‘En wat heb je gisteren gedaan?’ vroeg de mama me aan te telefoon.
‘Oh niks speciaals’ antwoordde ik en vertelde men dag.
‘Amai, je hebt weer serieus genoten, dat klinkt als een mooie dag’ antwoordde ze.En dat was het ook, besef ik. Gisteren was een mooie dag.  Een doodnormale, mooie dag.  Er was niks speciaals, geen activiteiten die ik anders nooit doe, maar een gewone normale dag. 

’s Ochtends ben ik naar de markt geweest, verse groentjes gekocht om  in het weekend vers te kunnen koken.  Gevolgd door een apero’tje op het terras van de cnoc.  Dat is traditie, dat is de zaterdagochtend.  Gezellig op terras zitten met een vriendin en een rosé’tje en genieten van de bedrijvigheid van de markt, onverwacht mensen tegen te komen, beseffend dat het weekend nog maar nét begonnen is.  Vervolgens ben ik samen met de vriendin het nieuwe zwembad gaan uittesten. We voelden ons net weer 2 kinderen toen we de slierbanen namen, of onze rug lieten masseren door de regendouche.  Na dit ‘sportief’ intermezzo was het weer tijd voor een aperitiefje, deze keer in mijn eigen tuintje, waar de zon nog mooi aan het schijnen was.  Geen superfancy terras met allerlei exotische cocktails, maar gewoon mijn klein tuintje, een flesje cava, de zon op onze snoet,  en 2 supervriendinnen.  Doodnormaal, maar zo speciaal. 

We staan er misschien te weinig bij stil, hoe gelukkig die ‘normale’ dingen ons maken.  Hoe blij we mogen zijn om dit als ‘normaal’ te beschouwen.  Het échte leven zit namelijk in die gewone dingen, niet in die ‘speciallekes’ die we hoogstuitzonderlijk eens doen.  Het echte leven is genieten van de dag en de mensen.  Dan zijn we gelukkig, gelukkig als we beseffen hoe ‘speciaal’, ‘normaal’ wel is.

09-09-2012 om 13:43 geschreven door Postuertje  

‘Ik heb wat last van allergieën’ vertel ik op het werk, als men me vraagt waarom mijn ogen wat glazig staan.  Dit is een uitvluchtje, de werkelijkheid is dat ik geëmotioneerd ben vandaag.  De reden hiervoor is niet ver te zoeken, gisteren zijn de sluizen geopend en ik krijg ze moeilijk toegedraaid.  En hoe dat kwam? Ik ben naar een repetitie van Bare, a pop opera van Milo geweest.  Ik werk daar namelijk mee backstage en zal daar zorgen voor decor en rekwisieten.  En om goed mee te draaien achter de schermen, in het hart van een productie, daarvoor moet je eerst voelen, het stuk en de medewerkers leren kennen.   En wat ben ik omvergeblazen.  Wat Milo daar neerzet is ongelooflijk, wat een professionalisme, wat een talent, wat een ziel. Ik heb gelachen en ja, ik heb gehuild.  Zowat het hele tweede deel.  Er waren stukken die naar je keel grepen, waar je haar van rechtkomt en die je naar adem laten happen. 

Ik heb me helemaal laten meevoeren in het verhaal en stiekem dacht ik van ‘Waw, ik zou dat ook willen kunnen.’  Maar zingen en dansen is nooit mijn sterkste kant geweest.  Vandaar dat ik ook begrijp wat ze daar juist neerzetten, hoe moeilijk het is om het zo gemakkelijk en natuurlijk te doen lijken.   Ik had meteen zin om ook weer op scene te springen en al die dingen te voelen die toneel je kunnen laten voelen.  De passie en gedrevenheid waarmee je aan je rol werkt, aan de productie in het algemeen.  Want dat is toneel… passie, jezelf volledig geven, jezelf zo verliezen dat je alle toeschouwers erin meetrekt.  En dat mis ik… maar niet getreurd, volgend jaar sta ik zelf weer op de planken.  En tot dan laat ik me meevoeren door al het moois dat ik kan zien en voelen.

Verder nodig ik iedereen uit om naar Bare, a pop opera te gaan kijken.  Want als je niet gaat, heb je écht wat gemist.  Ze treden op 14, 15, 16, 20 & 21 september in CC scharpoord.  En vergeet geen zakdoekjes mee te nemen...

07-09-2012 om 14:03 geschreven door Postuertje  

Bijna 3 weken woon ik ondertussen al in ‘mijn huisje’, mijn eerste echte eigendom.  Het was toen nog wel niet klaar, maar ontstuimig als ik ben nam ik op een avond mijn dekbed, hoofdkussen en kat onder de arm en vertrok om daar op de zetel te gaan slapen.  Trouwens, ik zat er toch een hele dag, te werken dan wel.  Het zijn allemaal kleine werkjes, een likje verf hier, een beetje opschuren daar, maar allemaal samen telt het toch serieus op.   Eerlijk gezegd ben ik de werken al een beetje beu, nu wil ik beginnen genieten van mijn huisje.  Maar ja, ik heb,met de jaren (gelijk echte 30plussers zeggen), geleerd om ook te genieten van de weg en niet enkel maar van de eindbestemming.  En de kronkeligste wegen laten je soms de mooiste plekken ontdekken.  Dit gezegd zijnde ben ik het nog steeds beu, al die werkjes in huis.

Afgelopen weekend had ik mezelf echter beloofd dat er niet al te veel moest gebeuren, enkel maar de vloer nog een laagje van die waterbeschermende olie geven.  Dit kleurt de vloer meteen en ik had voor de kleur ‘smoke’ gekozen, wat perfect zal passen bij mijn muren!  De rest van het weekend genoot ik inderdaad van mijn huisje, ik heb zelfs eten gemaakt!  En zondagmiddag had ik zelfs tijd voor een apero’tje.  Bij de vraag ‘of ik nog mee iets ging eten’, antwoordde ik echter nee.  Het kriebelde om terug naar mijn huisje te keren, en trouwens, ik had nog eten staan!  Thuis werd ik echter opgewacht door een verschrikte Scarlett die temidden van een eetkamer onder de rook stond.
‘Rook!’ riep ik uit.  Ongelooflijk hoe instinctief je daarop reageert.  ‘Vanwaar komt die rook?’, dat is het enige wat je denkt op dat moment.  Ik liet meteen alles vallen en doorzocht het huis.  Bovengekomen zag ik de oorzaak.  De doek die ik had gebruikt om het overtollige vloer-product weg te nemen was in brand geschoten. Zomaar.  Uit zichzelf.  Het product ‘smoke’ had zijn naam dus niet gestolen, toch was dit niet het effect dat ik voor ogen had.  Gelukkig viel het allemaal nog wel mee, ik was nét op tijd om zelf het vuur uit te stampen en vervolgens er een glas water over te gooien.  Echte schade is er dus niet, alleen een geurtje dat nogal moeilijk weg te krijgen is.  Ik had dus meteen alle ramen en deuren opengezet, met als gevolg dat Scarlett (die nog niet buiten mag) aan een ontdekkingstocht begon.  Moesten mijn nieuwe buren dit lezen: 'dit verklaart waarom ik om 23u00 ’s avonds op mijn tuintafel stond terwijl ik ‘Poes poes poes poes’ riep.'

