Tegenwoordig eet ik bananen als snack tussendoor, ik ben er helemaal verzot op.  Dat is nu pas een handig fruit ; je kan het overal meenemen, je hebt geen bestek nodig en het is niet zo’n plakkerige bedoening zoals andere soorten fruit.  Ja, als snack is de banaan ideaal !

Blijkbaar dachten ze er bij Chiquita ook zo over, vandaar dat ze hun bananen nu extra promoten door ze per stuk te verkopen aan de kassa.  Wie kan daar nu weerstaan aan de verleiding van de banaan ?  ‘Ja, dat is een goede marketingzet van Chiquita’ bedenk ik me als ik weer een enkele banaan koop.  Het is tof om te zien dat een fruitsoort ook innoverend kan zijn.  Waarom is de appel niet op dat idee gekomen ? Zij moet, naar mijn mening, net als de andere fruitsoorten dringend werk maken van haar uitstraling.  Ik voel een potentieel… Waarom geen Jonagold-appelcider op de markt brengen ?  Of de Jonagold-appeltaart !   En met kerstmis een doos vol appels in geschenkverpakking !

Chiquita is op dat vlak al voor op de anderen, zij hebben Chiquita-smoothies.  Let op mijn woorden, binnenkort komt er nog chiquita-pudding… met bananensmaak !

01-11-2009 om 13:32 geschreven door Postuertje  

Reclame heeft zo de ambetante gewoonte om je met de neus op de feiten te drukken.  Keer op keer tonen ze mij wat ik niet ben, ze beloven wel dat ik het kan worden, zolang ik maar dat product koop.  Belofte maakt schuld… maar dat is nu net een slogan die ze in de reclamewereld niet kennen. Het water heeft me niet aangezet tot joggen en de koekjes deden me niet vermageren om nog maar te zwijgen over de kleine ramp met de kleurshampoo!

Toch word ik keer op keer verleid door die reclamebeelden en blijkbaar geef ik dat onbewust een beetje door aan de echtgenoot.  Zo kwamen we te weten via de reclame voor waspoeder dat ‘zwart’ niet altijd zwart blijft.  De echtgenoot keek even naar zijn ‘zwarte’ t-shirt en keek toen geamuseerd naar mij.

‘Dat is niet meer zwart hé’

Ik keek beteuterd naar zijn t-shirt. ‘Maar we hebben ook helemaal geen goed waspoeder’ zei ik in een poging deze zware tekortkoming als echtgenote te verdedigen.

‘Wat ? Geen goed waspoeder ?  Maar ‘t is gratis !’ riep de echtgenoot uit.   

Inderdaad wij hebben gratis waspoeder, niet dat dat noodzakelijk een garantie is voor kwaliteit.  Dat gratis waspoeder dateert nog uit de tijd dat ik daarvan vertegenwoordigster was.  Ja, ik ben van vele markten thuis.  Helaas is dat bedrijf toen failliet gegaan, ik was blijkbaar niet de enige die niet overtuigd was. En vermits men helemaal niet geïnteresseerd was om hun pakken terug te krijgen bleef ik dus zitten met 100 kilo waspoeder.

‘Denk eens aan hoeveel we al bespaard hebben op waspoeder de laatste jaren’ zei de enthousiaste echtgenoot.

‘Ja, we hebben misschien geld bespaard… maar ten koste van wat ?’ jammerde ik.  ‘We zijn al ons zwart kwijt !’

30-10-2009 om 16:52 geschreven door Postuertje  

November staat weer voor de deur, toch wel één van de meest sombere maanden van het jaar.  De dagen worden kort en koud en de zomer is definitief een herinnering geworden.  Zelfs de feestdagen die deze maand telt zijn uitermate deprimerend.  November doet me het liefst in mijn bed kruipen om er pas uit te komen als de kerstmarkt er staat.  De dagen zijn dan misschien nog altijd  somber, maar er is tenminste Glühwein aanwezig.

Maar als ik dan toch moet cocoonen, dan liefst met een goed boek erbij, zodat ik in gedachten allerlei exotische avonturen kan beleven.  Alhoewel ik daar niet altijd een boek voor nodig heb, mijn fantasie durft wel eens vaker de exotische toer op gaan.  Zoals vandaag... het is de boekenbeurs die nu verantwoordelijk is voor mijn exuberante dagdromen.

De laatste 25 jaar heb ik geen enkele editie gemist, ik ben dus een fan.  Ik vind het zalig om al die stapels nieuwe boeken te zien liggen, een praatje te slaan met de auteurs of om te ontdekken dat mijn favoriete schrijfsters weer een nieuw boek uit hebben.  Maar stiekem droom ik er gewoon van om zelf op de boekenbeurs te staan, met mijn eigen stapel boeken. Ik zie het al helemaal voor me, dat blaadje waarop staat ‘Signeert hier vandaag voor u : Vicky Pourveur Stuer’.

In mijn ‘Handboek voor Schrijvers’ is er trouwens een heel hoofstuk over hoe het juist is  om op de boekenbeurs te staan, dus als het ooit zover is weet ik exact wat te doen.  Maar zover zijn we nog niet, dat is pas hoofdstuk 32 en nu zit ik aan hoofdstuk 7.  Daarin staat dat je een blog moet beginnen en vooral héél veel moet oefenen.  Ik ben er dus nog lang niet, maar ik ben onderweg…

29-10-2009 om 16:25 geschreven door Postuertje  

Gisteren gingen de echtgenoot en ik, naar goede zondagse gewoonte, uit eten.  Zoals altijd koos ik mijn plaats in het restaurant zorgvuldig uit, ergens in een hoekje waar ik overzicht heb op alle ander tafeltjes.  Zo kan ik de andere mensen wat observeren, ik probeer dan telkens te ontrafelen wat hun relatie tot elkaar is en of er een speciale gelegenheid is waarvoor ze uit eten gaan.

Deze keer was het echter niet zo moeilijk, een tafeltje verder zat er een echtpaar met hun puberzoon.  Een beeld dat ik meteen herken, ik ben namelijk ook enig kind.  En ondanks het feit dat ik in mijn papa een perfecte medeplichtige had gevonden om kattekwaad uit te steken, heb ik het toch altijd spijtig gevonden dat ik geen broer of zus had.  Gelukkig is daar zo’n 7 jaar geleden verandering in gebracht, de echtgenoot heeft namelijk een broer.

De eerste kennismaking met de broer was echter niet zo fantastisch.  De broer woonde toen nog bij ons in, waardoor ik eerder het gevoel had een puberzoon te hebben.  Onze gesprekken waren kort, schaars en voorzien van een dubbele portie ingehouden frustratie. Ik was degene die het in haar hoofd haalde om midden in de nacht (09u00) te stofzuigen.  Hij was degene die binnenkwam met vuile schoenen als ik net gedweild had.

Het was pas toen de broer ging verhuizen dat ik besefte hoezeer ik op hem gesteld was geraakt.  Toen hij daar in de gang stond met zijn hoofdkussen in de hand drong het tot mij door dat hij wel degelijk alleen ging wonen.  De vreugde en opluchting die ik had verwacht te voelen bleven uit en in plaats daarvan kwamen er tranen.  Toen voelde ik voor het eerst hoe het is om een broer te hebben, je kan er niet mee samenleven maar toch zie je elkaar graag.  Sindsdien komen de broer en ik heel goed overeen, al lachend noemen we elkaar ‘broer’ en ‘zus’, maar stiekem vind ik het gewoon super dat er iemand is die mij zus noemt.  

26-10-2009 om 17:41 geschreven door Postuertje