Bijna 3 weken woon ik ondertussen al in ‘mijn huisje’, mijn eerste echte eigendom.  Het was toen nog wel niet klaar, maar ontstuimig als ik ben nam ik op een avond mijn dekbed, hoofdkussen en kat onder de arm en vertrok om daar op de zetel te gaan slapen.  Trouwens, ik zat er toch een hele dag, te werken dan wel.  Het zijn allemaal kleine werkjes, een likje verf hier, een beetje opschuren daar, maar allemaal samen telt het toch serieus op.   Eerlijk gezegd ben ik de werken al een beetje beu, nu wil ik beginnen genieten van mijn huisje.  Maar ja, ik heb,met de jaren (gelijk echte 30plussers zeggen), geleerd om ook te genieten van de weg en niet enkel maar van de eindbestemming.  En de kronkeligste wegen laten je soms de mooiste plekken ontdekken.  Dit gezegd zijnde ben ik het nog steeds beu, al die werkjes in huis.

Afgelopen weekend had ik mezelf echter beloofd dat er niet al te veel moest gebeuren, enkel maar de vloer nog een laagje van die waterbeschermende olie geven.  Dit kleurt de vloer meteen en ik had voor de kleur ‘smoke’ gekozen, wat perfect zal passen bij mijn muren!  De rest van het weekend genoot ik inderdaad van mijn huisje, ik heb zelfs eten gemaakt!  En zondagmiddag had ik zelfs tijd voor een apero’tje.  Bij de vraag ‘of ik nog mee iets ging eten’, antwoordde ik echter nee.  Het kriebelde om terug naar mijn huisje te keren, en trouwens, ik had nog eten staan!  Thuis werd ik echter opgewacht door een verschrikte Scarlett die temidden van een eetkamer onder de rook stond.
‘Rook!’ riep ik uit.  Ongelooflijk hoe instinctief je daarop reageert.  ‘Vanwaar komt die rook?’, dat is het enige wat je denkt op dat moment.  Ik liet meteen alles vallen en doorzocht het huis.  Bovengekomen zag ik de oorzaak.  De doek die ik had gebruikt om het overtollige vloer-product weg te nemen was in brand geschoten. Zomaar.  Uit zichzelf.  Het product ‘smoke’ had zijn naam dus niet gestolen, toch was dit niet het effect dat ik voor ogen had.  Gelukkig viel het allemaal nog wel mee, ik was nét op tijd om zelf het vuur uit te stampen en vervolgens er een glas water over te gooien.  Echte schade is er dus niet, alleen een geurtje dat nogal moeilijk weg te krijgen is.  Ik had dus meteen alle ramen en deuren opengezet, met als gevolg dat Scarlett (die nog niet buiten mag) aan een ontdekkingstocht begon.  Moesten mijn nieuwe buren dit lezen: 'dit verklaart waarom ik om 23u00 ’s avonds op mijn tuintafel stond terwijl ik ‘Poes poes poes poes’ riep.'

Eens bekomen van de schrik besef ik hoeveel geluk ik heb gehad.  Was ik een half uurtje, of zelfs maar een kwartiertje later gekomen... ik mag er zelfs niet aan denken.  Wat een geluk dat ik naar huis ben gegaan, en dit ondanks alles in mijn karakter dat geprogrammeerd is om te blijven plakken.  'Het is dat het zo moet zijn' zeggen slimme mensen met veel levenservaring dan.  En zoiets tegenkomen geeft je meteen zelf weer levenservaring.  Ik weet nu dat het geen slecht idee is om de bijsluiter eens te lezen.  Dat is zeker een raad die ik anderen zal meegeven.  Dit, en het feit dat je inderdaad automatisch 'Brand Braaaaand!' uitroept, terwijl je al zwaaiend met je armen door het huis loopt.

28-08-2012 om 16:40 geschreven door Postuertje