Eens bekomen van de schrik besef ik hoeveel geluk ik heb gehad.  Was ik een half uurtje, of zelfs maar een kwartiertje later gekomen... ik mag er zelfs niet aan denken.  Wat een geluk dat ik naar huis ben gegaan, en dit ondanks alles in mijn karakter dat geprogrammeerd is om te blijven plakken.  'Het is dat het zo moet zijn' zeggen slimme mensen met veel levenservaring dan.  En zoiets tegenkomen geeft je meteen zelf weer levenservaring.  Ik weet nu dat het geen slecht idee is om de bijsluiter eens te lezen.  Dat is zeker een raad die ik anderen zal meegeven.  Dit, en het feit dat je inderdaad automatisch 'Brand Braaaaand!' uitroept, terwijl je al zwaaiend met je armen door het huis loopt.

28-08-2012 om 16:40 geschreven door Postuertje  

Mijn batterij’tjes waren op maandag.  Ik wou nog wel, maar had geen energie meer.  Het weekend zat er natuurlijk ook wel voor iets tussen.  Zo had ik vrijdag met de vriendin afgesproken om ‘iets’ te gaan drinken… eentje maar, want we hadden beiden een drukke dag zaterdag.  Dat is dus mislukt met als gevolg dat ik véél te laat in mijn bed lag.  Spijtig genoeg kon ik zaterdag niet valsspelen en gewoon in bed blijven liggen, er lag namelijk nog heel wat werk op me te wachten en ik had mijn ouders beloofd om tegen 18u00 in Wommelgem te staan.  Daar was ik gevraagd om de presentatie van de eerste editie van het ‘Free Podium’ te doen, een avond optredens door beginnende groepjes.  In mijn haast om alles in orde te brengen voor ik vertrok was ik echter mijn gsm-oplader vergeten. HELP!  Wat nu?  Mijn batterij gaat dus maar 1 dag mee en zonder gsm voel ik me zo…. Wel ja, naakt hé.  Het ‘ongemakkelijke naakt’, niet het ‘joepie-ik-ben-alleen-thuis-naakt’.

Tegen de ochtend stond ik op bij mijn ouders (‘Vrij laat’ zoals hun buurvrouw me later vertelde. ‘De rolluiken gingen pas omhoog rond 09u30.  Ik zie dat allemaal hoor!’), en inderdaad, de gsmbatterij had de nacht amper overleefd.  We hadden zondag een feestje gepland voor mama haar pensioen te vieren, en ik had ook een klein ‘actje’ voorbereid, met heel wat rekwisieten.  De mama mocht dat dus niet zien, dus ik stuurde hen al vooruit naar het zaaltje en zei dat ik ‘wel ging achterkomen’.  Van zodra ze weg waren nam ik dus al mijn spullen samen en haastte me naar buiten.  Ik wou de auto starten maar helaas… platte batterij.  Ik had mijn lichten laten branden ’s nachts, wat meteen dat ambetant gepiep toen ik uitstapte verklaarde.  Daar zat ik dan, ik kon niet weg, niet meer terug binnen en ik wist niet of mijn gsm nog maar een verbinding zou halen.  Ik belde dus naar papa en riep uit ‘platte batterij auto, kom me halen, gsm ook plat!’.  Oef, het voelde alsof ik een rescue-boodschap naar de buitenwereld kon sturen.  Zo één gelijk je in de films ziet…

Na het feestje gaf papa me een kickstart, daar is hij goed in. Af en toe heb kan je dat wel gebruiken, een beetje energie van iemand, waardoor je zelf er weer helemaal doorkomt.  Nu was het gewoon maar hopen dat ik nergens ging stilvallen onderweg, want ik had gehoord dat je eerst 50 km moet rijden alvorens je batterij terug opgeladen is. Bij ieder rood licht prevelde ik ‘Niet stilvallen aub!’  Maar het is gelukt, ik heb wat liefde in men autotje gestopt en geleidelijk is de batterij teruggekomen.  Klaar voor de volgende kilometers!

11-07-2012 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Er zijn zo van die mensen die je in je hart sluit en die daar voor altijd blijven zitten, ook al heb je nog weinig contact met hen.  Vandaag ben ik zo iemand verloren. Een lieve tante, technisch gezien niet echt ‘mijn’ tante, maar het hart kijkt niet naar het bloed.  En helaas… het hart kijkt ook te weinig naar de agenda, die uitpuilt met ‘belangrijke’ afspraken die nu zo onbenullig lijken.  Het is twee jaar geleden dat ik haar laatst zag.  Twee jaar waarin ik met de regelmaat van de klok aan haar dacht en zei ‘Ik zal haar eens bellen, vanaf ik wat geïnstalleerd ben op mijn appartementje, vanaf ik terug wat rust heb in mijn leven, vanaf het wat kalmer is op werk, vanaf het toneel, het detectivespel, de verhuis,… achter de rug is.  En nu is het te laat….  Ik wou haar nog graag zeggen hoe dankbaar ik ben, welke levenslessen ze me heeft meegegeven, dat ik haar miste en graag zag…

Dat het leven kort is, dat weet ik, maar ik sta er niet altijd bij stil.  Ik sta gewoon nooit stil, maar de mensen die er écht toe doen, die verdienen wat meer tijd.  Het zijn de mensen die dicht bij ons staan die we soms het eerst overslaan,  want ‘zij begrijpen dat wel’, dat het druk is.  Maar een telefoontje duurt maar vijf minuutjes en nu kan ik geen enkele reden bedenken waarom ik dit niet gedaan heb.  Misschien omdat ik, als ik zou bellen, eerst door dat ‘ongemakkelijke moment’ heen moest, waarbij je uitlegt waarom je zolang gewacht hebt om iets te laten weten.  Dit klinkt me nu als een domme reden in de oren.  Het leven is kort… laat je contacten met de mensen die je lief hebt dat niet zijn…

