas was blij en ik was bijna extatisch! Zoveel voldoening...
Vandaag kwamen er Chinese klanten binnen die toevallig vroegen naar die Jaeger le Coultre. Ook nu liet de baas me doen. Hij wist dat ik de aankoopprijs kende en liet me zelf bepalen hoeveel korting ik zou geven. Om te verkopen moet je geduld hebben, en vooral goed toneel kunnen spelen, je zenuwen niet laten blijken, je wil om te verkopen niet laten doorschemeren. Na twee uur was de verkoop nog steeds niet gesloten. De chinezen, die trouwens geen Engels spraken, bekeken het uurwerk langs alle kanten met de loep en verhoogden gestaag hun prijs, terwijl ik gestaag verlaagde. Zo gaat het, in de hoop dat je tot een compromis kan komen, wat in dit geval nog een tijdje kon duren. Ik besloot de gok te wagen en alles op alles te zetten.
'De prijs die je voorstelt is gewoon een belediging, dit is wel een echte Jaeger, geen uurwerk uit de chicklettenbak' lachte ik. 'Je hebt dan misschien een loep, en toch ben je zo blind dat je niet ziet dat dit een zeer goede prijs is. Aan het bedrag dat je voorstelt zou ik dit uurwerk zelf aankopen!' De zenuwen gierden door mijn lichaam, maar zoals ik al had geleerd moet je soms heel grof zijn, 'hard to get' spelen om iets prijzigs te verkopen.' Ik nam het uurwerk uit zijn handen, deed het zelf aan en keek er bewonderend naar. 'Doe me een plezier en koop het niet!' zei ik 'We zullen wel de juiste eigenaar voor dit uurwerk vinden, en geloof me, morgen zal je hier terugstaan, vragen om te mógen kopen.' De klanten stonden recht en gingen door. Spijtig, maar ja, we zijn geen liefdadigheidsinstelling.
Tien minuten later waren ze echter terug. 'Please, may I buy watch please?' vroegen ze beleefd. En zo was het uurwerk verkocht. 'Mazal!' riepen de baas en ik uit, terwij we hen de hand schudden om de deal te besluiten. De klant was blij, keek fier naar zijn nieuwe aankoop en zei toen tegen de baas 'You have good staff!' 'Proficiat' zei de baas 'ge zijt een echte filmster!'
1 juli staat stond ook dit jaar weer met een mooi rood hartje omcirkeld in mijn agenda. Niet omdat de zomervakantie dan begint, die is plezant, maar niet meteen een hartje waardig. Die kies ik namelijk zorgvuldig uit, voor de echte hoogdagen... zoals 1 juli, het begin van de solden! De hele week ervoor had ik thuis al mijn eigen mini-modeshow gehouden en alle klerencombinaties nogmaals uitgeprobeerd, zo wist ik precies wat ik nodig had. Een witte blouse en een bikini... en roze schoenen. Ja dat waren de dingen die ik écht nog nodig had.
De 3 vriendinnen en ik hadden afgesproken om de dag in stijl te beginnen met een champagne-ontbijtje. We hadden nog geluk met het weer en konden gezellig buiten in het zonneke zitten, terwijl we onze dag overlegden. Een uurtje later vertrokken we, gewapend met onze bankkaart. En daar zag ik ze... in de allereerste winkel... mijn roze schoenen. Ze waren perfect! Hoge hakken en knalroze! Het was liefde op het eerste gezicht! En het was dan nog wel wederzijds, want ze pasten perfect! En vermits ik niet zo tevreden was van mijn schoenkeuze die dag besloot ik ze meteen aan te doen, met hulp van de drie vriendinnen. Twee om op te leunen en eentje om de stickertjes nog te verwijderen. En dat allemaal op 'place m'as tu vu'. Het waren dan ook wel schoentjes die moeilik waren om niet te zien...
We shopten er lustig op los, van winkel tot winnkel. Tot we ergens kwamen waar er nu eens écht interessante soldekes waren. We hadden in een mum van een tijd de 3 paskotjes bezet en liepen vrolijk terug in de winkel op zoek naar andere maten. Tot we ons een beetje bewust werden van enkele kwade blikken van de andere vrouwen, die aan het wachten waren tot de paskotjes terug vrij waren. Dan maar met 4 in twee kotjes... en uiteindelijk gewoon in eentje. Alle schaamte voorbij. En vermits we toch onze bikini aanhadden liepen we gewoon zo terug in de winkel. 'Waw! Dat is een tof blousje' zei ik tegen de vriendin 'Hmmm, ik weet het niet... wil jij het eens passen?' vroeg ze. 'Ok!' antwoordde ik. Waarop ze midden in de winkel het blousje uitdeed en me aangaf, wat dan weer voor meer kwade blikken van de andere vrouwen zorgde... Kleedjes, rokken en vesten werden aan een razend tempo doorgegeven, en we amuseerden ons! Het paskotje was al gauw een ravage, het leek wel alsof er een kledingsbom was ontploft. Maar het werd ons vergeven door de lieve winkeldames, we waren dan ook zeer goede klanten.. Samen met de vriendin beëindigde ik de dag in een bruin cafétje, opgefleurd door roze schoentjes!
Ik leef! Ik geniet van het leven, en ik besef het. Ja, ik heb mijn twijfels, angsten en zorgen. Maar eigenlijk stellen die niet veel voor, toch niet als ik ze in perspectief zie. 'Pffff.... Ik maak me zorgen' zei ik tegen de vriendin 'Waarom? Wat is er wel?' vroeg ze bezorgd 'Gaat het nog wel goed genoeg weer zijn om vanmiddag naar het strand te gaan?' antwoordde ik 'Zijn dat je zorgen? Maar Vicky toch!'
Inderdaad, dat was, tot dan toch, mijn grootste zorg. Later die dag hoorde ik echter dat een goede kennis van mij overleden is. Zomaar. Een stom ongeluk en van het ene moment op het andere was alles voorbij. 31 jaar, en ik maak me dan zorgen om 30 te worden. 'Hoe kan dat?' vraag ik me dan af. Dat is niet eerlijk. Dat is niet juist. Dat kan gewoonweg niet. Vorige week zagen we elkaar nog en nu...
Soms is er een sterfgeval nodig om stil te staan bij het leven, en alle problemen en zorgen stellen dan niets meer voor. Ik sta even stil, en denk aan alle mensen die ik graag zie, mensen die dicht bij me staan en hoe snel alles voorbij kan zijn. 'Wees voorzichtig' wil ik uitschreeuwen. Alsjeblieft let op, neem geen risico's, want ik kan jullie niet missen. En... Geniet van het leven, relativeer, want het kan kort zijn, maar laat het alsjeblieft toch goed zijn!
