Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
24-01-2010
Kiwi's vs Kiwi's
Kiwi's zijn goed voor de lever, zo werd me verteld. Men heeft het over het fruit, niet over de vogel en al zeker niet over de Nieuw-Zeelanders, die zichzelf ook Kiwi's noemen. Deze laatsten zijn eerder nefast voor de lever, zo heb ik al ondervonden.
NZ is een wijnland, nog een extra reden waarom het zo'n perfecte vakantiebestemming is, want ik hou wel van een rood wijntje nu en dan. Gisteren was het echter een beetje veel nu, en maar weinig dan. We verbleven in een B&B, gerund door een gezellig, lief en vooral genereus koppel. Genereus in hun wijn... Iedere avond verzorgen ze een heerlijke 'home-cooked meal' voor hun gasten, de gezellige sfeer en geanimeerde gesprekken kregen we er gratis bij. Iedere avond is het echter weer afwachten wie je tafelgenoten zijn, een beetje een blind date. De eerste avond bestond de groep uit een enthousiaste, jonge bende en was het ambiance volop. De uren vlogen voorbij, samen met de flessen wijn. Dat beloofde voor de volgende ochtend. Gelukkig stond onze gastvrouw 's ochtends al klaar met mijn tasje koffie. Ik had haar namelijk gewaarschuwd: 'I don't do mornings!'
We spendeerden onze dag op de Fox Glacier. Uitgedost als rasechte alpinisten - It's all in the outfit - beklommen we de gletsjer. Van een afstand ziet dat er vrij simpel en vlak uit, maar niets is minder waar. Het ijs zit vol gevaren en verandert iedere dag, ieder uur zelfs. Waar eerst een doorgang was, is er een moment later een grote kloof. Onze gids zorgde er echter voor dat ik het ijs als een echte diva kon betreden. Met haar ijsbijl beitelde ze treden in het ijs, enkel de rode loper mankeerde nog om elegant de ijstrap af te dalen. Het maakt je wel nederig... Dat meisje, even groot als ik, spendeert haar dagen al hakkend in het ijs. Loodzwaar moet dat zijn! Ik vond het al zo vermoeiend om de hele dag op het ijs te lopen.
Gelukkig werden we 's avonds verwelkomd met een aperitiefje in de B&B. We waren alweer nieuwschierig naar onze nieuwe tafelgenoten. Hmmm een japanse dominee en zijn vrouw. En die Japanners zijn toch zo stil he. Moeizame gesprekken en heel wat stiltes. Maar toen de dominee er een 'early night' van maakte begon de pret. Onze gastheer bood ons een glaasje wijn aan, 'on the house'. Dat 'glaasje' werden echter 'enkele flessen', en zo spendeerden we een gezellige avond op het terras met enkele rasechte Nieuw-Zeelanders. Nefast voor de lever, maar oh zo goed voor het hart. En de volgende morgen stond mijn tasje koffie klaar... samen met een kilo kiwi's.
Wie Lord of the Rings gezien heeft, kent NZ al wel een beetje, maar wie NZ gezien heeft, kent pas echt LOTR. Ik heb het niet over het verhaal zelf, maar over de vastberadenheid, de visie en de passie van Peter Jackson en zijn ontelbare crew om van de film echt een 'masterpiece' te maken.
Als echte toeristen deden we de LOTR-tour, niet om exact dezelfde plaatsen te zien, want dat kan ook helemaal niet, maar wel om een beetje te leren over de invloed die zo'n blockbuster-film op een daarvoor nog relatief onbekend land had. Zo bracht onze - bijzonder grappige - gids, die trouwens zowel Uruk-Ai als Ork was, ons naar Glenorchy. Een piepklein stadje met 126 inwoners en een minuscule bibliotheek, die iedere vrijdag tussen 16u en 17u geopend is. Glenorchy was voor LOTR vrijwel onbereikbaar, er werd pas een weg aangelegd in 1998, vlak voor het filmen begon. Vlak voor het inwonersaantal tijdelijk verdriedubbelde door de filmcrew. In dit bos vond Peter Jackson zijn ideale locatie voor het elfendorp. Er was slechts 1 probleem... in Tolkiens boek was er sprake van grote goudkleurige bladeren aan de bomen, en de beach-tree heeft piepkleine groene bladjes. Vandaar dat men dus honderden kilo's grote bladeren liet brengen vanuit andere Niew-Zeelandse bossen. Die werden dan een hele zomer met goudverf bespoten door de kinderen van Glenorchy, om ze vervolgens stuk per stuk aan de bomen te naaien. Uit respect voor de pure natuur werd er echter nooit meer dan 1 dag in hetzelfde stuk bos gefilmd, de cameramannen mochten hun camera ook niet neerzetten, maar moesten het gewicht op hun schouders dragen, zodat ze enkel maar hun eigen voetafdrukken nalieten. De gouden bladeren werden dus dag na dag verwijderd en 100m verder terug geplaatst. Dat is toewijding, passie voor je vak. Schitterend! Dat is 6 maanden voorbereiding voor 6 min op film...
