De vrouw keek dwars door me toen ze me aansprak, alsof ik niet vlak voor haar stond, alsof ik een noodzakelijk kwaad was dat ze moest overwinnen om te krijgen wat ze wou.  Ze was vergezeld door haar vader, die bij nader inzien haar echtgenoot was. Haar roze gemanicuurde nagels pasten perfect bij haar roze kashmir truitje en designer jeans.

‘Ik zoek solitair oorbellen. Ongeveer 1,20 Carat, beste kleur, beste kwaliteit’ draafde ze op ‘kan je daaraan geraken ?  En dan zou ik ook graag die creolen met zwarte en witte diamant uit de etalage passen’.

Ik haalde vlug de gewenste oorbellen uit de vitrine. De vrouw paste de oorbellen, haar man keek ondertussen naar het prijskaartje, vijfduizend euro
‘Heel mooi, heel speciaal’ complimenteerde hij zijn vrouw.

Ondertussen informeerde ik bij de baas naar de prijs voor de 2 gevraagde stenen.  De baas was meteen in zijn nopjes toen ik het magische woord ‘solitair’ uitsprak, dat betekent namelijk dat er verdiend kan worden.  Wordt dat woordje dan nog eens gevolgd door ‘oorbellen’, is de pret helemaal compleet, want dan kan er dubbel verdiend worden.  ‘Ongeveer veertigduizend euro’ kreeg ik te horen, mevrouw wil dus 4 wagens aan haar oren hangen. 

‘De oorbellen die je wil zijn veertigduizend euro’ begon de man ‘en deze zijn maar vijfduizend euro en staan je ook heel mooi’.  De vrouw keek hem enkele momenten zwijgend en doordringend aan.  Hoe durfde hij zoiets zeggen, in bijzijn van dat verkoopstertje dan nog…. Toen zuchtte ze, gebukt onder zoveel onbegrip van haar echtgenoot ‘Dat kan je toch niet vergelijken, deze zijn maar een fantasie’tje hé !’

13-11-2009 om 15:37 geschreven door Postuertje  

Ik ben een aangespoelde, dat weten jullie onderhand al wel, maar dan wel een aangespoelde met ambities.  Ik ambieer namelijk de status van ‘Rasechte Knokke-Heistenaar’.  Die titel krijg je echter niet zomaar, die moet je verdienen, daar moet je voor werken.

‘Een echte Kneistenaar moet toch tenminste eens in zijn leven de Canadese gedaan hebben, naar carnaval geweest zijn of 2 toertjes rond de lac gelopen hebben’ krijg ik te horen.  OK, ik ga de uitdaging aan, ik zal proberen op één jaar zoveel mogelijk van die activiteiten te doen.  Maar daarvoor heb ik jullie hulp nodig!  Moest er een lijstje bestaan, met wat iedere échte Kneistenaar moet gedaan, meegemaakt hebben, wat zou daar dan allemaal moeten opstaan ?

Wat zijn met andere woorden de voorwaarden om de titel ‘Knokke-Heistenaar’ te verwerven ?  Dit kan vanalles zijn, activiteiten die ik eens moet gedaan hebben, West-Vloamse termen en uitdrukkingen die ik moet kennen, plaatsen waar ik geweest moet zijn...  Laat die opdrachten dus maar komen, ik zal ze zo goed mogelijk proberen uit te voeren.  En het verslag van mijn pogingen om helemaal in te burgeren, kan je hier terug vinden !

Even praktisch...
Je kan suggesties sturen via 'mail mij' hier op de blog of uiteraard via fb of tel...

13-11-2009 om 15:32 geschreven door Postuertje  

Afzien en genieten gaan soms hand in hand.  Hoe meer je geniet, hoe meer je nadien afziet, gelukkig dat de herinnering aan een leuke avond het afzien nog wat draaglijk kan maken.  Maar soms is het ook andersom, eerst afzien en dan genieten, met een gevoel van trots omdat je iets bereikt hebt.  Zo was het ook met de Canadese Wandeltocht.