05-07-2012 om 13:20 geschreven door Postuertje  

De nieuwe Knokkestyle is uit sinds vorige week, met daarin 3 artikeltjes van mij erin. Zo fier als een gieter ben ik daarop. Dat is wat ik bedoel met ‘ik wil iets doen…iets bereiken’. Die artikeltjes zijn maar klein, maar voor mij oh zo groot. Het is een stap in de juiste richting, om iets van mezelf verwezenlijken. En zoals ik al vaak gemerkt heb, uit het ene vloeit soms het andere voort en zo kabbel je verder. Het enige probleem daarin is dat ik nogal ontstuimig en dromerig ben. Ik droom groots, maar besef niet dat ik droom en dan ben ik teleurgesteld als de werkelijkheid niet zo fantastisch is als de droom. Zo had ik nu het scenario in mijn hoofd dat aan de hand van deze artikeltjes, ik zeker wel eens voor de flair een artikeltje zou mogen schrijven, of voor de libelle, de story, de feeling… Ik stuurde hen dus een mail met als bijlage mijn artikeltjes. Resultaat… 2 standaard-afwijzingsmails en that’s it. De helft deed nog niet de moeite om te antwoorden.

Toch is er ook nu weer iets voortgevloeid uit die artikeltjes, namelijk mijn kennismaking met ‘Milo’, de Knokke-Heistse Musicalgroep. Tijdens mijn interview met hen was ik al serieus onder de indruk van wat ze presteren. Toen ze me vroegen of ik niet wou helpen met de audities was ik blij verrast. Wat leuk om hieraan mee te werken, al is het maar een klein radartje in het grote geheel, toch ben je er op één of andere manier een beetje bij betrokken. Mijn taak was om ‘de mol’ te zijn en zo, vermomd als kandidaat, de attitude van de anderen te bestuderen. En zo deed ik dus de hele dag mee met de audities, zelfs de danspasjes deed ik mee (ik versta nog altijd niet goed dat ik toen niet door de mand ben gevallen als mol). Het strafste van al was dat ik, tijdens het wachten op mijn ‘auditie’, zelf ook zenuwachtig werd, net zoals de vele mede-kandidaten. Tegen de tijd dat ik binnen mocht stond ik zelfs te bibberen. Mijn boodschap was echter duidelijk… het wordt een toffe groep, met vele getalenteerde en gepassioneerde mensen. Ik kijk er al naar uit om ‘Beauty & the Beast’ te zien, maar dat is nog wachten tot 2013. We zullen dan al eerst naar Bare gaan kijken in september. Wie gaat er allemaal mee?

03-07-2012 om 10:41 geschreven door Postuertje  

Het was weer haasten vanmorgen om op tijd te vertrekken.  Het feit dat ik 3 keer van outfit veranderde heeft daar natuurlijk niet veel aan verbeterd.  Ik zou dat echt eens moeten afleren, het zou me alleszins veel tijd besparen.  Ik heb het natuurlijk van geen vreemden… ‘ons mama’ kon vroeger ook een half uur voor haar goedgevulde kleerkast staan, niet wetend wat te dragen.  Ik zat dan op haar bed om mee te kiezen, alhoewel mijn antwoord altijd hetzelfde was.
‘Draag dat leren rokje mama!’  Dat leren rokje was voor mij dé ideale professionele werkoutfit.  Ondertussen heb ik mijn eigen versie van dat rokje, weliswaar het jaren 2000 model, en niet de jaren ’80 versie.  Maar toch, de appel valt niet ver van de boom zeggen ze dan.

Het rokje van de mama is echter op pensioen, net als de mama zelf.  Veertig jaar heeft ze met veel trots bij Vanbreda gewerkt.  Van haar 17 jaar tot nu, als dat geen prestatie is.  Ik ben eigenlijk superfier op haar.  Er zijn vast ook momenten geweest dat ze zei ‘Foert, ik ben het beu, ik zoek een andere job.’  Maar ze heeft altijd doorgebeten en er blijven voor gaan.  En dat bewonder ik, op dat vlak mag ik misschien wat meer van de mama weghebben.  Lieve mama, geniet van je pensioen, er komen mooie tijden aan, en daar ga ik samen met jou mee van genieten.  Wat denk je?  Gaan we eens op stap in ons leren rokje?

29-06-2012 om 16:50 geschreven door Postuertje  

‘Iedereen heeft een talent’ zegt men, of beloofd men in ieder geval.  Een gave om het te maken in dit leven en ik hoop echt dat men gelijk heeft en dat ik op dit vlak niet te goedgelovig ben.  Oh jee… goedgelovigheid is toch geen talent hé.  Want anders ben ik gezien…   Ik ben dus op zoek naar ‘mijn talent’, dit omdat ik het gevoel heb dat ik iets wil doen.  Iets wil oprichten, een eigen carriere uitbouwen en zien groeien, iets helemaal van mezelf.  De laatste maanden heb ik namelijk vele vrienden voorzichtig een eigen zaakje zien oprichten.  De ene vriendin maakt zelf juwelen van kralen, de andere haakt zakjes om de iPad in op te bergen (zo goed gezien!).  En ik vind dat allemaal schitterend, ze gebruiken hun gave, hun hobby, passie of hoe je het ook wil noemen om vooruit te komen in het leven.  En ik wil dat dus ook.  Vandaar mijn zoektocht naar een idee, een ‘gat in de markt’.

Ik hou dus mijn oren goed open en zo hoorde ik vanmorgen ook iemand spreken over hoe hij juist geld verdient.  Of om het in zijn woorden te zeggen ‘bakken met geld verdient’.  En geloof me, er was geen sprake van talent noch van passie.  Gewoon een blinde fixatie op geld, hoe men zoveel mogelijk kan vergaren en daar zo weinig mogelijk voor moet doen.  Talent was volgens hem niet nodig, nee, wat je nodig hebt om geld te verdienen?  Dat is geld!  Het is dat ik vriendelijk moest blijven want had eigenlijk goesting om die man eens goed zijn vet te geven, de arrogante “!é’)é$^&é”(‘=!!!  Nee dit is zeker niet de manier waarop ik het wil aanpakken, als ik iets begin zal het met liefde zijn.   Het hoeft dus niet gezegd dat ik na dit te horen er redelijk gefrustreerd bijliep. Hoe zit het dan met de gemiddelde mens, die geen miljoenen op zijn bankrekening heeft staan, maar gewoon een (nog niet ontdekt, maar desalniettemin zeker bestaand) talent? Je zou voor minder slecht gezind de dag beginnen.

