Het was toneelweek.  Zo noem ik dat toch.  De week van toneel, want meer is er die week niet, meer kan er ook niet zijn tijdens toneelweek.  Tenminste toch als je speelt, want dan ben je volledig in je personage, zo zeer zelfs dat de mensen rondom je heen je niet meer herkennen. ‘Doe normaal, wees jezelf’ krijg ik dan te horen.  Maar die week is ‘mijn personage’ gewoon mezelf… normaal.  Dit stuk speelde ik niet mee, dus was er ook maar 1 versie van mezelf terug te vinden.  Toch was ik er graag even bij, om iedereen een dikke merde te wensen, en dat is positief bedoeld!

Ik had het stuk nog niet eerder gezien, dus toen ik met de generale repetitie in de zaal zat werd ik echt omvergeblazen. Zo goed, zo mooi, zo grappig, zo intens, zo aangrijpend…  Ik heb gelachen en een traantje gelaten, maar ik was bovenal enorm fier!  Fier op al die acteurs en actrices, mijn vrienden, die het beste van zichzelf hebben gegeven.  Meer nog, die zichzelf veruit overstegen hebben.  Fier op de nieuwe leden, voor de eerste keer op scène en ze stonden er. Chapeau!

Na de laatste voorstelling , na maanden van inspanning, van stress, van zenuwen, van zoeken naar je personage, van schitterende repetities en kutrepetities is er de ontlading… in ons geval een feestje. Dat feestje is legendarisch en weerspiegelt het succes van het stuk, dat feestje is net zoals de staande ovatie van het publiek, maar dan nét iets langer.  Toch mocht ik me niet volledig uit de bol laten gaan… ik was namelijk verantwoordelijk voor de pot.  Hoe kwamen ze er toch op om dat mij te laten doen?  Ik weet niet wiens idee het was, maar plots zag ik mezelf iedereen op de rug tikken en 10 euro vragen.  En wat waren we met velen. Het succes van het stuk weerspiegelde zich in vele ‘fans’ die mee wilden vieren.  Horen zij nu bij de pot of niet?  Ik keek om me heen, zoekend of iemand misschien een beetje wou helpen, maar iedereen was al lang in feestmodus.  Ik kon het hen niet kwalijk nemen…

Voila, pot afgeleverd, tijd dus dat ik zelf in feestmodus kwam.  En dat lukte.  Twee uurtjes later was ik zalig aan het dansen tot de secretaris me op de rug tikte.
‘Vicky, de pot is op!’
‘Hmmm… Ik ben aan het dansen!’
‘Kan goed en wel zijn, maar jij bent verantwoordelijk voor de pot, en de pot is op.’
De danspartners proberen me te overtuigen niet te luisteren en gewoon te blijven dansen.  De pot op met de pot dacht ik even, totdat kleine verantwoordelijkheidsgevoel, dat toch af en toe de kop opsteekt van zich liet horen. ‘Pfffffffff Ok dan!’  En zo vervolgde ik een tocht doorheen het café, vragend om geld voor de pot, wat nog minder evident was dan voorheen, want de feestgangers waren niet gehaast om hun portemonnee boven te halen.
‘Ik ben mijn vest kwijt’ hoorde ik er een zeggen ‘en mijn portefeuille zit in mijn vest’. 
‘Ga hem dan zoeken!’ zei ik.  Ik werd beantwoord met een  blik die duidelijk maakte dat dat wel héél veel gevraagd was na pot 1. 
Een kwartier lang heb ik de feestganger moeten achtervolgen, telkens weer tot de orde roepend, want hoe vlugger de pot geregeld was, hoe vlugger ik zelf terug in feestmodus kon kruipen.  En dat lukte… zorgeloos meezingen en meedansen en vooral meevieren, want wat was het toch een succes!!! Proficiat allemaal, ben zo fier!

02-04-2010 om 23:36 geschreven door Postuertje