Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
08-07-2010
Ik ben een koshere filmster!
Ik was een koshere filmster deze week, zo noemde de baas me toch. We hebben namelijk een bedrijfsfilm opgenomen, of 'een videoclip' zoals hij het noemde. 'Wacht tot je mijn nieuw kleedje dat ik in de solden heb gekocht ziet! Ik zal het dragen als ze komen filmen' zei ik enthousiast aan het begin van de week. 'Is het kosher?' vroeg de baas 'Ja, ik denk het wel, de rok is tot aan de knie en er is geen decolté!' antwoordde ik fier terug 'En geen blote armen?' vroeg hij. 'Geen blote armen? Mag dat ook al niet?'Daar heb je nog nooit iets van gezegd!' 'Ja, maar voor de film zou ik toch graag hebben dat je voor één keer kosher bent, trouwens... een filmster ben je al iedere dag!' antwoordde hij complimenteus. Verwoed doorzocht ik dus mijn kleerkast, op zoek naar een kosher kleedje... helaas, tientallen kleedjes, maar geen enkel daarvan is 100 % kosher. Gelukkig dat ik er nog een truitje kon bovendragen...
Toen de filmploeg arriveerde was het feest! We hadden zelfs een heel scenario voorzien, er zou een klant een uurwerk komen verkopen, wat we dan op authenticiteit zouden testen. Vervolgens werden er dan foto's genomen, die op onze website zouden komen en ditzelfde uurwerk zou dan door een volgende tevreden klant aangekocht worden. Onze bedrijfsfilosofie in het kort, of hoe simpel het kan zijn, we hebben dan ook maar 2 minuten. In werkelijkheid kan dit wel 2 jaar duren. Of toch niet. Soms gaat het echt zoals in dat filmpje. Gisteren kwam er een klant 3 uurwerken verkopen, een Rolex, een Breitling en een Jaeger le Coultre, ons lievelingsmerk. 'Zet je maar bij Vicky' zei de baas 'zij zal je zeggen hoeveel we hiervoor kunnen geven.' Ik keek verbaasd op naar de baas, die even goedkeurend knikte. Dit was een test, besefte ik. De eerste keer dat ik zelf zou aankopen, een belangrijke stap want om goed te verkopen moet je goed aankopen, daar zit je winst. Ik had al vaak toegekeken, en nu was het blijkbaar tijd om op mijn eigen benen te staan. Zorgvuldig bekeek ik de staat van de uurwerken en zocht het juiste model op in boeken en op internet, om de nieuwprijs te weten. Vervolgens berekende ik aan welke prijs we deze dan tweedehands zouden kunnen verkopen om zo te weten aan hoeveel we zouden moeten aankopen. En mijn prijs was goed, de baas was blij en ik was bijna extatisch! Zoveel voldoening...
Vandaag kwamen er Chinese klanten binnen die toevallig vroegen naar die Jaeger le Coultre. Ook nu liet de baas me doen. Hij wist dat ik de aankoopprijs kende en liet me zelf bepalen hoeveel korting ik zou geven. Om te verkopen moet je geduld hebben, en vooral goed toneel kunnen spelen, je zenuwen niet laten blijken, je wil om te verkopen niet laten doorschemeren. Na twee uur was de verkoop nog steeds niet gesloten. De chinezen, die trouwens geen Engels spraken, bekeken het uurwerk langs alle kanten met de loep en verhoogden gestaag hun prijs, terwijl ik gestaag verlaagde. Zo gaat het, in de hoop dat je tot een compromis kan komen, wat in dit geval nog een tijdje kon duren. Ik besloot de gok te wagen en alles op alles te zetten.