Nu ja, ik heb goed nieuws ook, iets wat mijn humeur gevoelig verbeterde.  Een ‘silver lining’ dat de frustratie wegblaast, een glimlach op je gezicht plaatst en vlindertjes in je buik doet fladderen. Ben je er klaar voor?  Hier is het dan: ‘het is nog niet al te goed weer geweest!’  En dat is goed nieuws?  Natuurlijk! En dat om 2 redenen.  Ten eerste is het statistisch bijna onmogelijk dat er niet vlug strandweer op komst is. En ten tweede…. De winkels hebben bijna nog geen zomerkledij verkocht, wat betekent dat we schitterende solden zullen hebben!  En om goede soldekes te ontdekken… daar heb ik nu eens écht talent voor.  Nu nog ontdekken hoe ik daar iets aan kan verdienen, want tot hiertoe verlies ik hier alleen maar geld door!

21-06-2012 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Sinds ik mijn huisje gekocht heb , ben ik in gedachten al aan het inrichten.  Ik heb dus ook een plotse maar hevige fascinatie ontwikkeld voor alles wat met interieur te maken heeft.  Zo kijk ik tegenwoordig naar allerlei programma’s over inrichten en koop ik ook de vele interieurmagazines.  Vrijdag kocht ik al een salon, een prachtig antracietgrijs salon met een tweezit en een longchair.  Ik vond dit te koop op facebook, er was maar één probleem… Ik wist niet of die zetel wel in mijn nieuwe living zou passen.  Ik zou dus eerst eens een plannetje op schaal moeten maken, zo kan ik ook de meubels uittekenen en de verschillende mogelijkheden uittesten, zo krijg je een beetje ruimtelijk inzicht.  Ik gebruikte de schaal 1/10, natuurlijk was mijn plan dan zo’n 2,5 lang.  En ook al zei iedereen me ‘teken een kleiner plan’, ik vond het perfect.  Mijn eigen huis in de living, groot genoeg om met de meubels te spelen!

 Ook de beurs ‘Sfeer’ die dit weekend doorging wou ik zeker niet missen.  De mama en ik trokken naar Gent waar we eerst eens langs de ikea gingen alvorens naar de beurs te gaan.   En ja hoor, er was veel sfeer op sfeer, vele ideetjes, zo heb ik mijn behangpapier al uitgekozen en kaders gekocht voor in de keuken en dressing.  We bekeken heel de beurs, alhoewel dat voor de mama niet zo evident was… ze vond maar niet de weg in dat doolhof.  Ik daarentegen heb daar geen problemen mee, ik heb een fantastisch ruimtelijk inzicht.  Je kan me in eender welk shoppingcenter droppen en ik vind alle winkels terug!  Nadat we ’s avonds nog vlug iets aten in de ikea vertrok ik terug naar huis… en vond een briefje achter de ruitenwisser.  Zo een ‘things to do’ briefje uit een agenda waarop stond ‘Leren Parkeren’.  Nu ja dat is ook weer duidelijk, maar ja, beter scheef erin dan recht ervoor hé.

De terugweg naar huis was ook weer een avontuur, ik ben een beetje verkeerd gereden.  Het heeft denk ik te maken met concentratie, in de auto doe ik mijn denkwerk.  Zo was ik mijn huisje al aant inrichten, een to do-lijstje voor het detectivespel aan het maken en mijn tekst van toneel nog eens aan het opzeggen.  Tot ik plots merkte dat ik op weg was naar Oostende!  Ik ben er dus afgereden in Jabbeke, waar ik de keuze had tussen De Haan en Brugge.  Vermits ik niets ken in De Haan koos ik dan maar Brugge, waar ik na nog een half uur rijden uiteindelijk De Ring ontdekte.  Eindelijk weer op bekend terrein, mijn gedachten hadden weer de vrije loop.  Helaas… te vroeg gejuicht… de volgende borden die ik zag lieten me weten dat ik op weg was naar Roeselare!  Ik had dus de ring in de verkeerde richting genomen!  Tot zover mijn schitterend ruimtelijk inzicht…

18-03-2012 om 17:56 geschreven door Postuertje  

Gisteren hielden we 1 minuut stilte, 1 minuut om even stil te staan bij zoveel verdriet.  Maar ook vandaag stond ik hier nog meerdere minuten bij stil.  Het laat me niet meteen los.  Ik las de kranten tot ik in tranen was en uiteindelijk gewoon mijn laptop sloot zodat ik de beelden niet meer hoefde te zien.  Wat doen die beelden, dat nieuws er eigenlijk toe.  We voelen ons niet beter met meer informatie, we hebben dat niet nodig om de inmensiteit van dit drama te kunnen beseffen.  Dan bekeek ik liever facebook, waar je kaarsjes en mooie muziek zag passeren.  Ingetogen en mooi.  Gewoon even stilstaan, meeleven en beseffen dat niets vanzelfsprekend is.  Meer is niet nodig. Meer kunnen we ook niet.   En meer valt dan ook niet te zeggen.  We zijn stil.

17-03-2012 om 22:04 geschreven door Postuertje  

Ik shop graag, dat wisten jullie al.  Ik vind het zalig om op zoek te gaan naar iets perfects, of het nu een nieuw kleedje is , schoentjes, iets voor in huis of een cadeautje voor iemand.  Toch was ik de laatste paar weken op zoek naar iets wat je niet zomaar in een uitstalraam vind.  De tijd was namelijk rijp om op zoek te gaan naar een appartementje van mezelf.  Zoals met vele dingen was ook dit iets wat vele mensen me al eerder gezegd hadden, toch had ik wat tijd nodig om aan dit idee te wennen.  Veranderingen maken we altijd een beetje bang, en als ik daar dan mee geconfronteerd word duw ik die gedachte weg.  De albekende ‘kop-in-het-zand-techniek’.  Tot op het moment dat ik dan voor mezelf beslis dat ik inderdaad die stap moet wagen, eens ik dit moment bereik, gebeurt dat dan ook direct .  En zo kwam het dat ik mezelf ineens op de huizenmarkt terugvond.