Al jaren hoor ik verhalen over die zware tocht, die iedere Knokke-Heistenaar toch ééns in zijn leven moet afgelegd hebben.  Moest er een lijstje bestaan met voorwaarden om van ‘aangespoelde’ naar ‘Knokke-Heistenaar’ te geraken, dan staat de Canadese er zeker op, samen met carnaval.  En ik ben een aangespoelde met ambities, dus er was geen ontkomen aan, dit jaar ging ik meedoen !

Nadat ik luidkeels had verkondigd dat ik ging meedoen begonnen de verhalen en waarschuwingen pas echt.  
‘Het is niet te onderschatten hoor.   Ik weet niet of je nadien ook nog zo enthousiast zal zijn’ zei de echtgenoot, die de vele bleinen en spierpijnen van vorig jaar nog levendig kon herinneren.
Toch was ik vastberaden, tot de week ervoor.  De vele regenbuien lieten mijn enthousiasme wegvloeien…

Dus dan maar geen Canadese, dan moest ik tenminste ook geen wekker zetten op mijn vrije dag.  Maar zondag werd ik gewekt door een vrolijk zonnetje en de zin kwam terug samen met de spijt dat ik het me weer iets te gemakkelijk had gemaakt.  Dus besloten de echtgenoot en ik om toch nog mee te doen, maar dan met de 18 km, nét genoeg om toch een beetje dat Canadese gevoel te krijgen.  Nét genoeg om toch een beetje af te zien zodat die frisse Leffe nadien des te meer smaakte.  

Maar toch… ik heb nog steeds de Canadese Wandeltocht niet gedaan, ik zal dus nog een jaartje langer aangespoeld moeten blijven.  Soms loont het om toch even door te bijten, even zwaar afzien, want de beloning is zoveel groter dan !

11-11-2009 om 18:01 geschreven door Postuertje  

De echtgenoot was vorige week in verlof, en als de echtgenoot in verlof is, dan ik ook, of toch gedeeltelijk mag ik graag denken.  Een weekje geen huishoudelijke taken, dat is toch een beetje in verlof zijn.  Vorige week moest ik dus niet voor het eten zorgen, niet opruimen en geen boodschappen doen, dat nam de echtgenoot allemaal plichtsbewust voor zijn rekening.

En wat was de echtgenoot fier om een weekje ‘huisman’ te zijn. Zo vertelde hij enthousiast over zijn ontdekkingstocht in de supermarkt. 
‘Wist je dat ze nu tegenwoordig ook ijs met speculoos hebben?’ vroeg hij verwonderd.  Ja, ja de echtgenoot was op jacht gegaan en toonde nu trots zijn buit, want buiten het meegegeven lijstje had hij nog een karrenvracht aan specialekes mee.  Ik was onder de indruk. ‘You did well, young padowan’ zei ik al lachend.  ‘Van sommige zaken was ik wel niet zeker’ Hij nam een rode paprika uit de koelkast en vervolgde ‘je lijstje is niet altijd even duidelijk. Er stond een grote paprika op het lijstje, maar al die paprika’s zijn ongeveer even groot, is deze groot genoeg?’ Ik keek even naar de paprika. ‘Ik heb toch niet om een grote paprika gevraagd?’ vroeg ik verward.  De echtgenoot nam het lijstje erbij ‘Jawel hoor, kijk maar, het staat er heel duidelijk: 1 gr paprika.’ Hoe was het mogelijk? Ik barstte meteen in lachen uit ‘Dat was dus de groene paprika dat ik wou!’

Maar dat was niet het enige waar de echtgenoot die week voor zorgde.  Dag na dag knapte hij klusjes op die al lang op ons lijstje stonden.  Zo werden er kadertjes opgehangen en telefoontjes gepleegd, en al de overbodige rommel werd naar het containerpark gebracht.  Telkens ik thuiskwam was het net iets gezelliger.  Het beste hield hij echter voor het laatste.  Toen ik zaterdag opstond en zoals gewoonlijk eerst even naar toilet ging merkte ik een verschil.  Het was moeilijk te zeggen wat juist.  Daar zat ik dan, nog half in slaap, te bedenken wat er juist veranderd was.  Toen viel het me plots in. ‘Er is licht!  Halleluja er is licht, dat was al maandenlang kapot!’  De lamp was vervangen, dankzij de lieve echtgenoot moest ik niet langer in het donker zitten.

10-11-2009 om 18:53 geschreven door Postuertje