'De prijs die je voorstelt is gewoon een belediging, dit is wel een echte Jaeger, geen uurwerk uit de chicklettenbak' lachte ik. 'Je hebt dan misschien een loep, en toch ben je zo blind dat je niet ziet dat dit een zeer goede prijs is. Aan het bedrag dat je voorstelt zou ik dit uurwerk zelf aankopen!' De zenuwen gierden door mijn lichaam, maar zoals ik al had geleerd moet je soms heel grof zijn, 'hard to get' spelen om iets prijzigs te verkopen.' Ik nam het uurwerk uit zijn handen, deed het zelf aan en keek er bewonderend naar. 'Doe me een plezier en koop het niet!' zei ik 'We zullen wel de juiste eigenaar voor dit uurwerk vinden, en geloof me, morgen zal je hier terugstaan, vragen om te mógen kopen.' De klanten stonden recht en gingen door. Spijtig, maar ja, we zijn geen liefdadigheidsinstelling.
Tien minuten later waren ze echter terug. 'Please, may I buy watch please?' vroegen ze beleefd. En zo was het uurwerk verkocht. 'Mazal!' riepen de baas en ik uit, terwij we hen de hand schudden om de deal te besluiten. De klant was blij, keek fier naar zijn nieuwe aankoop en zei toen tegen de baas 'You have good staff!' 'Proficiat' zei de baas 'ge zijt een echte filmster!'
1 juli staat stond ook dit jaar weer met een mooi rood hartje omcirkeld in mijn agenda. Niet omdat de zomervakantie dan begint, die is plezant, maar niet meteen een hartje waardig. Die kies ik namelijk zorgvuldig uit, voor de echte hoogdagen... zoals 1 juli, het begin van de solden! De hele week ervoor had ik thuis al mijn eigen mini-modeshow gehouden en alle klerencombinaties nogmaals uitgeprobeerd, zo wist ik precies wat ik nodig had. Een witte blouse en een bikini... en roze schoenen. Ja dat waren de dingen die ik écht nog nodig had.
De 3 vriendinnen en ik hadden afgesproken om de dag in stijl te beginnen met een champagne-ontbijtje. We hadden nog geluk met het weer en konden gezellig buiten in het zonneke zitten, terwijl we onze dag overlegden. Een uurtje later vertrokken we, gewapend met onze bankkaart. En daar zag ik ze... in de allereerste winkel... mijn roze schoenen. Ze waren perfect! Hoge hakken en knalroze! Het was liefde op het eerste gezicht! En het was dan nog wel wederzijds, want ze pasten perfect! En vermits ik niet zo tevreden was van mijn schoenkeuze die dag besloot ik ze meteen aan te doen, met hulp van de drie vriendinnen. Twee om op te leunen en eentje om de stickertjes nog te verwijderen. En dat allemaal op 'place m'as tu vu'. Het waren dan ook wel schoentjes die moeilik waren om niet te zien...
We shopten er lustig op los, van winkel tot winnkel. Tot we ergens kwamen waar er nu eens écht interessante soldekes waren. We hadden in een mum van een tijd de 3 paskotjes bezet en liepen vrolijk terug in de winkel op zoek naar andere maten. Tot we ons een beetje bewust werden van enkele kwade blikken van de andere vrouwen, die aan het wachten waren tot de paskotjes terug vrij waren. Dan maar met 4 in twee kotjes... en uiteindelijk gewoon in eentje. Alle schaamte voorbij. En vermits we toch onze bikini aanhadden liepen we gewoon zo terug in de winkel. 'Waw! Dat is een tof blousje' zei ik tegen de vriendin 'Hmmm, ik weet het niet... wil jij het eens passen?' vroeg ze. 'Ok!' antwoordde ik. Waarop ze midden in de winkel het blousje uitdeed en me aangaf, wat dan weer voor meer kwade blikken van de andere vrouwen zorgde... Kleedjes, rokken en vesten werden aan een razend tempo doorgegeven, en we amuseerden ons! Het paskotje was al gauw een ravage, het leek wel alsof er een kledingsbom was ontploft. Maar het werd ons vergeven door de lieve winkeldames, we waren dan ook zeer goede klanten.. Samen met de vriendin beëindigde ik de dag in een bruin cafétje, opgefleurd door roze schoentjes!