De huizenmarkt van Knokke-Heist, want veranderen van gemeente was ik zeker niet van plan!  De eerste kennismaking met de appartementen in Knokke-Heist drukte echte al mijn illusies meteen de kop in.  Hier iets vinden in mijn budget zou niet gemakkelijk zijn.  Tot het moment dat ik, samen met mijn ouders die een dagje op bezoek waren, op goed geluk een immo-kantoor binnenstapte.
‘Mag het ook een huisje zijn?’ vroegen ze me daar.
‘Een huisje? Natuurlijk mag het een huisje zijn!’  Ik had alleen nooit gedacht dat dit ook een optie was.  En zo werden we ’s middags al voorgesteld aan een huisje.  Het was liefde op het eerste gezicht.  Gezellige ruimtes, ruime slaapkamers, een ingerichte keuken en badkamer en een tuintje met zon, groot genoeg om een bbq met vrienden te houden.  De klap op de vuurpijl kwam echter toen we de allerlaatste kamer zagen… een dressing, met plaats genoeg voorzien voor schoenen.  Dat was het, ik was verkocht… en het huisje ook.  Op minder dan een week was er al getekend en zo kan ik beginnen dromen en inrichten… en sparen…

Dat zegt men altijd hé ‘als je een huis hebt, dan weet je waarvoor je werkt’.  En al woon ik er nog niet, toch probeer ik al wat meer te sparen.  Dit betekent dus ook minder uitgeven en bijgevolg minder shoppen.  Hmmmm minder shoppen.  En net nu ik genoeg plaats ga hebben voor al m’n kleren.  Dit weekend probeerde ik dus dat ‘zuinig leven’ eens uit, en met succes want tot vandaag was de inhoud van m’n portemonnee niet veel kleiner geworden. Vandaag besloot ik echter om even van het zonnetje te gaan genieten, en waar schijnt de zon harder dan in de Lippenslaan?  Ah, hoe ze reflecteert in de vitrines…. Pure poëzie!  Toen viel m’n oog op een uitverkoop, 80 % korting, dat kan je toch niet zomaar voorbijlopen…  Stoppen met shoppen is zo niet nodig, ik ga gewoon heel slim moeten kopen.  Als het op kledij aankoopt speel ik namelijk graag kort op de bal.  Ik ben voorzienend en investeer in de toekomst.  Het is niet omdat ik nu geen nieuw kleedje nodig heb, dat dit niet zal veranderen. En dan zal ik er geen vinden aan 80 % korting hé. En zo had ik alle vliegen in één klap, ik heb een middagje kunnen genieten in het paskotje, een mooi kleedje bij én ik heb bespaard.  Besparen is nooit geen probleem, wat ik in de solden allemaal niet bespaard heb… Nee, ‘besparen’ kan ik al, nu nog écht leren ‘sparen’.

11-03-2012 om 22:29 geschreven door Postuertje  

Het is vandaag Complimentjesdag… zo heb ik gehoord.  En het moet nu lukken… ik ben zót van complimentjes !  En alhoewel ik zelf heel graag complimentjes krijg, merk ik toch dat ik er niet zoveel uitdeel als ik wel zou kunnen.  Het is nochtans niet moeilijk, neemt zeker niet veel tijd in beslag.  Op facebook doen we dit constant… ‘vind ik leuk’, een complimentje is maar een muisklik verder weg.  Maar ergens in mij zit er dat gevoel dat je iemand echt goed moet kennen om een gemeend compliment te geven.  En ja, een compliment moet gemeend zijn, zonder bijbedoelingen, niet om iemand goed gezind te maken, warm te maken of aan je zijde te kunnen krijgen.  Nee, een complimentje moet met hart en ziel gegeven worden, zonder er eentje terug te verwachten, gewoon omdat je die persoon wil laten weten dat je iets leuk vindt, en dat je hem/haar dit ook écht gunt.

Dit gezegd zijnde wil ik toch eventjes ‘en public’ eventjes rondsmijten met complimentjes.  Eerst eentje voor mijn ouders, omdat ik eigenlijk wel ‘superouders’ heb.  En dit zeg ik véél te weinig.  ‘Ik ben zelfstandig en onafhankelijk !’ declareer ik al jaren, wat me dan ook tegenhoudt om te bekennen dat ik mijn ouders toch wel nodig heb.  Maar het wordt misschien tijd om mijn puberjaren met verzet achter me te laten en te beseffen dat ‘gemoei’ gewoon een ander woord is voor ‘bezorgde liefde’.  Een dik compliment dus voor mijn ouders, voor hun geduld en doorzettingsvermogen.

Geduld is trouwens een compliment dat ik aan nog mensen kan geven, want dat heeft men soms nodig met mij.  Ik heb namelijk nogal veel grillen, ‘ideetjes van de week’, geflipte uitbarstingen en ontstuimige beslissingen.  Toch zijn er die vrienden die dit allemaal er gewoon bijnemen, die rustig luisteren naar mijn wilde plannen en dan zeggen ‘Vickytje toch, heb je dit al goed uitgedacht ?’.  Enkele weken / maanden later als ik dan ‘uit mezelf’ afkom met ‘het was misschien toch niet zo’n goed idee’ doen deze zelfde vrienden heel hard hun best om niet té luid te roepen ‘Wat heb ik je maanden geleden al gezegd ?!?’  Toch staan ze er altijd voor mij, en ik geef hen daarvoor véél te weinig krediet.  Bedankt, jullie zijn stuk voor stuk schitterend en ik ben blij met jullie in mijn leven !

01-03-2012 om 16:29 geschreven door Postuertje  

Ik heb iets met kerstkaartjes… dat zit namelijk in de familie.  Maar zoals met nogal vele familie-eigenschappen valt ook dit ander eerder andersom uit.  Terwijl de mama ongeveer in september begint aan haar 170 kaartjes en iedere dag vrolijk naar de brievenbus loopt om te kijken van wie er wensen zijn toegekomen, vind ik dat hele kerstkaartjes-circus vreselijk!  Ieder jaa opnieuw bezorgt het me stress om op tijd de kaartjes buiten te krijgen.  Wie heeft ook tijd voor zulke ‘paperassen’?  Dit tussen het zetten van de kerstboom, het shoppen voor cadeautjes, het uitzoeken van de feestkledij, afspraken met kapper en uiteraard het bezoeken van de kerstmarkt.  Ik niet alleszins, trouwens ik heb er al genoeg te schrijven op het werk.

Maar ook daar wilt het weer ieder jaar mislopen als het op de kerstkaartjes aankomt, zo zat ik nog vorig jaar vast in de sneeuw op weg naar het postverdeelcentrum en twee jaar geleden vlogen de kerstkaartjes per ongeluk over de expressweg toen de dozen uit mijn auto vielen.  Dit jaar is echter de kers op de taart.  Tijdens het laden van de dozen in de koffer van mijn auto passeerde iemand (een dief), die mijn handtas vanop de passagierszetel nam en ermee wegliep. Beroofd… Handtas weg, portefeuille met daarin ook alle papieren, bril, handschoenen,… als je het lijstje begint te maken kom je al vlug aan een groot verlies. Nodeloos te zeggen dat ik toch wel redelijk geschokt en in paniek was.  Onderweg terug naar Knokke-Heist, naar de politie stroomden de traantjes.  Het was een mooie handtas! En een mooie bril! En mooie handschoenen!