De zomer is begonnen, zo heb ik aan de lijve ondervonden vanmorgen. En het waren niet de zonnestralen of de toestromende toeristen die dit verklapten. Neen, het waren de kranen. Iedere zomer worden de bouwkranen weggehaald om de Knokke-Heistse skyline niet te verbrodden, te beginnen met de kraan van de bouw recht over mijn deur. De hele buurt werd gewaarschuwd, we mochten onze auto niet in de straat zetten, ze kwamen namelijk met de ladderwagens om de kraan af te breken. 's Ochtends, nét op het moment dat ik mijn haar helemaal in de shampoo had ging de bel. Ik draaide vlug mijn kranen dicht, gepaard met een lichte vloek waarin ik het me beklaagde dat ik niet over zo een mengkraan beschikte, en het water was nu net perfect van temperatuur. Al druppend liep ik tot aan de parlefoon, het was mijn huisbazin. 'Vicky, je auto staat in de weg voor de werkmannen!' 'Maar ik heb hem in de straat hiernaast gezet!' zeg ik 'Ja, daar zijn ze ook aan het bouwen en komen ze net leveren. Ze vragen om onmiddellijk je auto te verzetten.' 'Onmiddellijk? Dat zal niet gaan hoor, mijn haar is helemaal onder de shampoo.' 'Die werkman zal je auto voor je verplaatsen, we hebben gewoon je sleutel nodig.' antwoordde ze. Zo kwam het dat ik vanmorgen, gekleed in een handdoek, met mijn haar vol shampoo mijn sleutel overhandigde aan de werkman, die toch wel lichtelijk geamuseerd keek. Schaamtelijk!
Ik keek nog even op de klok en stapte vlug terug in de douche, 10 minuten verloren, wat betekende dat ik nog 10 minuten later zou toekomen dan wat ik normaal gezien al te laat toekom. Ik ben geen ochtendmens, sorry I don't do mornings. Het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, het opstaan doet steeds zeer, en de ochtend verloopt hectisch en getimed op de minuut. Zo getimed dat ik iedere dag 10, maximum 20 minuten te laat ben. De intentie om op tijd te komen is er wel altijd, maar op één of andere manier lukt het me niet, ik leef op het moment, en enkel het moment telt. Zo zijn die tien minuutjes extra slaap 's ochtends het allerbelangrijkste, ik ben er dan heilig van overtuigd dat ik het goedmaak door minder lang te ontbijten of me niet op te maken, of door voor 1 keer gewoon de de eerste de beste outfit aan te doen en het daarbij te houden. Helaas, eens ik dan uit mijn bed ben is die koffie het allerbelangrijkste, nadien mijn maquillage, gevolgd door de kat die nog eten wil enz enz enz. Daartussen wissel ik nog 3 keer van outfit alvorens ik de trap afren en eindelijk kan vertrekken.
Gelukkig weet en begrijpt de baas dit. Zo heeft hij het al afgeleerd om voor 8u 's ochtend te bellen, en voor 12 u op een zondag. Hij doet er nooit moeilijk over, waarschijnlijk ook omdat ik altijd langer blijf 's avonds. Eigenlijk denk ik dat hij gewoon onder de indruk is van de hoeveelheid verschillende excuses waarmee ik hem iedere dag begroet. 'Wat was het vanmorgen?' 'Sorry sorry sorry' zeg ik, wat zoveel betekent als 'goedemorgen goedemorgen goedemorgen'. Ik legde hem alles uit, van de kranen en de werkmannen en het haar vol shampoo 'Waw Vicky, je bent écht inventief. Kom, denk eens na wat we kunnen antwoorden op die klant zijn vraag.' Hij denkt echt dat ik het allemaal verzin...
De collega belde me op deze avond, ik had namelijk nog afgesproken dat ik zou langskomen met 2 rolexen, in ruil voor 2 uurwerken van Hermès die naar Antwepen moesten komen... een ware overdracht dus. De Rolexen lagen echter bij mij thuis, dus moest ik nog eerst daar passeren. 'Kan je me een half uurtje op voorhand bellen? Dan weet ik zeker dat ik thuis zal zijn' zei hij 'Oh, ga je nog naar buiten?' vroeg ik, dan kon hij zowel maar tot bij mij komen en moest ik niet meer buiten 'Ja, maar ik ga met de hond wandelen, en die loopt liever de andere richting uit.'
Sommige mensen voelen het niet, of trekken zich er toch niets van aan. Maar hij ging maar even moeten wachten. Ik was juist thuis, hongerig en verlangde naar een Libanees hapje... mijn nieuwe verslaving. Vermits ik toch van het principe ben dat je nooit teveel passies kan hebben geef ik maar al te graag toe aan deze nieuwe hunkering. Al de hele week eet ik Libanees; taboulé, fatouch, houmous... ik krijg er niet genoeg van. Gelukkig hebben we een Libanees naast de winkel... dat ik daar nog nooit eerder geweest was! De reden dat ik er nu niet meer weg te slaan ben komt door een tip van twee nieuwe vriendinnen. Ik zeg nieuw, want tot vorige week kende ik hen niet, of toch niet 'in real life'. Ik was dan ook aangenaam verbaasd toen ik werd uitgenodigd op een verjaardagsdrink. Nieuwe mensen kunnen je echter veel leren, tot nieuwe inzichten brengen en je weet nooit op voorhand dat er mooie vriendschappen uit kunnen ontstaan, vandaar dat ik zo een uitnodiging niet kon afslaan.
Met de nodige zenuwen belde ik aan, wat als het niet zou klikken? Dat bleek echter geen probleem, ik voelde me meteen thuis. De mensen waren interessant, het eten superlekker en de champagne euhm... onuitputbaar, zo leek het wel. De aangename gesprekken volgden zich op, over luchthavens, juweliers, marketingstrategieën, crematoria, trouwpartijen en ja zelfs de gynaecoloog kwam ter sprake. Met andere woorden, het klikte. Tot mijn eigen verbazing stond ik zo midden in de nacht in de living te dansen met mensen waarmee ik slechts 1 avond, en een kratje champagneflessen had gedeeld. En het was leuk, het was een onverwachte, zalige avond!
Als ik blog, blog ik over mijn leven, de blog is daar echter een groot deel van. Ik word er op de meest onverwachte momenten over aangesproken, en dat levert soms hilarische, absurde gesprekken op. Zo heb ik de laatste week al meer gesprekjes over de gynaecoloog gehad dan ik op mijn twee handen kan tellen. Blijkbaar wil iedereen zijn gynaecologische verhalen wel eens kwijt. De sokken wil men liever niet kwijt, zo krijg ik toch telkens te horen. 'Ik heb balanitis gegoogled' vertrouwde een bloglezer me toe 'om te kijken of je wel wetenschappelijk correct schrijft hé.' 'Oei' zeg ik 'En?' 'Vicky toch, je wil niet weten wat ik allemaal heb gezien!'