Verder bezochten we ook de locatie waar Isengard gefilmd werd. Het 'Remarkables-gebergte' geeft met zijn donkere, grillige pieken de perfecte duistere sfeer neer die nodig was. Alleen spijtig dat er tussen die 2 pieken geen kleinere heuvel stond. Die vond hij echter wel links van de bergen, en met wat slim knip- en plakwerk werd die er nadien tussen gezet. Dat is oog voor detail, alles voor de perfectie. Die gedrevenheid bewonder ik echt wel, alhoewel ik het zelf niet kan opbrengen om 2 maanden te schrijven aan een blog van 2 min leestijd.
Het eindpunt van onze tocht bevond zich aan een rivier, en ik had ondertussen beter moeten weten, want waar water is, zijn zandvliegjes. De 'dienstmeiden van de godin van het kwaad', zoals men ze hier noemt. En dat zijn ze ook denk ik, want ze bijten, en ik had een kort shortje en een topje aan. Veel plaatsen dus waar men vrij toegang had. Ik boog me dus in alle richtingen om de zandvliegjes van me af te slaan. Alsof ik last had van spasmen. 'Als ik je zo zie, ben je klaar voor het zottenhuis' zei de gids me. Ja, ik zou me daar nog goed thuis voelen, daar in het zottenhuis. Toch was de meest 'evil-zandvlieg' een Australische denk ik. Ze vond het alleszins het comfortabelst 'Down Under'.
Nieuw-Zeeland is heel laid back, ontspannend om te wonen, men jaagt zich hier zelden op. Dat merk je zelfs aan de manier van lopen, iedereen slentert hier... op sletsen. En niet enkel de toeristen, maar ook de inwoners. Alhoewel het soms moeilijk is een echte 'geboren en getogen NZ' te vinden. Het is een jong land, met veel inwijkelingen, en heel veel backpackers die een jaar of twee al werkend het land verkennen. We worden zelden bediend door Kiwi's, dan wel door Engelsen, Ieren, Fransen en ook Duitsers. Die laatsten haal je er meteen uit... we kunnen dan ook hun accent niet verbergen. 'Vat do you vont to eat?' klinkt het, en vervolgens ' I'll be back.' wat eerder als een dreigement dan als een belofte klinkt als het uit zo'n 'Arnold Schwarzenegger-kloon' komt.
Voor kinderen moet het hier echter een paradijs zijn... hier kan je nog onbezorgd spelen, vrij en blij, zonder gevaren. Er zijn ook geen gevaren, geen criminaliteit, geen vandalisme en geen vervuiling. Enkel een gat in de ozonlaag, maar daar kunnen ze zelf niet aan doen. Alleen maar goed nieuws dus, en dat merk je ook aan de krantenkoppen. Gisteren werd de voorpagina gevuld door een grote foto van een hond die de verzorging van 5 verweesde kittens op zich had genomen... aandoenlijk. Vandaag stond Prins William, die hier een bezoekje brengt, vooraan, met een stralende glimlach en een kleine kiwi-vogel in zijn armen. 'Prins Charming' was de kop. Er was slechts melding van 1 strafbaar feit... iemand had de sausages van de bbq ter ere van de prins gestolen... de brutaliteit! En dan was er nog het probleem van de lading honing die vastzat aan de douane... sweet.
Toch zijn sommige zaken nergens beter dan thuis. Het eten bijvoorbeeld, je merkt duidelijk de Engelse invloed met hun toast, bacon en bonen in tomatensaus. Het lamsvlees is echter schitterend en echt waar ik eet ook graag eens lam, maar niet elke dag. Een spaghetti heb ik tot nu toe nog niet op de menu gevonden. Gisteren at ik mosselen met frietjes, maar de Nieuw-Zeelandse mossel is toch niet hetzelfde, veel groter en taaier. Ook de 'Seafood Platter' was niet zoals het moet. Ik had een echte Plateau de fruits de Mer verwacht, gelijk in de Wim's, maar kreeg in de plaats daarvan gefrituurde vis. Dus als je de volgende keer op een terrasje op de dijk een zeevruchtenschotel eet, geniet er dan dubbel van... laid back en besef hoe uniek het is!
Met haar ijsbijl beitelde ze treden in het ijs, enkel de rode loper mankeerde nog om elegant de ijstrap af te dalen. Het maakt je wel nederig... Dat meisje, even groot als ik, spendeert haar dagen al hakkend in het ijs. Loodzwaar moet dat zijn! Ik vond het al zo vermoeiend om de hele dag op het ijs te lopen.