Ondanks door alle tranen en stress waren er toch ook nog enkele grappige en mooie momenten.  Zo belde ik met Cardstop en kreeg daar een wel heel meelevende Nederlander aan de lijn.
‘Hallo, ik ben mijn handtas kwijt’
‘Verloren of gestolen?’
‘Gestolen’
‘Maar wat érg voor je!  Gaat het wel? Oh meisje toch we zullen je kaart blokkeren hoor!  En waar is dat gebeurd?’
‘In Antwerpen’
‘Waar gaan we toch naartoe met de wereld?  Nou vraag ik je… Echt onbeschaamd, zomaar je spullen jatten!  En wat is je geboortedatum?
‘11/07/1980’
‘Zo een jonge meid nog!  Hoe durven ze toch die bandieten’
Zo ging hij nog een tijdje door… het zal je job maar wezen…
Gelukkig was er een hele lieve politie-agente en hele lieve bondsvriendinnen die klaarstonden met lekker warm eten en een glaasje wijn.

Ook de ouders waren onder de indruk van mijn verhaal toen ik bij hen ging eten.  Toch ging het gesprek weer langzaam richting de kerstkaartjes.
‘Hoe zit het met je kerstkaartjes?’ vroeg de mama ‘Je hebt me beloofd dat je dit jaar voor alle familieleden en buren kerstkaartjes ging hebben!’
‘Euhm….’ Twijfel ik even terwijl ik mijn triestig gezicht opzet ‘ze zaten in mijn handtas!’

14-12-2011 om 23:03 geschreven door Postuertje  

Als je wil, dan vind je altijd wel een reden om feest te vieren, dat hoeft niet altijd met toeters en bellen te zijn, maar gewoon het beste uit de dag halen en dat dan vieren (liefst met een glaasje wijn ;-) ).  Zo vierden we donderdag het succes van de ‘Peace Buttons’ die we met de gezinsbond uitdeelden op de 11-novemberviering.  Zelf was ik er toen niet bij vermits ik nog op de beurs zat, maar dat betekent nog niet dat je niet mee kan vieren hé!

Vrijdag vierden we het begin van het weekend, uiteraard!  Dit met de Duitse vriendinnekes in de Boudin, of zoals zij zeggen ‘Die Wilde Würste’. Daar hebben we vooral veel bijgebabbeld en ook per ongeluk de chocolaatjes van de buren opgegeten. Die waren namelijk opgestaan en hadden hun volledige schaal vol snoepjes en chocolade laten liggen.  Ze waren lekker!  We waren volop de schaal aan het plunderen toen die mensen plots terug binnen kwamen…  Ze waren gewoon een sigaretje gaan roken! Gelukkig konden de buren er zelf ook mee lachen…

Zaterdag begon al vroeg, vroeg én sportief.  De bondsvriendin en ik zijn namelijk aan onze looptraining voor de tussen2feestenloop begonnen.  De andere bondsvriendin kwam ons daarbij enthousiast aanmoedigen, wat die eerste zware training toch wat aangenamer maakte.  Zo konden we meteen al wat bijbabbelen en vertelden we onze plannen voor het weekend.
‘Ik ga zondag de eerste advent vieren’ deelde ik mee
‘Wat?’ vroegen de bondsvriendinnen
‘De eerste advent’
‘En hoe wordt dat dan gevierd?’
‘Awel we steken de eerste kaars aan, kijken naar Sex and the City en drinken er een cava’tje bij.’
‘Wordt dat zo gevierd?  Dat is het eerste wat ik daarvan hoor!’ reageerde de bondsvriendin
‘Maar het kind moet een naam hebben hé!’ reageerde vriendin 2 ‘ze willen gewoon feesten en alle redenen zijn daarvoor goed.  Nog even en ze gaan zeggen ‘oh het is 2 december, dat moet gevierd worden!’

Alle redenen zijn goed voor een feestje inderdaad.  Waarom niet?  Dus zaterdagavond gingen we meefeesten met de Zwinneblommers, gevolgd door een sleepover met 4 meisjes en een snurkend hondje.  Zondag vierden we dan de eerste advent, met een lange strandwandeling van zeker een uur, een uitgebreide brunch en luieren in de zetel met een serie’tje.  Het was een perfecte eerste advent… op naar de tweede!  Dat is volgende week al zeker?

28-11-2011 om 11:56 geschreven door Postuertje  

Deze vraag stel ik me terwijl ik voorzichtig, schoorvoetend terug inlog.  Het is ondertussen enkele maanden geleden dat ik mijn eigen blog betreden heb.  De blog die ik gedurende 1,5 jaar met liefde heb opgebouwd, heb ik ook zelf even gelost. Waarom?  Een moeilijke vraag, het was even druk, waardoor ik de blog uitstelde en hoe langer het geleden was, hoe moeilijker het leek om terug te beginnen.  Faalangst dus… gevolgd door writer’s block.  Niet dat ik niets meer meemaakte (ik geef jullie zo meteen een korte samenvatting), maar ik wist gewoon niet meer hoe ik dat kon vertalen in een blog.  En zo deed ik met de blog wat ik nogal vaak in het leven ook doe… ik stelde uit.  Een week, een maand, een paar maanden, wat deed het er eigenlijk toe? Toch ‘pikte’ het ergens.  Ik miste mijn eigen blog, mijn uitlaatklep.  Bij het opstelllen van mijn ‘Brief naar de Sint’, begon ik terug zin te krijgen om te schrijven.  En zo komt het dat ik nu… na veel te lang, terug aan een blogje begonnen ben.  Vergeef me het roest dat er nog aanhangt…

En wat heb ik nu de voorbije maanden gedaan?   In het voorjaar was er uiteraard toneel, gevolgd door de laatste voorbereidingen voor ons ‘Detectivespel’, waar ik naast heel wat ervaring en mooie momenten ook 2 mooie vriendinnen aan overgehouden heb.  Het Detectivespel werd al gauw gevolgd door de voorbereidingen van ‘De Schattenjacht’ in de zomer.  Twee, soms drie keer per week vergaderen, flyeren, schatkaarten maken… enz.  Ik schrijf nog wel eens een blogje over de Schattenjacht, want dat verdient hij!  Wat was er nog?  Ah ja… Kneistival, waar ik tot mijn eigen grote verbazing de presentatie voor men rekening mocht nemen.  Dat had ook nog een blogje kunnen opleveren!  De Finisher’s triathlon liet ik aan me voorbijgaan, wegens te slechte conditie, iets waar ik vanaf nu terug aan ga werken met de Bondsvriendin.  We willen namelijk in form zijn voor de tussentweefeestenloop (wordt vervolgd…).