Ook de ouders lezen ondertussen de blog, wat eerst voor wat stress zorgde, tenslotte zijn het nog steeds de ouders hé. 'We hebben de blog gelezen!' zei de papa streng 'Je bent precies niet al te veel thuis geweest hé deze week' 'Euh... wel ja, het was misschien wel een drukke week' gaf ik voorzichtig toe, oh jee, nu ging ik het horen... Ik werd echter aangemaam verrast, de papa glimlachte en zei fier 'Van wie zou je dat hebben? Ik sloot vroeger ook altijd de boel! En ze kenden mij ook altijd overal!' Nooit gedacht dat de papa het tof ging vinden dat zijn dochter toch wel een beetje een partygirl is... maar wat deed het deugd dat de ouders een beetje fier waren. Ook van de mama ben ik verschoten, twee keer dan nog wel. Ik vertelde dat ik op zoek ben naar een nieuwe bikini, want in degene die ik nu heb lijkt het alsof mijn borsten hangen, wat al veel zegt over de kwalititeit van de bikini, als hij in staat is om een A-cup te laten hangen. 'Ik heb er anders nog ene liggen' zegt de mama 'Nee bedankt' reageer ik meteen, ik stelde mezelf al meteen voor in een Damart-bikini, en plots zagen die hangborsten er dan toch nog niet zo slecht uit. De surfers hadden me trouwens gezegd dat ik bij 'Banana Moon' moest gaan, en zij zijn toch specialist als het op badkledij aankomt... 'Het is er ene van Banana Moon' zei de mama plots 'Oh' zeg ik verbaasd opgetogen 'Ja, misschien dat ik hem wel eens kan passen.' De bikini werd dus vlug aangeslagen, in ruil voor drie oude 'Vitaya's', die ik meehad, een mooie deal dus.
De mama had echter ook nog een boek voor mij liggen. 'Misschien dat dit wel iets leuk is voor je om nu te lezen' zei ze. Ik keek even naar de titel 'Prinses Daisy', niet echt iets dat me meteen aansprak, maar vermits mijn boek juist uit was besloot ik het toch een kans te geven. Ik opende de boek op een willekeurige bladzijde om een stukje te lezen. Toen hij haar besteeg en zij zich voor hem opende, een koningin die vreugdevol al haar schatten verkwist, was het een oergebeuren. Amai, is dat een boek van de mama? Nieuwsgierig las ik verder, ettelijke pagina's over hoe 'Stash' zijn Francesca alle hoeken van de paardenstal liet zien. Dit was een stationsromannetje van de bovenste plank, en meteen begreep ik waarom vrouwen dit graag lezen, het heeft iets verslavends, al zullen we dat nooit toegeven. Wij lezen een boek omwille van het diepgaande verhaal, net zoals de mannen de boekskes lezen voor de artikels. 'Is het een goed boek?' vroeg de mama. Betrapt keek ik op. 'Euh ja...' zei ik aarzelend 'Heb je die zelf ook al gelezen?' vroeg ik, benieuwd wat ze ging antwoorden. 'Ja, ik lees soms wel graag een euh.... historische roman!'
Wat zijn eigenlijk de ingrediënten die een avond magisch maken? Er bestaat denk ik geen definitie van, maar Zaterdag, Saturday... was a good good night. Een avond die deugd deed, en waarvan ik nog lang zal nagenieten. Was het de mooie locatie? De lekkere hapjes? De leuke muziek? Of waren het toch de mensen die het af maakten?
Het begon met een uitnodiging, een verjaardagsfeestje voor 2 stralende meisjes van 40, en ik moet zeggen... de toekomst ziet er goed uit! Mijn zorgen om 30 te worden zijn weer helemaal de kop ingedrukt. Ik had al zo'n gevoel dat het een superavond ging worden, het was een feestje met dresscode, en dat kan nooit fout gaan. Ik moest in het blauw gaan. Zalig, kon ik dus nog eens mijn blauw 'airhostessen-kleedje' aan, één van mijn lievelingskleedjes. Wat hou ik er toch van om me klaar te maken voor een feest. De juiste muziek opzetten, om al in de sfeer te geraken, en dan rustig douchen, mijn haar doen, de make-up, kleedje aan, juweeltjes om het af te maken en met nog een laatste blik in de spiegel vol anticipatie vertrekken.
Ik was er klaar voor, ik had natuurlijk al heel de week getraind om te feesten. Zo had ik er al 3 prachtige, feestelijke avonden opzitten. Zo van die avonden waarvan je niet wil dat er een einde aan komt, maar die toch veel te vlug voorbijvliegen. Helaas was dit niet het geval voor de dagen die erop volgden, het was nog steeds een werkweek en ik kan eerlijk zeggen dat ik met momenten, zo bij het opstaan, bij het autorijden, bij het staren naar dat computerscherm, tijdens het vergaderen... zwaar aan het afzien was. Maar ja, een kermis is een geseling waard, en vorige week was het alle dagen kermis. Zondag moest ik niet werken, dus zou ik kunnen uitslapen, waardoor ik des te meer van het feestje op zaterdag kon genieten. Héél veel mensen kende ik niet, of toch niet toen ik binnenkwam, maar nieuwe mensen leren kennen is één van mijn hobby's, dus dat kwam wel goed... over het algemeen. Ik heb leren dansen... swingen! Dat was wel nodig, want ik durf soms een beetje té ontstuimig te zijn op de dansvloer. Rustiger dansen was dus de boodschap, maar als je een goede danspartner hebt komt dat vanzelf, en kan je gewoon genieten van de muziek. Zalig! Napraten met de laatste gasten rond de tafel, terwijl we de laatste kliekjes wijn opdronken... Wederom zalig!
Zondag was het opnieuw kermis... Oosthoek kermis. Met de vrienden een pintje drinken in het zachte voorjaarszonnetje. Vrienden die me hier en daar deze week hadden vergezeld op de vele feestjes, en gezellig napraten over de leuke avonden. Ja, this week was a good good week... dat er zo nog velen mogen komen!
Ik ben een SATC-fan, al van de eerste aflevering, nu 12 jaar geleden. Vandaar dat het me ook verbaasde, toen ik aan het aanschuiven was om mijn ticketje voor de film te kopen, ik vlak voor mij een groepje 12-jarigen over SATC bezig hoorde. Met een glimlach hoorde ik hen vertellen, over de schoenen van Sarah Jessica Parker dan nog wel. Zalig, zo fashionista's in spé. Dat was bij mij op die leeftijd wel anders, ik moest van die jezussandelen van 'het Schoenfabriekske' dragen. En geloof me, een fashionista gaat niet naar het 'Schoenfabriekske'. De vriendin en ik genoten in ieder geval van de film, en van de babbel, over de film, over sex en uiteindelijk over de gynaecoloog. Het was ondertussen al de derde keer dat hij ter sprake kwam deze week. Iedere vriendin heeft zo haar eigen verhalen en bezorgdheden en die worden schaamteloos gedeeld.
De ene vriendin liet me fier een 3D-foto van haar echo zien. Die foto's hebben zo veel weg van die psychiater-testen, op het eerste zicht herken je niets, maar als je maar lang genoeg blijft kijken wordt het duidelijk en herken je een armpje en een beentje, en kan je nog moeilijk wegkijken. Met de andere vriendin hadden we het uitvoerig over de handen van de gynaecoloog, die ook het best beschrijfbaar zijn als 'uitvoerig'. 'Ik ben vorige week nog maar net geweest, op jaarlijkse controle' zei ik tegen de vriendin 'En?' 'Hij vroeg me mijn sokken uit te doen' antwoord ik, alsof dit heel mijn bezoek samenvatte. 'Je sokken?' 'Ja, en ik dacht, hij moet daar toch niet zijn hé, tis al genoeg dat ik mijn ondergoed moet uitdoen. Dus ik had ze aangehouden.' 'En had je dan enkel je sokken aan?' vroeg de vriendin verbaasd 'Ja, dat en dat hospitaalkleedje hé' 'Doe jij dat aan?' 'Jij niet?' 'Maar nee gij! Wie weeet wie dat allemaal al heeft aangehad die dag, als Georgette of Maria juist voor je is geweest...' riep ze uit 'Oh help! Zo een bomma' lach ik, en dan na een korte stilte 'Of nog erger... wat als er een Britney of Shanaya voor mij was! We proestten het uit. Toen werd de vriendin plots serieus 'Mag ik je iets persoonlijks vragen?' Ik vroeg me al af wat dat juist ging zijn, maar zei toch ja, vooral dan ook uit nieuwsgierigheid. 'Hoeveel heb je betaald?' vroeg ze 'Ik moet namelijk ook gaan binnenkort'. Oh, was het dat maar, dacht ik en deelde haar mijn rekening mee. Ze knikte even, boog toen wat voorover en fluisterde samenzweerderig 'En met bancontact?'
Ook 's avonds bij de vrienden kwam het gesprek terug bij de gynaecoloog. De eeuwige student kwam namelijk net terug van zijn examen gynaecologie/urologie. Ik leerde weer een nieuw woordje bij toen hij zijn vraag over balanitis uitlegde. Balanitis, ontsteking van de eikel. Au. Ik vroeg hem of dat een specialisatie was die hem interesseerde. 'Ja, eigenlijk wel' antwoordde hij 'Ben je zeker?' vroeg ik vertwijfeld 'Dat is echt interessant hoor, gynaecologie' 'Ja, daar twijfel ik niet aan... maar ik denk gewoon, wie wil er in godsnaam samen zijn met een gynaecoloog?' 'Maar, daar is toch niks apart aan?' vroeg hij De andere mannen begrepen het probleem ook niet volledig, ik deed een poging het uit te leggen. 'Stel je nu voor dat je samen bent met een gynaecoloog, die heel de dag met zijn handen in allerlei vrouwen heeft gezeten, wil je dan, als vrouw écht dat hij 's avonds jou nog eens stevig vastpakt? En wat als al je vriendinnen bij hem op consultatie komen, dan weet je gewoon dat je man hen allemaal kent... down under.' 'Maar ze pakken dat professioneel aan hoor' zegt de dokter in spé verdedigend. 'Zij bekijken dat niet op die manier.' 'Ik moet er toch niet van weten!' zei ik 'Ik vraag me dan af, of ze van iedere vrouw die ze behandelen, zo een beeld hebben, gebrand op hun netvlies, zo van vanonder. Als een gynaecoloog zegt "Ik ken haar ja, maar ik kan er moeilijk een gezicht op plakken" dan weet je ook hoe laat het is!'
PS: Als toetje nog een hilarisch stukje SATC, Charlotte bij de gynaecoloog omdat haar vagina depressief is...
Het wordt een drukke maand voor mij, vol met jarigen. De papa is ook al jarig, slechts een dagje na de baas. En er staan maar liefst 3 verjaardagsfeestjes gepland in mijn agenda. Dat doet me allemaal een beetje vooruitdenken. Nog een maand en ik ben zelf jarig. Ik word 30, HELP! Ik kan het niet laten, die help komt er vanzelf bij. Dat ik 'Help-30' word, zeg ik nu al zo'n 11 maanden, sinds de dag dat ik 29 ben. Ik zal het maar toegeven... Ik ben, in tegenstelling tot de baas, een slechte jarige. Ik krijg er stress van, al dagen op voorhand, met als ergste dag, de dag voor mijn verjaardag. Dat is zowat de enigste dag op het jaar dat ik niet te genieten ben. En ik weet hoe het komt. Het is, als ik eerlijk ben, de schrik dat men mij zal vergeten, en dat het gewoon een dag als een andere wordt. Dat is op zich niet erg, want een normale dag ziet er helemaal niet zo slecht uit. Maar met je verjaardag liggen de verwachtingen gewoon hoger, en dat geeft me stress. Nu al. Dertig is ook zo een rond getal, dat moet gevierd worden, dan moet je iets speciaals doen. Maar wat? En met wie?
Geef ik een groot feest? Of laat ik de dag gewoon rustig passeren? Het zit me dwars. Het dertig worden zit me ook dwars, ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg bereikt heb. Ik heb voornamelijk gespeeld, het wordt misschien eens tijd dat ik iets wezenlijks doe. Maar wat? Het is dan vooral dat wat me dwarszit, dat ik het nu, nog altijd, niet weet. Maar, zoals de vriendin me deed herinneren, ik ben een zelfstandige jonge vrouw. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb de vrijheid om te doen wat ik maar wil. En vanaf ik weet wat dat dan juist is, zal ik het doen! En tot dan, kan ik maar zowel wat genieten van iedere dag. Genieten van het feit dat, als ik zeg dat ik nog veel te doen heb, het eigenlijk gewoon stofzuigen en een blogje schrijven is. Dat zal wel ooit veranderen, want dat het uiteindelijk allemaal komt, daar ben ik zeker van. En dan? Dan geef ik een groot feest!