Waar zitten we?  Ah ja, oktober… na een kleine zenuwinzinking (amper het vermelden waard), ben ik aan verlof geraakt.  Zo ben ik met de ‘Duitse vriendin’ naar Marokko getrokken (blogje volgt nog).  Verder waren er nog enkele feestjes, een leuke verjaardag, een auto die niet wist of hij nu water of olie nodig had en uiteindelijk gewoon ontplofte (blog volgt, I promise!), kattenruzies, een spa in spa en low-budget shopping,

En wat volgt nog?  We zijn weer begonnen aan de voorbereidingen voor Het Detectivespel uiteraard, ik begin al te stressen over oudejaarsavond, vanaf januari speel ik weer mee met het KTKH (we spelen ‘De Getemde Feeks’, waarbij ik maar liefst 2 minnaars krijg toebedeeld!), en ah ja, tot mijn eigen grote verbazing ben ik, door het Brugsch Handelsblad genomineerd voor ‘Krak van de gemeente Knokke Heist’.  Al weet ik zelf nog niet zo goed wat dat inhoudt.  Verder zijn er ongetwijfeld ook nog autoproblemen, kattenruzies, low-budget shopping en feestjes.  Inspiratie genoeg dus om de blog terug nieuw leven in te blazen!

21-11-2011 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Als je hard werkt, verdien je het om ook te spelen, zo zegt men toch.  Alhoewel deze twee bij mij soms ongemerkt in elkaar lijken te vloeien.  Ik amuseer me terwijl ik aan het werken ben (de stress- en ergermomentjes eventjes selectief  uit mijn geheugen gewist), en uit het spelen vloeit er soms werk.

Zo zijn we momenteel druk bezig om ‘De Schattenjacht’ voor te bereiden, samen met de twee vriendinnen waarmee we Het Detectivespel hebben gemaakt.  Ik zeg vriendinnen, want na onze vele, met wijn gevulde vergaderingen beginnen we elkaar al goed te kennen.  Vergaderingen beginnen met onze week te vertellen, ons hart eens te luchten, om vervolgens weer geconcentreerd verder te werken, want met nog 2 maanden te gaan is er nog veel werk.  Voor de Schattenjacht hebben we het idee’tje gehad om eens een gezelschapsspelletjes-gigant aan te schrijven, waarmee ik een werk-aperitief had afgelopen zondag.  En ja hoor, ‘Goliath’, welbekend van Rummikub, werkt volledig mee met ons.  Deze week komen we alvast samen om de spelletjes te testen…. Wel ja, niet alle spelletjes, want ‘Goliath’ heeft wel een zeer uitgebreid gamma.
‘Weet je, we hebben niet enkel spelletjes voor volwassenen’ begon de spelletjesman
‘Ah ja?’
‘We hebben een heel gamma spelletjes voor koppels, een beetje pikanter’ ging hij verder.
Meteen kreeg ik een brochure in mijn handen, spelletjes zoals ‘Partnerlink’, ‘Romeo & Julia’ en ‘Heilig of Geilig’.
‘Misschien voor een andere activiteit van de Gezinsbond?’ stelde de spelletjesman voor.
Ik denk dat hij de Gezinsbond nog niet goed kent…
Ik liet de deze games toch maar voor wat ze waren, bovendien leek de spelletjesman niet meteen de ideale gamepartner.  

De volgende dag was het terug werken, maar ’s avonds mocht er wel gespeeld worden… dit op Parkies.  Het was mijn verjaardag en zalig, er stond me een geweldige verrassing te wachten.  Daar stonden ze plots, mijn goede vrienden, compleet met een schotel vol negerinnetetten met 31 kaarsjes op.  Wat meer kan je wensen?  Het werd een prachtige avond, vol vriendschap, plezier en nee, geen werk. 

13-07-2011 om 23:38 geschreven door Postuertje  

Het was weer een gevarieerd weekendje… nuttig en voldoening gevend en tegelijkertijd lui en ontspannend.  Nuttig omdat ik vrijdag eindelijk eens tijd had om mijn was te doen en meteen zo’n drie weken strijk in te halen.  Inderdaad… ik hoor jullie al denken ‘Vicky toch, je bent maar alleen… hoeveel strijk kan dat zijn?’  Maar alhoewel het in hoeveelheid dan misschien  best meevalt, is de moeilijkheidsgraad daarom niet lager.  Ik hou van mijn kleren, maar bij het strijken vervloek ik ze soms met al die delicate stofjes en plooitjes.

Zaterdagochtend kwam de voldoening.  We hadden kaderdag van de Gezinsbond, waarin we het programma voor het komende jaar vastleggen.  De vergadering begon om 09u00 ’s ochtends en ik geef toe… ergens in mijn achterhoofd stelde ik mezelf de vraag of ik daar echt wel nodig was.  Zoals iedereen wel weet ben ik niet op mijn best in de ochtend.  Maar ja, het was toch een belangrijke vergadering en ik had nog een idee’tje of twee dat ik wou voorstellen. 
‘Ik heb nog een idee’tje’ begon ik, wat meteen een lach of twee uitlokte…
‘Ja, dat is dat jeugdig enthousiasme hé’.  Inderdaad, in de gezinsbond word ik, als jongste bestuurslid, nog aanzien als ‘Jeugd’.
‘Ik wil een vorming voorstellen’ ging ik verder ‘een professor die een lezing geeft die denk ik wel héél interessant is…’  Meteen zag ik enkele nieuwsgierige blikken, een voorstel tot vorming is namelijk niet meteen iets dat ze van mij verwachten.
‘Het is een professor in de wiskunde en geeft een lezing over Sex en wiskunde, over hoe je de kansberekening kan gebruiken om je ideale partner te vinden.’ 
Ik had het eigenlijk nooit verwacht, maar na enkele lachsalvo’s werd het bijna meteen goedgekeurd.  Zalig! 

Na een klein middagdutje vertrok ik naar Antwerpen, naar de ouders die hun wijkfeest hielden.  Zo zag ik meteen nog eens alle buren terug en kon ik even bijbabbelen met de buurmeisjes waar ik vroeger mee speelden.  Zij zijn ondertussen ook  al allemaal getrouwd met kinderen.
‘En hoe is het nu met jou?  Alles goed? Ben je nog alleenstaand?’ vroegen ze licht bezorgd.  Nu ja, ze vroegen het misschien niet bezorgd, dat steek ik dan zelf in mijn hoofd.  Waarom komt het toch, dat als je mensen al een hele tijd niet hebt gezien dat je dan in overdrive gaat, wanhopig proberend om duidelijk te maken dat het écht wel goed gaat met je.  En dat terwijl ik het inderdaad echt wel goed stel.  Op papier ziet ‘getrouwd met kinderen’ er dan misschien wel beter uit, in werkelijkheid is ‘single met een sociaal leven’ helemaal zo slecht niet.