Ik ben gaan zwemmen... Voor de triathlon hé. Naast het sterven op de fiets en het afzien op de piste werd het tijd om te verzuipen in het water, dacht ik zo. Nee... het is allemaal niet zo erg, zeker niet achteraf bekeken, als ik met dat tevreden, trotse en gezonde gevoel onder de douche stap. Het is ook niet zo erg voor je met een nieuwe sport begint, want dan mag je shoppen, voor de perfecte sportoutfit. Zo heb ik een zwembrilletje gekocht... een roze, want ik bekijk het leven graag door een roze bril. Ik had met de vriendin afgesproken om samen te gaan zwemmen. 'Amai, je bent al bruin!' zei ze me Ik glunderde even 'Ja, ieder vrij en zonnig moment zit ik op het Viaene-strand' zei ik. 'En bij het fietsen heb ik ook al een mooi kleurtje opgedaan' De vriendin bekeek me argwanend. 'Vicky... ben je zeker dat het allemaal natuurlijk bruin is?' Betrapt bekeek ik haar. 'Euhm... wel ja, ik smeer me wel telkens in na het douchen, met Dove Summer Glow, daar zit een licht bruinend effect in... en glittertjes' vertelde ik enthousiast. 'Een LICHT bruinend effect? Ik dacht het al... je bent bruin op onnatuurlijke plaatsen... je handpalmen bruinen meestal niet zo fel' vervolgde ze al lachend. 'Vicky, je moet daarmee stoppen, of toch tenminste minderen, nog even en je bent oranje!' 'Maar ja... die glittertjes... ach ja, kom we gaan zwemmen!'
Er was echter één ding dat me opviel, terwijl ik zwom in het roze water... alle anderen gingen blijkbaar steeds kopje onder tijdens het zwemmen, terwijl ik gewoon met opgeheven hoofd mijn baantjes zwom. Mijn haar werd zelfs niet nat. Plotseling begon ik me een beetje belachelijk te voelen met mijn brilletje aan, dus probeerde ik ook zo eens onder water te gaan... om enkele seconden proestend en kuchend boven te komen. Keer op keer, tot ik besloot om aan de vriendin te vragen hoe ze dat juist deed. Samen met mij zwom ze enkele lengtes, terwijl ik aandachtig observeerde. Lucht happen, onder water gaan, boven komen, vlug uitademen, nieuwe hap lucht nemen en terug onder. Het ging telkens fout bij het uit- en inademen. Ik neem normaal gezien mijn tijd om te ademen, maar nu moest het gewoon veel te vlug. En vermoeiend dat dat was! De vriendin probeerde uit te dokteren waar ik precies in de fout ging. 'Maar je moet onder DUIKEN' zei ze 'Je doet het veel te traag... het lijkt wel alsof je zinkt!' Pffff het werd een zware training, ik had nooit verwacht dat ik de triathlon-sporten nog ging moeten léren. Ik dacht dat ik dat al kon... fietsen, zwemmen en lopen. Er is dus nog werk aan de winkel!
De triathlon komt dichterbij, de groepstrainingen zijn begonnen en ik kreeg zoiets als een trainingsschema in mijn mailbox. Het wordt menens, vanaf nu zal ik iedere week moeten zwemmen, fietsen en lopen. Daarbovenop volgt dan nog eens een groepstraining, die wonder boven wonder véél beter meeviel dan verwacht. Ik denk echt dat ik conditie aan het opbouwen ben! 'Zondagochtend gaan we met een aantal vrouwen fietsen' vertelde de mede-trainster (en blogster ) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
Het weekend was er, en voor ik het wist was ik me aan het klaarmaken voor mijn gezapige zondagse fietstocht. Ik had stress! Kledingsstress! Terwijl ik outfit na outfit afkeurde beklaagde ik me dat ik niet naar de dresscode had gevraagd. Ging men sportief? Of op zijn zondags? Al die kledingsstress zorgde ervoor dat ik te laat toekwam, tegen dat ik de anderen had ingehaald was ik dan ook behoorlijk opgewarmd. Daar waren ze dan, mijn lustige medefietsters, allen in sportkledij, mét helm en koersfiets. Iets zei me dat dit toch niet zo gezapig zou zijn. Ik was echter al blij dat ik mijn linnen broek en zomerse blouse niet aanhad, en toch maar voor een short en topje was gegaan. Het werd afzien, aan 25 km per uur. Toen we een halte hielden in Retranchement riep ik opgelucht uit 'Gaan we een terrasje doen?!?' Na 45 km kwamen we terug aan in Knokke, vermoeid, maar zo blij dat ik was meegegaan!
Het was een ontstuimige belissing om mee te doen met de Finishers triathlon, en ergens geloof ik nog steeds niet dat het me zal lukken. Maar de training bouwt mijn conditie langzaam op en zo zal het me misschien toch lukken! De triathlon komt dichterbij... maar helaas Monsieur Schoonpapa ook!
Net toen ik de winkel volledig gesloten had, kreeg ik telefoon van de mama. Terwijl ik opnam stak ik ondertussen mijn sleutels veilig weg en keek even op het uur... 18u12, ideaal! Met een beetje geluk zou er weinig file zijn om Antwerpen uit te rijden wat zou betekenen dat ik om 19u15 al in Knokke zou zijn. Ik ken de weg ondertussen al goed, ik weet de tankstations en flitspalen staan en ik kan perfect de tijd inschatten. Het is een comfortabele routine geworden. Ook de weg naar de parking zit mee in die routine, dan neem ik mijn parkeerkaart en mijn autosleutel klaar én most important, mijn gsm. Die verbind ik dan met de oortjes, zodat als ik onderweg mijn telefoontjes kan doen. 'Verdorie!' Aan de auto merkte ik dat mijn gsm niet in het daarvoor voorziene vakje van mijn handtas zat. Hij lag dus nog op mijn bureau. En door Joodse feestdagen was de winkel twee dagen dicht,er zat dus niets anders op dan opnieuw naar de winkel te wandelen om hem te gaan halen. 'Wacht mama, ik ga je moeten laten, ik ben mijn gsm vergeten in de winkel en moet dus terug open doen. Daarvoor moet ik me concentreren, dus dat gaat moeilijk als ik aan het bellen ben. Ik bel je straks wel terug!' zei ik dus 'Oh' reageerde de mama 'Ja, gaat hem dan maar vlug halen hé' Pas toen ik inhaakte en mijn gsm dus wou wegsteken had ik het door. Een blond moment noemen ze dat. Blijkbaar besefte de mama net op dat moment ook haar blond moment want ze belde terug. 'Maar Vicky, ik heb je op je gsm gebeld! Hoe kan hij dan in de winkel liggen?'
Zo baasje, zo beestje. Scarlett, de kat, had ook zo haar blond moment deze week. Ze mag namelijk buiten spelen tegenwoordig. Voorzichtig verkent ze de wereld rond haar, en maakt ze nieuwe vriendjes. De bewoners van het rusthuis, mijn buren, zijn alvast fan. Naast het rusthuis wonen heeft zo zijn voor- en nadelen. Je hebt nooit last van je buren, geen geluidsoverlast, geen wilde feestjes, of toch niet na 16 uur. Alleen heb ik zo mijn bedenkingen bij het wijkfeest... Scarlett is alvast blij met de vele aandacht, wat haar tevens een beetje overmoedig maakte. Zo was ze op het binnenkoertje onder mijn balkon gesprongen. Ik merkte dit rond 23u30, toen ik ging slapen en haar hoorde janken. Terug naar boven geraken was blijkbaar wat moeilijker. En wat moet je doen als je kat midden in de nacht vast zit? Ik probeerde haar te redden en ging dus op zoek naar een stok, een aftrekker zou mss helpen. Voorzichtig klom ik, in pyjama, over mijn balkonreling op het plat dak, waar ik me op mijn buik legde en de aftrekker naar beneden hield. Scarlett jankte er nog steeds op los. Ondanks al mijn pogingen haar te overtuigen dat het veilig was om op de stok te kruipen, weigerde ze. Ik begrijp haar wel, een poes kruipt niet op zomaar eender welke stok. Misschien als ik er een dekentje aanbond, maar ook dit hielp niet. Een ladder dan... Puffend sleurde ik de ladder uit de garage tot in mijn appartement, en over de reling, maar Scarlett was ondertussen al te veel in paniek om nog de trapjes op te lopen. Er zat niks anders op dan haar buiten te laten tot 's ochtends, wanneer ik toegang had tot het binnenkoertje. Gelukkig dat de buren een beetje doof zijn... nog een voordeel van naast het rusthuis wonen!
Ik had post gisteren. En geen rekening. Of reclame. Het was een uitnodiging, voor een feestje! Dolblij deed ik ter plekke een vreugdedans. Joepie, iets om naar uit te kijken, een weekend met plannen. Meteen besefte ik dat mijn ontembaar, onproportioneel enthousiasme over deze uitnodiging wel heel wat zegt over mij. Ik ben dus dolgelukkig omdat ik volgende maand, tenminste toch al één avond iets leuks gepland heb.
Ik zal misschien gewoon wat meer zelf initiatief moeten nemen, in plaats van wachten tot er nog een uitnodiging uit de bus valt. Ik zou een etentje kunnen organiseren! Zoals in 'Komen Eten', dan maak ik het heel gezellig en verbaas ik mijn gasten met mijn opwarmkunsten. Maar wie nodig ik uit? Er is plaats voor 3 genodigden, 2 koppels erbij gaat dus niet. Drie single vriendinnen zou ideaal zijn, zoals in Sex and the City, helaas heb ik niet zoveel single vriendinnen. Drie single mannen zou een beetje raar zijn, net als één single vrouw en 2 single mannen, dat is dan net een dubbel date. Het is soms ingewikkeld, dat komt door de sex. Of de gedachte aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken dat jij denkt aan sex... zie je wel dat het ingewikkeld is! Misschien dat ik het etentje nog even uitstel...
En als je zelf niemand kan uitnodigen, dan zit er maar één ding op en dat is schaamteloos jezelf uitnodigen. Gewoon adressenboekje erbij nemen en bellen. Oh help! Wat is dat moeilijk, het lijkt meteen of je jezelf zo opdringt. Hoe formuleer je dus best zo'n smsje? 'Heb je al plannen vanavond?' 'Zin om iets te gaan drinken?' 'Aub, neem me mee!' Hmmm... misschien toch een beetje vrijblijvend blijven. Hoe moeilijk kan het zijn om een smsje van 2 zinnen te schrijven? Na een uurtje was mijn smsje af, nu nog versturen... Eventjes later kwam er antwoord. 'Sorry, we zijn in Nederland' 'Sorry, zit in de Limburg.' 'Sorry, ga naar Ieper.' Ik neem aan dat die plannen er al waren en geen vluchtreactie zijn op mijn berichtje...
Hmmm en ik zat al halverwege mijn adressenboekje... Gelukkig vermeldde het volgende smsje dat men in Damme zat. Oef, ik had afgesproken. Alleen uitgaan is namelijk ook niet echt een optie. Dat komt ook weer door de gedachte aan sex. Als een vrouw alleen uitgaat denkt men altijd dat ze op zoek is... De mannen denken dat tenminste. En de vrouwen? Die weten dat de mannen dat denken...
'Is dit een goede aankoop?' vroeg de klant. 'Het is een prachtige armband, echt uniek, zoiets maken ze tegenwoordig niet meer!' antwoordde ik 'Ja, maar het is voor moederkesdag, begrijp je, ik wil gewoon weten of het een goede investering is. Ik ben enig kind zie je, dus alles komt toch terug naar mij en ik zou hem dan terug willen kunnen verkopen aan een goede prijs.' Fijne moederkesdag denk ik dan....
Ik had er eigenlijk nog niet bij stilgestaan dat het moederkesdag was, ik heb dat namelijk altijd al gevierd op de 15de augustus. Dan wordt mijn eigen mama in de bloemetjes gezet, en deze dag zou dan zijn voor wanneer ik zelf mama ben, wanneer dat dan ook zal zijn. Zo'n dag als vandaag zet me dan wel aan het denken... wanneer zal dat juist zijn? Niet dat ik nu, op dit moment een kinderwens heb, die is er al wel geweest, maar is een stille dood gestorven... Ik verlang dus nu niet meteen naar een kind, maar denk soms wel terug aan het moment dat ik dat wel wou. Moederkesdag is dan eigenlijk een beetje zoals Valentijnsdag zonder lief. Diep vanbinnen wil je gewoon meevieren, maar je voldoet niet aan de voorwaarden. Het is dus niet iedere dag feest. Net zoals het geen feest is voor velen die vandaag graag hun mama hadden gevierd, maar niet meer kunnen... of alleen in gedachten. In het leven is het niet alle dagen feest.
Of toch een beetje... De vriendin is bijna mama, dat maakt me blij, ik kon haar vandaag al een gelukkige Moederkesdag wensen, want ook al is dat boeleke er nog niet, dat moedergevoel is er maar al te goed weet ik. De andere vriendin is een schat van een mama, ik zie haar opleven met haar kindjes en dat maakt me ook blij. Ook haar kon ik een Moederkesdag wensen, net als ik alle vriendinnen met kindjes wil feliciteren, maar dat kan mijn gsm-rekening niet aan, want ze zijn met velen. Een gelukkige Moederkesdag dus allemaal, alle mama's en bijna-mama's. En ook aan alle vrouwen zonder kinderen, die dan misschien wel niet officieel mama zijn, maar daarvoor niet minder moedergevoelens hebben.