Vandaag was dan een luie dag.  Geslapen tot 12u00, een ontbijtje terwijl ik naar Desperate Houswives keek en ’s middags een apero’tje met de vrienden, gevolgd door nog een klein middagdutje op het strand.  En we hebben de dag afgesloten met lekker te eten in De Beach.  Een dagje heel op het gemak dus… genieten van aan de kust te wonen!

29-05-2011 om 23:06 geschreven door Postuertje  

We zijn nu 1 week na Het Detectivespel… Inderdaad, zo telde ik de dagen tegenwoordig.  Nog 2 maanden te gaan, nog 1 maand, nog 1 week… En hoe dichterbij het kwam, hoe voller mijn agenda en mijn mailbox werd, wat meteen mijn afwezigheid op de blog verklaart.  Nu Het Detectivespel een weekje achter ons ligt, is het tijd voor een evaluatie, een draaiboekje opmaken voor volgend jaar.  Ik spit dus mijn mails uit, om te kijken wat we allemaal gedaan hebben en sta eigenlijk zelf versteld.  Drie jaar geleden heb ik zelf deelgenomen aan een soortgelijk spel, en meteen kwam het idee ‘Dit wil ik ook organiseren, maar dan in Knokke-Heist’.  Waarom? Gewoon omdat ik eens iets wou organiseren.  Niet voor het geld of de eer, maar misschien wel om mezelf te bewijzen… dat ik nog tot iets meer in staat ben dan schoenen kopen.

Ik wist op voorhand dat het een grote organisatie zou worden, ik zag het volledig voor me… maar pas bij de voorbereidingen werd duidelijk hoeveel werk daarin kruipt.  Enkele feiten?  De datum werd vastegelegd in mei 2O10, het werkgroepje samengesteld in september, eerste van de 12 vergaderingen was op 4 oktober, en mijn mapje ‘Detectivespel’ in mijn mailbox telt maar liefst 385 mails.  Zie je wel dat ik nog veel geschreven heb de laatste maanden!

Hoe dichter de datum kwam, hoe spannender het werd.  Nu, ik ben wel iemand met hoogtes en laagtes, goed nieuws bracht me in een euforische bui, slecht nieuws, of nog erger geen nieuws maakte me gefrustreerd en zenuwachtig.  Een tweetal-weken voordien waren we zo goed als klaar met de organisatie, op de laatste uitvoerende taken na.  De reclame was gemaakt, het verhaal stond op punt en de talrijke draaiboekjes waren opgeslagen en uitgeprint.  Nu was het wachten op inschrijvingen en help, die kwamen traag op gang.  Tien dagen voordien zaten we aan 44 inschrijvingen… te weinig voor een geslaagde dag.  Een feit dat me werkelijk slapeloze nachten bezorgde!  Een week voordien stond de teller op 75, mooi maar kan beter.  En toen… toen kwam het de laatste dagen in een stroomversnelling, tot we aan 160 deelnemers stonden.  Een succes dat we zelf niet durfde hopen. 

Maar mensen toch, het was het allemaal waard.  De dag zelf was puur genieten van wat we met ons drieën gerealiseerd hadden.  Aan alles hing een verhaal, van de vlaggen aan de inkom tot aan de bakjes voor de pasta ter afsluiting.  Alles is uitgebreid besproken geweest.  De laatste week werd het pas echt druk, maar tegelijkertijd zo ontspannend.  Alles kwam gewoon samen… dag per dag werd het Detectivespel opgebouwd tot het er gewoon stond!  En dit niet enkel dankzij de vergaderingen of mails, maar vooral omdat we héél veel mensen hadden die ons steunden om iets nieuws te organiseren… de medewerkers, de acteurs, de sponsors, de gemeente, de mensen die mee reclame maakten, maar vooral de deelnemers zelf, want zonder hen was er wel een organisatie, maar geen DetectiveSPEL! 
Speciaal voor iedereen die heeft meegewerkt volgt er nog een bedankingscolumn op Kneistikrant http://kmoinfo.typepad.com/kneistikrant/zegt-denkt-schrijft/

21-05-2011 om 14:59 geschreven door Postuertje  

05-02-2011 om 17:18 geschreven door Postuertje  

'Met wie bel je?' vroeg het driejarig zoontje van de vriendin aan haar.
'Met Vicky'
'Ah Vicky, zij viert altijd maar Nieuwjaar!'
'Wat zegt hij daar?' vroeg ik
'Oh sorry! Hij hoort tegenwoordig alles en herhaalt het dan.'

Ja lap, zelfs het kleinste kind weet al dat ik graag Nieuwjaar vier. Of dat ik graag 'vier' in het algemeen. Dit verklaart meteen mijn Blog-afwezigheid de laatste twee weken. Sorry... ik heb Nieuwjaar gevierd. Maar als het een troost mag zijn... ik heb het héél grondig gedaan! Oudjaar zelf heb ik in het gezelschap van goede vrienden gevierd. Het was een gezellige en vooral ook educatieve avond. Zo heb ik geleerd dat de viscositeit recht evenredig is met de snelheid. Meer kan ik daar echt niet over 'kwijt', ik ben tenslotte geen man. Ook op 1 januari vierden we verder, maar deze keer op de kerstmarkt. Eigenlijk vind ik de 1ste januari altijd véél gezelliger dan oudjaar zelf, het is niet geforceerd, maar gewoon genieten. De tweede januari heb ik zelf een aperitiefje gegeven, eentje met voorbedachte rade. Ik had namelijk een vriezer in huis gehaald, of liever gezegd, tot in de auto gehaald. Maar dat gevaarte alleen boven te halen, daar wou ik me niet aan riskeren. Daarvoor heb je enkele mannen nodig, en die haal je in huis door voor aperitief te zorgen.

De weken erop zijn we blijven verder vieren... het einde van de kerstmarkt, de solden (mijn favoriete feestdagen), de receptie van de gemeente en de kerstboomverbranding. Zoals ik al zei... ik heb het grondig gedaan! Maar nu is het toch terug tijd om terug wat harder te werken... het worden weer drukke tijden, met de repetities van toneel, de voorbereidingen van het detectivespel en de organisatie van de beurs waaraan we deelnemen met de winkel. En natuurlijk, hier en daar een blogje schrijven...

23-01-2011 om 21:51 geschreven door Postuertje