Ik heb meegedaan met de 4 km Ladies Run gisteren, en dat vergde heel wat voorbereiding. Tot 23u ben ik maar liefst bezig geweest de avond ervoor, en nee niet met trainen, dat had ik de weken ervoor al gedaan. De loopwedstrijd was namelijk een reden voor 'de parents' om een bezoekje te brengen, en daarvoor moest het appartement zich in prima staat bevinden. Zo had ik gemerkt dat mijn ijskast zich aan het interieur wilde aanpassen en óók voor groen als accentkleur had gekozen. En alhoewel dat er zich waarschijnlijk in vele koelkasten een beetje zure melk en groene kaas bevinden, toch lijkt zoiets altijd een beetje erger als je ouders dit merken. Alsof dit dan een teken is dat je niet voor jezelf kan zorgen. Het hele appartement werd dus aan een poetsbeurt onderworpen. En het moest niet enkel proper zijn.... maar ook parentproof. Alles wat ook maar neigt naar een beetje vrouwelijke volwassenheid wordt zorgvuldig weggestopt. Stuk voor stuk wordt alles aan een deliberatie onderworpen 'De fles wijn... hmmm, ze weten denk ik wel dat ik af en toe een rood wijntje drink, ik zal ze misschien toch maar laten staan.' 'Oei, de sigaretjes... dat weten ze ook wel, maar ik zal ze toch maar wegstoppen, ik ga trouwens toch stoppen' 'Oh help, de nurofens om te bekomen van een avondje uitgaan... die zal ik maar beter doen verdwijnen.' En zo ging het verder...tot mijn appartement er vrolijk, lief en oh zo meisjesachtig uitzag. Ik had nog net niet mijn pluchen troetelbeertje van vroeger op mijn bed gelegd.
Wat is het toch met ouders dat ervoor zorgt dat je je kleine menselijke kantjes wil verstoppen en je op je allerbest wil voordoen. Ik ben nu bijna dertig, ik ben een zelfstandige jonge vrouw, een zelfstandige volwassen vrouw. Ik mag doen en laten wat ik wil, en moet me daarvoor niet verontschuldigen of verstoppen. Ik zou gewoon moeten kunnen zeggen 'Sorry, dit is het eindproduct mensen. Meer kunnen jullie er nu niet aan veranderen. De updates die er nog nodig zijn, daar zal ik zelf voor moeten zorgen.' Dat is niet gemakkelijk, misschien omdat je ouders je nog het best kennen vanuit je kindertijd, toen het leven nog onschuldig, simpel en eerlijk was. Zij hebben zo een puur beeld van je, dat je dat niet wil verstoren met zoiets onbennuligs als 'je echte leven'.
Tegen de middag waren ze er, volledig enthousiast om mijn zeldzaam sportief moment te supporteren. Het appartement werd gekeurd en goedbevonden en de sfeer was opperbest. 'We zouden toch wat meer moeten komen hé' zei de mama tegen de papa. 'Als je een appartementje in Knokke te koop vind, laat het ons dan maar weten hé' vervolgde ze. Toen keek ze even op naar de nieuwbouw RECHT over mijn deur. 'Is dat niets voor ons? Dan zitten we vlakbij!' zei de mama enthousiast. Verbijsterd lachte ik dit idee weg, net als de papa, die ook wel besefte dat dit niet meteen een goede zet zou zijn. Ik kan me de telefoontjes al voorstellen 'Ben je nu pas thuis?' 'Was je gisteren nu weeral weg?' 'Ben je nu pas wakker?' 'Wie is die vriendin die op bezoek is?' 'Je auto staat scheef geparkeerd!'
Gelukkig was dit gisteren niet van toepassing, gisteren was het lopen. Een laatste sprintje zorgde ervoor dat ik superfier de finish bereikte na 24min en 28sec. Ik voelde me zo sportief, zo gezond! Dat moest gevierd worden met een glaasje wijn en vele leuke vrienden. Nu enkel nog die nurofen die ik heb verstopt terugvinden...
Soms duurt het even eer je ergens voldoening uithaalt, soms moet je er eerst wat tijd en moeite in investeren.En ik ben niet bekend voor mijn geduld, maar toch, soms word ook ik verrast door hoe de tijd voor een zekere vertrouwdheid, plezier en zekerheid kan zorgen.Dit gevoel overviel me deze week op het werk.Twee jaar werk ik ondertussen voor de baas, best lang gezien dat ik deze job altijd al als tijdelijk beschouwde tot ik mijn droomjob zou vinden.
Ik ben geen verkoopster, het zit gewoon niet in me liet ik de baas steeds weten. Jawel, je kan het wel, ik ben er zeker van dat je nog eens een heel goede verkoopster zal wordenDe baas heeft wel geduld, al twee jaar is hij heel geduldig en legt hij stap voor stap alles uit.Zo leerde ik de juiste vaktaal en dat in het Nederlands, Frans en Engels.Ik leerde een diamant bekijken en beoordelen op kwaliteit. Ik leerde het verschil tussen een interessante aankoop en tijdverlies.En ik leerde van ons product houden, ik word enthousiast bij het bekijken van een uurwerk met complicaties, een prachtig binnenwerk of een gelimiteerd model.Kortom, ik heb voldoening in mijn job gevonden.
Dit besef maakte dat ik vrolijk opstond, om even later vertwijfeld voor mijn kleerkast te staan. Ok, ik zoek dus iets Joods Plots viel mijn oog op de perfecte outfit; een jeans, rolkraagpulletje en een gebreid vestje.Hmmm geloof me, het is niet zo erg als het klinkt, en trouwens Its all in the Shoes! Mijn favoriete high heels shoes.En blijkbaar werd de outfit al meteen goedgekeurd.De schoonpapa van de baas, die ons s middags graag vergezeld in de winkel, liet me weten dat ik er zeer elegant uitzag. Nu zal de verkoop zeker wel volgen! De bedrijvigheid in de winkel volgde alleszins wel.Blijkbaar ging het nieuws dat het terug veilig was in de winkel vlug de ronde.Men moet geen schrik meer hebben voor onkuise gedachten, alhoewel ik niet weet of ik dit nu als goed nieuws moet opvatten. Toch had de schoonpapa, net als de baas gelijk.De verkoop volgde, en ik begin meer en meer te geloven dat ik misschien toch wel een goede verkoopster zou kunnen worden!
De baas was een beetje zenuwachtig deze ochtend, hij wou me iets vertellen, maar wist niet goed hoe. Misschien omdat hij wist dat hij een zeer gevoelig onderwerp zou aankaarten mijn kleerkast! Blijkbaar is die wat te zomers, hmmm te bloot dus. De baas keek me pijnlijk aan, hij zat er duidelijk mee verveeld, vooral omdat hijzelf nooit problemen maakte van mijn outfits. Maar hij had klachten gekregen.Voorzichtig probeerde hij het uit te leggen. Ik stoor mij er niet aan Vicky, maar je moet begrijpen, hier komen soms héél orthodoxe mensen en voor hen is het een zonde om gewoon maar naar je te kijken. Zij mogen niet naar vrouwen kijken. En weet je, als ze aanbellen in de winkel zien ze jou eerst niet! Als je dan rechtstaat is dat nogal verschieten voor hen. Ze durven niet meer binnenkomen!Heb je nog niet gemerkt dat we de laatste tijd veel minder bedelaars (zeer orthodoxe Joden die in ruil voor werk in de gemeenschap aalmoezen krijgen) hebben dan vroeger?
Inderdaad, ik dácht al dat het wat kalmer was tegenwoordig, wist ik veel dat mijn kleedjes daarvoor verantwoordelijk waren Mijn decolté werkt dan wel kostenbesparend maar blijkbaar ook reputatieverhogend. En zo groot is hij nu ook weer niet! Iedereen heeft andere normen, bovendien is het de baas zijn winkel, en voel ik me een beetje schuldig dat er door mij over hem gesproken wordt, dus zal ik me wel aanpassen en wat meer truitjes dragen. Het is spijtig zegt de baas nog want voor klanten ben je wel heel goed gekleed, maar ja, je kan nooit voor iedereen goed doen.
Dat laatste besef ik maar al te goed. Het maakt niet uit wat je zegt of niet zegt, doet of niet doet, er zal altijd wel iemand een opmerking over hebben. Dat is nu eenmaal zo en meestal ken je wel de mensen waarvoor je nooit goed zal doen. Het is pas pijnlijk als er opeens opmerkingen komen uit onverwachte hoek, van iemand waar je zelf wel het beste mee voor hebt. Mensen waarvan je dacht dat ze onder de noemer vrienden vielen. Gelukkig word je soms ook andersom verrast, dan blijkt dat sommige kennissen misschien wel eens goede vrienden zouden kunnen worden. Maar de beste mensen dat zijn diegenen die je gewoon nemen zoals je bent, die gewoon bij je willen zijn, met je willen spreken over alles en niets, en niet enkel maar om aan voer voor roddels te geraken. Dat zijn de mensen die je graag zien, en door wie ik me zal laten omringen.
Ik ben verdikt 3 kilo nog wel, en dat op 6 weken tijd. Aan dat tempo zijn er twee maten bij tegen de zomersolden.Nochtans ga ik 3 keer per week lopen, weer of geen weer, moe of niet moe, geen excuses.Als ik thuis ben trek ik mijn loopschoenen aan en vertrek voor een ontspannende, avondlijke run en dat toch al zeker 3 weken!Ik heb me namelijk ingeschreven voor de Finishers Triathlon op 23 augustus, en ook al was dat een impulsieve beslissing, toch wil ik er echt voor gaan.Vandaar dus het lopen, les 7 van start to run zit er net op, en eigenlijk begin ik er echt zin in te krijgen, zeker met dit zalige lentezonnetje.Het doet me zo lekker gezond voelen.
Aan de beweging zal het dus niet liggen oh nee dan ligt het aan het eten.Misschien is dat wel een mogelijkheid, vermits ik de laatste maand op menutjes leef.Je weet wel, zo van die opwarmmaaltijden waar je je culinaire talenten kunt botvieren door de juiste hoeveelheid gaatjes te prikken.Maar ja, daar heb ik wel een goed excuus voor, mijn fornuis is namelijk, na 2 maanden, nog steeds niet geleverd en met enkel maar een microgolf is er nu eenmaal niet veel dat je kan klaarmaken. Echt erg vond ik dit niet, maar hoe langer het duurt, hoe meer ik toch begon te verlangen naar ECHT eten.
Gelukkig was er de baas, die me weeral een beetje hielp, deze keer door mij een inductiefornuis te geven dat hij nog in zijn kelder had staan.De kelder staat namelijk vol met ja, met alles gewoon, van tapijten over wasmachines tot printers en schilderijen.De baas gooit nooit iets weg, want je weet nooit dat je het nog eens nodig kan hebben of dat het nog eens geld kan opbrengen. Iets waar we meermaals al discussies over hebben gehad, want ik probeer namelijk wat orde in de chaos te brengen.Toch was ik deze keer heel blij met het hamstergedrag van de baas. Je moet spaghetti eten zei hij dat is heel gezond en gemakkelijk te maken.Vervolgens ging hij naar de kelder en kwam terug boven met dat fornuis. Vicky, jij drinkt toch soms wijn hé. Vroeg hij. Soms ja Ik heb hier nog twee flessen wijn gevonden, en ik denk niet dat ze kosher zijn. Fier toonde hij me twee flessen wijn, voorzien van een dikke laag oud stof. Wijn van 1989 en 1993, lees ik op het etiket.Dat zou schitterend moeten zijn ware het niet dat het witte wijn was.In dit geval zal het eerder azijn geworden zijn vrees ik.En zo heeft de baas weeral gelijk de wijn is niet helemaal kosher.Toch neem ik zijn raad graag ten harte en zal ik me dit weekend eens aan een spaghettisaus wagen op mijn nieuw inductiefornuis!
Het was een drukke dag vandaag, maar wel een leuke dag, een dag hard werken, maar met voldoening.De baas en ik hebben namelijk de etalage heringericht, en dat is nogal een werkje, we hebben het zelfs zwaar onderschat.De baas dan vooral, ik had al een gevoel dat de dag te kort ging zijn om alles te verwezenlijken, maar de baas is altijd optimistisch.Onze etalage bestaat uit honderden kleine vakjes, met daarin telkens een uurwerk of juweel, of soms zelfs meerdere.De dag begon dus vroeg met het verwijderen van alle goederen en ze netjes op plateaus te leggen, voorzien van het informatiekaartje.Tientallen plateaus, tot werkelijk heel de winkel vol stond.Vervolgens werd de vitrine uitgekuist, vakje per vakje.Nadien waren de juwelen aan de beurt, netjes opstomen totdat ze terug blonken.
Gelukkig hadden we ook nog hulp van de baas zijn schoonbroer, die de hele dag gespendeerd heeft met het opblinken van uurwerken.Het tijdrovendste werk was echter het veranderen van stock en het maken van nieuwe etiketjes.De honderden goederen werden één per één nagekeken, soms voorzien van een nieuw prijskaartje. Dat is te goedkoop zei de baas dan. Niet moeilijk dat dat niet verkoopt, we gaan de prijs hoger moeten zetten. Raar maar waar is dat een heel logische redenering.Als iets té goedkoop is vertrouwt men het niet helemaal, ook al is alles wat we verkopen echt.
Hoe later het was, hoe duidelijker het werd dat dit geen werkje was dat we vandaag nog zouden kunnen afwerken.Rond 16u00 hadden we nog maar een kwart van de etalage terug gevuld.En dan werden we nog niet gestoord door klanten, want we hadden voor de gelegenheid de winkel gewoon gesloten.Wat ook zijn voordelen had,de muziek mocht namelijk eens vollen bak staan.De baas verraste me met zijn muziekkennis.Hij is fan van theblack eyed peas, stel je voor! Dat liedje van I got a feeling vind ik leuk deelde hij me fier mee.Ik kon hem geen ongelijk geven.
Naast de muziek waren er ook frietjes, want als je hard werkt moet je goed eten.En om de dag helemaal compleet te maken gaf de baas me nog een bonus. Dat maakte de dag, die al goed begonnen was, nog net iets beter!
) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
